Η «Μεγάλη Χίμαιρα» σάρωσε τα Θεατρικά Βραβεία Κοινού 2014-2015: Αλλά & η Σταματία, η Έλενα & η Μιμή Ντενίση

Παρουσιαστής της τελετής ήταν ένας από τους πιο χαρισματικούς εκπροσώπους της συνεχώς ανερχόμενης τάσης της stand-up comedy, ο Λάμπρος Φισφής, ο οποίος έδωσε στη βραδιά μια χιουμοριστική one man show ατμόσφαιρα, διανθισμένη με θεατρική σάτιρα, διαδραστικά παιχνίδια, ευρηματικά βίντεο αλλά και ένα μίνι μιούζικαλ. 

Τόσο ο ίδιος όσο και οι επί σκηνής συνεργάτες του, ο Δημήτρης Μακαλιάς, ο Ζήσης Ρούμπος και ο Γιάννης Σαρακατσάνης, καθώς και η Αντιγόνη Ψυχράμη με την Ελευθερία Μπενοβία που έπαιξαν και τραγούδησαν στο τελευταίο μέρος, καταχειροκροτήθηκαν από ένα κοινό που διασκέδασε και γέλασε με την ψυχή του. Πρωταγωνιστές της βραδιάς ήταν επίσης η Mercedes, με δύο πανέμορφα Smart (χορηγός της τελετής ) «παρκαρισμένα» στη σκηνή.

«Η μεγάλη χίμαιρα»

  
30.000 και πλέον θεατές, sold-out παραστάσεις, 300% αύξηση στις πωλήσεις του ομώνυμου μυθιστορήματος, λίστα αναμονής στις προπωλήσεις. Δεν χωρά αμφιβολία: ογδόντα χρόνια μετά τη συγγραφή του, το επικό ερωτικό μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση έμελλε να γίνει θεατρικό γεγονός τεράστιας εμβέλειας (1ο βραβείο παράστασης ), πρωτίστως χάρη στην ψυχαναλυτικής υφής σκηνοθεσία του εγγονού του συγγραφέα Δημήτρη Τάρλοου (1ο βραβείο σκηνοθεσίας ) και στην τρικυμισμένη ερμηνεία της Αλεξάνδρας Αϊδίνη (1ο βραβείο γυναικείου ρόλου ). 

Το κοινό του «α» τίμησε τη «Μεγάλη Χίμαιρα» με τρία ακόμη βραβεία (1ο βραβείο μουσικής σύνθεσης η Κατερίνα Πολέμη, 1ο βραβείο φωτισμών ο Αλέκος Αναστασίου και 2ο βραβείο ενδυματολογίας η Ελένη Μανωλοπούλου ), αποδεικνύοντας ίσως έτσι αυτό που γράφαμε στην κριτική μας: «Πρόκειται για μια παράσταση που επαναπροσδιορίζει το θέμα της σκηνικής μεταφοράς της λογοτεχνίας αλλά και τους όρους του αστικού θεάτρου, προωθώντας το, μάλιστα, από τον στίβο του θεάματος σε εκείνον του στοχασμού». Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο θέατρο Πορεία.
«Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές»
  
Μέγας ρόλος, μέγας ηθοποιός. Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος (1ο βραβείο ανδρικού ρόλου ) τιθάσευσε τις ατελείωτες τιράντες λόγου δικανικής και ρητορικής φύσης και έπλασε ένα χαρακτήρα πιθανότατα ανύπαρκτο: έναν πολιτικό-πρότυπο ακεραιότητας, τον καγκελάριο Τόμας Μορ, που καταδικάζεται σε θάνατο. 

Κλασικό έργο ρεπερτορίου «with a twist», που λένε και οι Άγγλοι, σε μια παράσταση αξιώσεων (2ο βραβείο παράστασης), ιδανική για το σκεπτόμενο αστικό κοινό ενός Εθνικού Θεάτρου υπήρξε το «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές» του Βρετανού Ρόμπερτ Μπολτ, το οποίο ανέβασε ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος (2ο βραβείο σκηνοθεσίας ). Η κεντρική σκηνή του κτιρίου Τσίλερ μεταμορφώθηκε σε ένα εικαστικό σύμπαν-αναφορά στην αναγεννησιακή ζωγραφική, με την πολύτιμη αρωγή της ενδυματολόγου Κλερ Μπρέισγουελ (3ο βραβείο ενδυματολογίας ).
«Σταματία, το γένος Αργυροπούλου»
  
Συντηρητική, εθνικόφρων, παρθένα γεροντοκόρη, ταγμένη ψυχή τε και σώματι στα χρηστά ήθη με τα οποία γαλουχήθηκε: αυτή είναι η Σταματία στο μονόλογο του Κώστα Σωτηρίου, και για χάρη αυτής της «κυρίας» το Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου γέμιζε ασφυκτικά όλο τον προηγούμενο χειμώνα (3ο βραβείο παράστασης ). Μολονότι έχει ονοματεπώνυμο, δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά μια κωμικοτραγική κατασκευή συντεθειμένη από άμεσα αντιληπτά και αναγνωρίσιμα στερεότυπα της «παλιάς» Ελλάδας. 

Αυτήν την «κατασκευή» ενσαρκώνει μοναδικά η Ελένη Ουζουνίδου (2ο βραβείο γυναικείου ρόλου), με το φλογερό ταμπεραμέντο, το σκέρτσο, το τσαγανό και τη στεντόρεια φωνή. Καθοδηγούμενη στέρεα από τον Βαγγέ­λη Θεοδωρόπουλο, ανοίγει την περίτεχνη βεντάλια των εκφραστικών της μέσων και μας παρασύρει σε μια ερμηνεία χοϊκή, τζαζ και απείρως γοητευτική. Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

«Αγαπητή Ελένα»
  
Αυτή η παράσταση δεν βραβεύεται για πρώτη φορά. Δεκαπέντε χρόνια πριν, όταν πρωτοανέβηκε στο ξεκίνημα του θεάτρου Επί Κολωνώ το 2000, το έργο της Λουντμίλα Ραζουμόβσκαγια θριάμβευσε στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α». Έτσι και τώρα, η παράσταση της Ελένης Σκότη (3ο βραβείο σκηνοθεσίας ), στο κινηματογραφικό σκηνικό-αναφορά στα σοβιετικά ’80s του Γιώργου Χατζηνικολάου (3ο βραβείο σκηνογραφίας ), προσδίδει μια ανησυχαστική ατμόσφαιρα ψυχολογικού θρίλερ σε αυτό το έργο-δυναμίτη, που θέλει τέσσερις εφήβους να κρατούν σε ομηρία την καθηγήτριά τους στο διαμέρισμά της προκειμένου να της αποσπάσουν το κλειδί­ για το ντουλάπι όπου φυλάσσονται τα γραπτά τους. 

Η μεταξύ τους σύγκρουση είναι σφοδρή, αντικατοπτρίζοντας το χάσμα γενεών αλλά και των αντιπαρατιθέμενων ιδεολογιών: το πειραματόζωο του σοβιετικού σοσιαλισμού (η καθηγήτρια Ελένα ) κι εκείνα της επερχόμενης περεστρόικα (οι μαθητές ) παραδίνονται σε έναν εμφύλιο γεμάτο ηττημένους. Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο θέατρο Επί Κολωνώ.
 

«Άμλετ»

  
«Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιχείρησε κάτι που λίγοι σκηνοθέτες επιτυγχάνουν: εισχώρησε στο μυαλό των προσώπων, και κυρίως του Άμλετ, και αποκρυπτογράφησε κάθε σκέψη, φαντασίωση, πρόθεση, φόβο, εμμονή, θυμό και μυστικό, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο χώρο και στις λεπτομέρειές του. Άξιος και φλογερός ως Άμλετ ο Χρήστος Λούλης [2ο βραβείο ανδρικού ρόλου], ισορρόπησε μοναδικά ανάμεσα στη μελαγχολία και στο δυναμισμό του νέου που ζει στην αυγή του αιώνα της λογικής» γράφαμε στην κριτική μας εδώ στο «α», όταν η ρηξικέλευθη αυτή εκδοχή του κλασικού σαιξπηρικού έργου, με τις ηλεκτρισμένες συνθέσεις του Δημοσθένη Γρίβα (2ο βραβείο μουσικής σύνθεσης ), παρουσιαζόταν την προηγούμενη σεζόν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
«Λίλιομ»
  
