Κορωνοϊός - Ελλάδα: Η «ασθενής μηδέν» μιλά για την εμπειρία της με την πανδημία - Ήταν ένα σοκ όταν έμαθα ότι νοσεί και το παιδί μου (βίντεο)

Η Δήμητρα Βουλγαρίδου, η «ασθενής μηδέν», δηλαδή ο πρώτος άνθρωπος που διαγνώστηκε με κορωνοϊό στην Ελλάδα, με το που πάτησε στη χώρα από το Μιλάνο μίλησε για την εμπειρία της αλλά και για το πως την αντιμετώπισε μετά η κοινωνία στον Αντώνη Σρόιτερ και την εκπομπή «Αυτοψία».

Η γυναίκα πέρασε 15 μέρες απομόνωσης στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ, σε θάλαμό αρνητικής πίεσης.  

Αρχικά αναφέρθηκε στην πρώτη ημέρα και τα συμπτώματα που είχε. «Ξεκίνησα με ένα πονοκέφαλο και μετά είχα δέκατα. Η ιδιωτική μου ασφάλεια με παρέπεμψε να πάω στο ΑΧΕΠΑ για να κάνω εξετάσεις. Φόρεσα μάσκα και πήγα να κάνω εξετάσεις. Απλά μου ζήτησαν να μείνω μέσα προκειμένου να βγουν τα αποτελέσματα. Ήταν το πρώτο μου βράδυ στο δωμάτιο αρνητικής πίεσης. Ήταν ανάμεικτα τα συναισθήματα μου. Τον γιατρό μου τον είδα πρόσωπο με πρόσωπο 15 ημέρες μετά. 

Το πρωί έμαθα τα νέα πρώτα από τις ειδήσεις και μετά με κάλεσε ο γιατρός μου και ήρθε από κοντά και μου το είπε» είπε και συνέχισε λέγοντας: «Δεν το πίστευα στην αρχή, αλλά εκτιμώ που ήρθε και μου το είπε μπροστά μου. Είχα επιλέξει να μην βλέπω τηλεόραση, μάθαινα τα νέα από τους δικούς μου ανθρώπους . {…} Μου είπε ο γιατρός ότι ήμουν το πρώτο κρούσμα στην Ελλάδα. Πέρασαν πολλά πράγματα από το μυαλό μου εκείνη την ώρα. Δεν είχα σοβαρά συμπτώματα και κανείς δεν ήξερε πώς θα συνεχιστεί. Πήρα τον σύζυγό μου να τον ενημερώσω. {…} Φοβήθηκα για το παιδί μου εκείνη την ώρα. Σχεδόν όλες οι επαφές μου ήταν αρνητικές».

Για τον 9χρονο γιο της που βγήκε επίσης θετικός στον κορονοϊό δήλωσε πως «ήταν ένα σοκ όταν έμαθα ότι νοσεί και το παιδί μου. Ήταν όλοι αρνητικοί εκτός από εκείνον. Τον έφεραν μαζί μου στον ίδιο θάλαμο. Δεν του είπα ποτέ ότι έχει τον ιό. Ήταν ασυμπτωματικός σε όλο το διάστημα. 

Έπεσε πάνω μου όλο το βάρος για να του εξηγήσω τι συμβαίνει, όμως του είπα ψέματα, λέγοντας τους ότι είμαστε καλά, απλά έχω μια ίωση. Ήθελα να το χειριστώ μόλις βγούμε από κει. Περίμενα να κοιμηθεί το βράδυ για να κλάψω» και συνέχισε λέγοντας: «Μείναμε μέσα 15 ημέρες. Ήταν πολύ δύσκολο, γιατί το παιδί άρχισε να αντιδρά και να θέλει να βγει έξω. Υπήρχαν στιγμές που ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά. Με προβλημάτιζε η συμπεριφορά του. Προσπαθούσα να του το διακωμωδήσω για να το πάρει σαν αστείο. Άκουγα συνέχεια “πότε θα βγούμε”».