Το νέο κείμενο του Νίκου Ρωμανού: Για πρώτη φορά περιγράφει τη νύχτα της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου και καλεί σε «Μαύρο Δεκέμβρη»

«Χωρίς να το ξέρω, το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα. Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε τη στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό του Κορκονέα», γράφει χαρακτηριστικά ο φυλακισμένος Ρωμανός που είναι ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα από το κείμενο του Νίκου Ρωμανού.

«Σήμερα θα ξεκινήσω να μιλάω για να πω αυτά που πρέπει να αποτυπωθούν ως μια αυθεντική κατάθεση ψυχής στην επαναστατική μνήμη. Την δική μου κατάθεση ψυχής για ένα γεγονός το οποίο αποτέλεσε τον πυροκροτητή για την εντατικοποίηση της ένοπλης εφόδου στα χειμερινά ανάκτορα της εξουσίας. Ένα γεγονός το οποίο συνέβαλε αποφασιστικά στην δημιουργία ενός σημείου χωρίς επιστροφή για όσους οπλίστηκαν και φόρτωσαν στις βαλίτσες τους όνειρα και ελπίδες για έναν κόσμο ελευθερίας, σε μια τέτοια βαλίτσα φόρτωσα και εγώ το μίσος μου μαζί με ρούχα και μερικά ενθύμια και έφυγα οριστικά από το σπίτι μου μια μέρα πριν η αστυνομία εισβάλει για να με εντοπίσει και να με πάει σιδηροδέσμιο να καταθέσω στο δικαστήριο των μπάτσων- δολοφόνων. Έβαλα φωτιά στις γέφυρες της παρελθοντικής μου ζωής και πέρασα στις γραμμές του παράνομου αναρχικού αγώνα. Παρότι ήμουν δεκαέξι χρονών είχα πλήρη επίγνωση των πράξεων μου και γνώριζα ότι αν και είχα πολύ μεγαλύτερο ηθικό ανάστημα από ότι όλα αυτά τα γελοία ανθρωπάκια που βρισκόντουσαν σε αυτή την αίθουσα, δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα να ειπωθούν όλα όσα πρέπει, δεν ήταν ούτε ο κατάλληλος χρόνος, ούτε εγώ ήμουν πραγματικά έτοιμος συνειδησιακά να σηκώσω ένα τέτοιο ιστορικό βάρος. Για αυτό και προτίμησα να σιωπήσω και να αφοσιωθώ στον πόλεμο εναντίων της εξουσίας, στον ίδιο πόλεμο που εφτά χρόνια μετά βρίσκομαι στην ίδια θέση μάχης ως αιχμάλωτος. Ένα ιστορικό βάρος που απέφυγα προσωρινά αλλά ποτέ δεν αποποιήθηκα και θα το σηκώσω τώρα»

«Το δικαστήριο στο οποίο αρνήθηκα να παρευρεθώ αλλά και αυτό που θα ακολουθήσει επιχειρούν να βάλουν ένα τέλος με την μορφή της θεσμικής επικύρωσης σε μια πτυχή της ανατρεπτικής ιστορίας, μια πτυχή που ντρόπιασε την δημοκρατία καθώς ανέδειξε το άρωμα του θανάτου που σέρνει πίσω της. Η συγκεκριμένη πτυχή, αναπόσπαστο κομμάτι μιας ιστορίας που θα υπάρχει όσο οι καταπιεσμένοι θα εξεγείρονται ενάντια στους καταπιεστές τους, διαδραματίστηκε ένα βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου του 2008 στην συμβολή των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλα στα Εξάρχεια.Αυτά που θα πω σε καμία περίπτωση δεν λέγονται ώστε να διευκολύνουν τους δικαστικούς μηχανισμούς να εκδώσουν μια μελλοντική δίκαιη ετυμηγορία. Δεν πιστεύω ούτε στους νόμους, ούτε στα δικαστήρια, ούτε στις φυλακές που υψώνονται απειλητικές για να πειθαρχήσουν όσους αποκλίνουν από την έννομη τάξη θάβοντας τους ζωντανούς ανάμεσα σε τσιμέντο και κάγκελα.Έχω το θάρρος να πιστεύω στην δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου, στην δυνατότητα του αυτοκαθορισμού του μέσα σε έναν κόσμο καθολικής υποταγής, στην προοπτική της αναρχικής επανάστασης και στην πρακτική της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης»

