Συγκλονίζει ο Τάκης Σπυριδάκης σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις - Οι φίλοι που στάθηκαν δίπλα του στη μάχη με τον καρκίνο (βίντεο)

Η απώλεια του γνωστού ηθοποιού Τάκη Σπυριδάκη , ο οποίος έχασε εχθές τη μάχη με τον καρκίνο γέμισε θλίψη τον καλλιτεχνικό κόσμο και όχι μόνο. Ο δημοφιλής ηθοποιός εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη ερμηνεύοντας έναν από τους πρωταγωνιστές της ταινίας «Γλυκιά Συμμορία», σε σκηνοθεσία του Νίκου Νικολαΐδη.

Από τότε έπαιξε σε πολλές γνωστές ταινίες όπως:  «Λούφα και Παραλλαγή» (Νίκος Περάκης,1984), «Πρωινή Περίπολος» (Νίκος Νικολαΐδης, 1986), «Προστάτης Οικογένειας» (Νίκος Περάκης, 1997), «Αυτή η Νύχτα Μένει» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 1999), «Μαύρο Γάλα» (Νίκος Τριανταφυλλίδης, 1999), «Κανείς δεν χάνει σε Όλα» (Διονύσης Γρηγοράτος, 2000), «Φτηνά Τσιγάρα» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2000), «Κουράστηκα να σκοτώνω τους αγαπητικούς σου» (Νίκος Παναγιωτόπουλος, 2002), «Λούφα και παραλλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» (Νίκος Περάκης, 2005), «Ισοβίτες» (Θόδωρος Μαραγκός, 2008) και «4 Μαύρα Κοστούμια» (Ρένος Χαραλαμπίδης, 2009).

Ο Τάκης Σπυριδάκης σε μία από τις τελευταίες του τηλεοπτικές συνεντεύξεις είχε μιλήσει ανοικτά για τη μάχη με τον καρκίνο, στην εκπομπή «Late Night με τον Γιώργο Λιάγκα».

Η συνέντευξή του Τάκη Σπυριδάκη προβλήθηκε τον Δεκέμβρη του 2017 και τότε έλεγε: «Ένα χρόνο πριν έμαθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Είχα κάποια συμπτώματα με την έννοια του ότι δεν μπορούσα να φάω καλά. Πίστευα ότι ήταν ένα σύμπτωμα από τη δουλειά μας, το άγχος μας, αλλά τι άγχος. Έκανα μια δουλειά στο θέατρο που πήγαινε εξαιρετικά καλά και πάει ακόμα. Δεν πήγα στον γιατρό. Με την επιμονή της πρώην συζύγου μου, που διατηρούμε μια εξαιρετική σχέση, πήγα σε ένα γιατρό που μου ανακοίνωσε ότι κάτι σοβαρό συμβαίνει.

Του είπα ότι είμαι μεγάλος άνθρωπος και θα ήθελα να μην μιλάμε περιφραστικά, να μην μιλάμε με μισόλογα και να μου πει ότι είναι για να ξέρω κι εγώ τι να κάνω και να πάρω τις αποφάσεις μου.

Πήρα τη γυναίκα μου και πήγαμε σε ένα μπαράκι, χτύπησα τέσσερα ουίσκι απανωτά, κάπνισα κι ένα πακέτο τσιγάρα και είπα από μέσα μου μερικά πράγματα, δεν τα εξομολογήθηκα σε κανέναν. Όταν πήγα σπίτι, ζήτησα απλώς να δω τα παιδιά μου, να κάνουμε μια κουβέντα για να μην τους έρθει απότομα.

52 μέρες έμεινα μέσα στο νοσοκομείο, τα είδα όλα. Εκείνο που με έκανε πολλές φορές να δακρύσω ήταν οι συνάδελφοι που ήταν δίπλα μου. Ο Σπύρος Παπαδόπουλος ήταν συνέχεια εκεί, καθόταν σε μια καρέκλα ο άνθρωπος και ξενυχτούσε, που μέχρι τότε είχαμε πει μόνο ένα γεια. Ήταν συγκινητικό, που μάλλον σημαίνει πως όλα αυτά τα χρόνια κάτι καλό έχω κάνει σε αυτό τον χώρο».