Μια συναρπαστική συνέντευξη της Νανάς Παλαιτσάκη: Η ζωή της όλη, η ασθένεια από το 2008, η tv & τα τετράποδα

«Κυρία Παλαιτσάκη καλημέρα...».

«Σε παρακαλώ εάν μπορείς να μου μιλάς στον ενικό. Με κάνει να αισθάνομαι πιο οικεία».

Με τον όρο να αφήσουμε στην άκρη τον πληθυντικό του επικοινωνιακού καθωσπρεπισμού συναντηθήκαμε με τη Νανά Παλαιτσάκη στο στέκι της στο Κολωνάκι.

Διάλεξε ένα… ευάερο, φωτεινό τραπέζι για να μπορεί να καπνίζει ανενόχλητη. Καθίσαμε αντικριστά για να βλέπουμε ο ένας τον άλλο, και ξεκινήσαμε.

Στην πραγματικότητα ήξερα ήδη αρκετά για εκείνη. Την είχα μελετήσει.

Τουλάχιστον όσο θα χρειαζόταν για να κάνουμε τη συνέντευξη.

Θα τη ρωτούσα για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια με την υγεία της. Για τα πρώτα της βήματα στο δημοσιογραφικό στερέωμα. Τη γνωριμία της με τον Τάσο Μπιρσίμ και το Μίνωα Κυριακού όταν η ιδιωτική τηλεόραση βρισκόταν στα σπάργανα.

Η Νανά δεν ήθελε να γίνει δημοσιογράφος. Είχε ολοκληρώσει το διδακτορικό της και δίδασκε στο Πολεμικό Ναυτικό. Τα γεγονότα όμως την έφεραν στο κατώφλι του Κυριακού.

Όπως λέει, από τη στιγμή που βρέθηκε αντιμέτωπη με μία σπάνια πάθηση στο νωτιαίο μυελό, έμαθε να ζει πλούσια. Και να μη θεωρεί τίποτα δεδομένο.

Μιλάει… σχεδόν απελευθερωμένα. Και δεν έχει πρόβλημα να μιλήσει για τα πάντα. Ή σχεδόν για τα πάντα…

Να πει ότι η Αριστερά ξέμεινε από ανταλλακτικά και η αντιπροσωπεία έκλεισε.  Αν τη ρωτήσετε τι φοβάται περισσότερο, το θάνατο ή τους βλάκες, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης: «Με πανικοβάλλουν οι βλάκες. Και οι κακογ…..οι!».

Η συνέντευξη της Νανάς Παλαιτσάκη:

- Νανά θα ήθελα να ξεκινήσουμε από τα επαγγελματικά. Μίλησέ μου αν θέλεις για τη σχέση σου με την τηλεόραση και πώς μπήκες σε αυτήν.

Καταρχάς δεν είχα καμία σχέση και δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με τη δημοσιογραφία. Ξεκίνησα σπουδάζοντας πολιτικές επιστήμες. Έκανα ένα μεταπτυχιακό με υποτροφία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας στην Ανάλυση Μηνύματος, και υποστήριζα το διδακτορικό μου στο Δίκαιο της Θάλασσας.

Αφού τελείωσα με τις σπουδές μου, διορίστηκα καθηγήτρια στη σχολή του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν είχα καμία σχέση με αυτό που λέγεται δημοσιογραφία και τηλεόραση. Τότε, ένας καθηγητής μου, ο Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης, ο οποίος έκανε εκπομπή στο ραδιόφωνο της ΕΡΑ κάθε Κυριακή και ταυτόχρονα δίδασκε στο Πολεμικό Ναυτικό, μου ζήτησε να τον βοηθήσω στις μεταφράσεις κειμένων από το γαλλικό τύπο, δεδομένου ότι γνώριζα πολύ καλά γαλλικά.

Θυμάμαι μια μέρα καθόμουν και μετέφραζα τα κείμενα στο μπαρ της ΕΡΤ. Τότε με πλησίασε μία κυρία -το θυμάμαι πάρα πολύ καλά-, το όνομα της οποίας ήταν Άννα Μπακογιάννη.

