Ρέα Βιτάλη: Παντού υπάρχει ένας σαν τον Βαγγέλη Γιακουμάκη – Ο 12χρονος στα Τρίκαλα είναι ένα ακόμη παράδειγμα

Πρώτα τον χτυπάει ο ένας, μετά ο άλλος, ο άλλος, ο άλλος. Μην κρατάτε νούμερο. Είναι πολλοί εναντίον ενός. Ο «Βαγγέλης» των Τρικάλων έχει ήδη πέσει στον δρόμο. Τυλίγεται σε εμβρυακή στάση. Μπουνιές, κλωτσιές, η τελευταία στοχεύει πρόσωπο. «Αυτή η σφραγίδα παπουτσιού στο πρόσωπο του παιδιού μου! Αυτή δεν θα μπορέσω ποτέ να την ξεπεράσω». Λόγια της μάνας. Που ειδοποιείται από το πλήθος που μαζεύεται γύρω από το πονεμένο σώμα του παιδιού που σφαδάζει στο έδαφος.

*Της Ρέας Βιτάλη στο Protagon.gr

Νοσοκομείο. Μετά αστυνομικό τμήμα. Δελτίο Τύπου της Αστυνομίας «Επίθεση σε βάρος 12χρονου μαθητή. Συνελήφθησαν 4 ανήλικοι, ήτοι τρία αγόρια κι ένα κορίτσι, για επικίνδυνη σωματική βλάβη, εξύβριση και απειλή κατά συναυτουργία. Επιπλέον, συνελήφθησαν και οι γονείς των ανηλίκων για το αδίκημα παραμέλησης εποπτείας ανηλίκου. Ο ανήλικος δέχτηκε επίθεση σε στάση λεωφορείου από μια ομάδα-ανάμεσά τους και οι ανήλικοι. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Οι συλληφθέντες αφέθησαν ελεύθεροι κατόπιν προφορικής εντολής του Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Τρικάλων».

Ελεύθεροι; Τα τσογλάνια! Ο θυμός καταπατάει μέσα μου κάθε στοιχείο πολιτισμού. «Κυρία Βιτάλη μου, πολύ καλά έκανε ο Εισαγγελέας που τους άφησε ελεύθερους… Μικρά παιδιά! Δεν είναι το θέμα να πάνε φυλακή. Να μην πειράζουν το παιδί μου, αυτό θέλω. Να σταματήσει το κακό». Λόγια της μάνας του «Βαγγέλη», του Ανδρέα. Εχετε προσέξει ότι όλοι οι «Βαγγέληδες» έχουν μια μάνα αγγελική; Μια συγκλονιστικά πολιτισμένα ευαίσθητη, ανήμπορη απέναντι στη βαρβαρότητα. Τη βαρβαρότητα ακόμα και της μοίρας της, της ίδιας. «Πάσχω από παθολογική παχυσαρκία. Και ο άνδρας μου κάνει όλα τα χρόνια της ζωής του αιμοκάθαρση. Πριν από έναν χρόνο καταφέραμε μεταμόσχευση νεφρού. Έναν χρόνο εγχειρισμένος είναι. Και έχουμε και άλλα δυο παιδιά. Το γεγονός της δικής μου εμφάνισης και τα παραπάνω επίσης κιλά του Ανδρέα δίνουν λαβή στα παιδιά να κοροϊδεύουν. Η μάνα σου και η μάνα σου… Σαν τη μάνα σου…».

Με πόσους αντίπαλους μπορεί να δίνει μάχη μια ψυχή; Πόσα βάρη σηκώνει ένας 12χρονος Ανδρέας! Τα μόνα ξέγνοιαστα χρόνια της ζωής του ήταν μέχρι την Τρίτη δημοτικού. Ακούς αυτό το «Μέχρι την Τρίτη δημοτικού ήταν όμορφα χρόνια» με την ίδια φωνή νοσταλγίας που μιλάνε γερόντια και ανεβαίνει ο θυμός πίδακες μέσα σου και χτυπάνε τα μηλίγγια σου. Μόνο να τ΄ ακούς. Άντε να το ζεις. Στην Έκτη δημοτικού η κατάσταση του bullying που δεχόταν επέβαλλε την αλλαγή σχολείου. Αλλά πόσα μέτρα νομίζεις ότι χωρίζει στα Τρίκαλα το ένα σχολείο από το άλλο; Και άλλωστε τα παιδιά συναντιούνται μετά όλα στους ίδιους χώρους. Στα χρόνια αυτά «Συνάντησα και δάσκαλούς παι-δα-γω-γούς. Που νοιάζονταν το παιδί μου. Και ηρεμούσε και ο Ανδρέας. Γινότανε άλλο παιδί». Αλλά στο 6ο μια μέρα γύρισε με σπασμένο χέρι. Όχου, βρε Ανδρέα! Δεν μπορεί να στο έκαναν επίτηδες. Κατά λάθος θα έγινε. Μια άλλη μέρα ένα παιδί του έδωσε μπουνιά πάνω στον γύψο «Αμάν, βρε Ανδρέα! Έχεις αναστατώσει δυο σχολεία» λόγια του Διευθυντή που απευθύνθηκε ο Ανδρέας να βρει σωτηρία και το δίκιο του. Η μητέρα του επισκέφτηκε την ψυχολόγο, όπως την προέτρεψαν. Έναν μήνα πριν. Η ίδια ψυχολόγος που μετά τον τελευταίο ξυλοδαρμό είπε στη μητέρα «Τώρα καταλαβαίνω πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα. Θα επικοινωνήσω με τον Διευθυντή του σχολείου. Θα σταθώ δίπλα σας».

