Αυτή είναι συνέντευξη! Ο 87χρονος σήμερα χάλκινος στο επί κοντώ Γιώργος Ρουμπάνης μιλά για την Στεφανίδη!

Ο 87χρονος Γιώργος Ρουμπάνης είναι ο γηραιότερος Έλληνας με μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1957) Λίγο πριν η Κατερίνα Στεφανίδη πάρει το χρυσό μετάλλιο της, ο ίδιος είχε προλάβει να μαντέψει την επιτυχία της, στη συνέντευξη που παραχώρησε στο  Πρακτορείο Sport του ΑΠΕ.

Τι σημαίνουν Ολυμπιακούς Αγώνες:

«Πρόκειται για την κορυφή... Η συμμετοχή είναι το όνειρο κάθε αθλητή. Να φανταστείτε, εγώ ήρθα τρίτος και έκλαιγα. Συνειδητοποίησα τι έκανα, το μέγεθος της επιτυχίας, όταν άρχισαν να φθάνουν τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. 

» Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν το νόημα της αξιοκρατίας, της ισότητας στην διεκδίκηση και προ του νόμου, τους υγιούς ανταγωνισμού, που είναι έμφυτος στον άνθρωπο. Για αυτό, οι αρχαίοι ημών πρόγονοι επέλεξαν το ομορφότερο μέρος του κόσμου, την Ολυμπία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τους αφιέρωσαν στον αρχιθεό, τον Δία. Ακριβώς για να διοχετεύσουν αυτόν τον ανταγωνισμό και να υπερισχύσει το 'ευ αγωνίζεσθαι'. 

» Στοιχείο που στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μετρήσιμο μέγεθος, καθώς με απόλυτα δημοκρατικές διαδικασίες προκύπτει ο νικητής μέσα από την ισότητα, την ισονομία και τον ανταγωνισμό. Άσχετα εάν σήμερα έχουν εμπορευματοποιηθεί και προστέθηκαν και άλλα αθλήματα. Έχει κι αυτό το καλό του. Γιατί δίνεται η ευκαιρία σε ανθρώπους που -λόγου χάρη- δεν μπορούν να τρέξουν καλά, να συμμετάσχουν, να αθληθούν, να αισθανθούν χρήσιμοι, να βρουν όνειρα και να διακριθούν.»

Για τα μετάλλια της Ελλάδας στο Ρίο:

«Ήταν καλή εμφάνιση, αν και θα ήθελα να πάρουμε περισσότερα. Και ειδικά στον στίβο. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω κανέναν, για μένα ο στίβος είναι το 95% των Ολυμπιακών Αγώνων. 

» Και τα υπόλοιπα αθλήματα, είναι σαν την σάλτσα που βάζουμε για να φάμε την μακαρονάδα.»

Είστε ο ειδικότερος εν Ελλάδι στο επί κοντώ:

«Το αποτέλεσμα του Φιλιππίδη με απογοήτευσε... Πρόκειται για ένα πολύ καλό παιδί... Έχει σωστή δομή στο μυαλό του, είναι προσεκτικός, διαβάζει την λεπτομέρεια και κάνει πολύ καλά άλματα. Δεν επιχειρώ να κάνω κριτική, αλλά εκτιμώ ότι υπερβαίνει τα έξι μέτρα. Περίμενα να πάρει μετάλλιο, αλλά συνάντησε ασυνήθιστες και πρωτόγνωρες συνθήκες. Η βροχή τον ενόχλησε, τον εξενεύρισε.

» Όπως και το πρόβλημα που προέκυψε με τον στυλοβάτη. Όσον αφορά στην Στεφανίδη, είναι κανόνι. Πιστεύω ότι θα πάρει μετάλλιο. Και μακάρι να πάρουμε, γιατί δεν έχουμε μετάλλιο στον στίβο.»

Πώς ήταν στα χρόνια σας ο αθλητισμός;

«Θα σας πω ότι εάν δεν δούλευα σε φούρνο δεν θα είχα καταφέρει τίποτε! Ήταν σκληρή δουλειά και αποτέλεσε την προπόνηση και την προετοιμασία μου. Έκανα επικύψεις, έλξεις... Υποχρεωτικά έπρεπε να αναπτύξω την ταχύτητα αντίδρασης για να αντεπεξέλθω στο να ελέγχω τα ταψιά με τα καρβέλια.

» Δυνάμωσα, γράμμωσα και έγινα αυτό που έγινα. Διαφορετικά όχι ρεκόρ δεν θα έκανα, αλλά τίποτε. 

» Ούτε προπονητής υπήρχε, ούτε πρόγραμμα. Θυμάμαι ήμασταν στο Πανεπιστήμιο με τον θρύλο της σφαιροβολίας, τον Αμερικανό, Ο΄Μπράϊαν. Το καλοκαίρι οι εγκαταστάσεις ήταν κλειστές. Για να προπονηθούμε, είχαμε φτιάξει μία τρύπα στον περιβάλλοντα χώρο και μπαίναμε στο γυμναστήριο. Τότε το κοντάρι ήταν στατικό και πέφταμε με τα πόδια σε πριονίδι. Πολλοί τραυματισμοί, ειδικά στους αστραγάλους. 