«Εσύ δεν είσαι η Παλαιτσάκη;», την θυμάμαι να λέει. Και συνέχισε: «Επειδή είσαι μορφωμένο κορίτσι, θα θέλαμε να βοηθήσεις το Ρουλάκι – την Κορομηλά εννοούσε – που ετοιμάζει μία πρωινή εκπομπή και να κάνεις συνεντεύξεις με πολιτικούς». Μεταφυσικό αυτό που θα σας πω, αλλά τότε είχε γράψει ο Λεωνίδας Κύρκος το «Ποια Αριστερά». Έτσι τη ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου: «Δηλαδή να κάνω μία συνέντευξη με το Λεωνίδα Κύρκο;». «Ξέρεις το Λεωνίδα Κύρκο», αναρωτήθηκε.

Εγώ τον ήξερα βέβαια, καθώς στα πανεπιστημιακά μου χρόνια ήμουν οργανωμένη στο Ρήγα Φεραίο και είχα έντονη πολιτική δραστηριότητα. Και πόσο πληρώνετε το ρεπορτάζ;», τη ρώτησα αμέσως μετά. «15.000 δραχμές», μου απάντησε εκείνη. Φαντάσου ότι τότε, το 1989, πληρωνόμουν  ως καθηγήτρια 48.000 δραχμές το μήνα. Είχα ήδη ένα παιδί, το οποίο είχα ήδη αποκτήσει στα 18 μου και τα χρειαζόμουν τα χρήματα.

Το ποσό που μου πρότεινε μου φάνηκε πολύ υψηλό. Άσε που ήταν εύκολο για ‘μένα να κλείσω τη συνέντευξη με τον Κύρκο. «Ναι, αλλά θα πρέπει να σε δούμε και μπροστά στις κάμερες», συνέχισε.   Τελικά μου έκλεισαν ραντεβού για ένα δοκιμαστικό, το οποίο θα γινόταν Δευτέρα. Εκεί εκφώνησα για πρώτη φορά ένα δελτίο ειδήσεων. Για να καταλάβεις για τι εποχή μιλάμε, πηγαίναμε για κυβέρνηση συνασπισμού, είχε βγει στον αέρα το MEGA και η Ρούλα Κορομηλά ετοιμαζόταν να βγάλει στον αέρα την εκπομπή «Μια καλημέρα είναι αυτή», στην ΕΡΤ.

Αφού μου δίνουν να διαβάσω το δελτίο ειδήσεων, και μόλις έχω ξεκινήσει να λέω «κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας», μπαίνει μέσα ένας κύριος και μου λέει: «Κυρία μου είστε συγκλονιστική για δελτίο ειδήσεων. Το όνομά μου είναι Τάσος Μπιρσίμ». Θυμάμαι ότι του είχα απαντήσει πως δεν με ενδιέφερε. Εγώ το βιολί μου. Αυτό όμως που δεν ήξερα, ήταν ότι ο Μίνωας Κυριακού είχε καλέσει τον Τάσο Μπιρσίμ για να ετοιμάσει τον ΑΝΤ1. Ο Τάσος Μπιρσίμ θεώρησε καλό να δώσει την κασέτα του δοκιμαστικού μου στον κύριο Μίνωα Κυριακού, ο οποίος είχε καλέσει τους Αμερικάνους από το CNN για να στήσουν το κανάλι μαζί με τον Τάσο Μπιρσίμ και το Νίκο Μαστοράκη.

«Βρήκα μία συγκλονιστική παρουσιάστρια ειδήσεων», είχε πει ο Μπιρσίμ, και αν θέλεις ρώτησέ τον. Καταλαβαίνεις ότι για ‘μένα και για πολλούς ακόμα ο Τάσος Μπιρσίμ ήταν μύθος. Ήταν ο σκηνοθέτης του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο γνώρισα λίγες ημέρες αργότερα όταν ήρθε για τα πεντάλεπτα των πολιτικών αρχηγών, συνοδευόμενος από τη Δήμητρα Λιάνη-Παπανδρέου.

