Το inspirational story της Γεωργίας Χιόνη: Από τη νομική στο σενάριο & την σκηνοθεσία – Η νέα, πολυβραβευμένη της ταινία “The Riddle” θα σας κόψει την ανάσα

Τι να πει κανείς για την Γεωργία Χιόνη, μία πολυμήχανη και πολυτάλαντη γυναίκα, που μόνο να εμπνεύσει μπορεί τον κόσμο γύρω της με την ενέργεια που εκπέμπει, το επίπεδο που διαθέτει, την καλοσύνη και την αλήθεια στο χαμόγελό της και φυσικά το πάθος της με ό,τι καταπιάνεται.

Με όλες αυτές τις ασχολίες θα έλεγε κανείς ότι οι 24 ώρες για την Γεωργία είναι πολύ λίγες κι όμως είναι το παράδειγμα του ανθρώπου που δεν επαναπαύεται, ζει δραστήρια και η δημιουργικότητα ξεχειλίζει από το μυαλό και την καρδιά της.

Έχοντας παρουσιάσει πρόσφατα το καινούριο και βραβευμένο της από την Ακαδημία Αθηνών βιβλίο με τίτλο «Το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Θάσου κατά την Τουρκοκρατία», αυτή την φορά στο MadeinGreece.news μας συστήνεται, προτάσσοντας την ιδιότητα του σκηνοθέτη. Η νέα της ταινία μεγάλου μήκους ακούει στο όνομα “The Riddle” και είναι τόσο ανατριχιαστική, μα κυρίως ανατρεπτική όσο δεν θα περίμενες ποτέ. Όπως μας αποκαλύπτει και η ίδια άλλωστε, αυτό το γεμάτο γρίφους ψυχολογικό θρίλερ είναι τόσο ανατρεπτικό που μόνο στο τελευταίο δίλεπτο της προβολής μπορείς να προβλέψεις το τέλος της ταινίας.

Η ανθρώπινη ψυχοπαθολογία, το μυστήριο μέσα μας, οι φόβοι και ο πανικός είναι τα κεντρικά στοιχεία αυτού του πολυβραβευμένου σε διεθνή φεστιβάλ φιλμ, που έχει αποσπάσει εξαιρετικές κριτικές και έχει εντυπωσιάσει για την σκηνοθετική οπτική και την υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών…

Τις… «ανατριχιαστικές» λεπτομέρειες τις αφήνουμε να μας τις περιγράψει, όπως μόνο εκείνη μπορεί, η ίδια η Γεωργία Χιόνη.

Διαβάστε τα βασικότερα σημεία της συνέντευξης:

• Άρχισα να γράφω από πολύ μικρή. Θυμάμαι Τρίτη δημοτικού ήμουν, όταν ξεκίνησα ένα μυθιστόρημα μεταφυσικού περιεχομένου
• άφησα το γράψιμο, για να επανέλθω από το 2004 και μετά με κόμικς πολιτικής σάτιρας (την Αραχτούπολη), σενάρια, μυθιστορήματα, κλπ.
• Η σκηνοθεσία, που πάντα βέβαια μου άρεσε, αλλά μέχρι τότε ασχολιόμουν με σενάριο, ήταν απόφαση στιγμής
• Έκτοτε (από το 2015) έχουμε κάνει δέκα μικρού μήκους, μία μεσαίου, μία μεγάλου
• Η ταινία αυτή βασίζεται στη μικρού μήκους ταινία μας «Το αντίδοτο» που είχαμε γυρίσει το 2015 και έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στα φεστιβάλ του εξωτερικού
• Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να μαντέψει το τέλος, παρά στα 2 τελευταία λεπτά που γίνεται η ανατροπή
• Το «The Riddle» είναι ένα σκοτεινό, κλειστοφοβικό, θα έλεγα θρίλερ για ένα φόβο ακαθόριστο, χωρίς πρόσωπο
• Ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχει να επιδείξει εξαίρετους σκηνοθέτες. Θα ήθελα, πάντως, να είχα σκηνοθετήσει το «Νύχτα Βρυκολάκων» (Πολάνσκι), μία πολύ αγαπημένη ταινία

Πότε και πως ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με τον χώρο της φωτογραφίας, του βίντεο και κατ' επέκταση του κινηματογράφου; Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε να ακολουθήσεις τη συγκεκριμένη πορεία στο χώρο της τέχνης;

