Αποκλ. Χριστιάννα Οικονόμου - 24 ετών η πρώτη Top Woman του 2016 ξανάπιασε τον αργαλειό της γιαγιάς & βρίσκει την τέχνη - λύτρωση μέσα στην κρίση

Ενθουσιασμό και πάθος διέκρινα σε ότι μου έλεγε αλλά κυρίως σε ότι άκουγα να "μηχανεύεται" για το μέλλον. Mε τα χέρια της άρχισε να  πλάθει το μέλλον της & να φορτσάρει όταν...ζορίστηκε  από τον καθηγητή της . Θα του οφείλει πολλά ! Όσα και στους γονείς που την πίστεψαν και την άφησαν να ακολουθήσει το όνειρο της. Τα όνειρα, αν τα μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που σε αγαπούν, γίνονται "έργα τέχνης" στη ζωή του καθενός μας.

Η Χριστιάννα επέστρεψε στην Ελλάδα και σε λίγο θα βοηθήσει τα όνειρα και των παιδιών της ακριτικής νησιώτικης χώρας μας. Απολαύστε την συνέντευξη ενός" φρέσκου" καλλιτέχνη, με αγάπη και πάθος....

Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης της 

....είχα έναν καθηγητή ο οποίος με έκανε να ξεπεράσω κατά πολύ τα όρια μου. Στην αρχή τον μίσησα και δεν ήθελα να πηγαίνω καν στο Πανεπιστήμιο να κάνω μάθημα μαζί του.

....ξεκίνησα να δουλεύω για πρώτη φορά με το μέταλλο που ήταν κάτι συναρπαστικό για μένα.

....ετοιμάζω μία έκθεση που θα γίνει στην Αθήνα τον Μάιο όπως επίσης και ακόμη μία για το φθινόπωρο στο Λονδίνο.

....ειδικά μέσα σε εποχή κρίσης ο άνθρωπος ψάχνει διόδους λύτρωσης, πράγματα τα οποία τον ευχαριστούν να κάνει, να ξεχνιέται

....φίλες μου γελάνε και λένε ότι κρύβω μία “γιαγιά άλλης εποχής μέσα μου” καθώς έχω πάρει έναν αργαλειό και υφαίνω. 

....Τα ταξίδια που κάνω, η επαφή που έχω με τους ντόπιους, τις παραδόσεις και τις συνήθειες τους, οι διαφορετικές εικόνες, όλα αυτά με εμπνέουν.

Ειρήνη Νικολοπούλου: Πώς οδηγήθηκες στην τέχνη;

Χριστιάννα Οικονόμου: Νομίζω ήταν κάτι που ήρθε φυσικά. Δε μπορώ να με φανταστώ να ασχολούμαι με κάτι διαφορετικό. Βασικό ρόλο σίγουρα έπαιξαν από την αρχή οι γονείς μου, μιας και προέρχομαι από ένα αρκετά καλλιτεχνικό περιβάλλον.
 
Και οι δύο ήταν πάντοτε πάρα πολύ δημιουργικοί και πάντα μας άφηναν, και εμένα και τον αδερφό μου να αναδείξουμε τα δυνατά μας σημεία. Έβλεπαν πως κατέχω το αντικείμενο από μικρή, ήταν μία φυσική κλίση που είχα και έτσι με άφησαν να το εξελίξω και επαγγελματικά.

Ε.Ν.: Πώς το εξέλιξες όλο αυτό; 

Χ.Ο.: Ουσιαστικά η αρχή έγινε όταν ξεκίνησα το πρόγραμμα του International Baccalaureate και έκανα την επιλογή του Art σαν ένα από τα τρία βασικά μου μαθήματα. Νομίζω τότε ήταν που έπαθα αυτή την “τρέλα” με την τέχνη, δεν ασχολούμουν με τίποτα άλλο, βασικός μου στόχος ήταν να φύγω στο Λονδίνο για να κάνω το πρώτο μου πτυχίο. Έφυγα και ξεκίνησα με το Foundation in Art and Design στο Chelsea College, όπου εκεί έπαθα το πρώτο σοκ, γιατί είχα έναν καθηγητή ο οποίος με έκανε να ξεπεράσω κατά πολύ τα όρια μου. Στην αρχή τον μίσησα και δεν ήθελα να πηγαίνω καν στο Πανεπιστήμιο να κάνω μάθημα μαζί του. Τότε ήταν όμως που άρχισα να καταλαβαίνω τι ουσιαστικά γίνεται και ότι με ζόριζε, γιατί όπως μου είπε και χαρακτηριστικά στην τελική έκθεση στο τέλος του course μετά από ένα χρόνο που τα είχα δει όλα, «Αν δε σε ζόριζα δε θα ξεκινούσες να βλέπεις πολύπλευρα – και ο άνθρωπος που δε ξέρει να δουλεύει σφαιρικά και σε βάθος με τον 
εαυτό του, δεν πάει μπροστά, πόσο μάλλον στην Τέχνη».