Μου τηλεφωνεί λοιπόν ο Τάσος, και κάνουμε ένα ραντεβού στη λεωφόρο Κηφισίας 10-12, όπου ήταν το ναυτιλιακό γραφείο του Κυριακού. Εκεί συναντάω τον Μάικ Μόρις από το CNN, τον Μπιρσίμ και τον Μαστοράκη. Όλοι μαζί μου είπαν ότι είχαν ενθουσιαστεί μαζί μου. Αμέσως μετά μου ζητήσε ο Μαστοράκης να μιλήσω επί πενήντα δευτερόλεπτα μπροστά στην κάμερα, έχοντας ετοιμάσει ένα κείμενο στο μυαλό μου.

Τελικά μου προσέφερε ο Μίνωας Κυριακού ένα πενταετές συμβόλαιο για κεντρική παρουσιάστρια του δελτίου ειδήσεων του ΑΝΤ1 με μισθό 150.000 δραχμές το μήνα. Έτσι παραιτήθηκα από το Πολεμικό Ναυτικό και βρέθηκα στην τηλεόραση του ΑΝΤ1.

- Ήταν γραφτό λοιπόν…

Ξέρεις κάτι Γιώργο; Θεώρησα ότι όλο αυτό ήταν εντελώς προσωρινό. Ότι θα κρατούσε για δύο-τρεις μήνες. Δεν το έκανα ποτέ με την πεποίθηση ότι θα εξελισσόμουν και θα περνούσαν τριάντα χρόνια, ενώ εγώ θα συνέχιζα να είμαι δημοσιογράφος. Μία κατηγορία επαγγελματική, την οποία για να σου πω την αλήθεια δεν είχα σε ιδιαίτερη υπόληψη…

Με ενδιέφερε περισσότερο η ανάλυση του γεγονότος και ότι τόσο να είμαι μάρτυρας σε αυτό. Έτσι, φτάσαμε να μιλάμε σήμερα 30 χρόνια μετά και να είμαι ακόμα στην τηλεόραση.

- Μου θυμίζεις τον Μεϊμαράκη, ο οποίος δεν ήθελε να γίνει πρόεδρος και τελικά έγινε, ενώ δεν αποκλείεται να τον δούμε και πρωθυπουργό στο τέλος…

Τι καλός άνθρωπος που είσαι! Αυτός ο συνειρμός μετά τα όσα σου είπα, ότι σου θυμίζω το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, ενώ εγώ θα ήθελα να πεις ότι η πορεία μου σου θυμίζει την πορεία της Μέριλιν…

- Ήταν το πιο πρόσφατο παράδειγμα που είχα στο μυαλό μου!

Σ’ ευχαριστώ για την παρέμβαση! Το ότι μόλις βλέπεις τη Νανά Παλαιτσάκη, σου θυμίζει το Βαγγέλη Μεϊμαράκη, σε παρακαλώ πολύ να το μεταφέρουμε στο Βαγγέλη να δούμε την άποψή του! (γέλια)

- Επέλεξες ή υποχρεώθηκες κατά καιρούς να βρεθείς μακριά από την τηλεόραση;

Είμαι άνθρωπος που βαριέται υπερβολικά εύκολα. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου επί 28 χρόνια να λέει δελτίο ειδήσεων. Καλύτερα να είχα πάει να παραδοθώ σε κάποιο κέντρο ψυχοθεραπείας. Όχι ότι δεν αγαπώ το δελτίο ειδήσεων, δεν μπορώ όμως να κάνω συνέχεια το ίδιο πράγμα. Γι’ αυτό και αποφάσισα εντελώς συνειδητά το 2000, να εγκαταλείψω τρεις δημοσιογραφικές δουλειές και να μείνω εκτός. Ήθελα να αποτοξινωθώ. Να απεξαρτηθώ και να δω πως είναι η ζωή εκτός ιδρύματος.

Πέρασα τις περισσότερες στιγμές της ζωής μου αλλά και μικρές ανθρώπινες τραγωδίες κλεισμένη σε ένα δωμάτιο του μοντάζ, το οποίο είχε διαστάσεις ένα επί ένα.  Μακιγιαρισμένη επί οκτώ ώρες...
- Ο κάθε δημοσιογράφος ζει στο δικό του μικρόκοσμο. Όσοι ζουν και κινούνται μέσα σε αυτόν έχουν ενδεχομένως την αίσθηση ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω τους ή θα ήταν υπερβολή να πούμε κάτι τέτοιο;

