Ελένη Φουρέιρα - Η εξομολόγηση για τα παιδικά χρόνια στην Αλβανία: «Έμπαιναν σφαίρες σπίτι μας»

Για την επιλογή της να αποκαλύψει ότι έχει γεννηθεί στην Αλβανία, η γνωστή τραγουδίστρια είπε: «Δεν έχει αλλάξει κάτι στους ανθρώπους. Έχει αλλάξει ο τρόπος που κοιτάω τους ανθρώπους εγώ, νιώθω πιο ωραία. Δεν έκρυψα κάτι. Απλώς επειδή πέρασα κάποια πράγματα μικρή, ήταν ένας τρόπος για να προστατέψω τον εαυτό μου για να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα», ενώ πρόσθεσε: «Ήταν μια άμυνα. Αυτό ήταν όλο. Δεν με ενδιαφέρει πια καθόλου.

Οι άνθρωποι που το έχουν βιώσει, με ένιωσαν 100%. Ξέρεις πόσα παιδιά, μικρά 15 χρονών, μου στέλνουν μηνύματα; Μου γράφουν πως κι αυτά το κρύβουν… Γεννήθηκα σε άλλη χώρα, αλλά μεγάλωσα στην Ελλάδα. Αισθάνομαι Ελληνίδα. Το αστείο είναι ότι ο παππούς μου είναι Έλληνας. Αν έβγαινα όμως και έλεγα πως είμαι από τη Βόρειο Ήπειρο, θα έλεγαν πως πάλι δεν το λέω. Έτσι είπα ότι έχω γεννηθεί στην Αλβανία. Αυτό είναι όλο».
 
Η άποψή της για το μεταναστευτικό: «Να σου πω κάτι, υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται. Σκέφτονται πως μαζί με αυτούς είναι τζιχαντιστές. Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές, το έχουν αποδείξει τόσο καιρό. Ειδικά αυτούς τους ανθρώπους, οι Έλληνες τους βοηθάνε επειδή έρχονται από πόλεμο. Επειδή κι εγώ ήρθα στην Ελλάδα από πόλεμο, τον έζησα τον εμφύλιο πόλεμο. Ήρθα στα 8. Θυμάμαι να μπαίνουν οι σφαίρες μες στο σπίτι μας και να λέει η μητέρα μας, σε μένα και την αδελφή μου, ότι παίζουμε πόλεμο. Θυμάμαι να πέφτουμε κάτω και να περνάνε οι σφαίρες μες στο σπίτι. Τον έζησα τον πόλεμο. Πέρασα από το Ελληνικό, που υπάρχουν πολλά τέτοια παιδιά, όπως ήμουν εγώ τότε. Μου χαμογελούσαν και είπα ότι θα σταματήσω να τους πάρω κάτι να φάνε.

Κι εγώ την ηλικία τους, όταν ήρθα εδώ από πόλεμο, νόμιζα ότι ήρθα στη μαγική χώρα. Δεν ήξερα τι συμβαίνει. Αυτοί έφυγαν από πόλεμο. Εκτός από αυτούς που θα έρθουν εδώ για συγκεκριμένο σκοπό, τα παιδιά αυτά, τα μωρά, έρχονται εδώ για μια καλύτερη ζωή γιατί πέφτουν οι βόμβες στο σπίτι τους. Είναι κρίμα για αυτά. Εγώ το έχω βιώσει αυτό, γιατί ξέρω πώς είναι να φεύγεις από τον πόλεμο, από σφαίρες. Και να σε περιμένει ο πατέρας σου εδώ. Και να φεύγεις με τη μάνα σου, που είχε μια καραμπίνα μέσα στο σπίτι και να βαράει για να μην μπουν στο σπίτι μας και να μας κλέψουν, που ήμασταν τρία κορίτσια. Εγώ αυτό το ξέρω. Καταλαβαίνω και τους άλλους ανθρώπους, που φοβούνται, γιατί όντως έρχονται τζιχαντιστές που είναι επικίνδυνοι. Αλλά είναι κι αυτές οι οικογένειες…».