Λίνα Δρούγκα για Μega: Ήμουν ράκος - Έχω 70 ευρώ για το παιδί μου που φεύγει, μου είπε συνάδερφος

Παρόλα αυτά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Μετά από 26,5 χρόνια στον χώρο της δημοσιογραφίας, παραχώρησε συνέντευξη στο youweekly.gr και αναφέρθηκε σε ποικίλα θέματα. Εννοείται, πως κύριο θέμα της συνέντευξης της ήταν η κατάσταση στο Mega και για το τέλος που όλοι αναφέρουν.

Σε σχετική ερώτηση για το τέλος του MEGA, απάντησε: «Τα πράγματα δεν είναι καλά αλλά θέλω να ελπίζω ότι το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα και αυτή θεωρώ ότι είναι η εκτίμηση όλων των ανθρώπων που δουλεύουμε εκεί. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν φύγει. Οι περισσότεροι ήμασταν στο κανάλι μέχρι πρόσφατα. Οι δημοσιογράφοι έχουμε κάνει επίσχεση εργασίας εδώ και δέκα μέρες αλλά ελπίζουμε ότι έστω και την τελευταία στιγμή το MEGA θα επιβιώσει».

Συνέχισε αναφέροντας πως όλο αυτό είναι κάτι που δεν περίμενε να συμβεί: «Σήμερα ανοίγοντας το Facebook μου ήρθε μια ειδοποίηση για δύο χρόνια πριν με μια φωτογραφία μου μπροστά σε μια στοίβα εφημερίδων και πραγματικά αναρωτήθηκα: “Κοίτα τι συνέβαινε τότε και σήμερα το MEGA είναι πραγματικά ένα βήμα πριν από τον γκρεμό”. Για κάποιους άλλους έχει τελειώσει η υπόθεση MEGA, εγώ θέλω να ελπίζω ότι το κανάλι θα συνεχίσει να υπάρχει έστω και με κάποιο μαγικό τρόπο. Αλλά όχι δεν το περίμενα ότι θα φτάναμε εδώ ακόμα κι όταν είχαμε ψιθύρους στα αυτιά από πέρυσι τα Χριστούγεννα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά οικονομικά, ακόμα κι όταν για πρώτη φορά μετά από 27 χρόνια στο σταθμό υπήρξε καθυστέρηση πληρωμής ενός δεκαπενθημέρου τον Απρίλιο και είπαμε όλοι εντάξει “είναι κάτι παροδικό. Όλες οι επιχειρήσεις έχουν προβλήματα, οι μέτοχοι έχουν τις δικές τους συμμαχίες και τα δικά τους προβλήματα”. Αλλά δυστυχώς το ένα δεκαπενθήμερο έγιναν δύο, ο ένας μήνας έφτασε να είναι πέντε! Πίστευα πως θα ήταν το τελευταίο κανάλι που θα αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα».

Τέλος, συγκίνησε όταν δήλωσε πως υπήρξαν μέρες που έκλαιγε και ήταν ράκος, ενώ ανέφερε και παραδείγματα με συναδέλφους της και ιστορίες που την έκαναν να λυγίσει: «Θα σου πω ότι εκείνη τη μέρα φεύγοντας από το γκαράζ πληκτρολόγησα τον κωδικό μου και λέω “κοίτα να δεις αυτή μπορεί να είναι και η τελευταία που έρχομαι εδώ ως εργαζόμενη”. Έκλαιγα σε όλη τη διαδρομή μέχρι να φτάσω σπίτι μου, πέρασαν από μπροστά μου πολύ ευτυχισμένες στιγμές – ακόμα και τώρα συγκινούμαι. Έχω ζήσει 18 πολύ όμορφα χρόνια στο MEGA αλλά θα σου εξομολογηθώ ότι δεν είναι το μόνο απόγευμα που έκλαψα.

Έκλαιγα βουβά όλο το τελευταίο διάστημα που πηγαίναμε λίγοι άνθρωποι γιατί ο κόσμος είχε κουραστεί να έρχεται, να περιμένει, να μην πληρώνεται, να μην έχει συνεργεία να δουλέψει, να μας έχουν κόψει τα πρακτορεία ειδήσεων και ο καθένας έλεγε την προσωπική του ιστορία για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε – γιατί κάθε οικογένεια έχει δυσκολίες, δεν κάνουμε από χόμπι τη δουλειά. Ήμουν ράκος κάθε απόγευμα φέρνοντας στο μυαλό μου συνάδελφο που έλεγε “έχω 70 ευρώ και το παιδί μου φεύγει φαντάρος την Τρίτη. Τι λεφτά θα του δώσω;”. Στον άλλον έκαναν έξωση. Ένας τρίτος έκοψε το παιδί του από το ιδιωτικό σχολείο… Κάποιοι είχαν σοβαρά προβλήματα υγείας ακόμα και θανάτους. Ήμασταν πάρα πολύ πιεσμένοι και όλα αυτά επιβάρυναν την ψυχολογία μας. Άρα δεν ήταν μόνο εκείνη η τελευταία μέρα, υπήρχε βουβός πόνος κάθε απόγευμα».