Πως να διηγηθείτε την ιστορία του Βόλφγκανγκ Αμαντέους (αγαπημένου του θεού) Μότσαρτ στα παιδιά; Η ιδιοφυία της μουσικής «έφυγε» μόλις 36 ετών

Γεια σας παιδιά,
Θα σας διηγηθώ μια ιστορία που συνέβη τα πολύ παλιά χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν μποτιλιαρίσματα στους δρόμους της πόλης, γιατί απλούστατα δεν υπήρχαν αυτοκίνητα, και η μόδα υποχρέωνε τους ανθρώπους να φορούν περούκες για να δείχνουν όμορφοι. Την εποχή εκείνη, και συγκεκριμένα στις 27 Ιανουαρίου του 1756 ανάμεσα στα βουνά της Αυστρίας, στην όμορφη πόλη του Σάλτσμπουργκ, γεννιέται ένα αγοράκι. Ο μπαμπάς του αναρωτιόταν τι όνομα να του δώσει. Σκέφτηκε, σκέφτηκε, σκέφτηκε και στο τέλος αποφάσισε: Γιόχαν, Χρυσόστομος, Βόλφγκανγκ, Θεόφιλος, Αμαντέους Μότσαρτ!
Ω! Σκεφτείτε τον μικρό Μότσαρτ να συμπληρώνει το όνομά του στις ετικέτες των τετραδίων του στο σχολείο! Για να μην είμαστε άδικοι με τον μπαμπά του, το Αμαντέους (που στα Ιταλικά σημαίνει «ο αγαπημένος του Θεού») προστέθηκε αρκετά αργότερα μετά από ένα ταξίδι στην Ιταλία. Όταν μεγάλωσε, το μικρό αγοράκι μίκρυνε το όνομα του και το έκανε απλά ΜΟΤΣΑΡΤ.

Ο μικρός Βόλφγκανγκ είχε μια θαυμάσια οικογένεια. Ο μπαμπάς Λεοπόλδος ήταν πολύ καλός μουσικός και δίδαξε τον Βόλφγκανγκ και την αδελφή του μουσική. Η μαμά του, η Άννα-Μαρία, αγαπούσε και πρόσεχε πολύ και τα δύο της παιδιά γιατί ήταν τα μόνα που τις έμειναν από τα πέντε που είχε γεννήσει. Η αδελφή του Βόλφγκανγκ, η Μαρία-Άννα με το χαϊδευτικό όνομα Νανέρλ, ήταν και αυτή πολύ ταλαντούχα πιανίστα. Ο ίδιος ο Βόλφγκανγκ ήταν ένα χαρούμενο και πολύ έξυπνο παιδάκι που αγαπούσε πολύ τη μουσική.

πηγή: kidz.gr



Όταν η Νανέρλ ήταν επτά χρονών, ο μπαμπάς Λεοπόλδος άρχισε να της μαθαίνει πιάνο. Ο μικρός Μότσαρτ που ήταν μόλις τριών χρονών καθόταν κοντά στο πιάνο και έπαιζε με τα παιχνίδια του. Του άρεσε πολύ να παίζει με τα παιχνίδια του, αλλά περισσότερο του άρεσε να σκαρφαλώνει στο πιάνο, και να προσπαθεί να ταιριάξει τις νότες. Όταν έβρισκε δύο νότες που ταίριαζαν χαίρονταν πολύ. Όταν όμως οι νότες δεν ταίριαζαν ο μικρός Βόλφγκανγκ έβαζε τα κλάματα!
Ο μπαμπάς του από νωρίς κατάλαβε ότι ο γιος του είχε μεγάλη κλίση στη μουσική. Εδώ που τα λέμε δεν ήταν απλώς κλίση, ήταν αυτό που λέμε ιδιοφυία. Αν δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτή η λέξη, θα σας πω μια μικρή ιστορία για να το καταλάβετε.
Ξέρετε καλά ότι όλα τα παιδιά θέλουν να κάνουν το ίδιο πράγμα που κάνει ο μπαμπάς τους. Ο μπαμπάς του μικρού Μότσαρτ λοιπόν ήταν πολύ καλός βιολιστής, γι’ αυτό και ο Βόλφγκανγκ ήθελε να παίξει και αυτός βιολί. Ο μπαμπάς του, για να τον ευχαριστήσει, του είχε πάρει ένα μικρό βιολί, λέγοντας του: "Είσαι ακόμη μικρός για να αρχίσεις βιολί, κάνε υπομονή να μεγαλώσεις λίγο".
Έτσι ο μικρός έμεινε να παρακολουθεί τον μπαμπά του καθώς μελετούσε. Μια μέρα, ο μπαμπάς του με δύο φίλους του μουσικούς ήρθαν στο σπίτι για να δοκιμάσουν κάτι καινούργια κομμάτια για τρία όργανα. Ο μικρός Μότσαρτ εμφανίστηκε χαρούμενος στο σαλόνι κρατώντας το βιολάκι του.