Με κύριο μότο αυτό στο μυαλό μου ξεκίνησα το Bachelor στο Fine Arts στο Central Saint Martins College of Art and Design με ειδικότητα στη Γλυπτική. Εκεί ξεκίνησα να δουλεύω για πρώτη φορά με το μέταλλο που ήταν κάτι συναρπαστικό για μένα. Πολύ μεγάλο σχολείο στα πάντα. Άνοιξε το μυαλό μου, άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα και αντιμετώπιζα συνολικά την τέχνη . Τη μία βρισκόμουν στον πάτο και την επόμενη στιγμή το ξαναεξέταζα και βρισκόμουν στην κορυφή. Όλο αυτό το μπρος-πίσω και η δουλειά με το " μέσα" μου  ήταν που με σκληραγώγησε και με έκανε να βεβαιωθώ ότι θέλω να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τέχνη.

 
 
Ε.Ν.: Πως εμπνέεται ένας άνθρωπος μέσα σε τόση μιζέρια, μέσα σε κρίση; Πώς ανθίζει η τέχνη μέσα σε μια τέτοια χώρα; Τι σημαίνει για σένα η τέχνη;?
 
Χ.Ο.: Για μένα η τέχνη ανθίζει παντού. Δεν πιστεύω ότι έχει να κάνει με τη χώρα. Τέχνη μπορεί να ανθίσει μέσα στη βρώμα, σε εποχές πολέμου. Πιστεύω ότι η τέχνη είναι κάτι πολύ υποκειμενικό και λειτουργεί τελείως διαφορετικά για τον καθένα. Τέχνη για μένα είναι όταν βγάζεις αυτό που έχεις μέσα σου με τον οποιονδήποτε τρόπο, είναι πάρα πολλά πράγματα σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο, είναι “η τέχνη” του να κάνεις κάτι. Το μεράκι που βάζεις και το κάνεις. Όλα θέλουν την τέχνη τους για να γίνουν σωστά κατά την δική μου άποψη και ίσα ίσα σε καιρούς κρίσης και μιζέριας πιστεύω ότι ανακατατασσόμαστε, επανεξετάζουμε τα πράγματα και κάπως όλο αυτό λειτουργεί σαν “ξυπνητήρι” στο να επαναπροσδιοριστούμε και ίσως να τα αλλάξουμε προς το καλύτερο. 

Έχω την γνώμη ότι η τέχνη δεν ανθίζει όταν όλα είναι τέλεια, γιατί κατά ένα τρόπο σε τέτοιες φάσεις νιώθεις ότι δεν έχεις λόγο να ψαχτείς, όταν όμως νιώσεις ότι κάτι δεν πάει καλά τότε είναι που αρχίζεις και ψάχνεσαι. Πιστεύω ότι ειδικά μέσα σε εποχή κρίσης ο άνθρωπος ψάχνει διόδους λύτρωσης, πράγματα τα οποία τον ευχαριστούν να κάνει, να ξεχνιέται. Όταν για παράδειγμα είμαστε στεναχωρημένοι ακούμε μουσική, ψάχνουμε μια παρηγοριά. Ο καθένας το βγάζει διαφορετικά. Δεν ξέρω πως ακούγεται αλλά εγώ εμπνέομαι πολύ από την κατάσταση που βρίσκεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή και αυτός ίσως είναι και ένας λόγος για τον οποίο έχω επιλέξει να έχω ένα στούντιο εδώ και όχι στο εξωτερικό μετά από πέντε χρόνια στο Λονδίνο.

Γενικότερα η δουλειά  μου έχει να κάνει πολύ με την Ελλάδα, την ιστορία της, το παρελθόν και τις παραδόσεις της. Οπότε στην παρούσα φάση ευνοούμαι πάρα πολύ από το γεγονός ότι η βάση μου είναι εδώ και έχω άμεση πρόσβαση και επαφή με όλα αυτά, καθώς παράλληλα ταξιδεύω πολύ πράγμα που με ανανεώνει.
 

Ε.Ν.: Η τέχνη σε οδηγεί παντού ή έχεις κάποια ειδικότητα; Με τι projects ασχολείσαι αυτόν τον καιρό;

Χ.Ο.: Όταν είσαι ανοιχτός πιστεύω μπορείς να φτάσεις μακριά. Αυτό τον καιρό πέρα από τα προσωπικά πρότζεκτ που δουλεύω στο στούντιο, ετοιμάζω μία έκθεση που θα γίνει στην Αθήνα τον Μάιο όπως επίσης και ακόμη μία για το φθινόπωρο στο Λονδίνο.

