Από αύριο στην Αθήνα ένα θαύμα της τέχνης: Ο Γιάννης Μανιατάκος σπουδαίος ζωγράφος-δύτης παρουσιάζει έργα που δημιούργησε μέσα στο βυθό

Για πρώτη φορά, παρουσιάζονται στην Αθήνα, σε μεγάλη έκταση, έργα του σημαντικού Έλληνα καλλιτέχνη. Γι’ αυτό και η επιλογή τους έγινε στο πλαίσιο μιας αντίληψης για αναδρομική έκθεση: περισσότερα από σαράντα ζωγραφικά έργα βυθού και τριάντα περίπου αγάλματα ποικίλων διαστάσεων σε μπρούτζο ή γύψο θα έχουν τη δυνατότητα να θαυμάσουν οι επισκέπτες της έκθεσης που θα διαρκέσει από τις 7 Απριλίου έως τις 9 Μαΐου.

Ανάμεσα σ’ εκείνα που καθιστούν τον Γιάννη Μανιατάκο μοναδικό στο είδος του καλλιτέχνη, η εμμονική καταγραφή υποθαλάσσιων τοπίων σε ζωγραφικό καμβά.  Ένας ζωγράφος-δύτης, λοιπόν, ένας μείζων γλύπτης αλλά και μια εξέχουσα φιγούρα δασκάλου που παρέμεινε μ’ αυτή του την ιδιότητα πάνω από τριάντα χρόνια στο νησί της Τήνου.

Πρόκειται για μια σημαντική περίπτωση μοναχικού δημιουργού, που προτεραιότητά του στάθηκε η κοινωνική προσφορά και η εκπαιδευτική δραστηριότητα παράλληλα με την θρησκευτική προσήλωση στην εξάσκηση της τέχνης του.

Έτσι,  ποτέ δεν αφιέρωσε χρόνο στην προβολή και τη δημόσια παρουσίαση του έργου του. Εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, το γλυπτό του Δημητρίου Φαληρέα, που φιλοτέχνησε ο καλλιτέχνης, και κοσμεί τη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Έτσι, οι πολίτες των Αθηνών θα έχουν τη σπάνια δυνατότητα να τον «ανακαλύψουν» για πρώτη φορά.

Ο Γιάννης Μανιατάκος γεννήθηκε στο Φλωμοχώρι της Μάνης, το 1935. Σπούδασε γλυπτική με κρατική υποτροφία στην Α.Σ.Κ.Τ. Το 1971 διορίστηκε  Διευθυντής του Προπαρασκευαστικού Επαγγελματικού Σχολείου Καλών Τεχνών Τήνου στον Πύργο και παρέμεινε εκεί ως το 2001 που συνταξιοδοτήθηκε.

Από το 1967 μέχρι σήμερα κατάφερε να συνδυάζει την ζωγραφική και τη γλυπτική με την αγάπη του για τη θάλασσα και για τον ήλιο του νησιού της Τήνου. Έχει μείνει εκατοντάδες ώρες στο βυθό ζωγραφίζοντας με εντυπωσιακό τρόπο τα υποβρύχια τοπία του Αιγαίου. Κι ακόμη, χιλιάδες ώρες κάτω από τον καυτό ήλιο  έπλαθε τα αγάλματά του. Η γλυπτική του θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο. Όπως αναφέρει ο ίδιος στις σημειώσεις του: «Την Γλυπτική την θεωρώ ανθρωποκεντρική και έφηβη.

Το γυμνό ανθρώπινο σώμα είναι ό,τι πολυπλοκότερο υπάρχει για τον καλλιτέχνη, γιατί πέραν του αυστηρού σχεδίου της αμφίπλευρης ισοτιμίας της Φύσης, είναι και το ξεχωριστό πνεύμα του κάθε ανθρώπου που πρέπει να ερμηνευτεί εικαστικά πάνω στην ύλη, που δεν είναι η σάρκα».