Αποκλ. Ελένη Μπέη: Μας ξεναγεί στην παράσταση «O Fellini και τα όνειρα των κλόουν»

Tραγούδι, χορός, υποκριτική. Έχετε ασχοληθεί και με τα τρία. Ποιό ξεχωρίζετε;

Είναι και τα τρία μέσα έκφρασης και ως καλλιτεχνικό άτομο, τα έχω ανάγκη και τα τρία. Τον χορό τον λάτρευα από μωρό και εκφραζόμουν μέσα από αυτόν. Χορεύω πιο πολύ για το κέφι μου, παρά επαγγελματικά. Μικρή, επίσης, ζωγράφιζα και έπαιζα βιολί. Στην πέμπτη τάξη ανακάλυψα πως έχω και φωνή και ερωτεύτηκα το τραγούδι. Όταν ήμουν 17, οι δάσκαλοι της χορωδίας του σχολείου μου με έστειλαν για ακρόαση μαζί με άλλα 199 παιδιά από πολλά άλλα σχολεία του νομού Maryland, όπου κέρδισα μια υποτροφία για μαθήματα φωνητικής στο Peobody Conservatory. Εν τω μεταξύ, είχα ανακαλύψει και την υποκριτική..... Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα τρία. Λατρεύω το πάντρεμα υποκριτικής και τραγουδιού! Στην προσωπική μου ζωή χορεύω, και αν το απαιτεί το έργο που παίζω, και στην επαγγελματική, όπως τώρα στον Φελίνι, που τα κάνω και τα τρία!

«Ο Fellini και τα όνειρα των κλόουν»: μια κωμωδία-μιούζικαλ στο Studio Κυψέλης, όπου πρωταγωνιστείτε φέτος. Πώς προέκυψε;

O Γιώργος Λιβανός, ο σκηνοθέτης μας, που γνωρίζει τη δουλειά μου, με έστειλε στον Γιάννη Σολδάτο, τον συγγραφέα του έργου, για να με δει. Μετά από κάποιες μέρες μου είπαν πως θα ενσαρκώσω την Σαρακίνα.

Ποιός είναι ο αγαπημένος σας ήρωας του Φελλίνι;

Η Σαρακίνα βέβαια, αλλά και η Αννίτα Έκμπεργκ.

Πόσο εύκολο είναι να υποδυθείτε την πόρνη Σαρακίνα;

Η Σαρακίνα είναι πληθωρική στην έκφρασή της, όπως κι εγώ, οπότε σε αυτό το κομμάτι δεν δυσκολεύτηκα, αλλά είναι επίσης άξεστη και χυδαία, το άκρο αντίθετο από μένα.... Όσο για το επάγγελμα της Σαρακίνας, είναι της Σαρακίνας, όχι της Ελένης. Έχω μάθει να ξεχωρίζω τα δύο. Αναλαμβάνοντας ένα ρόλο, λοιπόν, πέφτω στο νερό και πρέπει να κολυμπήσω! Και δεν μου αρκεί απλά να κολυμπήσω, κάνω και καμιά φιγούρα, βάζοντας στην άκρη προσωπικούς ενδοιασμούς, αναστολές και ντροπές... γιατί στη σκηνή δεν είμαι πλέον η Ελένη.

Θα θέλατε να ζούσατε στην Ιταλία των δεκαετιών ΄50-΄60;

Ναι, θα μου ταίριαζε καλύτερα! Επειδή μου αρέσει που μ’έκανε ο Θεός γυναίκα (δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι άντρας!), βρίσκω πως, το να ήσουν γυναίκα εκείνη την εποχή, θα ήταν πιο ενδιαφέρον από τη σημερινή. Τότε οι άντρες, και ειδικά οι Ιταλοί, και οι Έλληνες βέβαια, φλέρταραν με μεγαλύτερο πάθος τη γυναίκα, γιατί ήταν πολύ πιο δύσκολο να την κατακτήσουν, οπότε έβαζαν τα δυνατά τους! Τώρα είναι όλα σερβιρισμένα στο πιάτο και το βρίσκουν περιττό να διεκδικήσουν μια γυναίκα. Τώρα κάνουν οι γυναίκες τους άντρες, με αποτέλεσμα να έχει γίνει ο έρωτας πιο ανιαρός και ξενέρωτος. Επίσης, μου αρέσει που, εκείνη την εποχή, άλλο ντύσιμο έκανε ο

κόσμος το πρωί, άλλο το απόγευμα, άλλο το βράδυ. Φορούσαν και υπέροχα καπέλα..... Τώρα, τζιν το πρωί, τζιν το απόγευμα, τζιν το βράδυ! Το βρίσκω πολύ μονότονο...... Άλλα δύο στοιχεία που ήταν πιο έντονα στους ανθρώπους τότε, είναι η ανθρωπιά και οι αξίες.

Η ταυτότητα της παράστασης

Κείμενο: Γιάννης Σολδάτος

Σκηνοθεσία-φωτισμοί-στίχοι: Γιώργος Λιβανός Στο πιάνο συνοδεύει ζωντανά η Νίκη Γκουντούμη Σκηνικά- κοστούμια: Γιοβάννα Πρασίνου Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Αγραπίδη Χορογραφίες: Σίμωνας Πάτροκλος Μοντάζ: Αντώνης Μανδρανής Φωτογραφίες : Ζώης Σφακιανάκης

Προβολή-επικοινωνία: Νατάσα Παππά Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Λιβανός Ελευθερία Ρήγου Αλέξανδρος Αθανασίου Σοφία Μπεράτη Ωραιοζήλη Καραγιαννίδου Λίλη Τέγου Μαρία Δρακοπούλου Ελένη Μπέη Κωνσταντίνος Μενούνος Ζωρζέτ Μιρόν Γιάννος Τριανταφύλλου Γιάννος Θεοδούλου

Κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.30

Studio Κυψέλης

Σπετσοπούλας 9, Κυψέλη, τηλ. 210 88 19 571

Φωτό: Μαρούσα Μαραβέλια