Η Ζωή Λάσκαρη για το δράμα των προσφύγων: « Ποτέ άλλοτε δεν ντράπηκα τόσο που είμαι άνθρωπος»

Ποτέ άλλοτε η ανθρώπινη υποκρισία δεν ξεδιπλώθηκε σε τέτοια απάνθρωπη έκταση. Ποτέ άλλοτε ο πολιτικός κυνισμός δεν εκφράστηκε με τέτοιες βάναυσες και πολεμοχαρείς μεθόδους. Ποτέ άλλοτε δεν ντράπηκα τόσο που είμαι άνθρωπος, πολίτης του κόσμου αυτού.

Πέρασε καιρός για να τεθεί επιτέλους, από μερικές σκόρπιες φωνές εδώ και κει, το «γιατί;». Γιατί οι άνθρωποι από τη Συρία, την Λιβύη και από αλλού εγκαταλείπουν τις πατρίδες τους και ξεκινούν για τα πέρατα του κόσμου; Άνθρωποι νοικοκυραίοι, μορφωμένοι, με δουλειές και περιουσία, με οικογένειες, με οικογενειακές ρίζες που φθάνουν μέχρι το πολύ μακρύ παρελθόν. Αν ετίθετο στα Συμβούλια και στις συσκέψεις κεκλεισμένων των θυρών το «γιατί», τότε αυτόματα τα υποκείμενα αυτά που αποφασίζουν θα είχαν βρεθεί αντιμέτωποι όχι μόνο με την ουσία του προβλήματος αλλά κυρίως με τα πιο ζοφερά και αιμοσταγή εγκληματικά τους ένστικτα.

Ποιον ακριβώς παραλογισμό προσπαθούν να μας πουλήσουν; Πως ένας οικογενειάρχης άνθρωπος σηκώνεται ξάφνου ένα πρωί και αποφασίζει να φύγει από την πατρίδα του, να ξεριζωθεί, να βάλει τον εαυτό του και την οικογένεια του σε μια περιπετειώδη δοκιμασία, από την οποία το πιο πιθανό είναι πως κανείς δεν θα βγει ζωντανός. Τι άλλο μας πουλάνε; Πως ο άνθρωπος αυτός εγκαταλείπει την πατρίδα του στην πραγματικότητα επειδή δεν ζει ελεύθερος, επειδή ζει σε ένα βαθύτατα αντιδημοκρατικό καθεστώς.

Στο πλαίσιο αυτής της παραμύθας, οι δυνάμεις του Καλού πότε άμεσα (με στρατιωτικές επεμβάσεις) και πότε έμμεσα (με τις γνωστές μεθόδους πρόκλησης αναταραχών και εντέλει εμφυλίων) καλούνται να αποκαταστήσουν την δημοκρατική τάξη στις εν λόγω χώρες και να λυτρώσουν τον καταπιεσμένο πολίτη από τα τυραννικά καθεστώτα. Το παραμύθι συνεχίζεται: η εξωτερική πολιτική της Δύσης δεκαετίες τώρα είναι θεμελιωμένη δήθεν πάνω στην αγωνία για τον εκδημοκρατισμό των δήθεν βάρβαρων χωρών.

Ποιοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να γίνονται αυτόκλητοι προστάτες; Είναι τα καθάρματα και οι παρέες τους που ποτέ δεν άνοιξαν μια δημόσια συζήτηση για τις αιτίας της μετανάστευσης. Ρημάζουν χωρίς έλεος τις χώρες ανά τον πλανήτη και εκβιάζουν (και όχι εξαναγκάζουν) τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Πατρίδες για τις οποίες πρέπει να είναι υπεύθυνοι και απολογητές μονάχα οι ίδιοι οι μετανάστες. Αυτοί θα ορίσουν και θα καθορίσουν το αν και πότε θα εξεγερθούν. Αυτοί και ΜΟΝΟ θα αποφασίσουν για τις τύχες της πατρίδας τους.

Τα «διεθνή κέντρα εκδημοκρατισμού χωρών» και οι συνοδοιπόροι τους (αυτοί οι οποίοι επωφελούνται οικονομικά από τις προκλήσεις πολέμων) θα μπορούσαν να λύσουν το προσφυγικό με μια μόνο πολιτική κίνηση. Αν σταματούσαν την πρόκληση των πολέμων και τις επεμβάσεις. Αν δηλαδή αναγνώριζαν την εγκληματική πολιτική τους εις βάρος των άλλων χωρών. Οι συνοδοιπόροι-διακινητές όμως (τριάντα χιλιάδες μόνο στις χώρες του τρίτου κόσμου) υπολογίζουν στο κατά μεταναστευτική κεφαλή χιλιοδόλλαρο. Πράγμα που σημαίνει πως με έναν μικρό μόλις τοπικό εμφύλιο τριάντα χιλιάδες οικογένειες διακινητών έχουν λύσει το πρόβλημα της ζωής τους δια παντός.

