Αυτές είναι 3 διαστάσεις του αυτοσεβασμού

Αν ονομάζαμε τον εαυτό μας ως «γνωστό-άγνωστο», λίγο έξω θα πέφταμε. Θα είχαμε βέβαια την απορία: Αφού είμαστε ξεχωριστοί, ο καθένας μας είναι κάτι άλλο, πώς γίνεται να έχουμε κοινή ταμπελίτσα που γράφει «γνωστός-άγνωστος»; Όλοι έχουμε διαφορετικά χαρακτηριστικά και κυρίως το διαφορετικό «μείγμα» είναι αυτό που μας κάνει ξεχωριστούς. Όσο μπορούμε και κάνουμε περισσότερο γνωστό τον εαυτό μας, τόσο λιγότερα άγνωστα μέρη του απομένουν, όπως γράφει ο Αλέξανδρος Δρίβας στο tsemperlidou.gr.

1. Όσο περισσότερο «σε ξέρεις», τόσο περισσότερο σε σέβεσαι.

Ο σεβασμός στον εαυτό μας, δεν πρέπει να ανακατεύεται με τη φιλαυτία ή τον εγωκεντρισμό. Δυστυχώς, ο χρόνος μας πλέον δε μας επιτρέπει να αποσαφηνίζουμε έννοιες και συναισθήματα, κάτι που αν κάναμε, θα γνωρίζαμε με μεγαλύτερη ηρεμία το τί εχουμε κοινό με τους «άλλους» και τί είναι εντελώς «δικό μας». Σέβομαι τον εαυτό μου σημαίνει πως διακρίνω χαρακτηριστικά του που με βοηθούν να ζω καλύτερα. Καλύτερα από τί; Καλύτερα από αυτό που θα ζούσα αν δεν είχα αυτά τα χαρακτηριστικά.

Μαθαίνεις τον εαυτό σου παρακολουθώντας τον να πετάει στον «αυτόματο πιλότο». Εκεί καταλαβαίνεις τί κάνει προκειμένου να προχωρήσει. Κάπως έτσι έρχεται ο τρόπος του να μάθεις ποιός είσαι, τί ξεχωριστό έχεις από τους άλλους και αρχίζεις να σέβεσαι πραγματικά αυτό που είσαι. Ο σεβασμός προς τον εαυτό σου, χαρίζει και ένα ακόμη δωράκι: Μαθαίνεις ότι έχουν και άλλοι ξεχωριστά πράγματα. Σέβεσαι αληθινά και τους «άλλους»…

2. Εκφράζομαι ελεύθερα! Η ελευθερία έκφρασης με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου.

Αν το πάρουμε από την ανάποδη πλευρά, η καταπίεση πραγμάτων που μας έρχονται από μέσα, είναι στην ουσία η άρνηση να μάθουμε ποιοί είμαστε. Σκεφτείτε χείμαρρο που μάταια τον περιορίζουμε συνεχώς και δεν του αφήνουμε διέξοδο. Αυτό δε σημαίνει πως ό,τι έρχεται από μέσα πρέπει να βγαίνει και έξω. Σέβεσαι τον εαυτό σου, σημαίνει ότι σέβεσαι και τους εαυτούς άλλων ανθρώπων. Όσα θες να δεις σε σένα όμως, οφείλεις να τα δεις. Το να φοβάσαι να δεις ποιός είσαι, δεν είναι μια «αδυναμία» που θα φέρει το χάδι των άλλων. Αν μη τί άλλο, είναι καταπίεση της ειλικρίνειας. Η αλήθεια που θα βγάλεις με την έκφρασή σου, θα είναι η πράξη σου για να σεβαστείς τον εαυτό σου. Άσε τον εαυτό σου να σου πει «τί θέλει», συζήτα μαζί του και αν έχεις εμπιστοσύνη σε κάποιους γύρω σου, εκφράσου και σε αυτούς. Αν δε σου φτάνουν οι λέξεις να προσδιορίσεις, ακόμη καλύτερα. Δείξε το.

3. Τα λάθη σου δεν είναι «ο κακός και σκοτεινός εαυτός», είναι μέρος του εαυτού.

Σε ποιές «κατηγορίες» εαυτών ανήκεις; Στην κατηγορία που υπερεκτιμά τα λάθη, στην αντίστοιχη που τα υποεκτιμά ή στην κατηγορία που θα θέλαμε να είμαστε όλοι; Ποια είναι αυτή; Η κατηγορία των ανθρώπων που βλέπει τα λάθη ως αφορμή για επανεκπαίδευση και γνωριμία με τον εαυτό και τα όριά του.

Το λάθος δεν μας δείχνει τα όριά μας, έτσι γενικά και αόριστα. Μας δείχνει τα όριά μας, τη δεδομένη στιγμή που έγινε το λάθος. Το να κατηγορούμε έναν «αόρατο εχθρό», για αυτά τα λάθη, έχουμε βρει τη φόρμουλα για να τον δικαιολογούμε. Πολύ απλά, όπως πολλές φορές μας φταίνε «οι άλλοι» για όσα δεν προχωράνε, κάπως έτσι διχοτομούμε τον εαυτό μας σε καλό και κακό για να μένει πάντα στο απυρόβλητο ένα μέρος του. Και τα λάθη σου, είναι ο εαυτός σου. Άσε τον να σου μιλήσει μέσα από αυτά, έτσι θα σεβαστείς και εκείνον και τα λάθη σου.

Η αποδοχή του εαυτού σου μπορεί να γίνεται κάθε μέρα, ή τελοσπάντων, κάθε φορά που βλέπεις ότι εξελίσσεσαι. Αποδέχεσαι τον εαυτό σου, αποδέχεσαι τις αλλαγές. Σέβεσαι τον εαυτό σου, σέβεσαι τις αλλαγές, σέβεσαι τους άλλους. Αληθινός σεβασμός.

Φωτό από: Deon