Οι μονοήμερες του Πάσχα και της άνοιξης: Τις αντέχει κάθε πορτοφόλι

Ο αυτοκινητόδρομος «Λεύκτρου-Σπάρτης», ένα έργο πνοής για ολόκληρη τη Λακωνία, πολυαναμενόμενο εδώ και χρόνια, μόλις παραδόθηκε στην κυκλοφορία· λέμε λοιπόν να είμαστε από τους πρώτους που θα οδηγήσουμε κατά μήκος του φτάνοντας στη Σπάρτη σε δυο ωρίτσες. 

Μια βόλτα στον κλασικό δρόμο με τους φοίνικες, ένα πέρασμα από το Αρχαιολογικό Μουσείο και την Κουμαντάρειο Πινακοθήκη, μια κοντινή απόδραση για φαγητό στις ταβέρνες μες τη φύση στα κοντινά χωριά Άι Γιάννης και Παρόρι και, βέβαια, ένας ανεφοδιασμός σε σύγκλινο και λουκάνικα από τα κρεοπωλεία και τους παραγωγούς της πόλης είναι τα highlights μιας επίσκεψης στην πρωτεύουσα της Λακωνίας, η οποία γίνεται πλέον μια πιο εύκολη υπόθεση. 

Πέρα, φυσικά, από τον Μυστρά, που ειδικά την άνοιξη είναι σκέτη μαγεία, πιο εύκολα φτάνουμε πλέον και στα χωριά του Βόρειου Ταΰγετου, όπως το Καστόρι και το Γεωργίτσι, που πατάνε πάνω στη «Μυστριώτικη Στράτα», τη διαδρομή δηλαδή που ακολουθούσαν οι Παλαιολόγοι από τον Μυστρά για την Κεντρική Ελλάδα.

Η Πελοπόννησος βέβαια παραμένει ο παράδεισος των εκδρομέων με περιορισμένο μπάτζετ χρόνου. Στο Λουτράκι, για παράδειγμα, αγαπάμε να επαναλαμβάνουμε τον περίπατο στη μακριά παραλιακή προμενάντ που μοιάζει σχεδόν απαράλλαχτος από τότε που τον κάναμε κρατώντας το χέρι της γιαγιάς μας και ροκανίζοντας ψητό καλαμπόκι, ενώ δεν παραλείπουμε ποτέ και το σύντομο αλλά μαγευτικό drive προς την Περαχώρα και τη λίμνη της Βουλιαγμένης. Σημειώστε πως τη Δευτέρα του Πάσχα στην Περαχώρα, αναβιώνει παραδοσιακά ο «Χορός του Γιαρέντη», συνοδεία ζωντανής μουσικής και κερασμάτων. 

Στην ορεινή Κορινθία, η εξαιρετική ρουστίκ κρεοφαγία μπορεί να αποτελεί κανόνα στις ταβέρνες της περιοχής, εμείς ωστόσο λέμε να αμπαλάρουμε στα γρήγορα ό,τι βρούμε στο ψυγείο και να στρώσουμε την καρό κουβερτούλα μας στις άπλες τριγύρω από τη μαγευτική λίμνη Δόξα, με τα τιρκουάζ νερά και τις επιβλητικές πλαγιές της Ζήριας, του Χελμού και της Ντουρντουβάνας να συμπληρώνουν την εικόνα.

Από τη Βοιωτία και τη Φωκίδα μέχρι τη Φθιώτιδα και την Ευρυτανία, ολόκληρη η Ρούμελη τυλίγεται ανήμερα της Λαμπρής στους καπνούς που βγαίνουν από λάκκους γεμάτους αρνιά. Αν σας ιντριγκάρουν λοιπόν οι αυθεντικές και έξω καρδιά καταστάσεις, βγείτε στην εθνική το πρωί της Κυριακής και αφήστε την… τσίκνα να σας οδηγήσει. 

Είτε προς τη Λιβαδειά, όπου οι σούβλες στήνονται παραδοσιακά από τον Δήμο στην ειδυλλιακή περιοχή της Κρύας με τις πηγές και τα αιωνόβια πλατάνια, είτε προς την Αράχοβα, η οποία στήνει το δικό της επιτόπιο γλέντι, με μπόνους το απογευματινό καφεδάκι στις καφετέριες της πλατείας Λάκκα.