Στην συνοδοιπορία πρωτοστατούν φυσικά οι έμποροι όπλων. Η παραγωγή πολεμικού υλικού είναι ακατάπαυστη, ιλιγγιώδης, αμείλικτη. Αυτά τα όπλα από κάπου πρέπει να αγοραστούν και για να αγοραστούν κάπου πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Θα χρησιμοποιηθούν φυσικά μόνο στους πολέμους, που πρέπει να στηθούν άμεσα, πότε εδώ, πότε εκεί για να περάσουμε πάραυτα από την παραγωγή στην κατανάλωση. Οι πόλεμοι στήνονται και η αφορμή τους είναι τα όπλα που δήθεν παράνομα κατέχουν τα κράτη-θύματα. Όπως το Ιράκ το 1990. Αφορμή για το μακελειό πάντα τα όπλα. Τα πραγματικά του επιτιθέμενου και τα ψεύτικα του αμυνόμενου. Τα όπλα των δήθεν τυραννικών καθεστώτων δεν θα βρεθούν ποτέ. Τα όπλα όμως των δημοκρατικών καθεστώτων ξεπουλήθηκαν. Το ντιλ πέτυχε. Τώρα οι συνοδοιπόροι έμποροι θα αλλάξουν ήπειρο, χώρα, γεωγραφικό προορισμό. Θα στηθεί αλλού ο πόλεμος για να αξιοποιηθεί η καινούρια σοδιά όπλων των δημοκρατιών. Τα γκρο πλάν αυτών που προκάλεσαν τους πολέμους, άρα και τις μεταναστεύσεις, σφύζουν από λύπη. Λυπούνται για το δράμα των ανθρώπων ωσάν μια παράπλευρη απώλεια.   

Tα Κέντρα όχι μόνο δεν σταματούν άμεσα τους πολέμους αλλά με έναν ανθρωποφαγικό κυνισμό παρατηρούν δήθεν περίλυποι από τα σαλόνια των συσκέψεων τις μετακινήσεις των πληθυσμών, τους πνιγμούς στα σαπιοκάραβα, τις δολοφονίες οικογενειών και κάνουν ασκήσεις επί δουβλινέζικου χάρτου. Πάντα αγέρωχοι. Και κυρίως πάντα λυπημένοι. Για τι πράγμα ακριβώς λυπούνται; Για την αξιοπρέπεια ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν δια της βίας να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους; Για τι πράγμα λυπούνται; Που δεν είχαν προβλέψει, αυτοί οι τόσο σοφοί, πως προκαλώντας τον πόλεμο μεταλλάσουν αξιοπρεπείς ανθρώπους σε φαντάσματα του εαυτού τους; Σε θύματα;

Εμείς οι πολίτες των «χωρών υποδοχής» προσφύγων, με την βεβαιότητα πως ποτέ τα υποκείμενα δεν θα μας ενοχλήσουν με τις παρεμβάσεις τους και πως ποτέ δεν θα χρειαστεί να μας υπερασπιστούν ενόπλως από αντιδημοκρατικούς ηγέτες, απαξιούμε τους μετανάστες. Αυτοί φέρνουν αρρώστιες, είναι εγκληματίες και ζητούμε από τις κυβερνήσεις μας να τους στείλουν στο πυρ το εξώτερον, αρκεί να μην βρίσκονται έξω από τα σπίτια μας, αρκεί να μην προσβάλλουν την αισθητική των ζωτικών μας χώρων. Είναι μέχρι να αποφασίσουν οι δημοκράτες της Δύσης πως για κάποιο λόγο, το χρήμα δηλαδή, δεν τους είναι χρήσιμη η πολιτική σταθερότητα στις χώρες μας. Μέχρι να αποφασίσουν πως για κάποιον λόγο, το χρήμα δηλαδή, οι χώρες μας πρέπει να ρημαχτούν απ’ άκρη σ’ άκρη, με έναν εμφύλιο ας πούμε. Έχει ξανασυμβεί. Τότε ίσως συνειδητοποιήσουμε, εμείς οι νοικοκυραίοι που δεν θέλουμε την μεταναστευτική μόλυνση όξω από τα σπίτια μας, τι ακριβώς σημαίνει να χάνει ο άνθρωπος κάθε αξιοπρέπεια εξαναγκασμένος στον ξεριζωμό.

Τι δημοκρατίες είναι αυτές που μεταξύ τυρού και αχλαδίου καμώνονται πως λυπούνται περήφανους πατριώτες; Τι δημοκρατίες είναι αυτές που προκαλούν πολέμους σε ανεξάρτητα κράτη και κατόπιν ξαναλυπούνται υποσχόμενες ειρήνη και ευημερία; Από τι υλικά είναι καμωμένες οι δημοκρατίες που ξεφτιλίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη; Ποιος παράτησε την πατρίδα του μόνο και μόνο για να τον λυπούνται;

Ένα σύνθημα με απασχολεί τις μέρες αυτές. Μόνο ένα. Σταματήστε τον πόλεμο ή αλλιώς σταματήστε να λυπάστε.