«Η οικονομία σέρνεται και η ανεργία καλπάζει. Ποια πρώτη φορά αριστερά;» ο Σήφης Βαλυράκης αναλύει την έξοδο από το τρίτο μνημόνιο

Μετά την έξοδο από τρίτο μνημόνιο τίποτα δεν άλλαξε στην οικονομία.

Γράφει ο Σήφης Βαλυράκης στο thetoc.gr

Είναι αστείο να ονομάζει την διακυβέρνηση του ο ΣΥΡΙΖΑ, "Πρώτη φορά αριστερά". Η σημερινή κυβέρνηση προτάσσει το κράτος και το δημόσιο ως το κέντρο της πολιτικής της, συμβιβάζεται αμαχητί με τους δανειστές, συμμαχεί με την συντήρηση και ανέχεται ακροδεξιές και αναρχικές πρακτικές.  Υπερφορολογεί την κοινωνία και τον ιδιωτικό τομέα, στραγγαλίζει την αγορά και συντηρεί ένα σπάταλο και ανίκανο κράτος. Είναι το ίδιο αναχρονιστικό κράτος που με τη απαράδεκτα χαμηλή παραγωγικότητα και ανταγωνιστικότητα του, προκάλεσε την πολύχρονη κρίση.

Επτά μήνες μετά την έξοδο από τρίτο μνημόνιο τίποτα δεν άλλαξε στην οικονομία και την κοινωνία. Η οικονομία σέρνεται και η ανεργία καλά κρατεί. Ο πολίτης αντιμετωπίζει καθημερινό πρόβλημα επιβίωσης, την υπερφορολόγηση, την γραφειοκρατία και την απαράδεκτη λειτουργία των θεσμών.

Το επίσημο πόρισμα για την εκατόμβη νεκρών στο Μάτι επιβεβαιώνει παταγώδη συστημική αποτυχία.  Δεν είναι μόνο η ανευθυνότητα των προσώπων. Οι δομικές αδυναμίες του δημόσιου μηχανισμού είναι εξόφθαλμες. Μπορεί κανείς να συμπεράνει από αυτό την γενικότερη πραγματικότητα των τεράστιων θεσμικών κενών και ελλειμμάτων και την ανάγκη να προχωρήσουμε, χωρίς άλλη καθυστέρηση στην αντιμετώπιση τους.

Ο μηχανισμός πολιτικής προστασίας δεν λειτούργησε. Με τρία πυροσβεστικά οχήματα και ένα μόνο αεροπλάνο, χωρίς να γνωρίζει το συντονιστικό που βρίσκεται η φωτιά, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι υπεύθυνος για τα επίγεια μέσα κατάσβεσης, χωρίς να γνωρίζουν ποιος συντονίζει τα εναέρια μέσα. Ένα απόλυτο χάος ανάμεσα στις κρατικές υπηρεσίες που είχε ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων, το κλείσιμο από την τροχαία της λεωφόρου Μαραθώνος, απ' όπου διέφευγαν οι εγκλωβισμένοι από την πύρινη κόλαση. Η τραγωδία αυτή μας δίνει ανάγλυφη την γενικότερη εικόνα αποδιάρθρωσης κάθε θεσμικής λειτουργίας και την πλήρη οργανωτική απαξίωση του ελληνικού κράτους.

Στον οικονομικό τομέα είμαστε δέσμιοι των πλεονασμάτων, 3,5% μέχρι το 2023 και 2% του ΑΕΠ μέχρι το 2060! Και αυτό για την εξασφάλιση της βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους.  Οι υπερβολικοί αυτοί στόχοι θα πρέπει να μειωθούν στο επίπεδο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών της ευρωζώνης περίπου στο 1 έως 1,5 % για να υπάρξει περιθώριο για επενδύσεις. Έτσι θα επιτύχουμε υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης και θα έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα για την βιωσιμότητα του χρέους.

Η Ευρώπη σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πολιτική απειλή της ανόδου της ακροδεξιάς. Η ΕΕ αρνήθηκε πεισματικά να προχωρήσει στην αντιμετώπιση των διαθρωτικών προβλημάτων της. Είναι αυτονόητο πως δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από μια ΕΕ που βυθίζεται στην οικονομική στασιμότητα και κλυδωνίζεται από το BREXIT.

Η ΕΚΤ τύπωσε από το 2015, «φρέσκο» χρήμα, 8.000 ευρώ για κάθε ευρωπαίο πολίτη (πλην Ελλήνων) και αυτό έγινε για να προωθηθούν οι επενδύσεις.

Εμείς λεβέντικα απορρίψαμε την προληπτική πιστωτική γραμμή στήριξης και συμφωνήσαμε να παραχωρήσουμε ένα δαπανηρό "μαξιλάρι" ασφαλείας (37 δις). Ήδη η ελληνική οικονομία επιβραδύνεται μια που, τα πάντα στην χώρα μας γίνονται με ρυθμούς χελώνας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απονομή δικαιοσύνης.  Με περιορισμένη και ακριβή χρηματοδότηση από τράπεζες που αγκομαχούν, με μη φιλικό επενδυτικό περιβάλλον, με εκτεταμένη γραφειοκρατία και το δημόσιο να απομυζά κάθε σταγόνα ρευστότητας.

Με προεκλογικές παροχές, επιδόματα, ρυθμίσεις οφειλών, και προσλήψεις δεν επιτυγχάνεται ανάπτυξη, όταν διατηρείται  το έλλειμμα στις επενδύσεις που διαιωνίζει την οικονομική στασιμότητα. Αντί για παροχές, η χώρα μας έχει ανάγκη από δημιουργία, από παραγωγικές επενδύσεις, θέσεις εργασίας και ανάπτυξη.    

Κανείς σοβαρός  άνθρωπος δεν περιμένει, να λυθεί το όποιο δομικό πρόβλημα με την αλλαγή πολιτικής φρουράς, να φύγει ο χωρίς πρόγραμμα Αλέξης, να έρθει ο Κυριάκος με την αποτυχημένη νεοφιλελεύθερη συνταγή.  

Με την απουσία ευρωπαϊκής ατμομηχανής ανάπτυξης θα πρέπει να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε. Να συνειδητοποιήσουμε το απειλητικό διεθνές περιβάλλον και να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από πουθενά.

Να επιστρατεύσουμε τα εθνικά ανακλαστικά επιβίωσης. Να σχεδιάσουμε αξιόπιστη, μακρόπνοη στρατηγική εξόδου από την κρίση. Χρειάζονται ριζικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις απέναντι στην αβεβαιότητα και στη χαμηλή δομική ανταγωνιστικότητα για να επιτύχουμε, ταχύρυθμη οικονομική ανάπτυξη, απασχόληση και ευημερία  στη χώρας μας.