Το περιστατικό βίας των Τρικάλων το έμαθα από την τηλεόραση. Η μάνα μίλησε σε πρωινή εκπομπή. Επικοινώνησα με την Αστυνομία που πραγματικά είχε ενεργήσει με σβελτάδα, ευαισθησία και αίσθηση καθήκοντος. Επικοινώνησα με τον Διευθυντή του σχολείου. Του 6ου. Μεταφέρω τη συνομιλία μας...
«Πρώτα πρώτα να σας ενημερώσω ότι στο σχολείο μας δεν υπάρχει bullying»
«Μάλλον, κ. Διευθυντά, θέλετε να πείτε, ότι δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή σας bullying»
«Όχι! Δεν έχουμε bullying»
«Μα, ο μαθητής σας έγινε τόπι στο ξύλο από μαθητές του σχολείου σας. Ολόκληρη ομάδα παιδιών τον χτυπούσε. Είναι καταγεγραμμένο από την Αστυνομία»
«Δεν έγινε μέσα στο σχολείο, έγινε έξω. Στη στάση»
«Μιλήσατε με τα παιδιά-μαθητές σας που έκαναν αυτή τη βιαιότητα;»
«Ναι, τους μίλησα. Δεν το δέχονται. Το αρνούνται. Μέσα στον συνωστισμό... Παιδιά... Σκόνταψε, λένε...»
«Σας ξαναλέω ότι η Αστυνομία εξέδωσε δελτίο Τύπου. Πώς μπορείτε να προσποιείστε τον ανυποψίαστο; Άραγε, μιλήσατε και με τον μαθητή-θύμα; Επικοινωνήσατε με τους γονείς του;», «Γιατί να επικοινωνήσω εγώ; Τι λόγο είχα; Να επικοινωνήσουν αυτοί μαζί μου»
«Δηλαδή επικοινωνήσατε με τους νταήδες και δεν νιώσατε την ψυχική ανάγκη να μιλήσετε με ένα παιδί που δέχτηκε τη βία πάνω του; Δεν θελήσατε να μάθετε και από κείνον; Δεν σας κατηύθυνε η ψυχή σας να πάρετε τους γονείς να τους δώσετε κουράγιο, να τους πείτε ότι θα είστε κοντά στο παιδί όταν θα ξαναέρθει στο σχολείο;»
«Εσείς τι είστε, δηλαδή; Ανακρίτρια; Εγώ έχω δουλειές, πάρτε με άλλη φορά».

Ο Ανδρέας τούς τελευταίους μήνες έλεγε μόνο μια λέξη: «Τίποτα». Σε ό,τι τον ρωτούσαν οι γονείς του... «Τίποτα». «Πώς περνάς στο σχολείο», «Τίποτα», «Σε ενοχλεί κανένας;», «Τίποτα». Όταν η ψυχή φτάσει στο τέρμα της εκεί αρχίζει το «Τίποτα». Το «Τίποτα» των ανθρώπων να φοβάσαι.

Γράφω αυτό το κείμενο σαν ένα SOS! Ο καθένας μπορεί να κρίνει διαβάζοντας. Ένα δράμα σε πολλές πράξεις. Ο Ανδρέας σε λίγες μέρες θα πρέπει να γυρίσει στο σχολείο του. Πρέπει μια ανθρώπινη αλυσίδα να τον αγκαλιάσει. Να νιώσει ασφαλής. Κι αν κοινοποιώ εναγώνια το δράμα του είναι για να κερδίσουν οι δυνάμεις του καλού, τις δυνάμεις του κακού. Οι δυνάμεις τού πρέπει να λέμε αλήθειες, τις δυνάμεις τού «Στο σχολείο μας δεν υπάρχει bullying». Οι δυνάμεις των παι-δα-γω-γών τις δυνάμεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οι δυνάμεις των συνειδητών πολιτών τις δυνάμεις των ασυνειδήτων. Οι δυνάμεις της υγιούς τοπικής κοινωνίας, που νοιάζεται για ό,τι συμβαίνει στο παιδί του διπλανού σαν να ‘ναι δικό του, τις δυνάμεις των «κοίτα τη δουλειά σου. Τι να μπλέκουμε!». Ο Βαγγέλης των Ιωαννίνων. Ο Ανδρέας των Τρικάλων. Κάθε πόλη, κάθε χωριό ένας Βαγγέλης-Ανδρέας. Ας δράσουμε ως άνθρωποι. Ας υποστεί το κακό bullying από το καλό! Ας στείλουμε ένα μήνυμα ότι ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕ! Ας τους εξαναγκάσουμε να κάνουν το καθήκον τους μερικοί μερικοί δια του φόβου της ξεφτίλας και του βούκινου…. (Πού καταντήσαμε!)

Υ.Γ.: Ο Διευθυντής τού 6ου επικοινώνησε με τους γονείς του Ανδρέα μετά τη συνομιλία μας. Τους διαβεβαίωσε ότι θα είναι κοντά τους και ότι ο Ανδρέας δεν πρέπει να φοβάται.