Έζησα την ιδιωτική τηλεόραση από το ξεκίνημά της και ήταν σαν να ζω μέσα σε ένα ίδρυμα. Γιατί όλοι είχαμε και έχουμε υποστεί μία μορφή ιδρυματισμού. Ξεχνάμε τι καιρό κάνει έξω και θεωρούμε ότι αυτά που αφορούν στον μικρόκοσμό μας, αφορούν και τον υπόλοιπο κόσμο. Έβγαινα από δελτία ειδήσεων και αισθανόμουν μετά από 15 ώρες σε ένα κανάλι, ότι αυτά τα οποία είχα διαχειριστεί εγώ αφορούσαν και τους άλλους. Από την άλλη πλευρά έβλεπα ότι ο κόσμος έξω ζούσε μία φυσιολογική ζωή. Εγώ αντιθέτως έτρωγα πλαστικό φαγητό μαζί με τους συναδέλφους μου στο χώρο εργασίας και δεν ήξερα εάν έβρεχε, εάν χιόνιζε ή εάν είχε ήλιο.

Δεν είχα δει πως ήταν το ηλιοβασίλεμα από το σπίτι μου. Μπορεί να σου φαίνεται μελό αλλά τότε πήγαινα στο κανάλι στις 10 το πρωί και έφευγα στη 1 το βράδυ. Και δούλευα και τα Σαββατοκύριακα. Είχα χάσει την αλλαγή των εποχών στο σπίτι μου. Αυτό που είπα όταν αποσύρθηκα το 2000 ήταν ότι ήθελα να δω πώς είναι η Αθήνα το απόγευμα. Είχα ξεχάσει πώς είναι. Κι έτσι παραιτήθηκα από τρεις δημοσιογραφικές δουλειές και από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ALTER.

- Ξέρω ότι αγαπάς και έχεις ζώα στο σπίτι σου. Υπήρξαν στιγμές που είπες ότι θα ήταν καλύτερα να ζεις μόνο μαζί τους παρά με τους ανθρώπους;

Αυτό κάνω. Ζω περισσότερο με τα τετράποδα και λιγότερο με τους ανθρώπους. Επειδή μεγάλωσα μαζί τους, εκτός από γάτες και σκύλους και με άλογα, απέκτησα ιδιαίτερη σχέση. Ασχολήθηκα όχι μόνο με τα άλογα ιππασίας αλλά και με τα κακοποιημένα άλογα. Το κακοποιημένο τετράποδο σημαίνει για ‘μένα πάρα πολλά γιατί μπορεί να γίνει ο καλύτερος θεραπευτής ανθρώπων. Άρα λοιπόν ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου το έχω αφιερώσει σε αυτά τα πλάσματα.

Τους οφείλω ένα πολύ μεγάλο τμήμα της ψυχικής μου ισορροπίας. Οι βόλτες που κάνω στο βουνό με τα ζώα μου ή οι ώρες που κάνω βόλτα με το άλογό μου, είναι κάτι που με κάνει να αισθάνομαι εξαιρετικά ευγνώμων απέναντί τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανθρώπινο από το βλέμμα του σκύλου ή του αλόγου. Και αντίστοιχα δεν υπάρχει τίποτα πιο κτηνώδες από το βλέμμα του συναισθηματικά ακρωτηριασμένου ανθρώπου.

- Το ένιωσες αυτό; Και σε προσωπικό επίπεδο;

Ένας φίλος μου σκηνοθέτης είχε πει κάτι πολύ σωστό: «Να κοιτάζετε και να εστιάζετε στα μάτια του ανθρώπου. Όλα τα άλλα είναι μοντάζ. Και θα σου πω ότι αυτό που με έχει σοκάρει είναι η συνάντησή μου με χυδαία βλέμματα ανθρώπων, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι δεν τους αντιλαμβάνεται το κοινό. Πολλές φορές αυτό το βλέμμα των συναισθηματικά ακρωτηριασμένων ανθρώπων αντανακλάται στο βλέμμα ανθρώπων που δουλεύουν στα media.

Αυτό που λέω είναι ότι ο φακός είναι πολύ ρουφιάνος. Όποιος προσπαθεί να μην το λάβει υπόψη του έχει άγνοια κινδύνου. Ο φακός σε ξεγυμνώνει. Γι’ αυτό και όταν θέλουν οι αρχές να εμφανίσουν κάποιον ή όταν εκείνος δεν θέλει να εκθέσει την προσωπικότητά του, καλύπτει τα μάτια του.