Ούτε από τον Παρνασσό λείπουν όμως τα ωραία πόστα για πικ νικ, αναφέρει το athinorama.gr. Ποντάρουμε στο λουλουδιασμένο κατηφορικό μονοπάτι που ξεκινά μέσα από τους Δελφούς και οδηγεί στο γειτονικό χωριό Χρισσό χαρίζοντας υπέροχες βίστες στον ασημοπράσινο ελαιώνα της Άμφισσας, όπως και στο κεφαλοχώρι της Σουβάλας (ή Πολύδροσος ) στα πόδια του Παρνασσού. Όχι μέσα στο χωριό, αλλά κοντά στο βυζαντινό μνημείο της Αγίας Ελεούσας και στην ειδυλλιακή τοποθεσία απ’ όπου αναβλύζουν οι πηγές του βοιωτικού Κηφισού. 

Ο γειτονικός Ελικώνας κρατά για τον εαυτό του τη χάρη ενός παρθένου βουνίσιου προορισμού, ανέγγιχτου από τις μάζες, που ορθώνεται ανάμεσα στις όχθες του Κορινθιακού και τις πεδιάδες της Βοιωτίας. Αν δεν απλωθείτε στο πανέμορφο οροπέδιο της Αρβανίτσας απολαμβάνοντας τη φύση, κάντε focus στα κεφαλοχώρια του βουνού, όπως η Αγία Άννα και το Κυριάκι, με ταβέρνες για κρεατοκατανύξεις.

Ο Αργοσαρωνικός με τα νησιά της… διπλανής πόρτας είναι ό,τι πρέπει για όσους δικαιολογημένα θέλουν τη μονοήμερη εκδρομή τους αρτυμένη με θαλασσινή αλμύρα. Στην Αίγινα, και μόνο για μια βόλτα στην προκυμαία να έρθουμε, χωρίς καν να πάρουμε αυτοκίνητο, έχουμε αλλάξει εντελώς παραστάσεις. Τέτοιες μέρες βέβαια καλό είναι να έχουμε διασφαλίσει από πριν το εισιτήριο της επιστροφής. 

Ανάλογα με τις ορέξεις μας προγραμματίζουμε και τη συνέχεια: από το γραφικό ψαροχώρι της Πέρδικας και τον πευκώνα που αγκαλιάζει το ναό της Αφαίας μέχρι την Παλαιοχώρα, την ερειπωμένη σήμερα μεσαιωνική πρωτεύουσα της Αίγινας που βρίσκεται σκαρφαλωμένη στα απόκρημνα βράχια απέναντι από το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου. Αν σας ιντριγκάρει ένας λουλουδιασμένος περίπατος ανάμεσα σε παμπάλαια πέτρινα σπίτια και βυζαντινά εκκλησάκια τολμήστε άφοβα.

Στον Πόρο, αν δεν επιλέξουμε τη λύση του φέρι από Πειραιά, φτάνουμε ύστερα από δύο και κάτι ώρες οδήγησης μέχρι το λιμάνι του Γαλατά. Το βενετσιάνικο κανάλι που χωρίζει τον γόη του Αργοσαρωνικού από τις απέναντι ακτές της Τροιζηνίας φροντίζει πάντα για μια πρώτη χαλαρωτική… ένεση, λίγο προτού χαθούμε στα στενοσόκακα γύρω από το Ρολόι ή κυκλώσουμε το νησί με το αυτοκίνητο και καταλήξουμε στο Ρώσικο Ναύσταθμο για ρομάντζο πλάι στη θάλασσα. 

Η Τζια είναι ακόμα μια σοβαρή υποψηφιότητα για μονοήμερη, καθώς το ταξίδι από το λιμάνι του Λαυρίου κρατά ελάχιστα (και εδώ βέβαια οι ταξιδιώτες της Λαμπρής πρέπει να προνοήσουν για τα εισιτήρια της επιστροφής ).

Όσοι πάρουν μαζί το αυτοκίνητο, θα απολαύσουν το πιο κοντινό Κυκλαδονήσι σε μια από τις ωραιότερες και πιο πράσινες εκδοχές του, ρεμβάζοντας τη θέα από τη Χώρα και καταλήγοντας στις παραλίες του Κούνδουρου για τις πρώτες βουτιές της σεζόν. Εναλλακτικά, στο Βουρκάρι στήνεται μεγάλο πασχαλινό γλέντι με κεράσματα και όλα τα συναφή, το οποίο κορυφώνεται αργότερα με το κάψιμο του Ιούδα ξεσηκώνοντας ολόκληρο το γραφικό λιμανάκι.