«Η καταραμένη νύχτα της 6ης Δεκεμβρίου. Καθόμουν εγώ, ο Αλέξανδρος και κάποια άλλα παιδιά στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου όπως κάναμε σχεδόν σε καθημερινή βάση. Μετά από λίγη ώρα ήρθε ένας σύντροφος και μας πρότεινε να πάμε στην Χαριλάου Τρικούπη να περιμένουμε να περάσει κάποιο περιπολικό για να του πετάξουμε κάτι πέτρες που είχε μαζέψει. Όντως λοιπόν πήγαμε και περιμέναμε ενώ ο Αλέξανδρος καθόταν πιο πίσω. Μετά από λίγη ώρα πέρασε το περιπολικό με τον Κορκονέα και τον Σαραλιότη. Χωρίς να το ξέρω το πλήρωμα του χρόνου είχε φτάσει για όλους μας, ήταν η στιγμή που θα άλλαζε τα πάντα. Η κλεψύδρα της ζωής γύρισε την στιγμή που η πέτρα έπεφτε πάνω στο περιπολικό του Κορκονέα. Στην συνέχεια γυρίσαμε και καθίσαμε στον πεζόδρομο μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά ενώ ο Κορκονέας με τον Σαραλιώτη πέρασαν με το περιπολικό από την Ζωοδόχου Πηγής για να δουν ποιοι τους επιτέθηκαν εκεί ξαναπετάχτηκαν από μας προς το περιπολικό κάποια μικροαντικείμενα, αφού λοιπόν είδαν την παρέα μας πήγαν πάρκαραν το περιπολικό στην διμοιρία των ΜΑΤ που φυλούσε τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και κατέβηκαν πεζοί στην συμβολή των οδών Τζαβέλα και Ζωοδόχου Πηγής»

«Μόλις είδαμε τους μπάτσους σηκωθήκαμε για να φύγουμε καθώς πιστέψαμε ότι μαζί με αυτούς θα είχε έρθει και η διμοιρία των ΜΑΤ όπως γίνετε συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις. Εκείνη την στιγμή οι δυο μπάτσοι άρχισαν να βρίζουν και τότε παρατηρήσαμε ότι είχαν έρθει μόνοι τους χωρίς κάποια υποστηρικτική αστυνομική δύναμη. Έτσι κάποιοι από εμάς κινήθηκαν προς το μέρος τους και ο Αλέξανδρος ο οποίος είχε πάει πιο μπροστά τους πέταξε κάτι μπουκάλια μπύρας από αυτά που πίναμε. Μετά από ελάχιστα δευτερόλεπτα ο Κορκονέας έβγαλε το όπλο του και ολοκλήρωσε με σφαίρες την συγκεκριμένη αντιπαράθεση που είχε ξεκινήσει πριν λίγη ώρα. Μια σφαίρα στην καρδιά του Αλέξανδρου για να κλείσει ο κύκλος της παντοδυναμίας της κρατικής μηχανής. Μια κηλίδα από αίμα στον πεζόδρομο της Μεσολογγίου για να ανοίξει ο κύκλος της εξέγερσης που έκανε συντρίμμια την έννομη τάξη και έσπειρε το χάος και την αναρχία σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας» 

«Ο Αλέξανδρος λοιπόν είναι πλέον αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της ιστορίας, δεν ξέρω να πω τι θα γινότανε αν είχαν εξελιχτεί αλλιώς τα γεγονότα, εξάλλου το αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από τον εσωτερικό δαίμονα του πληγωμένου. Μπορώ όμως να πω για αυτό που ήταν ο Αλέξανδρος μέχρι να πέσει νεκρός από τις σφαίρες του μπάτσου. Στην μικρή μα περιπετειώδη ζωή του έζησε αυθεντικά, ήταν ένας νεαρός εξεγερμένος γοητευμένος με την ιδέα της αναρχίας σαν αυτούς που τώρα καταλαμβάνουν τα στενά της πόλης εκτοξεύουν μολότοφ στους μπάτσους και καίνε περιπολικά της αστυνομίας, ήταν ανυπότακτος και πεισματάρης, ήταν ένας άνθρωπος ειλικρινής με ευγενική ψυχή και ανιδιοτελή κίνητρα σε ότι και αν έκανε. Ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε με ένταση τα πάθη του και τις απογοητεύσεις του. Αγάπησε και αγαπήθηκε από πολλούς συντρόφους και θα είναι πάντα ένα σημείο αναφοράς για πολλούς ανθρώπους οι περισσότεροι από τους οποίους βρίσκονται αιχμάλωτοι στις φυλακές της δημοκρατίας. Και μπορεί να λείπει από κοντά μας αλλά ξέρω ότι συνεχίζει να καταστρώνει μικρές και μεγάλες ανταρσίες με τους δικούς μας νεκρούς, τον Μαουρίτσιο, τον Κάρλος, τον Σεμπαστιάν, τον Μιχάλη, τον Λάμπρο, τον Χρήστο και δεκάδες άλλους υπέροχους ανθρώπους που έφυγαν αφήνοντας ανεκπλήρωτα τα όνειρα τους. Στο ερώτημα που ευλόγως διατυπώνετε γιατί πρέπει να ειπωθούν τώρα όλα αυτά η απάντηση είναι απλή»

