10 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα του Γάμου  

H ιδέα για τον εορτασμό του γάμου ξεκίνησε από το Μπατόν Ρουζ της Λουϊζιάνας το 1981, όταν ένα ζευγάρι πρότεινε στο Δήμαρχο, τον Κυβερνήτη και τον τοπικό Επίσκοπο, να κηρύξουν την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου ως Ημέρα του Γάμου. Φαίνεται ότι η ιδέα του ζευγαριού άρεσε, έτσι  από το 1983 απέκτησε την αυτοτέλειά της και γιορτάζεται τη δεύτερη Κυριακή του Φεβρουαρίου, κυρίως στην Αμερική. Το 1993, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ΙΙ ευλόγησε την Παγκόσμια Ημέρα του Γάμου. Η συγκεκριμένη ημέρα τιμά τον άντρα και την γυναίκα, αλλά και τον έγγαμο βίο τόσο με τις χαρές όσο και τις λύπες του.

Ο θεσμός του γάμου ανάγεται στα χρόνια που ο άνθρωπος ξεκίνησε να σχηματίζει τις πρώτες κοινωνίες και τον συναντάμε σε κάθε κοινωνία, αλλά όχι πάντα με τον ίδιο τρόπο. Για παράδειγμα, από το 2008, η Νότια Αφρική, η Ολλανδία, ο Καναδάς, το Βέλγιο και η Ισπανία ανήκουν στις χώρες που αναγνωρίζουν ισότιμα τον γάμο μεταξύ ομοφυλοφίλων, ενώ αρκετά μέρη  της Ασίας και της υποσαχάριας Αφρικής επιτρέπουν στους άντρες να παντρεύονται παραπάνω από μία γυναίκες.

Σε ελάχιστες κοινωνίες όμως, όπως σε αυτές τις Πολυνησίας και του Θιβέτ, συναντάμε το φαινόμενο της πολυανδρίας, όταν δηλαδή μία γυναίκα μπορεί να είναι παντρεμένη ταυτόχρονα με δύο ή περισσότερους άντρες. Τέλος, υπάρχουν και οι ομαδικοί γάμοι, μία σπάνια συμφωνία, κατά την οποία μερικοί άντρες και γυναίκες έχουν σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ τους.

Για παράδειγμα, οι Εσκιμώοι στη Βόρεια Αλάσκα θεωρούν ότι οι σεξουαλικές σχέσεις μεταξύ των αδέσμευτων ανθρώπων, δημιουργούν δεσμούς αμοιβαίας βοήθειας και υποστήριξης. Προκειμένου λοιπόν, να δημιουργήσει ή να ενισχύσει αυτούς τους δεσμούς, ένας άντρας μπορεί να μοιραστεί τη γυναίκα του με κάποιον άλλον άντρα για λίγο καιρό. Ακριβώς αντίθετοι με τους ομαδικούς γάμους θεωρούνται οι συμφωνίες, τις οποίες οι ανθρωπολόγοι κατηγοριοποιούν ως πλασματικούς γάμους – γάμοι δι’ αντιπροσώπου, προκειμένου να καθιερωθεί μια κοινωνική θέση για τη σύζυγο και τους κληρονόμους.

Όπως γράφει το tsemperlidou.com, με το πέρασμα των χρόνων έχουν αλλάξει κατά πολύ τόσο τα δικαιώματα της γυναίκας μέσα στον γάμο, όσο και ο τρόπος που γίνεται. Το προξενιό τείνει να εξαφανιστεί, η γυναίκα έχει το δικαίωμα να χωρίσει από τον σύζυγό της, ενώ έθιμα όπως η προίκα, έχουν ως επί το πλείστον σταματήσει να ισχύουν. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο γάμος των γυναικών, οι οποίες δεν ζουν στον δυτικό πολιτισμό, παραμένει σε πολλές περιπτώσεις ένα αναγκαίο κακό.