Έλλειψη χρημάτων ή έλλειψη ιδεών; Τα προβλήματα της Οικονομίας δεν λύνονται μόνο... οικονομικά

Είναι παρατηρημένο ότι στις σοβαρές και δύσκολα θεραπεύσιμες ασθένειες, όπου οι Γιατροί δυσκολεύονται να θεραπεύσουν τον ασθενή λόγω της φύσης της ασθένειας που ξεπερνά τα παραδεκτά πρωτόκολλα θεραπείας ή τις γνώσεις των θεραπόντων Γιατρών, τότε εμφανίζονται διάφοροι κομπογιαννίτες οι οποίοι προτείνουν μία θεραπεία που είναι νέα, απλή και λανθασμένη.Οι ασθενείς, κουρασμένοι από μία μακροχρόνια ασθένεια χωρίς ορατή προοπτική θεραπείας, όταν επιλέγουν την κομπογιαννίτικη πρόταση χειροτερεύουν.

*Γράφει ο Κάσσανδρος (www.kassandros.gr)

Αυτή είναι η κατάσταση της Κοινωνίας σήμερα, παγκοσμίως, διότι η αρχικά οικονομική ασθένεια έχει επιδεινωθεί και επιπλακεί σε πολιτικοκοινωνική και δεν υπάρχει ορατή λύση.

Οι περισσότεροι κάτοικοι όλων των χωρών της Δύσης είναι δυσαρεστημένοι, από την μείωση των εισοδημάτων αλλά και των προσδοκιών τους, από το προσφυγικό/μεταναστευτικό κύμα και την παγκοσμιοποίηση. Αυτά γέννησαν τούς εμπόρους απλών λύσεων όπως ο Φαράτζ, η Λεπέν, ο Μπέπε Γκρίλλο ή η δική μας Χρυσή Αυγή.

Το πλέον ανησυχητικό όμως είναι το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα στην περιφέρεια Μεκλεμβούργου – Πομερανίας της Γερμανίας. Εκεί η κυρία Μέρκελ ηττήθηκε από το ακροδεξιό/εθνικιστικό κόμμα AfD πού ιδρύθηκε το 2013 και το οποίο πήρε 21% των ψήφων έναντι του 19% του κόμματος της κυρίας Μέρκελ.

Η Καγκελάριος Μέρκελ εφρόντισε σε όλες τις θητείες της εξαιρετικά τα συμφέροντα της Γερμανίας και η διακυβέρνηση της εξασφάλισε στην Γερμανία ισχυρή Οικονομία, ουσιαστικά ανεπηρέαστη από την διεθνή κρίση και κυριαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι μόνοι που δικαιούνται να είναι δυσαρεστημένοι είναι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, των οποίων η Οικονομία υπέφερε από την επιβολή ενός οικονομικού μοντέλου που συνέφερε μόνο την Γερμανία και οι οποίοι δεν επιθυμούν να διοικούνται από τις γερμανό-κρατούμενες Βρυξέλλες όπως πρόσφατα αποφάσισαν οι Βρετανοί .

Όμως ο Γερμανικός Λαός, κυρίως τώρα υπό το φάσμα του προσφυγικού, αύξησε δραματικά την ψήφο του σε ένα κόμμα το οποίο άρχισε με σύνθημα την παύση της οικονομικής ενίσχυσης του καταρρέοντος Νότου της Ευρώπης από την Γερμανία, συνέχισε ξενοφοβικά με σύνθημα την απέλαση όλων των προσφύγων και τώρα δηλώνει ότι το Ολοκαύτωμα των Εβραίων από τον Χίτλερ έχει υπερτονισθεί.

Εάν στην ευημερούσα Γερμανία ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να ξεπερνά ένα κόμμα που εδραίωσε την κυριαρχία της χώρας αυτής επί της υπόλοιπης Ευρώπης και εξασφάλισε σε περίοδο διεθνούς κρίσης την γερμανική Οικονομία, τότε στην υπόλοιπη Ευρώπη θα έπρεπε τέτοια κόμματα να είναι ήδη στην εξουσία.

Δεν απέχουν πολύ από αυτό.

Οι Λαοί της Δύσης έχουν κουραστεί από την έλλειψη συμμετοχής τους στην διαδικασία λήψης αποφάσεων, από την μη συμμετοχή τους στην αύξηση του πλούτου που έφερε η παγκοσμιοποίηση, από το προσφυγικό και από την έλλειψη ελπίδας για το μέλλον. Όπως ανέφερε το euro2day: «Η ανάπτυξη είναι πολύ χαμηλή για πολύ καιρό και προς όφελος πολύ λίγων», δήλωσε η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείουb στο τέλος της συνόδου G-20: «Στην ομήγυρη υπήρχε μια αποφασιστικότητα να αναγνωριστούν καλύτερα τα οφέλη από το εμπόριο, ώστε να αντιμετωπιστεί η λαϊκή αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση», τόνισε η ίδια.