- Συνάντησες ανθρώπους, οι οποίοι παρά το γεγονός ότι εσύ δεν κυνήγησες να γίνεις δημοσιογράφος και παρουσιάστρια, προσπάθησαν να σε ρίξουν στο χαντάκι;

Καταλαβαίνεις ότι το να μπορέσει κάποιος να παίξει πρωτάθλημα στις πέντε πρώτες θέσεις της ενημέρωσης για πολλά χρόνια, δεν είναι απλό. Εγώ θεωρώ ότι με βοήθησε πάρα πολύ η τύχη αλλά και οι γνώσεις μου. Γι’ αυτό και κράτησα τόσα πολλά χρόνια χωρίς να έχω προστάτη ή χορηγό.

Αυτό είναι πολύ δύσκολο για να το καταφέρει κάποιος. Βρέθηκα πολύ μικρή σε ένα χώρο, ο οποίος έζησε στη δική του εποχή της. Όλοι ξεκινούσαμε, παίζοντας μπάλα για τη φανέλα, κάτι που έκανα κι εγώ. Δεν θεωρώ απλό ότι μπόρεσα και άντεξα 15 χρόνια συνεχούς ενημέρωσης, όπου πάντα μετρούσαν την αποδοτικότητά μου ανά λεπτό. Όλο αυτό σε ξεσκίζει.

Με έναν περίεργο τρόπο όμως, τόσο στις προσωπικές όσο και στις επαγγελματικές μου σχέσεις, συνεχίζω να είμαι ρομαντική. Αυτό που λέω είναι ότι θα προσφέρω το 150% αυτού που μου ζητάει ο άλλος. Είτε πρόκειται για τον εργοδότη, είτε για το σύντροφό μου.

Εάν δεν το εκτιμήσει ο άλλος σημαίνει ότι είναι βλαξ και θα το εκτιμήσει ο ανταγωνιστής του. Δεν θα κάνω έκπτωση σε αυτό που με κάνει να αισθάνομαι ισορροπημένη με τον εαυτό μου. Μπορώ να κάνω το ίδιο καλά τη δουλειά μου είτε δουλεύοντας για το δελτίο ειδήσεων του CNN, είτε για το δελτίο ειδήσεων του κάτω Παγασητικού. Γιατί ξέρω ότι αυτό που θα κάνω με την υπογραφή «Νανά Παλαιτσάκη», θέλω να είναι μοναδικό.

- Μίλησες για τον ανταγωνιστή, οποίος τελικά θα εκτιμήσει αυτά που δεν εκτιμάει αυτός που σε έχει. Και σε θυμάμαι να λες ότι ένας από τους συντρόφους σου δεν σε στήριξε όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσεις την ασθένειά σου. Αντιθέτως σε εγκατέλειψε. Στην περίπτωση αυτή εκτίμησε ο ανταγωνιστής αυτό που εκείνος δεν είχε εκτιμήσει;

Ακριβώς αυτό. Και να σου πω και κάτι; Ο άνθρωπος εκείνος δεν μπορούσε να διαχειριστεί το πρόβλημα και το έβαλε στα πόδια. Στην αρχή μου δημιούργησε τεράστιο θυμό η συμπεριφορά του. Στην αρχή ένιωσα εγκατάλειψη και αυτό είναι που μου προκάλεσε τόσο μεγάλο θυμό. Φυσικά, βρέθηκε ένας άνθρωπος στη συνέχεια, ο οποίος με στήριξε πάρα πολύ.

Στο πέρασμα των χρόνων, ο άνθρωπος που με είχε αφήσει τότε, μου ζήτησε να συναντηθούμε, μιλήσαμε και μου εξήγησε το πόσο λάθος ήταν εκείνη του η συμπεριφορά και πόσο μεγάλο το μάθημα που πήρε. Από τότε είμαστε φίλοι.

- Συγχώρησες λοιπόν…

Πάντα. Γιατί παρά το γεγονός ότι θύμωσα όταν συνέβη -κάτι που είναι εντελώς ανθρώπινο- στη συνέχεια όλο αυτό καταλάγιασε μέσα μου.

