Η 14χρονη Αικατερίνη των Μεδίκων παντρεύτηκε τον συνομήλικο της Ερρίκο τον 3ο - Eνώπιον όλων έπεσαν στο νυφικό κρεβάτι - Έκαναν 10 παιδιά

Η Αικατερίνη των Μεδίκων γεννήθηκε στη Φλωρεντία, 13 Απριλίου 1519 και ήταν κόρη του Λαυρέντιου Β’ των Μεδίκων και της Μαγδαληνής της Ωβέρνης,

Έγινε βασίλισσα της Γαλλίας το 1547 αφού παντρεύτηκε τον βασιλιά Ερρίκο Β’ της Γαλλίας. Η γαμήλια τελετή έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1533 στη Μασσαλία, με κάθε μεγαλοπρέπεια. Καθ΄όλη την πρώτη νύχτα του γάμου τους, παρών ήταν ο βασιλιάς Φραγκίσκος, ενώ ο Πάπας Κλήμης Ζ΄ απηύθυνε την επόμενη μέρα τις ευχές του στο εφηβικό ζεύγος.

Η ζωή της ήταν πολυτάραχη και αναμείχθηκε ενεργά στην ταραγμένη πολιτικά και θρησκευτικά εποχή, επηρεάζοντας καθοριστικά τόσο τις απόψεις των βασιλιάδων-γιων της όσο και τη μοίρα της χώρας.

Η Βασίλισσα Αικατερίνη έμεινε ορφανή όταν ήταν ακόμη νεογέννητη. Ήταν πολύ μορφωμένη και πειθαρχημένη αφού μεγάλωσε με τις καλόγριες στη Φλωρεντία και τη Ρώμη.

Το 1533 ο θείος της την πάντρεψε με τον Ερρίκο τον 3ο, ο οποίος κληρονόμησε το γαλλικό στέμμα από τον πατέρα του, Francis I , τον Απρίλιο του 1547.

Η εξωστρεφής, καθώς και θαρραλέα αλλά και ομοφυλόφιλη Aικατερίνη εκτιμήθηκε πολύ στο δικαστήριο του Francis I, από το οποίο προέκυψε τόσο η πολιτική της στάση όσο και το πάθος της για οικοδόμηση. Από τα κάστρα που σχεδίασε, συμπεριλαμβανομένου του Κήπου του Κεραμεικού, το Σενονσώ ήταν το ημιτελές αριστούργημά της.

Παρά τη συνεχή προσήλωση του Ερρίκου στην ερωμένη του Diane de Poitiers, ο γάμος της Αικατερίνης δεν απέτυχε και, μετά από 10 αγωνιώδη χρόνια, απέκτησαν 10 παιδιά, εκ των οποίων 4 αγόρια και 3 κορίτσια επέζησαν. Η ίδια ανέλαβε την ανατροφή τους.

Έτσι κατέλαβε την Catherine έζησε ιδιωτικά αν και διορίστηκε αντιβασιλέας το 1552 κατά τη διάρκεια της απουσίας του Henry στην πολιορκία του Metz. Η ικανότητά της και η ευγλωττίDiane de Poitiers, α της αναγνωρίστηκαν μετά την ισπανική νίκη του Saint-Quentin στην Πικαρδία το 1557, ενδεχομένως την αιτία του διαρκούς φόβου της Ισπανίας, η οποία παρέμεινε, μέσα από μεταβαλλόμενες συνθήκες, την ακμή της κρίσης της. Είναι σημαντικό να το κατανοήσουμε αυτό προκειμένου να διακρίνουμε τη συνοχή της καριέρας της.

Ο Ερρίκος πέθανε το 1559 και η Αικατερίνη εισήλθε στο πολιτικό προσκήνιο, ως μητέρα του ασθενικού 15χρονου γιου της, Φραγκίσκου Β΄, που πέθανε το 1560. Ανέλαβε την αντιβασιλεία, του 10χρονου γιου της, Καρόλου Θ΄, που κι αυτός πέθανε πρόωρα το 1574. Η Αικατερίνη συνέχισε να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην άσκηση της εξουσίας και επί του τρίτου γιου της που έγινε βασιλιάς Ερρίκου Γ΄.