Άρχισα να γράφω από πολύ μικρή. Θυμάμαι Τρίτη δημοτικού ήμουν, όταν ξεκίνησα ένα μυθιστόρημα μεταφυσικού περιεχομένου που ποτέ δεν τελείωσα. Συνέχισα με μία μικρή ομάδα κοριτσιών από το Δημοτικό, με την οποία διασκευάζαμε μικρά θεατρικά (αγαπημένος μου ήταν ο Ψαθάς) και δίναμε παραστάσεις για τις οικογένειές μας και τη γειτονιά. Εν συνεχεία με το σχολείο, τις χρονοβόρες αθλητικές δραστηριότητες, τις μετέπειτα σπουδές και δουλειά, άφησα το γράψιμο, για να επανέλθω από το 2004 και μετά με κόμικς πολιτικής σάτιρας (την Αραχτούπολη), σενάρια, μυθιστορήματα, κλπ. Η σκηνοθεσία, που πάντα βέβαια μου άρεσε, αλλά μέχρι τότε ασχολιόμουν με σενάριο, ήταν απόφαση στιγμής. Θα γυρίζαμε μία μικρού μήκους, της οποίας είχα γράψει το σενάριο, και όταν οι λοιποί συνεργάτες δεν μπόρεσαν να έρθουν, τότε σκέφτηκα «θα την κάνω εγώ». Έκτοτε (από το 2015) έχουμε κάνει δέκα μικρού μήκους, μία μεσαίου, μία μεγάλου και ευελπιστούμε να συνεχίσουμε!

Μίλησέ μας για την πρώτη σου ταινία μεγάλου μήκους με τίτλο «The Riddle». Είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Τι πραγματεύεται και πώς γεννήθηκε η έμπνευση γι' αυτή την ταινία;

Η ανθρώπινη ψυχοπαθολογία μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από τα πανεπιστημιακά μου ακόμη χρόνια. Η ταινία αυτή βασίζεται στη μικρού μήκους ταινία μας «Το αντίδοτο» που είχαμε γυρίσει το 2015 και έτυχε μεγάλης αναγνώρισης στα φεστιβάλ του εξωτερικού. Η ιδέα είναι η ίδια, όμως κάναμε κάποιες αλλαγές στο σενάριο και πολλές προσθήκες. Στο έργο, η πρωταγωνίστρια είναι μία διάσημη ψυχίατρος, που μελετάει θέματα φοβίας και πανικού. Ξυπνάει στο μπάνιο ενός άγνωστου διαμερίσματος, και από ένα σημείωμα στον καθρέφτη που την οδηγεί στον υπολογιστή, πληροφορείται ότι έχει δηλητηριαστεί και για να σωθεί πρέπει να λύσει μία σειρά από γρίφους, που θα την οδηγήσουν στο αντίδοτο. Τα υπόλοιπα…στην οθόνη. Δεν πιστεύω ότι κάποιος μπορεί να μαντέψει το τέλος, παρά στα 2 τελευταία λεπτά που γίνεται η ανατροπή.

Κεντρικό συναίσθημα ο πανικός. Τι είναι αυτό που σε συναρπάζει σε αυτό το συναίσθημα και τελικά μπορούμε να του «ξεφύγουμε»;

Πιστεύω ότι η μελέτη της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας και ψυχολογίας είναι μία απίστευτη πρόκληση. Περιλαμβάνει πολλά, μεταξύ άλλων και το υποσυνείδητο, εμπειρίες που μπορεί να ήταν τραυματικές και να απωθήθηκαν στο ασυνείδητο, καθώς και πολύ δυνατές επιθυμίες. Όλα αυτά μας δίνουν έναν πλούσιο καμβά και υλικό πάνω στο οποίο μπορούμε να δουλέψουμε. Εδώ ανήκει και ο πανικός, που περιγράφει μία κατάσταση, όπου το μυαλό ουσιαστικά «βασανίζει» το σώμα με πιθανές δραματικές συνέπειες. Πολλοί άνθρωποι βιώνουν φοβίες, τις οποίες κρατούν επιμελώς κρυμμένες, αλλά μπορεί να εμφανιστούν σε κάποια στιγμή της ζωής τους και να φέρουν τα πάνω κάτω. Και εδώ τίθεται το ερώτημα: μπορεί το μυαλό να επιβληθεί στο σώμα;