«Στο σύγχρονο περιβάλλον, όπου η ταχύτητα του ιστορικού χρόνου έχει εκτροχιαστεί, όπου τα γεγονότα αποσυνδέονται με ευκολία από τις συνθήκες που τα γέννησαν, όπου η πραγματικότητα αλλοιώνετε από τους παραμορφωτικούς φακούς δημοσιολόγων κάθε απόχρωσης, όπου η καθημερινότητα διαμορφώνετε ανάλογα με την εικόνα που πέφτει από τον ψηφιακό κόσμο μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, είναι αναγκαιότητα να κρατήσουμε ζωντανή την επαναστατική μνήμη, να γίνουν γνωστές όλες οι πτυχές της χωρίς να αφήνονται στην λήθη σημεία που θα βοηθήσουν στην διαστρέβλωση της. Καθώς νέοι κύκλοι ριζοσπαστικών εμπειριών ανοίγονται δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για την επανεκκίνηση της αναρχικής εξέγερσης από την σύνδεση της με το σημείο αναζωπύρωσης της. Γιατί είναι κοινή παραδοχή ότι ένα κομμάτι της γενιάς των αναρχικών με τις μικρές και μεγάλες διαφωνίες τους που οπλίστηκε μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και τώρα βρίσκετε κλειδωμένο στα κελιά των ελληνικών φυλακών είχε ως σημείο αφετηρίας της τις νύχτες όπου οι εξεγερμένοι βρισκόντουσαν πίσω από τα οδοφράγματα και η αναρχία ανέπνεε ζωντανή ανάμεσα στα κατεστραμμένα σύμβολα της εξουσίας. Καθώς οι δικές μας ανατρεπτικές εμπειρίες απομακρύνονται από το πεδίο των καθημερινών μας βιωμάτων μέσα στην αιχμάλωτη καθημερινότητα που ζούμε, επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα σημείο σύνδεσης και ταυτόχρονα μια νέα αφετηρία. Ένα σημείο σύνδεσης με τις ιστορικές και πολιτικές μας καταβολές, μια νέα αφετηρία που θα αποτελέσει το πεδίο συνάντησης εξεγερμένων που δεν θα κατέβει ευκαιριακά στον δρόμο αλλά θα συμβάλει στην δημιουργία μιας άτυπης πλατφόρμας συντονισμού και δράσης της αναρχίας, εκεί που η στρατηγική επιβάλει την μονιμοποίηση της οργής, εκεί που η επαναστατική διαλεκτική επιβάλει την ολόψυχη στράτευση στον απελευθερωτικό αγώνα». 