Οι τρεις ασθενικοί γιοι της Αικατερίνης βασίλευσαν σε μια εποχή κοινωνικών και θρησκευτικών αναστατώσεων στη Γαλλία. Εκείνη αρχικά προσπάθησε να προσεταιριστεί την παράταξη των Προτεσταντών, τους γνωστούς Ουγενότους, αλλά χωρίς να ασπαστεί τις πεποιθήσεις τους. Αργότερα, άλλαξε τακτική, στράφηκε εναντίον τους και τους καταδίωξε απηνώς, με αποτέλεσμα να κατηγορηθεί ως ηθική αυτουργός της σφαγής των Προτεσταντών σε όλη τη Γαλλία τη Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου το 1572. Γεγονός είναι ότι έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες προκειμένου να διατηρηθεί στον θρόνο η δυναστεία των Βαλουά και ότι ακόμη και η προστασία των καλών τεχνών ήταν ένα μέσο που χρησιμοποιούσε για να δοξαστεί μια μοναρχία που βρισκόταν σε παρακμή.

Η Συνθήκη του Αγίου Γερμανού και η Σφαγή του Αγίου Βαρθολομαίου

Η υπογραφή της συνθήκης ειρήνης το 1570 θα έφερνε ένα προσωρινό τέλος στην αιματοβαμμένη δεκαετία μεταξύ καθολικών και Ουγενότων, την ίδια στιγμή που η Αικατερίνη σφράγισε τη συμφωνία δίνοντας την κόρη της Μαργαρίτα ως νύφη στον ηγέτη των Ουγενότων, Ερρίκο της Ναβάρας (1572).

Ο τερματισμός του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Διαμαρτυρομένων και Καθολικών στη Γαλλία με το Διάταγμα του Αγίου Γερμανού (1570) δεν έλυσε το πρόβλημα στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο χριστιανικά δόγματα, που διεκδικούσαν την άσκηση επιρροής στον άβουλο βασιλιά Κάρολο Θ’. Ο διορισμός στο ανακτορικό συμβούλιο του προτεστάντη ναυάρχου Γκασπάρ Ντε Κολινί και η μεγάλη επιρροή του στον βασιλιά προκάλεσε την αντίδραση των Ρωμαιοκαθολικών.

Οι μηχανορραφίες του Ντε Κολινί ανάγκασαν τη βασιλομήτορα Αικατερίνη των Μεδίκων να ζητήσει τη στήριξη των Καθολικών. Έπεισε τον γιο της ότι ο Ντε Κολινί δήθεν συνωμοτούσε εναντίον του και ότι έπρεπε να τον εξουδετερώσει. Η αφορμή δόθηκε στις 18 Αυγούστου, όταν στο Παρίσι είχαν συρρεύσει πολλοί ουγενότοι ευγενείς για τον γάμο του Ερρίκου των Βουρβώνων, βασιλιά της Ναβάρας, με την αδελφή του γάλλου βασιλιά Μαργαρίτα του Βαλουά.

H απόπειρα εναντίον του Ντε Κολινί στις 22 Αυγούστου απέτυχε και τότε η Αικατερίνη έπεισε τον Κάρολο να διατάξει τη σφαγή όλων ανεξαιρέτως των Διαμαρτυρόμενων του Παρισιού. Τη νύχτα της 23ης προς την 24η Αυγούστου χιλιάδες διαμαρτυρόμενοι σφαγιάστηκαν και μέσα στη σύγχυση που δημιουργήθηκε και αρκετοί καθολικοί. Την εκτέλεση του σχεδίου ανέλαβε ο δούκας Ερρίκος της Γκύζης, που είχε προετοιμάσει κατάλληλα τους φανατικούς Ρωμαιοκαθολικούς στρατιώτες του για την επίτευξη του αιφνιδιασμού.

O θάνατος της Βασίλισσας Αικατερίνης

Στις 5 Ιανουαρίου 1589, η Αικατερίνη πέθανε σε ηλικία 69 ετών, πιθανότατα από πλευρίτιδα. Λόγω του ότι το Παρίσι βρισκόταν στα χέρια των εχθρών του στέμματος, η Αικατερίνη έπρεπε να ταφεί στο Μπλουά. Η Άρτεμη της Γαλλίας, κόρη του Ερρίκου Β΄ και της ερωμένης του, Φιλίππα Ντούτσι, αργότερα μετέφερε τη σορό της στη βασιλική του Σεν-Ντενί. Το 1793, ο όχλος της Επανάστασης πέταξε τα οστά της σε ένα μαζικό τάφο μαζί με τα οστά άλλων βασιλέων και βασιλισσών

Οκτώ μήνες μετά την ταφή της Αικατερίνης, ο κληρικός Ζακ Κλεμάν μαχαίρωσε τον Ερρίκο Γ΄. Στο θρόνο ανήλθε ο Ερρίκος της Ναβάρρας, βάζοντας τέλος στην κυριαρχία τριών αιώνων της δυναστείας των Βαλουά και φέρνοντας στο προσκήνιο τον Οίκο των Βουρβόνων.