Τι επιδιώκεις μέσα από αυτή την ταινία, ποια είναι τα μηνύματα που θέλεις να περάσεις στο κοινό;

Το «The Riddle» είναι ένα σκοτεινό, κλειστοφοβικό, θα έλεγα θρίλερ για ένα φόβο ακαθόριστο, χωρίς πρόσωπο. Κάτι πολύ πιο απειλητικό, ένα πιο τυραννικό παιχνίδι του εαυτού μας, σαν ο ίδιος μας ο εαυτός να προσπαθεί να μας τιμωρήσει για κάτι που κάναμε ή δεν κάναμε. Και στο τέλος, ο κάθε ένας από τους θεατές μένει μόνος για να ξεκινήσει το δικό του ταξίδι στο μυαλό και στην ψυχή του, για να πλησιάσει τους δικούς του φόβους και ανασφάλειες.

Τι απήχηση έχει μέχρι στιγμής; Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου και των κριτικών κινηματογράφου;

Οι αντιδράσεις και οι κριτικές είναι πολύ θετικές και χαιρόμαστε γιαυτό! Ένας Ιταλός κριτικός κινηματογράφου έγραψε ότι «η ταινία παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον από το πρώτο έως το τελευταίο λεπτό» (Mediterranean Film Festival). Έχουμε, επίσης, διαβάσει κολακευτικά σχόλια για τις υποκριτικές ερμηνείες και την κινηματογράφηση. Και αυτό μας γεμίζει με χαρά, όρεξη για δουλειά και πολλά σχέδια για το μέλλον!

Πόσο εύκολο εγχείρημα είναι η ενασχόληση με τον κινηματογράφο στην Ελλάδα; Μπορεί να επιβιώσει κανείς κάνοντας αποκλειστικά αυτό;

Είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα. Δυστυχώς οι δουλειές είναι ελάχιστες. Η Ελλάδα δεν αποτελεί εξάλλου μία μεγάλη κινηματογραφική αγορά. Θεωρώ μάλλον αδύνατο να μπορεί κάποιος να επιβιώσει αποκλειστικά και μόνο από αυτό, εκτός αν έχει ήδη πηγές βιοπορισμού.

Τι ρόλο μπορεί να παίξει η τέχνη και το σινεμά στην εποχή της κρίσης;

Η τέχνη είναι βάλσαμο, γιατρειά, αγάπη, όπλο. Μέσα από την τέχνη ο καλλιτέχνης εκφράζεται, μπορεί να εκφράσει και μία ολόκληρη εποχή μέσα από τα δημιουργήματά του, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος και πίστη στις αξίες του, να αποτυπώσει τις αντιφάσεις της, να ρίξει φως σε σκοτεινά σημεία, να ερμηνεύσει και γιατί όχι να δημιουργήσει και ιστορική συνείδηση. Με μία λέξη, σημαντικότατη.

Κινηματογράφος και δικηγορία που είναι το δεύτερο επάγγελμα σου. Συνδυάζονται αυτά τα δύο και ποιο είναι αυτό που σε εκφράζει περισσότερο;

Διαβάζω την ερώτηση και, αν μπορούσατε να με δείτε, χαμογελάω. Είναι δύο ενασχολήσεις τόσο διαφορετικές αλλά τόσο όμοιες. Είναι και οι δύο πολύ δημιουργικές και προκλητικές. Και στις δύο περιπτώσεις έχεις μία εικόνα του τι θέλεις να κάνεις, τι θέλεις να γράψεις, πως θέλεις να «φτιάξεις» το σκηνικό και να κινηθείς μέσα σε αυτό. Η νομική επιστήμη μπορεί να χρειαστεί έρευνα σε βάθος, εμπλουτισμό γνώσεων, επίλυση νομικών προβλημάτων, εύρεση κενών. Εξάλλου και το ακροατήριο είναι ένα εν δυνάμει «κάδρο» με κίνηση και σε εξέλιξη, σκηνές από τη ζωή και τα δύο και μεγάλες αγάπες.

Ποιες είναι οι κινηματογραφικές επιρροές σου; Ποια ταινία θα ήθελες να έχεις σκηνοθετήσει;

Μου είναι δύσκολο να αναφερθώ σε ένα ή δύο ονόματα μόνο. Θεωρώ ότι ο παγκόσμιος κινηματογράφος έχει να επιδείξει εξαίρετους σκηνοθέτες και ο καθένας έχει κάτι να μας προσφέρει! Και είναι τόσα πολλά που μπορεί κανείς να μάθει παρακολουθώντας τις ταινίες τους. Aπό που να αρχίσω; Φρίτζ Λανγκ και «Μετρόπολις»; Κομπαγιάσι και «Καϊντάν»; Mικελάντζελο Αντονιόνι και «Ο Επιβάτης»; ή Ριντλευ Σκοτ και «Blade Runner»; για να αναφέρω μερικούς από αυτούς. Θα ήθελα, πάντως, να είχα σκηνοθετήσει το «Νύχτα Βρυκολάκων» (Πολάνσκι), μία πολύ αγαπημένη ταινία.

Μέχρι τώρα έχετε λάβει μέρος σε αρκετά κινηματογραφικά φεστιβάλ και έχετε καταφέρει να αποσπάσετε σημαντικές βραβεύσεις. Μίλησέ μας για τις σημαντικότερες από αυτές...

Όντως, με μεγάλη μας χαρά οι διακρίσεις είναι πολλές και μας δείχνουν ακριβώς πόσο τα μεγάλα φεστιβάλ εκτιμούν τις προσπάθειες των ανεξάρτητων παραγωγών και κινηματογραφιστών που προσπαθούν να δημιουργήσουν μία ταινία με μηδενικό στην κυριολεξία προϋπολογισμό.

Ενδεικτικά οι συμμετοχές μας:

-Cult Critic Movie Awards(Καλκούτα)
Best Women’s Film (Γεωργία Χιόνη), Καλύτερου Ηθοποιού Β’ Αντρικού Ρόλου (Γιάννης Δημητράκης)
- Oniros Film Awards (Ιταλία)
Καλύτερη ταινία ανεξάρτητης παραγωγής, Καλύτερος β’ αντρικός ρόλος (Γιάννης Δημητράκης), Εύφημο Μνεία (ταινίας θρίλερ)
-Five Continents International Film Festival (Βενεζουέλα),
Καλύτερη ταινία ανεξάρτητης παραγωγής
-Virgin Spring Cine Fest ( Kaλκούτα, Ινδία)
Πρώτο Βραβείο α’ γυναικείου ρόλου (Βίκυ Δρίβα)
Τρίτο Βραβείο καλύτερης γυναίκας παραγωγού (Γεωργία Χιόνη)
Πρώτο Βραβείο καλύτερου β’ αντρικού ρόλου (Γιάννης Δημητράκης)
-L' Age D' Or International Arthouse Film Festival (Καλκούτα)
Καλύτερης Κινηματογραφίστριας (Γεωργία Χιόνη)
Βραβείο Κοινού Καλύτερου β' Αντρικού Ρόλου (Γιάννης Δημητράκης)
Εύφημο Μνεία Ά γυναικείου Ρόλου (Βίκυ Δρίβα)
-Calcutta International Cult Film Festival
Kαλύτερης Ηθοποιού (Βίκυ Δρίβα)

Από ποιους αποτελείται η ομάδα υλοποίησης αυτής της ταινίας;

Δουλεύω με τα ίδια σχεδόν άτομα στην ομάδα, άτομα που τα διακρίνει η συνέπεια και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, τόσο στην ομάδα παραγωγής (JnG Productions), όσο και στους ηθοποιούς. Ειδικότερα όσον αφορά την ταινία μας “The Riddle” παίζουν οι Βίκυ Δρίβα, Γιάννης Δημητράκης, Άγης Σιούνας, Μυρτώ Παναγοπούλου. Στην ομάδα παραγωγής οι Θοδωρής Κανελλόπουλος, Μαρία Γρηγοριάδου, φωτογραφία Μπάμπης Ντιριντής για να αναφέρω μερικά ονόματα.

Γιάννης Δημητράκης

Που μπορούμε να τη δούμε;

Διαβάστε την συνέχεια στο MadeinGreece.news