- "Μπαμπά μπορώ να παίξω και εγώ!"

Ο μπαμπάς του τον κοίταξε και του είπε:

- "Μα αγοράκι μου δεν ξέρεις να παίζεις."

- "Σε παρακαλώ μπαμπά σε παρακαλώ",  άρχισε να λέει ο μικρός και να τρέχει πίσω από τον μπαμπά του.

Ο μπαμπάς του στην αρχή θύμωσε-ξέρετε πως κάνουν οι μπαμπάδες καμιά φορά...και μετά είπε:

"Καλά,  κάθισε μαζί μας να παίξεις ",  σίγουρος ότι θα είχαν μια πολύ θορυβώδη πρόβα!

Ο μικρός Βόλφγκαν κάθισε δίπλα στο δεύτερο βιολί και άρχισε να παίζει μαζί με τους μεγάλους. Μετά από λίγη ώρα ο μουσικός που έπαιζε το δεύτερο βιολί σταμάτησε να παίζει και έμεινε να κοιτάζει τον μικρό που έπαιζε κανονικά το μέρος του βιολιού!



Αυτό λέγεται ιδιοφυία!
Μετά από αυτό ο μπαμπάς του κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα για το μικρό Βόλφγκανγκ να αρχίσει κανονικά μαθήματα βιολιού.
Το αγαπημένο μουσικό παιγνίδι του μικρού Μότσαρτ, εκτός από το βιολί και το πιάνο, ήταν να φτιάχνει μελωδίες. Το πρώτο του έργο, ένα αργό (Αντάντε) κομμάτι για πιάνο το έγραψε το 1761, δηλαδή όταν ήταν μόλις 5 χρονών! Εγώ για να πω την αλήθεια 5 χρονών ίσα-ίσα που ήξερα να κρατήσω το μολύβι!

Και στο πιάνο όμως δεν τα πήγαινε άσχημα. Το πρώτο του κομματάκι -- ένα γρήγορο κομμάτι (σκέρτσο) -- το έμαθε μέσα σε μισή ώρα, όπως περηφανευόταν ο μπαμπάς του, και δεν ήταν ακόμη ούτε 5 χρονών. Τι καλά που θα ήταν να μπορούσαμε και μεις να μαθαίνουμε τα κομμάτια μας τόσο γρήγορα και να μην χρειάζεται μελέτη και πάλι μελέτη!
Ο μικρός Βόλφγκανγκ άρχισε να γράφει συνέχεια για τα δύο αγαπημένα του όργανα, φτιάχνοντας όμορφες μελωδίες που άρεσαν πολύ στον κόσμο. Έγραφε και μελετούσε πιάνο και βιολί συνέχεια, γιατί η μουσική ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι. Όταν μεγάλωσε λίγο, σε ηλικία οκτώ χρονών, γράφει το πρώτο του μεγάλο έργο: μία συμφωνία.
Η συμφωνία παιδιά, είναι ένα έργο για πολλά και διαφορετικά όργανα που παίζουν ταυτόχρονα διαφορετικές μελωδίες. Αυτές οι μελωδίες πρέπει να ταιριάζουν μεταξύ τους για να ακούγεται ευχάριστη μουσική. Ο μικρός Μότσαρτ μπορούσε να ταιριάζει πολύ καλά τις μελωδίες αυτές και να δημιουργεί υπέροχη μουσική.