» Εμείς είχαμε μάθει από παιδιά τον αθλητισμό, από τον πατέρα μας. Και αγωνιζόμασταν ερασιτεχνικά. Θυμάμαι όταν μας κάλεσε -μαζί με τον πατέρα μου- ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, παρουσία του αρχηγού των Ενόπλων Δυνάμεων. Και του είπε με στόμφο, να φροντίσει ώστε από την επομένη να μου δοθεί ο βαθμός του Συνταγματάρχη και να επισπευσθούν οι διαδικασίες για να γίνω Στρατηγός. 

» Και γυρίζει ο πατέρας μου και του απαντά: «Αυτό αποκλείεται πρόεδρε. τα παιδιά γυμνάζονται για τον αθλητισμό και την υγεία τους. Ο αθλητισμός είναι βιολογική ανάγκη και πολιτισμός. 

» Έτσι μεγαλώσαμε εμείς»...

Παρακολουθείτε τον ελληνικό αθλητισμό;

«Όσο μπορώ παρακολουθώ και από κοντά. Πηγαίνω στους αγώνες που γίνονται στο κλειστό της Παιανίας, αλλά δεν χάνω καμία διοργάνωση από την τηλεόραση. Αναλογικά με τον πληθυσμό μας, τα πάμε καλά. Για παράδειγμα, στον Πανελλήνιο σήμερα, γυμνάζονται περίπου 3.500 παιδιά. Είναι βέβαια λάθος -και φταίνε οι γονείς για αυτό- να αθλείται ένας νέος προκειμένου να κάνει ένα ρεκόρ, να πετύχει μία διάκριση, με στόχο να μπει στο Δημόσιο και να λύσει το πρόβλημα της ζωής του. Έχω την εντύπωση ότι αθλείται αρκετός κόσμος και ειδικά άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.»​

Θα θέλατε να μοιρασθείτε μαζί μας, μερικές από τις εμπειρίες σας;

«Το 1959 με κάλεσε ο ΣΕΓΑΣ να αγωνισθώ στους Βαλκανικούς Αγώνες κι ενώ είχα αποχωρήσει ουσιαστικά από την ενεργό δράση. Η διοργάνωση έγινε στην Σόφια, αγωνίσθηκα με 2-3 προπονήσεις και ήρθα πρώτος.

» Ένα γεμάτο από 40.000 θεατές στάδιο, φώναζε το όνομα μου. Έναν χρόνο αργότερα, επίσης με ελάχιστες προπονήσεις, συμμετείχα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης, όπου αποκλείσθηκα από τον τελικό στις λεπτομέρειες» θυμάται ο Γιώργος Ρουμπάνης και συνεχίζει: «Το 1957 διεξήχθη στις ΗΠΑ μία διοργάνωση σαν το σημερινό Diamond League, με την συμμετοχή των κορυφαίων αθλητών της εποχής. Συναγωνισθήκαμε με τους Αμερικανούς, Μπράιτ, Μόρις και Ρίτσαρντς, αναδείχθηκα νικητής και έγινα All Star στις ΗΠΑ.»

Υπάρχει αθλητής σαν τον Ρουμπάνη τις τελευταίες δεκαετίες;

«Ό,τι και να απαντήσω θα είναι εγωιστικό. θα αναφέρω ότι όταν ρωτήθηκε ο Γιάννης Διακογιάννης, απάντησε ότι ο Ρουμπάνης είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών, όχι γι΄αυτά που έκανε, αλλά για αυτά που μπορούσε να κάνει. 

» Εγώ έκανα ερασιτεχνικό αθλητισμό, είμαι ο πρώτος Ελληνας που έκανα γιγαντιαίο αιώρημα στο μονόζυγο. Κάτι άγνωστο στην Ελλάδα για την εποχή. Και με σωλήνες της εταιρείας ύδρευσης. Όχι με το σημερινό μονόζυγο, που λυγίζει κατά την διάρκεια της άσκησης. Τώρα το επί κοντώ, το ξέρω καλύτερα από τότε που αγωνιζόμουν. Το σημερινό κοντάρι, ταυτίζεται με τον αθλητή, έχει ρυθμό. Είναι ένα αγώνισμα που έχει μεγάλο ενδιαφέρον.»

Ποια είναι η άποψη σας για την Ελλάδα του σήμερα;

«Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε φάση ανάλογη με αυτήν που υπήρχε πριν την Αναγέννηση, τον 15ο αιώνα. Εκτιμώ ότι μέσα στα επόμενα 100 χρόνια θα συμβεί κάτι αντίστοιχο και θα αρχίσει από την Ελλάδα, γιατί είμαστε οι πιο μάγκες και οι πιο έξυπνοι άνθρωποι στον πλανήτη. Είχαμε ως λαός μία μεγάλη ατυχία.