- Η δική του συμπεριφορά είναι ανθρώπινη;

Ναι. Και βέβαια είναι. Ένας άνθρωπος μπορεί να τα χάσει, μπορεί να τρομάξει. Δεν αντέχουν όλοι να τρέχουν δέκα χιλιόμετρα την ημέρα. Το γεγονός ότι εγώ τρέχω δέκα χιλιόμετρα την ημέρα, δεν σημαίνει ότι θα απαιτήσω από εσένα να κάνεις το ίδιο.

Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι οι άλλοι μπορούν να οικειοποιηθούν το δικό μου τρόπο σκέψης. Αυτό που θέλω από τους ανθρώπους είναι να ακολουθούν τις επιθυμίες τους και το δικό τους τρόπο σκέψης. Εγώ παρόλ’ αυτά πληρώνω τοις μετρητοίς και συνεχίζω, ακολουθώντας πιστά τις επιλογές μου. Το γεγονός ότι έφυγε ήταν δική του επιλογή, στη συνέχεια όμως πλήρωσε το κόστος.

- Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο τρόπος που λέμε κάτι στους ανθρώπους; Σε θυμάμαι να λες πως όταν ο γιατρός σου ανακοίνωσε ότι πάσχεις από μετάλλαξη στο νωτιαίο μυελό και έχεις χρόνο ζωής, το πολύ έξι μήνες ακόμα, έχασες τον έλεγχο του αυτοκινήτου σου και τράκαρες.

Ο τρόπος του ήταν τραγικός. Μπορεί να αναφερθεί κάποιος στο ίδιο πράγμα με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Έχει πολλή μεγάλη σημασία η σχέση του ασθενή με τον γιατρό του. Απόδειξη είναι το ότι έχω γράψει πολλά για τους γιατρούς του Ερρίκος Ντυνάν, οι οποίοι δούλευαν απλήρωτοι φροντίζοντας όχι μόνο εμένα αλλά και άλλους, οι οποίοι ήταν αιμοκαθαιρόμενοι. Είναι ηρωική η στάση τους.

Γιατί όσοι δημοσιογράφοι έχουμε μείνει απλήρωτοι από τη δημοσιογραφία για έναν, δύο, πέντε ή περισσότερους μήνες, το πολύ πολύ να τσαντιστούμε και να καταστρέψουμε έναν υπολογιστή για να ξεσπάσουμε. Οι γιατροί όμως δεν μπορούσαν να το κάνουν. Τι θα έκαναν, θα μου έσπαγαν τη φλέβα για να εκτονώσουν την οργή τους;

Ο τραυματιοφορέας μου ερχόταν με τα πόδια, ενώ προηγουμένως είχε πάει για να πάρει συσσίτιο και αφού είχε περπατήσει μία ώρα για να έρθει στο νοσοκομείο. Τον θυμάμαι να με ρωτάει εάν μου άρεσε το φαγητό. Αυτός ο άνθρωπος ήταν και παραμένει σημείο αναφοράς για ‘μένα. Το βλέμμα του κάθε νοσηλευτή δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου.

Κάθε μήνα πηγαίνω στο νοσοκομείο. Εκεί καθορίζεται κάθε φορά τι ιατρική πράξη θα γίνει ώστε να προχωρήσουμε στον επόμενο μήνα.

- Η ασθένειά σου είναι κάτι που σε ακολουθεί… Και απ’ όσο ξέρω πρέπει να πηγαίνεις συχνά στο νοσοκομείο για παρακολούθηση.

Έτσι είναι. Όλα ξεκίνησαν το 2009 και ήδη βρισκόμαστε στο 2015. Κάθε μήνα πηγαίνω στο νοσοκομείο. Εκεί καθορίζεται κάθε φορά τι ιατρική πράξη θα γίνει ώστε να προχωρήσουμε στον επόμενο μήνα. Κάθε τέσσερις μήνες κάνω ακόμα πιο εξονυχιστικές εξετάσεις, στη διάρκεια των οποίων δεν αποκλείεται να χρειαστεί να μείνω στο νοσοκομείο.

Συνέντευξη στο Γιώργο Λαμπίρη - όλη η συνέχεια στο newsbeast.gr