Ο μπαμπάς Λεοπόλδος, εκείνη την εποχή είχε αφήσει τις δικές του ασχολίες και είχε αφιερωθεί στην μουσική εκπαίδευση των δύο του παιδιών. Τόσο ο Βόλφγκανγκ, όσο και η αδελφούλα του Νανέρλ, μελετούσαν και προχωρούσαν στο πιάνο πάρα πολύ γρήγορα. Έτσι κάποια στιγμή, ο μπαμπάς τους σκέφτηκε ότι είχε έρθει η ώρα να γνωρίσει ο κόσμος τα δύο ταλαντούχα παιδιά. Οργάνωσε λοιπόν το πρώτο ταξίδι για τους τρεις τους στο γειτονικό Μόναχο, όπου τα παιδιά έπαιξαν μπροστά στον άρχοντα της Βαυαρίας, τον Ιάκωβο Μαξιμιλιανό τον 3ο. Τι τιμή!
Έτσι αρχίζει μια περίοδος συνεχών συναυλιών και ταξιδιών για τα δύο παιδιά, η οποία κρατάει 3 χρόνια.
Ένα από τα αγαπημένα μέρη του μικρού Μότσαρτ ήταν η Ιταλία. Στη Ρώμη ήταν και το σπίτι του Πάπα, συγκεκριμένα στο Βατικανό. Ο Πάπας είχε μια από τις καλύτερες χορωδίες στην Ιταλία. Ο μικρός Βόλφγκανγκ, που πολύ ήθελε να ακούσει αυτή την χορωδία, είχε την τύχη να ακούσει ένα πολύ όμορφο έργο, το Miserere, ενός συνθέτη που τον έλεγαν Allegri. Το έργο αυτό το αγαπούσε τόσο πολύ ο Πάπας, που δεν επέτρεπε να ακουστεί πουθενά αλλού εκτός από το Βατικανό. Απαγορευόταν σε οποιονδήποτε να το τραγουδήσει, γι’ αυτό και το έργο αυτό δεν είχε γραφτεί ποτέ σε νότες.
Ο Βόλφγκανγκ ενθουσιάστηκε τόσο πολύ όταν το άκουσε που δεν μπορούσε να σταματήσει να το τραγουδάει. Ακόμη και το βράδυ που γύρισαν σπίτι δεν μπορούσε να σταματήσει να σκέφτεται αυτή την υπέροχη μουσική. Έτσι, κάθισε και έγραψε όλο το έργο στο πεντάγραμμο χωρίς να κάνει ούτε ένα λάθος! Η ικανότητά του να θυμάται με ακρίβεια όλες τις νότες προξενούσε τον θαυμασμό του κόσμου σε όλη του τη ζωή.



