Στα χαρακώματα για τα επιδόματα

Της Κατερίνα Γκίκα

Το μετεκλογικό επίδομα στάθηκε αφορμή αυτή την φορά ώστε οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται στο κοινοβούλιο να εξοργιστούν με τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες που έβγαλαν τα λεφτά τους στην φόρα.

Άκουσα με προσοχή τις εξηγήσεις που έδιναν οι υπάλληλοι και προσπάθησα να κάνω μια ανάλυση χωρίς να γνωρίζω εκ των προτέρων πού θα με βγάλει. Εκείνοι διεκδίκησαν ένα κεκτημένο τους, όμως σε λάθος εποχή. Το οποίο κεκτημένο δεν το είχαν θεσπίσει οι ίδιοι αλλά χρόνια πριν οι πολιτικοί και δεν έκαναν κάτι να σταματήσει. Ήθελαν να έχουν τους υπαλλήλους τους ευχαριστημένους; Να μην χρειάζεται να πληρώνουν εξτρά αυτούς που χρησιμοποιούσαν στα εκλογικά τους γραφεία και έγραφαν υπερωρίες; Μπορεί. Μαζί με αυτούς ευνοήθηκαν και εκείνοι που δεν εργάζονται σε βουλευτικά γραφεία αλλά σε κάποιες υπηρεσίες της Βουλής που δεν σκοτώνονταν στην δουλειά και δει την προεκλογική περίοδο που η Βουλή υπολειτουργεί.

Το λάθος δεν είναι των υπαλλήλων. Εκείνοι προσελήφθησαν άλλοι γιατί το άξιζαν, άλλοι με μέσον, άλλοι με διαγωνισμό και κάποιοι από το παράθυρο, με αυτά τα δεδομένα. Τόσος ο μισθός, τόσα τα επιδόματα. Το λάθος είναι ότι η ιστορία με τα επιδόματα που βόλευε πρώτα το κράτος πρέπει να σταματήσει. Μέσω των επιδομάτων το κράτος κλέβει το ίδιο του τον εαυτό. Έδινε χαμηλότερους μισθούς και επομένως χαμηλότερες ασφαλιστικές εισφορές και χρύσωνε το χάπι με προνόμια επιτρέποντας στους ημετέρους να κάνουν πάρτι επιδομάτων, γιατί αυτό δεν συνέβαινε αποκλειστικά στην Βουλή αλλά σε όλον τον δημόσιο τομέα. Αν δω την θετική πλευρά αυτού του “εμφυλίου”, που έχει ξεσπάσει και που είναι θλιβερός, είναι πως είναι μια καλή ευκαιρία να τακτοποιηθούν ορισμένα ζητήματα που αφορά το νοικοκύρεμα και τον περιορισμό των δαπανών στον δημόσιο τομέα, ώστε οι άνθρωποι που εργάζονται σ' αυτόν να αισθάνονται αξιοπρεπείς και όχι λαμόγια και τεμπέληδες...

Ο υπάλληλος πρέπει να γνωρίζει τι χρήματα παίρνει ώστε να τακτοποιεί την ζωή του. Παίρνει αυτόν τον μισθό; Αυτός είναι. Δεν του φτάνει; Μπορεί να βγει στον ιδιωτικό τομέα για εργασία όπου επί το πλείστον οι εργαζόμενοι “αιμορραγούν” για να τα βγάλουν πέρα. Όσο το τοπίο μένει ασαφές τόσο οι συνάνθρωποι μας -που δεν είναι όλοι τεμπέληδες, ούτε εγκληματίες- θα ελπίζουν ότι μπορεί να πάρουν ένα συμπλήρωμα, προκειμένου να τακτοποιήσουν τις ανάγκες τους. Γιατί τα 1000 ευρώ δεν τα διεκδίκησαν άνθρωποι που κυκλοφορούν με λιμουζίνες και έχουν φάει με χρυσά κουτάλια όλα αυτά τα χρόνια. Δεν νομίζω ότι αυτοί τα είχαν ανάγκη. Τα διεκδίκησαν εργαζόμενοι που τα είχαν υπολογίσει, γιατί τους επέτρεψαν να υπολογίζουν σε αυτά, και τα είχαν προφανώς ανάγκη.

Όλα τα άλλα είναι λαϊκισμοί, στους οποίους καταφεύγουν όσοι θέλουν να κρύψουν τα δικά τους ατοπήματα.