Με χθόνιο ερωτισμό, άγρια φυσικότητα και με μιαν αισθαντικότητα βουτηγμένη στο συναίσθημα, αλλά δίχως ίχνος μελοδραματισμού, ο Γιώργος Χρυσοστόμου (3ο βραβείο ανδρικού ρόλου ) ερμήνευσε τον Λίλιομ, τον γοητευτικό απατεωνίσκο του 1900 που εργάζεται ως «κράχτης» και ζιγκολό σε λούνα-παρκ και, ακόμη κι όταν αυτοκτονεί, παραμένει (και ) στον άλλο κόσμο ένας αξιέραστος αλήτης! Δύσκολα θα φανταζόμασταν άλλον ηθοποιό να αντιμετωπίζει τόσο σθεναρά τον πρώτο ρόλο της ομώνυμης παραμυθικής παραβολής του Φερέντ Μολνάρ, που ανέβασε ο Θωμάς Μοσχόπουλος την προηγούμενη σεζόν στο θέατρο Πόρτα.
 

«Σμύρνη μου αγαπημένη»
  
Το μουσικοθεατρικό θέαμα-φόρος τιμής στις χαμένες πατρίδες διά χειρός Μιμής Ντενίση παραμένει για δεύτερη σεζόν μια από τις πιο διάσημες και περιζήτητες παραστάσεις. Το εντυπωσιακά ρεαλιστικό σκηνικό και τα εξαίσια κοστούμια εποχής του Γιώρ­γου Πάτσα (1ο βραβείο σκηνογραφίας και 1ο βραβείο ενδυματολογίας ) φέρνουν στο Θέατρο του Ελληνικού Κόσμου τον κοσμοπολίτικο αέρα της Σμύρνης του άλλοτε, ενώ ο Αλέκος Αναστασίου (2ο βραβείο φωτισμών ) φωτίζει με τρόπο μοναδικό τη «ζωντανή τοιχογραφία» της ακμάζουσας κοινωνίας και της αριστοκρατικής οικογένειας. Κι ενώ όλοι τους μιλούν για την πολιτική και τους πολιτικούς, τον βασιλιά, τον Βενιζέλο, τον Κεμάλ και το όραμα της μεγάλης Τουρκίας, η ίδια η Ιστορία τούς συναντά, θρυμματίζοντας λέξεις, όνειρα και ζωές… Η παράσταση συνεχίζεται και φέτος στο «Θέατρον».
 

«Η μελωδία της ευτυχίας»

  
Η αληθινή ιστορία της οικογένειας Φον Τραπ, που έγινε μιούζικαλ και στη συνέχεια πολύ επιτυχημένη ταινία με την Τζούλι Άντριους, ανέβηκε την προηγούμενη σεζόν από την εταιρεία παραγωγής Live 2 στο Παλλάς, με τη σκηνοθέτιδα Θέμιδα Μαρσέλλου, σαν ένα ανοιχτόκαρδο μουσικοθεατρικό θέαμα αγάπης, για μικρούς και μεγάλους, με πρωταγωνιστές παιδιά ηλικίας 4,5-13 ετών. 

Στην έναρξη της παράστασης η αστραφτερή Νάντια Κοντογεώργη, στο ρόλο της γκουβερνάντας τους, ξεκαρφιτσωνόταν σαν σύννεφο από τα αυστριακά βουνά του επιβλητικού σκηνικού της Μαίρης Τσαγκάρη (2ο βραβείο σκηνογραφίας ), το οποίο, ακόμη και στις πιο απαιτητικές σκηνές (όπως εκείνη της καταιγίδας ), φωτιζόταν υποδειγματικά από την Κατερίνα Μαραγκουδάκη (3ο βραβείο φωτισμών ).
«Κατερίνα»

Τόσο νέα, τόσο σπουδαία! Ηθοποιός μεγάλης κλάσης, η Λένα Παπαληγούρα (3ο βραβείο γυναικείου ρόλου ) καταθέτει ένα σόλο ρεσιτάλ λυτρωτικού αυτοσαρκασμού, ερμηνεύοντας τη διπολική αυτόχειρα μητέρα του Αυγούστου Κορτώ. Η «χειροποίητη» παράσταση του Γιώργου Νανούρη βασίζεται στο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας». Ο new-age τραγουδοποιός Λόλεκ (3ο βραβείο μουσικής σύνθεσης ) συνοδεύει επάξια την πρωταγωνίστρια με τις μπαλάντες του στο σόλο της, στην παράσταση που συνεχίζει να φέρνει ορδές θεατών στο Θησείον-Ένα Θέατρο για τις Τέχνες, όπου και επαναλαμβάνεται.