Μια επικίνδυνη πορεία: Με Γερμανούς και Ρώσους, αλλά χωρίς Αμερικανούς - Άρθρο του Γιώργου Μαλούχου

Η αμερικανική «αδυναμία εξεύρεσης ημερομηνίας», την οποία αποκάλυψε χθες Το Βήμα, για μία συνάντηση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και η εκ νέου αναβολή ενός ταξιδιού του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, αποτελεί την πιο αρνητική για την Ελλάδα είδηση των τελευταίων μηνών. Είδηση η οποία όμως, δυστυχώς, ήταν και λίαν αναμενόμενη. Κι αυτό, σε μία στιγμή που ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν γίνεται δεκτός κατά τρόπο εντυπωσιακό στις ΗΠΑ.



Από αυτή τουλάχιστον τη στήλη έχει επισημανθεί κατ' επανάληψη τα τελευταία χρόνια ότι είναι αδιανόητου μεγέθους στρατηγικό λάθος η υποβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων, ειδικά δε όταν αυτή κυρίως προέρχεται από τη μακροχρόνια συνολική στάση της ελληνικής πλευράς! Τώρα, τα αποτελέσματα της απομάκρυνσης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ εκδηλώνονται, γίνονται ορατά.

Την ώρα που από τη Βόρειο Αφρική και τη νοτιοανατολική Μεσόγειο μέχρι τα σύνορα με το Ιράν προετοιμάζονται γεωπολιτικής τάξεως μεταβολές, την ώρα που ο πόλεμος στη Συρία είναι πλέον ζήτημα χρόνου, την ώρα που η σημασία της Τουρκίας διευρύνεται, παρά τις παλινδρομήσεις  της, οι οποίες δεν είναι τίποτα άλλο από την εφαρμογή στην πράξη της εξωτερικής πολιτικής της «ενεργητικής ουδετερότητας» της κεμαλικής παράδοσης, η Ελλάδα έχει επιλέξει τις στρατηγικές σχέσεις με τη Γερμανία και τη Ρωσία. Όχι με τις ΗΠΑ.

Είναι η ίδια ώρα που οι αμερικανικές παρεμβάσεις έχουν, ερήμην της Αθήνας, λειτουργήσει σε κρίσιμες στιγμές υπέρ της Ελλάδας όταν οι Γερμανοί ασκούσαν πίεση θανάτου, αλλά είναι και η ίδια ώρα που τα ενεργειακά κοιτάσματα της ανατολικής Μεσογείου έρχονται στο προσκήνιο ως ένα κορυφαίας σημασίας στοιχείο των εξελίξεων.

Όλα αυτά συγκροτούν ένα πλαίσιο γεγονότων σε μία περίοδο μεταβολών, το οποίο η Ελλάδα, στο ύπατο επίπεδο, δεν είναι σήμερα σε θέση να συζητήσει με τη σημαντικότερη σύμμαχο δύναμη: αυτή είναι η πραγματικότητα.

Αντίθετα, όταν εκκολάπτονται περίπου «κοσμογονικές» ανακατατάξεις, η Ελλάδα έχει επιλέξει να κάνει όλο και πιο στενές τις σχέσεις της με τη Μόσχα και το Βερολίνο. Τότε, γιατί πρέπει να απορεί κάποιος όταν η Ουάσιγκτον δεν «βρίσκει ημερομηνία» για να δεχθεί τον Ελληνα πρωθυπουργό; Το αντίθετο θα εξέπληττε.

Ο αμερικανός πρόεδρος, όπως προαναφέρθηκε, υποδέχεται τον Τούρκο πρωθυπουργό στο Λευκό Οίκο για να συζητήσουν εφ' όλης της ύλης τα περιφερειακά ζητήματα, όπως βρήκε και το χρόνο να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο για την επαναπροσέγγιση του Ισραήλ με την Αγκυρα – ανεξάρτητα ποιο θα είναι το τελικό πραγματικό αποτέλεσμα.

Αντιθέτως, ο πρωθυπουργός, ούτε τώρα, ένα χρόνο ως πρωθυπουργός, ούτε για τα προηγούμενα δύο και χρόνια ως αρχηγός της ΝΔ ουδέποτε βρήκε το δρόμο προς τις ΗΠΑ, σε αντίθεση με τη Μόσχα και το Βερολίνο. Βεβαίως, αυτή η πολιτική έχει πιο βαθιές ρίζες από την εποχή Σαμαρά: την ακολούθησαν κι άλλοι πριν από αυτόν.

Αν θέλουμε λοιπόν να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η αλήθεια είναι μία: ότι η Ελλάδα τα τελευταία πολλά χρόνια έχει ουσιαστικά πει με κάθε τρόπο στους Αμερικανούς ότι περίπου τους βλέπει περίπου σαν «αναγκαίο κακό».

Ελάχιστοι στην ελληνική πολιτική τάξη και φυσικά στην ίδια την κυβέρνηση είναι δυστυχώς εκείνοι που αντιλαμβάνονται συνολικά τη βαθύτερη κρισιμότητα και σημασία αυτού του προβλήματος. Και είναι, μετά από αυτή την εξέλιξη, εξαιρετικά σημαντικό να καταβληθούν άμεσα όλες οι δυνατές προσπάθειες διόρθωσης από εκεί που αυτές μπορούν να γίνουν.

Αυτή τη στιγμή, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή δεν καταλαβαίνουμε τι κάνουμε, ή καταλαβαίνουμε και το κάνουμε. Ποιο εκ των δύο είναι το χειρότερο για την Ελλάδα, αυτό θα το δείξει η ιστορία.

Αλλά για να μην το δείξει, καλό θα ήταν το Μέγαρο Μαξίμου να αντιληφθεί, έστω και τώρα, το μείζον αυτό πρόβλημα κατεύθυνσης της χώρας και να επιχειρήσει άμεσα να τα διορθώσει. Αν φυσικά κάτι τέτοιο είναι ακόμα ουσιωδώς δυνατό.

Οσοι πιστεύουν ότι η Ελλάδα διασφαλίζει το μέλλον της εναγκαλιζόμενη τη Μόσχα ή το Βερολίνο, αδιαφορώντας για τους αληθινούς δεσμούς της με τις ΗΠΑ, είναι προφανές ότι αγνοούν την ιστορία της και θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον της. Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο πρώτος κανόνας για αυτή τη χώρα είναι ότι όποτε απομακρύνθηκε από τη Δύση βίωσε καταστροφές, ενώ, όταν λειτούργησε στα πλαίσια των δυτικών σχηματισμών πάντοτε έβγαινε ισχυρότερη.

Θα όφειλε λοιπόν η ηγεσία της χώρας να γνωρίζει με άλλης τάξεως επάρκεια που βρίσκονται τα συμφέροντά της και πώς αυτά θα υπηρετηθούν.