Μαρία Ναυπλιώτου: "Εγώ ηθοποιός ήθελα να είμαι, όχι αστέρας" - Συνέντευξη της υπέροχης ηθοποιού για το νέο της έργο

Κυρία Ναυπλιώτου, αν κρίνω από τη φωτογραφία που ανεβάσατε μόλις στο instagram, πρέπει να σας ταλαιπωρούν αρκετά «τα κορίτσια» που ερμηνεύετε; Αυτή τη χρονιά έχετε επιλέξει δύσκολους ρόλους… Σας αρέσει να βάζετε εμπόδια για να τα ξεπερνάτε;

Ήθελα να κάνω πλάκα, γιατί πράγματι ο λαιμός μου έχει ταλαιπωρηθεί πολύ το τελευταίο διάστημα! (γέλια). Και η Μπλανς που προηγήθηκε αλλά και η Ράκελ που πρόκειται να ερμηνεύσω τώρα στο «Κυκλάδων» είναι ρόλοι απαιτητικοί. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι τους αντιμετωπίζω σαν εμπόδιο. Οι ρόλοι και γενικά το θέατρο δεν είναι εμπόδιο. Αντιθέτως, είναι δρόμοι που αν τους ακολουθήσεις, μπορείς να βγεις πιο πλούσιος εσωτερικά, να πάρεις δύναμη, να δεις τα πράγματα διαφορετικά.

Πώς ήταν η εμπειρία της Μπλανς; Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι δεν περίμενα να αγγίξετε αυτόν το βαθμό ευαισθησίας που απαιτεί ο ρόλος. Σας είχα στο μυαλό μου σαν έναν πιο σκληραγωγημένο άνθρωπο. Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο αποδώσατε το συναίσθημα της απώλειας που νιώθει η ηρωίδα. Προφανώς είναι απ’ τα συναισθήματα που έχουν παίξει μεγάλο ρόλο στη ζωή σας;

Καταρχάς, ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Ναι, έχω ζήσει κι εγώ μεγάλες απώλειες στη ζωή μου, όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, οι οποίες με καθόρισαν και αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι αυτού που είμαι τώρα. Είμαι σε θέση να γνωρίζω τι σημαίνει «χάνω κάτι που είναι σημαντικό για μένα». Παρά ταύτα, η Μπλανς δεν νομίζω πως υποφέρει από την απώλεια. Το πιο βασικό και καθοριστικό για εκείνη είναι ότι πάσχει από στερεότυπα, τα οποία η ανάγνωση του Μαρμαρινού στην παράσταση μας ήθελε να σπάσει.

Και η Ράκελ, η ηρωίδα που πρόκειται να ερμηνεύσετε τώρα στο Κυκλάδων, έχει χάσει πολλά…

Η Ράκελ θεωρεί ότι έχει χάσει πολλά, είναι πληγωμένη, αλλά έχει πληγώσει κιόλας πάρα πολύ. Δεν έχει σχέση με την Μπλανς, παρόλο που και οι δύο είναι αλκοολικές. Η Ράκελ είναι σαν τέρας. Ανταποδίδει τα πυρά που της πετάνε με ακόμα μεγαλύτερη σκληρότητα. Έχει μια δυνατή και συνάμα κατεστραμμένη φύση, η οποία λόγω του ότι είναι ηθοποιός μπορεί να γίνει και εξαιρετικά εξωστρεφής. Αυτό το στοιχείο της το βρίσκω πολύ γοητευτικό.

Με την αυτοκαταστροφική πλευρά του καλλιτέχνη έχετε φλερτάρει ποτέ, όπως η Ράκελ;

Όχι, ποτέ. Κοιτάξτε, η αυτοκαταστροφή δεν είναι ένα πράγμα. Είναι πολλά, μικρά και διαφορετικά μεταξύ τους τα στοιχεία που μπορεί να σε επηρεάσουν και να σε οδηγήσουν στον αλκοολισμό, λόγου χάρη. Από την άλλη, καμία από τις ηρωίδες που έχω ερμηνεύσει δεν είναι τόσο κοντά μου, πέρα από κάποια μικρά κοινά χαρακτηριστικά. Οι ρόλοι, όπως και ο καθένας από μας, είναι μοναδικές προσωπικότητες.

Φοβάστε ότι μια παράσταση που μιλάει για τον μικρόκοσμο του θεάτρου και του ηθοποιού μπορεί να μη βρει γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό;

Όχι, καθόλου. Το συγκεκριμένο έργο, μάλιστα, δεν μιλάει αυστηρά για τους ηθοποιούς. Ο Μπέργκμαν βρίσκει πρόσφορο έδαφος στον χώρο του θεάτρου, για να τονίσει αλήθειες σχετικές με την ύπαρξη, την πίστη, τον Θεό και τον θάνατο, οι οποίες απασχολούν κάθε άνθρωπο.

Παράλληλα, βρίσκει την ευκαιρία να κάνει μια αποτίμηση του έργου και της πορείας του στην Τέχνη. Εσείς έχετε κάνει τον απολογισμό σας;

Νομίζω ότι για να μπεις σε μια διαδικασία απολογισμού, πρέπει να έχεις ολοκληρώσει κάτι ή τουλάχιστον να βρίσκεσαι προς τη λήξη του. Εγώ έχω ακόμα δρόμο μπροστά μου. Δεν ξέρω αν ο Μπέργκμαν ήθελε να γράψει ένα έργο απολογισμού. Νομίζω πως στην ουσία του, το έργο μιλάει για τις διαδρομές που κάνουμε στη ζωή και για τις σχέσεις που συνάπτουμε με τους γύρω μας. Όσο δρόμο κι αν έχεις διανύσει, όσα κι αν έχεις περάσει, ό,τι κι αν έχεις καταλάβει, οι καταστάσεις που γεννιούνται μέσα από τη συνύπαρξη με έναν άλλον άνθρωπο πάντα θα σε ξεπερνούν.