Είναι βέβαια όψιμη mea culpa από το Δ.Ν.Τ το οποίο, ανεξαρτήτως ευθυνών και των Ελληνικών Κυβερνήσεων, χρεοκόπησε την Ελλάδα και όλο τον Ευρωπαϊκό Νότο με την Οικονομική Πολιτική που επέβαλλε. Αυτοί δε, οι Γερμανοί που καταφέρονται εναντίον της κυρίας Μέρκελ, ξεχνούν ότι με την παρέμβαση της στον Νότο, έσωσε
τις Γερμανικές Τράπεζες και επέβαλλε την Γερμανική οικονομική άποψη στην Ευρώπη προς ζημία της Ευρώπης και όφελος της Γερμανίας.

Υπάρχει αιτιολόγηση.

Όλοι οι Λαοί της Δύσης έζησαν μεταπολεμικά με την ελπίδα της συνεχούς βελτίωσης της ποιότητας της Ζωής τους. Η Ιστορία όμως έχει συνεχώς περιόδους οξύνσεων και αμβλύνσεων. Από το 2008 και μετά όλοι βιώνουν μία περίοδο οξείας οικονομικής ανασφάλειας μαζί με συρράξεις ή φόβο συρράξεων ανά τον κόσμο χωρίς ορατή ελπίδα βελτίωσης. Στήν Ευρώπη καί όχι μόνο οι χώρες βρίσκονται σε συστημική κρίση.

Οι ηγεσίες άφησαν την λύση στις Κεντρικές Τράπεζες. Οι Κεντρικές Τράπεζες έκαναν αυτό που τους φάνηκε προφανές, αύξησαν την ρευστότητα και μείωσαν τα επιτόκια. Τώρα φτάσαμε στο παράλογο όριο αυτής της λογικής με τα αρνητικά επιτόκια. «Είναι κάτι που δύσκολα μπορούν να αποδεχτούν οι αποταμιευτές αλλά η ιδέα είναι ότι όσο χαμηλότερα είναι τα επιτόκια τόσο καλύτερα είναι για τους επενδυτές» δήλωσε επίσημα ο Αντιπρόεδρος της Fed Dr. Stanley Fischer.

Ακόμη και αν αυτή η συλλογιστική ήταν αποδεκτή από τους αποταμιευτές, πού θα δέχονταν έτσι να έχουν κάθε χρόνο λιγότερα χρήματα από αυτά που αποταμίευσαν, ποίοι είναι οι επενδυτές στους οποίους αναφέρεται ο κ. Αντιπρόεδρος;

Δεν είναι επενδυτές παραγωγικών επενδύσεων διότι φοβούνται, μεταξύ άλλων, ότι οι νέες αναδυόμενες τεχνολογίες θα ακυρώσουν τις τρέχουσες παραγωγικές επενδύσεις, αλλά επενδυτές χρηματοπιστωτικών προϊόντων που κρατούν ακόμη τα χρηματιστήρια ψηλά.
Επειδή δεν υπάρχουν αρκετοί επενδυτές σε παραγωγικές επενδύσεις, οι Κεντρικοί Τραπεζίτες ζήτησαν από τις Κυβερνήσεις τους να εφαρμόσουν την κλασική συνταγή των κρατικών επενδύσεων σε υποδομές, έρευνα και τεχνολογία και άλλες συναφείς επενδύσεις ώστε να δημιουργηθεί πάλι ο ενάρετος κύκλος και να πάρει εμπρός η Οικονομία, να μειωθεί η ανεργία και να αυξηθεί η κατανάλωση και το ΑΕΠ .

Αυτό οι Κυβερνήσεις δεν το δέχονται λόγω δύο ξεπερασμένων και άσχετων πλέον κανονισμών οι οποίοι βασανίζουν τις Δυτικές Οικονομίες και κυρίως αυτές της Ευρώπης

Ο ένας κανονισμός προβλέπει ότι το κρατικό χρέος δεν πρέπει να υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ. Αυτόν τον έχει υπερβεί ακόμη και η Γερμανία.

Ο δεύτερος κανονισμός προβλέπει ότι το ετήσιο έλλειμμα του κρατικού Προϋπολογισμού δεν μπορεί να υπερβαίνει το 3% του ΑΕΠ.

Ελάχιστες χώρες το επιτυγχάνουν.

Το κλειδί του προβλήματος είναι ότι οι κρατικές επενδύσεις προσμετρούνται στο ετήσιο έλλειμμα όταν γίνονται με δανεισμό. Στον ιδιωτικό τομέα μια επένδυση αποσβένεται σε 5-20 χρόνια, ένα βιομηχανικό ακίνητο σε 20 χρόνια, ένας αγωγός πετρελαίου σε 25 χρόνια, ένα υδροηλεκτρικό φράγμα σε 25-30 χρόνια. Με ποιά λογική όταν η ίδια επένδυση είναι κρατική πρέπει να αποσβένεται σε 1 χρόνο μόνο, όταν αυτή είναι αναπτυξιακή και δημιουργεί πολυετείς θέσεις
εργασίας;

Επειδή η οποιαδήποτε τέτοια επένδυση θα προσμετρηθεί στο ετήσιο έλλειμμα οι Κυβερνήσεις αρνούνται να τις κάνουν με αποτέλεσμα η ποσοτική χαλάρωση να οδηγείται σε σπεκουλαδόρικες