Παράλληλα, από τον Ιανουάριο ξεκινάω ένα πρότζεκτ σε συνεργασία με τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό “Άγονη Γραμμή Γόνιμη”, στα νησιά  των Μικρών Κυκλάδων του Αιγαίου, κάνοντας μια εικαστική παρέμβαση σε παλιά εγκαταλελειμμένα καΐκια σε συνεργασία με τα παιδιά του κάθε νησιού. 

Τέλος, κάνω ένα είδος “Αrtist in Residency” στη Σχολή Μωραίτη ως απόφοιτος και εικαστικός με αφορμή και κύριο θέμα τα «80 χρόνια» λειτουργίας που κλείνει φέτος το σχολείο. Το πρότζεκτ γίνεται σε συνεργασία με το ΙΒ και το νηπιαγωγείο, με σκοπό να κάνουμε μία έκθεση τον Μάιο παρουσιάζοντας όλη την δουλειά που έχουμε κάνει με τα παιδιά με βάση το αρχειακό υλικό του σχολείου, παρουσιάζοντας την ιστορία του σχολείου από διαφορετικές σκοπιές.

 
 
Ε.Ν.: Πώς βλέπεις την Χριστιάννα στα επόμενα χρόνια – όνειρα – ποιοι είναι για σένα “φάροι”;

Χ.Ο.: Υπάρχουν κάποια όνειρα, αλλά είναι ακόμη πολύ προσωπικά. Αυτό που θέλω πιο πολύ όμως είναι να μπορώ να εξελίσσομαι συνεχώς, να μη μένω στάσιμη γιατί μαζί με μένα εξελίσσεται και το έργο μου. Πρόκειται βέβαια και για μια δουλειά που παίρνει από μένα και δίνει σε μένα ταυτόχρονα. Στη φάση που είμαι τώρα, βρίσκω συνέχεια τρόπους να είμαι συνεχώς σε κίνηση. Θα ήθελα να παραμείνω όσο δραστήρια είμαι σήμερα και να καταπιάνομαι συνεχώς με καινούργια πράγματα που θα κρατούν ζωντανό τον «παιδικό» ενθουσιασμό μου !

 
 
Ε.Ν.: Ποια είναι η Χριστιάννα που πατάει στη γη; Ελεύθερος χρόνος ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα του σήμερα; Τι κάνει;

Χ.Ο.: Είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσεις τι κάνει ο οποιοσδήποτε τον ελεύθερο χρόνο του, πόσο μάλλον ένας καλλιτέχνης, καθώς ο καθένας έχει ένα πολύ δικό του τρόπο και μοτίβο δημιουργίας. Για μένα πάντως πηγή έμπνευσης μπορεί να προκαλέσει κάθε τι μικρό καθημερινό. Γι’ αυτό και σε αυτή τη φάση προσπαθώ να κάνω συνεχώς διαφορετικά πράγματα, να αλλάζω παραστάσεις, να ταξιδεύω ακόμη και για μία μέρα. Το μυαλό μου είναι συνέχεια στη δουλειά, παρόλα αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι όλη μέρα στο στούντιο. 

Τα ταξίδια που κάνω, η επαφή που έχω με τους ντόπιους, τις παραδόσεις και τις συνήθειες τους, οι διαφορετικές εικόνες, όλα αυτά με εμπνέουν. Οι φίλες μου γελάνε και λένε ότι κρύβω μία “γιαγιά άλλης εποχής μέσα μου” καθώς έχω πάρει έναν αργαλειό και υφαίνω. 

Μ’ αρέσει συνέχεια να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Μ’ αρέσει να διαβάζω και όσο μπορώ να βιώνω τις παραδόσεις σε όποιο μέρος κι αν βρίσκομαι καθώς πιστεύω ότι το νόημα βρίσκεται στη ρίζα, στις βάσεις των πραγμάτων. 

Από τις αγαπημένες μου ασχολίες είναι να ψάχνω σε παλιατζίδικα, να κάνω και να μαζεύω γενικά πράγματα που με εμπνέουν, γιατί πιστεύω πάρα πολύ ότι αυτό που κάνω είναι πολύ συλλογικό και σε αυτό που λένε ότι «όποιος γυρίζει, μυρίζει..».

Είναι κάποια “κουφά”, πράγματα που μπορεί να τα συναντάω στην καθημερινότητά μου , τα οποία μου κάνουν ένα “κλικ” και κάπως πάνε την δουλειά μου παραπέρα.

Επιμέλεια: Ειρήνη Νικολοπούλου