Φεστιβάλ Πρεσπών: Τραγικές ηρωίδες με δεσμούς «αρχαίου άιματος» - Μια ιδιαίτερη παράσταση

Η Σοφία Σπυράτου γοητεύεται από τη γυναικεία φύση και τα αρχέγονα πάθη που διατρέχουν τον πολιτισμό μας και αυτό φαίνεται στη νέα σκηνική της σύνθεση «Αρχαίο αίμα», για την οποία συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο και τέσσερις σημαντικές πρωταγωνίστριες, τη Λήδα Πρωτοψάλτη, τη Μάνια Παπαδημητρίου, την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου και τη Βίκυ Παπαδοπούλου.

Ποια είναι η βασική ιδέα του «Αρχαίου αίματος»; 
Πρόκειται για μια σύνθεση από κορυφαίες τραγωδίες σε παραγωγή του Φεστιβάλ Πρεσπών. Διαλέξαμε με τον Κώστα Γεωργουσόπουλο κείμενα από τα έργα «Αντιγόνη», «Οιδίπους επί Κολωνώ», «Ελένη», «Ιφιγένεια εν Ταύροις» και «Ορέστης». Όλα συμβαίνουν ένα ψυχοσάββατο, όταν ένας γυναικείος Χορός πηγαίνει σε ένα παλιό κοιμητήριο. Όπως μνημονεύονται τα ψυχοσάββατα οι ψυχές, έτσι έρχονται τέσσερις τραγικές ηρωίδες, η Εκάβη, η Κασσάνδρα, η Ηλέκτρα και η Κλυταιμνήστρα, να μιλήσουν για την ακραία στιγμή της ζωής τους.
Γιατί επέλεξες μόνο γυναίκες ως πρωταγωνίστριες; 
Η γυναίκα βρίσκεται στο επίκεντρο των έργων μου και ας πούμε ότι το «Αρχαίο αίμα» είναι η συνέχεια της «Ηλέκτρας αυτουργού» που είχα κάνει παλιότερα.

Τα ψυχοσάββατα είναι ουσιαστικά γυναικεία υπόθεση και μου άρεσε αυτή η ιδέα. Μια γραμμή αίματος ενώνει την Εκάβη που έχει χάσει τους πάντες, την Κασσάνδρα που έχει βιαστεί και περιμένει το θάνατό της, την Κλυταιμνήστρα που σκοτώνει και σκοτώνεται και την Ηλέκτρα που σκοτώνει τον Αίγισθο και τη μητέρα της. Η καθεμία παίζει την κορυφαία της στιγμή, ξαναζεί τη στιγμή που σκότωσε, ξαναζεί τη στιγμή που θρήνησε, ξαναζεί το βιασμό... Εξ ου και ο τίτλος «Αρχαίο αίμα»: υπάρχει ένας δεσμός αίματος ανάμεσά τους. 

Το αίμα είναι ζωοποιό στοιχείο, χωρίς αυτό δεν υπάρχουμε. Αυτές οι εμβληματικές γυναίκες και αυτά τα συγκλονιστικά χορικά θα μας ξεπεράσουν. Και οι ρόλοι, και τα χορικά νομίζεις ότι είναι γραμμένα σήμερα. Πρόκειται για κορυφαία ποίηση αλλά και για μια φιλοσοφία ζωής που σε κάνει να λες ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Έχεις ξανασυνεργαστεί με τον Σταύρο Ξαρχάκο; 
Είχαμε συνεργαστεί την εποχή του Ανοιχτού Θεάτρου του Γιώργου Μιχαηλίδη. Έχω μείνει έκθαμβη με τον Σταύρο, διότι η μουσική της παράστασης δεν είναι αναγνωρίσιμη του ύφους του και αυτό αποτελεί γνώρισμα μεγάλου καλλιτέχνη. Κάνει έπειτα από χρόνια κάτι μη αναμενόμενο. Είναι σημαντικό να έχεις καλούς συνεργάτες, διότι κανείς δεν είναι αυθεντία. και πρώτη από όλους εγώ.

Όταν ξεκινάμε­ μια δουλειά, σηκώνουμε τα μανίκια, αφήνουμε πίσω το «εγώ» μας και προσπαθούμε να βρούμε τι είναι αυτό που μας συγκινεί όλους, έτσι ώστε να μπορέσουμε στη συνέχεια να δημιουργήσουμε κάτι που θα συγκινήσει και το κοινό. Αυτός ο «κοινός τόπος» αποτελεί ζητούμενο για κάθε παράσταση και από κει και πέρα ο καθένας προσθέτει το κάτι παραπάνω που θα απογειώσει το σύνολο.
Μίλησέ μας για τους συντελεστές της παράστασης. 
Όσον αφορά τις ηθοποιούς, ήθελα να έχω –τόσο ηλικιακά όσο και ιδιοσυγκρασιακά– μια γκάμα γυναικών από όλες τις γενιές, από το κορίτσι μέχρι τη σεβάσμια γυναίκα. Όταν η Λήδα Πρωτοψάλτη ανοίγει το στόμα της, δεν έχεις να προσθέσεις κάτι. Η σιωπή κοβόταν με το μαχαίρι κατά τη διάρκεια του μονολόγου της ως Εκάβης στις Πρέσπες. Η Βίκυ Παπαδοπούλου, η οποία κάνει την Κασσάνδρα, είναι η νεότερη σε ηλικία και αυτό που με κέρδισε σε εκείνη είναι η αφοσίωσή της. Η Μάνια Παπαδημητρίου, στο ρόλο της Ηλέκτρας, είναι total καλλιτέχνις, σκηνοθετεί, τραγουδάει, ερμηνεύει και η χημεία της με την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, η οποία υποδύεται την Κλυταιμνήστρα, είναι δεδομένη. ήταν, άλλωστε, στην ίδια τάξη στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.
Η Αλεξάνδρα είναι σπουδαία ηθοποιός και τώρα στην παράσταση της έχω ζητήσει να κάνει ένα πληγωμένο ζώο. Αυτό δεν ήταν η Κλυταιμνήστρα; Ένα πληγωμένο, αδηφάγο ζώο. Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο βουτάει­ στο ρόλο είναι συγκλονιστικός. Οι ηθοποιοί έπαιξαν στις Πρέσπες­, δίπλα στη λίμνη και μπροστά στα ερείπια της βασιλικής του Αγίου­ Αχιλλείου, μέσα σε απίστευτη υγρασία με αυτοθυσία.

Να δεις με πόση ευαισθησία τραγουδά και κινείται ως κορυφαία του Χορού η Ηρώ Σαΐα, όπως και οι άλλες πέντε κοπέλες του Χορού. Να πω επίσης ότι τα σκηνικά έχει κάνει ο Μανόλης Παντελιδάκης, τα κοστούμια η Δάφνη Βαλέντε και τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος.
Η ισχύς εν τη ενώσει… Είναι ­αυτός ένας τρόπος επιβίωσης; 
Μόνον έτσι θα επιζήσουμε και θα καταφέρουμε να κάνουμε τα πράγματα που μας ενδιαφέρουν. Πιστεύω ότι κάθε εμπόδιο πρέπει να το νικάμε ακόμη και αν στην αρχή νομίζουμε ότι βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο. Τελικά εμείς είμαστε πιο δυνατοί και όχι ο τοίχος. 

ΠΗΓΗ: athinorama.gr