«Γιατί ο Μαύρος Δεκέμβρης δεν αποτελεί μια σκηνοθετική επανάληψη προηγούμενων εξεγερτικών γεγονότων αλλά ένα κύκλο αγώνα που συνδέει το παρελθόν με το παρόν αναζητώντας ένα μέλλον όπου η καθημερινότητα μας θα κατακλύζετε από πράξεις επίθεσης και ανταρσίας ενάντια στην εξουσία. Γιατί αν και τα σώματα μας βρίσκονται έγκλειστα ανάμεσα σε τείχους και κάγκελα οι ψυχές μας βρίσκονται σε κάθε σημείο του πλανήτη που υψώνονται οι σημαίες της αντίστασης για έναν κόσμο ελευθερίας. Γιατί οι καρδιές μας εξακολουθούν πεισματικά να χτυπάνε στους ρυθμούς της άγριας ελευθερίας, δίπλα στους συντρόφους του αναρχικού αντάρτικου κινήματος στην Βραζιλία που πυρπόλησαν τραπεζικά υποκαταστήματα καλώντας και αυτοί με την σειρά τους σε έναν Μαύρο Δεκέμβρη, στους πυρήνες της FAI και στις αντάρτικες συντροφιές που περνάνε στην επίθεση, στους μαχητές της ελευθερίας που πολεμάνε τους ισλαμοφασίστες στα εδάφη της Ροζάβα, στους αναρχικούς συντρόφους που με ρίσκο και αυταπάρνηση βοηθάνε στην ανοικοδόμηση του Κομπάνι, στους ταραχοποιούς της Μεγάλης Βρετανίας που εκδηλώνουν την οργή τους βίαια σπάζοντας τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο, στους αναρχικούς στην Ισπανία που χτυπιούνται από τις αντιαναρχικές επιχειρήσεις του ισπανικού κράτους, στους δρόμους της Χιλής όπου οι εξεγερμένοι συγκρούονται με τους μπάτσους και ανατινάζουν αστυνομικά τμήματα, στις πλατείες τις Τουρκίας όπου οι σύντροφοι μας έχουν πληρώσει με την ζωή τους την αντιπαράθεση με το κράτος μαφία του Ερντογάν, στους συντρόφους που ανάψανε τις φωτιές της καταστροφής στους δρόμους των Βρυξελλών στο Βέλγιο. Παρ' όλες τις χιλιομετρικές αποστάσεις ο αγώνας μας είναι κοινός και μοιραζόμαστε την ίδια χαρά και τους ίδιους πόνους με όλους αυτούς τους ανθρώπους που διαχέουν το δηλητήριο της ελευθερίας στον εξουσιαστικό κοινωνικό ιστό. Κάπου εδώ φτάνω στο τέλος αυτής της αφήγησης. Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος και αυτός είμαι εγώ. Δεν μετανιώνω για κάτι και εξακολουθώ να πιστεύω ότι η μόνη αξιοπρεπής επιλογή στις μέρες μας είναι αυτή του πολύμορφου ανατρεπτικού αγώνα για την αναρχία. Για όλους τους λόγους του κόσμου η αναμέτρηση μεταξύ του κόσμου της ελευθερίας και του κόσμου της υποδούλωσης θα συνεχιστεί μέχρις εσχάτων»

«Τιμή για πάντα σε όλους τους νεκρούς του απελευθερωτικού αγώνα! Για έναν Μαύρο Δεκέμβρη! Για την αναρχική αντεπίθεση στον κόσμο της εξουσίας! Αλληλεγγύη και δύναμη σε όλους τους αναρχικούς αιχμαλώτους! Ζήτω η Αναρχία! Νίκος Ρωμανός»

«ΥΓ.: Για να τελειώσει η κοροϊδία των τελευταίων ημερών με την υποτιθέμενη “φωτογραφική” τροπολογία της συμμορίας παλιάτσων του Σύριζα για τις εκπαιδευτικές άδειες, ας ξεκαθαριστεί ότι εδώ και τρία χρόνια που είμαι φυλακή δεν έχω πατήσει ποτέ το πόδι μου εκτός και ούτε προβλέπεται κάτι τέτοιο, αφού είναι φανερό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μου δοθεί άδεια από κανέναν εισαγγελέα είτε λέγεται Νικόπουλος είτε Περιμένη. Οπότε τα επικοινωνιακά τρικ του Σύριζα είναι κινήσεις εκ του πονηρού για την καλλιέργεια θετικών εντυπώσεων σε όσους αριστερούς ψηφοφόρους τού έχουν απομείνει και εκ του ασφαλούς αφού έτσι και αλλιώς σε ένα μήνα τελειώνει το δικαστήριο που με κρατάει υπόδικο και μου έχει γίνει πολύ ξεκάθαρο από την υπηρεσία της φυλακής ότι όσο συνεχίζω να βγάζω κείμενα και να “ενοχλώ” μέσα από την φυλακή –πράγμα που θα συνεχίσω να κάνω γιατί δεν σκοπεύω να κάνω εκπτώσεις στην στάση μου– το αποτέλεσμα θα παραμένει μονίμως αρνητικό»