» Όταν ο υπόλοιπος κόσμος στην Ευρώπη, άρχισε να βγαίνει από τον σκοταδισμό, μας κατέλαβαν οι Τούρκοι και μείναμε υπό κατοχή για 400 χρόνια. Θεωρώ ότι βρισκόμαστε σε μία φάση που θα φέρει την Αναγέννηση.»

Και ποιο μήνυμα στέλνει ο Γιώργος Ρουμπάνης στη νεολαία;

«Να γυμνάζεται! Οι νέοι, πρέπει ανεξαιρέτως, στον ελεύθερο χρόνο τους, να ασκούνται. Όχι για να γίνουν Ολυμπιονίκες, αλλά για να είναι υγιείς, για να ζήσουν περισσότερα χρόνια και ευτυχισμένοι. Με τον αθλητισμό, λειτουργεί καλύτερα το μυαλό, βελτιώνεται η δομή της σκέψης, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Σήμερα, υπάρχει πνευματική κατάπτωση και ο αθλητισμός μπορεί να το αναστρέψει αυτό. Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι το σώμα είναι το σπίτι της ψυχής του ανθρώπου.»

Ποιός είναι ο μεγάλος Γ. Ρουμπάνης

Γεννημένος την 31η Ιουλίου 1929, αειθαλής και «κοτσονάτος», ο Ρουμπάνης, παραμένει λάτρης του αθλητισμού, όπως -για παράδειγμα- αποδεικνύει περίτρανα η παρουσία του ως Λαμπαδηδρόμος στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι (2014).

Το Νοέμβριο του 1956, ο -εκ των κορυφαίων επικοντιστών της εποχής- Ρουμπάνης κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στην Μελβούρνη, χαρίζοντας στην Ελλάδα την πρώτη διάκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες, μετά από 44 χρόνια.

Ο αγώνας της Μελβούρνης ήταν συγκλονιστικός και έχει μείνει στην Ιστορία ως ένας από τους καλύτερους στο άλμα επί κοντώ. Είχε διάρκεια πάνω από δέκα ώρες και στην τελική φάση ο πήχυς τοποθετήθηκε στα 4.53 μέτρα. 

Ο Ρουμπάνης υπερέβη το ύψος, ακούμπησε ελάχιστα τον πήχυ, ο δυνατός άνεμος τον έριξε, με αποτέλεσμα να μείνει τελικά τρίτος με άλμα στα τέσσερα μέτρα και 50 εκατοστά (ρεκόρ Ευρώπης).

Ο Γιώργος Ρουμπάνης, συμμετείχε επίσης στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης (1960), ενώ -μεταξύ άλλων- διετέλεσε διαδοχικά κάτοχος του ρεκόρ Ευρώπης (με 4.50μ, 4.53μ και 4.60μ 1958) και τέσσερις φορές Βαλκανιονίκης. 

Αγωνίσθηκε με τα «χρώματα» του Παναθηναϊκού και του Πανελληνίου, ενώ το 1956 και το 1958 βραβεύθηκε ως ο καλύτερος αθλητής της χρονιάς.

Το 1959 ο Γιώργος Ρουμπάνης, αποχώρησε από την ενεργό δράση και το 1985 ίδρυσε μαζί με τον Δημήτρη Θανόπουλο, τον Σύλλογο Ελλήνων Ολυμπιονικών, του οποίου διατελεί επίτιμος πρόεδρος. Στα φοιτητικά χρόνια, στην Αμερική, ο Ρουμπάνης γνώρισε την σύζυγο του, Νάνσι, με την οποία απέκτησαν την Ροζάνα, τον Δημήτρη και τον Βασίλη. Υπήρξε αντιπρόεδρος της ελληνικής ομοσπονδίας τένις, πρόεδρος του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου, μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (2004) και της διερευνητικής επιτροπής του 'Αθήνα 2004'.

Ανάμεσα τις πολλές δράσεις του Γιώργου Ρουμπάνη, ξεχωρίζει η συμμετοχή του στην εκστρατεία του Τζον Κένεντι, όταν κατάφερε να συγκεντρώσει 380.000 υπογραφές, προκειμένου να καταργηθεί ένας νόμος που αφορούσε στο τηλεοπτικό τοπίο των ΗΠΑ. 

Επί σειρά ετών, υπήρξε συνεργάτης της Γιουτζίν Κένεντι (αδελφής του δολοφονηθέντος προέδρου) σε θέματα σχετικά με τα Special Olympics International. Επίσης, διετέλεσε διευθυντικό στέλεχος της εταιρείας κινηματογραφικών παραγωγών «Σκούρας Φιλμς», ενώ με τα πρώτα χρήματα που εξοικονόμησε στις ΗΠΑ, έστειλε δύο κοντέινερ με αθλητικό υλικό στις εγκαταστάσεις του Πανελληνίου ως ένδειξη αναγνώρισης κι ευγνωμοσύνης...