Ο μικρός Μότσαρτ, όταν έφτασε στην ηλικία των 11 χρονών είχε ήδη παίξει για τους σημαντικότερους ανθρώπους της Ευρώπης. Εκείνη την εποχή ξέρετε ότι δεν υπήρχε ούτε ραδιόφωνο, ούτε τηλεόραση -- για να μην μιλήσουμε για cd, mp3, ipod, - και όλα τα μέσα που ακούμε στις μέρες μας μουσική. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να απολαύσουν τη μουσική ήταν η ζωντανή συναυλία. Πολλές φορές για να το κάνουν πιο ενδιαφέρον, δημιουργούσαν και μουσικά παιχνίδια. Μην πάει το μυαλό σας σε επιτραπέζια ή ηλεκτρονικά, το παιχνίδι ήταν παιχνίδι αυτοσχεδιασμού.
Ξέρετε τι είναι αυτοσχεδιασμός;
Όταν ένας μουσικός ξεκινά με μία μελωδία και δημιουργεί άλλες μελωδίες που μοιάζουν με την αρχική, ή θυμίζουν την αρχική, λέμε ότι αυτοσχεδιάζει πάνω σε ένα θέμα.
Εκείνη την εποχή ο Γιόζεφ, ο γιος του αυτοκράτορα Φράνσις που του άρεσαν αυτά τα παιχνίδια, κάλεσε τον Μότσαρτ και ένα διάσημο πιανίστα τον Κλεμέντι, σε μια μουσική μονομαχία. Ποιος λέτε ότι νίκησε; Σωστά το μαντέψατε: ο Μότσαρτ. Το θέμα πάνω στο οποίο αυτοσχεδίασε, ήταν το πολύ γνωστό τραγουδάκι "Φεγγαράκι μου λαμπρό".
Ο καιρός περνούσε όμως και ο μικρός Μότσαρτ μεγάλωσε και έπαψε να είναι το παιδί-θαύμα. Στα χρόνια που ακολούθησαν γνώρισε δόξες αλλά και απογοητεύσεις. Στη προσπάθειά του να βρει μια θέση που θα του εξασφάλιζε χρήματα, αλλά και την άνεση να γράφει συνεχώς μουσική, άλλαζε συνεχώς πόλεις και εργοδότες (που εκείνη την εποχή ήταν οι ευγενείς και οι άρχοντες). Στην Βιέννη εξασφαλίζει μια μέτρια θέση συνθέτη στην αυλή του Γιόζεφ του 2ου. Η αμοιβή του ήταν μέτρια αλλά και οι συνθέσεις που έπρεπε να γράφει ελάχιστες. Ο ίδιος ο Μότσαρτ έλεγε για την αμοιβή που έπαιρνε: “Είναι πολλά γι’ αυτό που κάνω, λίγα γι’ αυτό που θα μπορούσα να κάνω”.
Παρ' όλα αυτά γράφει συνέχεια κονσέρτα για πιάνο, συμφωνίες και όπερες. Όσο περνούσαν τα χρόνια η ζωή του άρχισε να γίνεται και πιο δύσκολη. Είχε παντρευτεί , ήταν πλέον και μπαμπάς με δύο παιδάκια και έτσι έπρεπε να δουλεύει σκληρά για να τα μεγαλώσει.
Έγραφε μουσική συνέχεια αλλά δεν κατάφερνε να έχει πάντα χρήματα. Κατά διαστήματα πουλούσε σε κάποιον εκδότη μια σύνθεση, ή έγραφε μια νέα όπερα και έτσι κέρδιζε κάποια χρήματα για λίγο διάστημα. Εκείνο τον καιρό, ο ιδιοκτήτης ενός μικρού θεάτρου του παραγγέλνει μια όπερα που επρόκειτο να γίνει μεγάλη επιτυχία ακόμη και στις μέρες μας. Η όπερα αυτή δεν είναι άλλη από το “Μαγικό Αυλό”.
Οι πολλές δυσκολίες τον έκαναν να αρρωσταίνει συχνά. Μια μέρα, ένας άγνωστος του χτύπησε την πόρτα και του ζήτησε να του γράψει ένα ρέκβιεμ, δηλαδή ένα κομμάτι που παίζεται για να τιμήσουν κάποιο νεκρό. Αυτός που παράγγειλε το κομμάτι ήθελε να παραμείνει άγνωστος, γι’ αυτό και στις μέρες μας δεν ξέρουμε ποιος ήταν. Το γεγονός αυτό τρόμαξε τον Μότσαρτ. Άρχισε να πιστεύει ότι θα πεθάνει σύντομα και ότι το ρέκβιεμ το γράφει για τη δικιά του κηδεία.



Τους επόμενους μήνες από την παραγγελία ο Βόλφγκανγκ έγραφε με εμμονή αυτό το έργο. Αρρώστησε ξανά και αυτή την φορά τόσο πολύ βαριά που δεν μπορούσε να γράψει μόνος του το ρέκβιεμ. Στις 5 Δεκεμβρίου του 1791 ένα πολύ λυπηρό γεγονός συνέβη. Ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ έφυγε από την ζωή. Ήταν μόλις 36 χρονών.
Μας άφησε όμως τόση υπέροχη μουσική για να τον θυμόμαστε. Ακόμη και τώρα, μετά από 218 ολόκληρα χρόνια, ο Γιόχαν Χρυσόστομος, Βόλφγκανγκ, Θεόφιλος, Αμαντέους Μότσαρτ, θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών .