Τα σημάδια παθητικότητας που πρέπει να νικήσουμε για να κερδίσουμε αυτοπεποίθηση & να ανοίξουμε το δρόμο στην επιτυχία

Η καλή γνώμη για τον εαυτό μας, δεν είναι απλώς μια επιφανειακή και ”βολική” άποψη για να βγάζουμε την καθημερινότητά μας. Είναι μια αυθεντική, βαθιά και ώριμη πεποίθηση που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό. Η παθητικότητα μάς κάνει να χάνουμε αυτοπεποίθηση και να ξέρουμε καλά, πως αυτό, φαίνεται! Ας προσέξουμε λοιπόν την παθητικότητα μέσα από κάποια πράγματα που την προδίδουν.

1. Στάση του σώματος.
Αν καθόμαστε σκυφτοί, μαζεμένοι και με σταυρωμένα τα χέρια, τότε βρισκόμαστε σίγουρα σε άμυνα! Κάποιες φορές, είναι λογικό να μη νιώθουμε καλά, ή να βιώνουμε μια δυσάρεστη κατάσταση. Ο εγκέφαλός μας στέλνει αμέσως μήνυμα για συσπείρωση! Κλεινόμαστε στο καβούκι μας!

Οι αστακοί κάνουν κάτι πολύ ενδιαφέρον και είναι καλό να το θυμόμαστε. Αν νικούν σε μονομαχίες με άλλους, ανοίγονται και φαίνονται μεγαλύτεροι. Αν χάσουν, μαζεύονται και φαίνονται μικρότεροι.

Η στάση του σώματός μας όταν καθόμαστε, σαφώς και δεν πρέπει να είναι αγενής και να στηρίζεται στην άνευ λόγου υπερέκταση χεριών, ποδιών κτλ. Από την άλλη, η στάση σώματος που μάς κάνει να φαινόμαστε μαζεμένοι και κουλουριασμένοι, προδίδει ότι νιώθουμε παθητικά. Η παθητικότητα περνάει υποσυνείδητα σαν εικόνα παντού. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Ας θυμηθούμε μόνο τις φορές που έχουμε πει ή ακούσει την εξής φράση φεύγοντας από ένα τραπέζι, εκδήλωση κτλ. “Καλό παιδί ο … αλλά πολύ μαζεμένο φάνηκε”. Αμέσως ενεργοποιούνται συμπεριφορές, οι οποίες πλησιάζουν πιο πολύ στη συγκατάβαση και στον οίκτο, παρά στον σεβασμό και στην εκτίμηση.

2. Φόβος ότι η ήττα, φέρνει και άλλη ήττα.
Μια σαφής ένδειξη ότι έχουμε μπει στον φαύλο κύκλο της παθητικότητας και ότι έχουμε απωλέσει την εμπιστοσύνη μας, είναι ότι οι ήττες και οι απώλειες, έχουν ουρά! Πιστεύουμε πως μια αποτυχία, είναι μόνο η αρχή για περισσότερες. Όπως λένε οι Βρετανοί, when it rains, it pours (δηλαδή, από το κακό, στο χειρότερο), αναφέρει το Blog της Κατερίνας Τσεμπερλίδου

Αν έχουμε μια τέτοια στάση απέναντι στον εαυτό μας, δύο πράγματα θα συμβούν. Το πρώτο είναι ο φόβος αποτυχίας, που οδηγεί πολλές φορές στην φυγομαχία και στην αδράνεια. Αποτέλεσμα; Θα χάσουμε και θα ηττηθούμε χωρίς καν να αγωνιστούμε! Άρα οδηγούμαστε με αυτεκπληρούμενη προφητεία, σε βέβαιη ήττα. Το δεύτερο είναι να αγωνιστούμε με κακή ψυχολογία, πανικό και πίστη ότι θα χάσουμε ξανά. Όταν σκεφτόμαστε άσχημα, αποφασίζουμε άσχημα και οι πράξεις μας έχουν ηττοπάθειας. Έτσι και εδώ, ξανά θα έχουμε ήττα. Το μυαλό μας είναι μαγικό και μπορούμε να το τιθασεύσουμε, με την σκέψη πως κάθε νέα ”μάχη” που δίνουμε, είναι αποκομμένη από την προηγούμενη. Όπως δεν υπάρχει κάποιος κανόνας που να μάς βγάζει πάντα νικητές, έτσι δεν υπάρχει και κάποιος που να φέρνει τη μια ήττα μετά την άλλη. Η βαθιά πίστη το ότι στο τέλος θα βρούμε τη λύση με ψυχραιμία και καλή οργάνωση, οδηγεί σε αύξηση της αυτοπεποίθησης και τελικά, στην επιτυχία!

3. Σκέψεις για το πώς δρουν οι άλλοι.
Σηκώνει αρκετή συζήτηση και είναι ίσως η παγίδα στην οποία καθημερινά πέφτουμε. Άλλοι σκοντάφτουν περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Όταν έχουμε μια δουλειά, μια δραστηριότητα, μια σχέση κτλ, αναλωνόμαστε αρκετή ώρα σχολιάζοντας πράξεις άλλων. Ακόμη και αν αυτές οι πράξεις των άλλων ανθρώπων είναι άξιες να τις κατακρίνουμε, αποκτούμε μια άσχημη συνήθεια.

Το να εστιάζουμε συνεχώς στο τί κάνουν οι άλλοι, είναι σα να μελετάμε το δικό τους σχέδιο. Είναι σα να τούς ακολουθούμε. Αναμφίβολα, είμαστε σε μια κοινωνία και όλες οι πράξεις των ανθρώπων μάς επηρεάζουν. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι και εμείς επηρεάζουμε. Όταν λοιπόν αναλωνόμαστε στο πώς και τί ο καθένας πράττει, τότε ξεχνάμε το δικό μας σχέδιο, τον δικό μας στόχο. Περιφρονούμε τον δικό μας ρόλο και βέβαια, τη δική μας επιρροή σε όλα τα πράγματα. Ας είμαστε πιο πολύ αφοσιωμένοι στο τι θα κάνουμε εμείς και να σκεφτόμαστε (ειδικά σε πλαίσια ανταγωνισμού) ότι εκείνος που έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, είναι και εκείνος που έχει όχι μόνο τον πρώτο, αλλά και τον τελευταίο λόγο για την έκβαση κάποιας υπόθεσης.