Έχει τύχει ποτέ να σας αναστατώσει ένα κείμενο, τόσο που να δημιουργήσει μια «ρωγμή» στην κοσμοθεωρία σας;

Υπάρχουν κείμενα και ρόλοι που με έχουν επηρεάσει. Αυτό είναι απόλυτα λογικό. Στο «Μετά την Πρόβα», για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα, με προβλημάτισε η διαφορά που υπάρχει μεταξύ των νότιων και βόρειων λαών της Ευρώπης. Οι Βόρειοι, κυρίως λόγου του προτεσταντισμού, έχουν μια βαθιά υπαρξιακή αγωνία, επηρεασμένοι από την εικόνα ενός Θεού Τιμωρού. Καταπιάνονται με ζητήματα περίπλοκα, σχεδόν άλυτα για τον ανθρώπινο νου. Από την άλλη οι Νότιοι, ως ορθόδοξοι, δεν έχουμε αυτού του τύπου τη συνδιαλλαγή με το θείο, ούτε μπαίνουμε σε τόσο σκοτεινά μονοπάτια της σκέψης. Σε κάθε περίπτωση, η τέχνη είναι ένας πολύ εύκολος και παράλληλα δύσκολος δρόμος για να έρθεις αντιμέτωπος με την ουσία της ζωής, με τα μεγάλα ζητήματα του ανθρώπου.

Η σχέση ηθοποιού – σκηνοθέτη είναι στο επίκεντρο του έργου. Μπορεί σήμερα ένας σκηνοθέτης να επηρεάσει έναν ηθοποιό; Υπάρχουν «δάσκαλοι» σήμερα στο θέατρο;

Εγώ είχα την τύχη και την χαρά να συνεργαστώ με πολύ σπουδαίους σκηνοθέτες, καλλιτέχνες με σθένος και όραμα για την τέχνη τους. Σημασία έχει να ξέρεις τι θες. Όταν αυτό είναι δεδομένο, τότε μπορείς να επηρεάσεις και να εμπνεύσεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Δεν πιστεύω πως στερούμαστε από δασκάλους ή από εμπνευσμένες προσωπικότητες σήμερα στο θέατρο. Πιστεύω ότι κανένας δεν είναι διατεθειμένος να μπει στον ρόλο του μαθητή γιατί επικρατεί το δόγμα του «εγώ τα ξέρω όλα». Γενικά, διανύουμε μια περίοδο που μόνο απορρίπτουμε, χωρίς να θέλουμε να γνωρίσουμε κάτι καινούργιο.

Το θέατρο σήμερα τι ανάγκη σας καλύπτει;

Καταρχάς, τη βιοποριστική. Ζω από τη δουλειά που κάνω, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχω πολλά περιθώρια για «πολυτέλειες» ή μεγάλες παύσεις. Δευτερευόντως, σαφώς είναι διαφορετικός ο λόγος για τον οποίο κάνω θέατρο τώρα, απ’ ότι πριν από 20 χρόνια. Οι ανάγκες μου είναι άλλες, θέλω να πιστεύω πιο ουσιαστικές. Η επιβεβαίωση, η αποδοχή, η αγωνία του να είμαι καλή έχουν πια μαλακώσει μέσα μου. Μ’ ενδιαφέρει περισσότερο αυτό που συμβαίνει μέσα μου και λιγότερο αυτό πού έρχεται απ’ έξω μου.

Σας περιόρισε ποτέ στην προσωπική σας ζωή; Θυσιάσατε ποτέ μια προσωπική για μια θεατρική στιγμή;

Ξέρετε, εγώ αυτά δεν τα διαχωρίζω. Τι θα πει προσωπική ζωή; Το θέατρο είναι μέσα στην προσωπική μου ζωή. Είναι κομμάτι της βαθύτερης προσωπικής μου ζωής και όταν κάποιος έρχεται σ’ αυτή, είτε φίλος είτε σύντροφος, πρέπει να το αποδεχτεί. Αν κάποιος απαρνηθεί ένα κομμάτι μου, αυτό σημαίνει ότι έχει παραιτηθεί από την επιλογή του να είναι μαζί μου. Οι άνθρωποι είμαστε οι επιλογές μας και όλο αυτό είναι ένα πράγμα αναπόσπαστο.

Μια απορία που είχα πάντα για εσάς είναι γιατί δεν κάνατε ποτέ ένα άνοιγμα στο εξωτερικό. Δεν σας παρουσιάστηκαν ευκαιρίες;

Μου φαίνεται σχεδόν αδιανόητο να κυνηγήσω κάποια καριέρα στο εξωτερικό. Καταρχάς, αυτά τα κάνεις όταν είσαι 18 χρονών. Παίζεις μια ζαριά, ρισκάρεις και ελπίζεις η τύχη να είναι με το μέρος σου. Από την άλλη, δεν είχα ποτέ τέτοιες φιλοδοξίες. Εγώ ηθοποιός ήθελα να είμαι, όχι αστέρας. Δεν με αφορούν αυτά. Ακούω ιστορίες από ανθρώπους που ταλαιπωρούνταν χρόνια για να καταφέρουν κάτι έξω και τελικά απέτυχαν. Από την άλλη, στον κινηματογράφο όλα μεταφράζονται σε χρήμα. Κάποιοι ηθοποιοί που έκαναν καριέρα εκτός της χώρας τους, είχαν πίσω τους μια χώρα με βαριά βιομηχανία και πολλούς εν δυνάμει θεατές. Αυτό στην Ελλάδα δεν υπάρχει.