Angel day: Παγκόσμια ημέρα της ευγένειας, της καλοσύνης και των καλών πράξεων προς τους συνανθρώπους μας - να μια χρήσιμη επέτειος

Γράφει η Λίλα Πολίτη στο noizy.gr



Πρόσφατα με απασχόλησε πολύ ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους άλλους, από το πιο απλό στο πιο σύνθετο. Από μία ερώτηση που μπορεί να κάνεις σε έναν άγνωστο, ζητώντας μία πληροφορία, έως τη χάρη που ζητάς σε ένα συνάδελφο στο γραφείο. Αυτό που συνειδητοποίησα ήταν πέρα για πέρα απογοητευτικό. Οι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί τόσο πολύ στο μικρόκοσμό τους που έχουν ξεχάσει τι πάει να πει σεβασμός και στοιχειώδης ευγένεια ή καλοσύνη απέναντι σε ένα άλλο ανθρώπινο ον. Εντάξει, η ιστορία έχει αποδείξει ότι η ανθρώπινη φύση είναι βίαιη. Τρανταχτές αποδείξεις οι πόλεμοι, η ωμότητα στην καθημερινότητα, η κακία του επιχειρησιακού κόσμου, η κίβδηλη πολιτική σκηνή αλλά και πολλά άλλα παραδείγματα βίας σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και μία σύγχρονη τάση σκέψης που θέλει το μοντέρνο άνθρωπο επιθετικό για να «πετύχει».



Μία τάση που μάλλον προέκυψε παραφράζοντας τη γνωστή φράση «Η τύχη βοηθά τους τολμηρούς» σε «Η τύχη βοηθά τους θρασείς». Κι αν ρίξουμε μια ματιά γύρω μας αυτό ακριβώς θα δούμε. Ένα μάτσο θρασύτατες οντότητες που βρίσκονται σε υψηλές θέσεις και καθορίζουν τις μοίρες άλλων. Επί σειρά δεκαετιών θυμάμαι να πλέκονται εγκώμια για το «σκληρό άνδρα» για εκείνον που έχει μόνο στόχους και τους κυνηγάει με όποιο κόστος, για αυτόν που θεωρούσε ότι ο μόνος τρόπος προς την κορυφή είναι η επίθεση, λες και αυτή ήταν αρκετή για να παρακάμψει όλα τα εμπόδια και να ανοίξει όλες τις πόρτες. Τελικά άρχισα να διαπιστώνω ότι δεν είναι καθόλου έτσι. Είδα πολλούς να αποτυγχάνουν, τόσο σε επαγγελματικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο με αποτέλεσμα αντί για συνεργάτες, φίλους και δικούς τους ανθρώπους να καταλήγουν με κοπάδια εχθρούς, έτοιμους να τους κατασπαράξουν με την πρώτη ευκαιρία.
 
  


Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ορισμένες αρετές είναι σημαντικότερες κι από το θάρρος ακόμα, όπως η αποφασιστικότητα, η επιμονή, η εσωτερική δύναμη του καθενός και η καλοσύνη. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να κατανοήσουν την εκπληκτικά μεγάλη δύναμη της καλοσύνης. Και δε μιλάω για την προσποιητή, για εκείνη την ψεύτικη που αδειάζει πάνω σου ένα κουβά μέλι με μόνο στόχο τελικά να σε προσφέρει γεύμα στις μέλισσες. Μιλάω για εκείνη που πηγάζει από μέσα σου, που βγαίνει από την ψυχή. Εκείνη που σε σπρώχνει κάθε φορά που ένας άγνωστος ζητάει τη βοήθειά σου να χαμογελάσεις και να τον βοηθήσεις γιατί έτσι νιώθεις. Και γιατί μπορείς. Δεν είναι καλοσυνάτος αυτός που χαμογελάει και μετά σου γυρίζει την πλάτη αλλά αυτός που αυτό το χαμόγελο μπορεί να το μεταφράσει σε πράξη και να σου δώσει, στο μέτρο που μπορεί φυσικά, αυτό που εσύ έχεις ανάγκη. Η πραγματική καλοσύνη είναι η έκφραση ενός ισχυρού και γενναιόδωρου πνεύματος που γεννιέται από τη συμπάθεια στο συνάνθρωπο και την πεποίθηση στο δίκαιο μιας υπόθεσης ή ενός αγώνα.
 
Μόνο αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου θα είναι και οι άλλοι μαζί σου, μόνο αν εσύ πιστεύεις σε αυτό που κάνεις θα σε ακολουθήσουν και οι γύρω σου, μόνο αν δώσεις θα πάρεις πίσω. Η καλοσύνη και η ευγένεια που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής μπορούν να αφοπλίσουν, να καταρρίψουν τις προκαταλήψεις και να ανοίξουν πόρτες που αλλιώς θα παρέμεναν για πάντα κλειδωμένες. Και γιατί τα έχουμε χάσει όλα αυτά; Γιατί είμαστε όλοι σε μία διαρκή αμυντική θέση. Γιατί δε μπορούμε να εκλογικεύσουμε τις τυχόν κακές εμπειρίες του παρελθόντος μας και να σταματήσουμε να βάζουμε τα πάντα στο ίδιο σακί. Γιατί απλά φοβόμαστε ότι όλοι μπορούν να μας πληγώσουν, να μας κάνουν ζημιά. Όμως για να υπερνικήσεις τα εμπόδια δε γίνεται να τραβάς αυτό το δρόμο. Ακόμα κι αν σε προσβάλλουν ή δε σου δώσουν την αξία που πιστεύεις ότι έχεις ο μόνος τρόπος για να βγεις νικητής είναι να απαντήσεις με χαμόγελο κι ευγένεια, χωρίς δράματα κι εξάρσεις.



Ωστόσο, για να μπορείς να αντιδράς έτσι πρέπει να δουλέψεις πολύ το μέσα σου, εκεί συντελείται το σημαντικότερο μέρος της διαδικασίας. Πρέπει να μάθουμε να ακούμε, πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους και ύστερα μπορούμε να βρούμε την ηρεμία να χαμογελάσουμε. Οι Κινέζοι έχουν έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο για να εκφράσουν τη λέξη «ακούω». Χρησιμοποιούν τρία ιδεογράμματα, τα μάτια, τα αυτιά και την καρδιά και υποστηρίζουν ότι όταν σου μιλάει κάποιος πρέπει να τον κοιτάς στα μάτια, ύστερα να αφήνεις το μήνυμα να φτάσει στα αυτιά σου και μετά, πριν ανοίξεις το στόμα σου για να απαντήσεις να αφήνεις την καρδιά σου να συμμετάσχει στην απάντησή σου. Τείνω να συμφωνήσω απόλυτα με αυτή την άποψη πια. Και ίσως αν αρχίζαμε όλοι να το προσπαθούμε να καταφέρναμε να κρατάμε γερά το χέρι εκείνου που μας το απλώνει χωρίς να το αφήνουμε να γλιστρήσει και να λέμε δεν πειράζει. Ίσως ακόμα να μπορέσουμε να ανακτήσουμε λίγη από εκείνη την καλοσύνη και την ευγένεια προς τους γύρω μας που πλέον πολύ σπάνια μπορείς να διαβάσεις στα μάτια των ανθρώπων.