Dog shaming: O Γιώργος Φρατζεσκάκης εξηγεί τι είναι και γιατί δεν πρέπει να μας απασχολεί

Να δηλώσω τις προθέσεις μου από την αρχή; Έχω γίνει φανατικός πολέμιος της πολιτικής ορθότητας. Αυτή, παρέα με το αδελφάκι της, τον αχαλίνωτο δικαιωματισμό, φέρουν την απόλυτη ευθύνη για την απόλυτη παρακμή της λογικής στις μέρες μας. Τα παραδείγματα είναι πολλά –και όλα τους κωμικοτραγικά–, αυτό που θα μας απασχολήσει εδώ όμως είναι το διαβόητο, πλέον, dog shaming...

Τι είναι το dog shaming; Είναι, ας πούμε, ο εξευτελισμός των σκύλων μας (τουλάχιστον κατά την άποψη των καταγγελλόντων) με εικαστικές παρεμβάσεις που «δεν ταιριάζουν» στη φύση του ζώου: Φόρεσες τα RayBan σου στο ζωντανό;  Dog Shaming. Τράβηξες βίντεο την ώρα που σε παρακαλάει για ένα μπισκότο; Dog Shaming. Παίζεις παιχνίδια μαζί του που τον κάνουν να φαίνεται ανίδεος – ακόμα και λίγο χαζός; Dog Shaming!

Μόνο η φαντασία μπορεί να περιορίσει τη λίστα, και η φαντασία των θεματοφυλάκων της φιλοζωικής ηθικής –πιστέψτε με– δεν έχει όρια!

Μα, θα μου πείτε, ξέχασες το αδέσποτο που είχαν βάψει με σπρέι κάτι αλήτες στη Μεγαλόπολη; Ή το άλλο, που δεν το άφηναν να βγει από την πισίνα και τραβούσαν βιντεάκι γελώντας σαν εκστασιασμένοι μαφιόζοι; Δεν είναι αυτά καραμπινάτες περιπτώσεις άδικου και άκαρδου εξευτελισμού ενός ζώου που δεν φταίει σε τίποτα;

Η απάντηση είναι «όχι». Είναι περιπτώσεις εγκληματικής κακοποίησης – και πρέπει όχι μόνο να στηλιτεύονται, αλλά και να τιμωρούνται αυστηρά, όπως προβλέπει ο νόμος. Είναι περιπτώσεις όπου ένα τρομοκρατημένο ζώο γίνεται αντικείμενο βασανισμού από άρρωστους ανθρώπους. Είναι εντελώς άλλο πράγμα.

Μόνο που το πλήθος των αρχαγγέλων της κάθαρσης δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά. Και επειδή δεν μπορεί, πετάει στο ίδιο τσουβάλι την πλάκα με το βασανιστήριο.

Την κακογουστιά (;) με το μαρτύριο. Επινοώντας μια μετα-αλήθεια, από αυτές που γέννησαν τα 63 φύλα και τον διατροφικό ταλιμπανισμό, ισοπεδώνει τα πάντα ενώνοντας τα δύο άκρα ενός ευρύτατου φάσματος συμπεριφοράς. Είναι κατάρα και την υπομένουμε, για να μη μας πουν «παλιανθρώπους» οι νεοπουριτανοί δεσμοφύλακες της σκέψης. 

Ξέρετε κάτι; Σκασίλα του, του σκύλου σας, αν το πανωφόρι που του βάζετε έχει επάνω σοβαρά μοτίβα ή νεράιδες και ξωτικά. Σκορδοκαΐλα του αν τον κάνετε δημόσιο θέαμα την ώρα που προσπαθεί να ισορροπήσει τη λιχουδιά πάνω στη μύτη του, προκαλώντας γέλια.

Τα σκυλιά δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ – καλού ή αποτυχημένου. Έχουν αίσθηση της αφοσίωσης. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πως εκείνη τη στιγμή κάνουν κάτι που κάνει το αφεντικό τους ευτυχισμένο. Κάτι που κάνει και τα ίδια ευτυχισμένα. Αυτό χρειάζονται. Αυτό τους αρκεί, αναφέρει ο Γιώργος Φραντζεσκάκης στο άρθρο του στην Καθημερινή

Οπότε, όχι. Πέρα από έναν αποτυχημένο νεολογισμό, το dog shaming δεν υπάρχει. Κι αν του επιτρέψουμε να παρεισφρήσει στη ζωή μας, θα εξομοιώσουμε όλους όσοι έκαναν κάποτε μια φάρσα στο σκυλί τους με τους πραγματικούς εγκληματίες.

Περίπου με τον ίδιο τρόπο που οι βίγκαν (εντάξει, ελπίζω κάποιοι βίγκαν) θεωρούν εγκληματίες όσους τρώνε κρέας. Αναρωτιέμαι αν ο αφορισμός αυτός περιλαμβάνει και τα σκυλιά μας... Οι καλύτεροι φιλόζωοι που ξέρω κάνουν συνέχεια πλάκα με τα σκυλιά τους. Είναι μια διαδικασία αρμολόγησης και δεσίματος πολύ σημαντική για να την εγκαταλείψουμε βορά στις ευαισθησίες των υπερεύθικτων. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη