Παναγιώτης Βασιλόπουλος: «Κοιμήθηκα, ξύπνησα και δεν ήμουν ποτέ ο ίδιος» - ο τραυματισμός & η επιστροφή (βίντεο)

Ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο άνθρωπος που σταμάτησε την καριέρα του στα 28 του κι επέστρεψε για να αγωνιστεί στο Μουντομπάσκετ, μίλησε για τον τραυματισμό του και την απόφασή του να γυρίσε στα γήπεδα .

«Ήμουν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου και μέσα σε ενάμιση χρόνο καταστράφηκαν όλα. Όχι σε ενάμιση χρόνο. Σε μια ώρα και σε ένα τέταρτο» λέει ο μπασκετμπολίστας στο gazzetta.gr.

«Είμαι στον Ολυμπιακό, είμαι αρχηγός του σε μια πάρα πολύ μικρή ηλικία και είμαι και βασικό μέλος και αναντικατάστατο της εθνικής ομάδας μπάσκετ. (Είμαι) στον Ολυμπιακό με ένα από τα μεγαλύτερα συμβόλαια που έχουν υπογραφεί σε Έλληνα παίκτη στην ιστορία του, κι εκεί που όλα πηγαίνουν όπως μπορεί να τα φανταστεί ένα παιδί της ηλικίας μου, ένα παιδί που έχει μεγαλώσει μέσα σε ένα χωριό, σε μια μικρή κοινωνία, που είναι στα φώτα και στην προσοχή όλου του κόσμου, έρχεται μια στιγμή στην οποία τα πάντα σβήνουν. 

Ήμουν στη φάση που, όπως είπα, είχα ένα πάρα πολύ μεγάλο συμβόλαιο, μίλαγα με ομάδες του ΝΒΑ μήπως φύγω για εκεί… Ήμουν στην καλύτερη στιγμή της καριέρας μου και μέσα σε ενάμιση χρόνο καταστράφηκαν όλα. Οχι σε ενάμιση χρόνο. Σε μια ώρα και σε ένα τέταρτο.

Κοιμήθηκα, ξύπνησα και δεν ήμουν ποτέ ξανά ο ίδιος. Κοιμήθηκα στο χειρουργείο, ξύπνησα και μετά τίποτα. Δεν μπορώ να γονατίσω, δεν μπορώ να κάνω πολλά πράγματα. Πολλοί με ρωτάνε πώς εξελίχθηκε όλο αυτό και τι ήταν αυτό που με επηρέασε. Εμένα γενικότερα με επηρεάζουν πολύ τα παιδιά μου, και ειδικότερα η γέννηση του μεγάλου μου γιου, του Κωνσταντίνου, που ήταν για μένα η αιτία για πάρα πολλά πράγματα.

Κάποια στιγμή (σ.σ. ο Κωνσταντίνος) πάει να περάσει τον δρόμο και βλέπω ότι δεν μπορώ να περπατήσω για να τον πιάσω, δεν μπορώ να τρέξω, αλλά ευτυχώς δεν περνάει αυτοκίνητο εκείνη τη στιγμή. Ήμουν τυχερός. Εκεί καταλαβαίνω ότι μπορώ να κάνω κακό στην οικογένειά μου. 

Δεν γίνεται, λέω, να έχω έναν γιο που είναι μικρούλης και θέλει να παίξουμε κι εγώ να μην μπορώ, στα 28 μου, ούτε να γονατίσω για να παίξω μαζί του. Τότε λέω δεν είναι κατάσταση αυτή, και αποφασίζω ότι κόβω το μπάσκετ. Όταν το είπα αυτό, έβλεπα ότι κάτι μέσα μου έτρωγε. 

Δεν μπορούσα να δεχτώ ότι θα μεγαλώσει ο γιος μου, θα τον ρωτήσουν τι έκανε ο μπαμπάς σου και θα πει ήταν αθλητής που τραυματίστηκε και σταμάτησε. Δεν το δεχόμουν σαν ιδιοσυγκρασία, σαν προσωπικότητα, να μεγαλώσει το παιδί μου και να μην ξέρει ότι ο πατέρας του προσπάθησε για το καλύτερο δυνατό.

Ότι ένας τραυματισμός τον άφησε εκτός. Και τότε είναι η φάση που πραγματικά μου γυρίζει το κεφάλι και λέω ότι θα παίξω και με ένα πόδι. Το μόνο που θέλω είναι να με δει ο Κωνσταντίνος μέσα στο γήπεδο. Ήθελα ο γιος μου να μάθει ότι ο πατέρας του δεν τα παράτησε ποτέ κι ότι δεν λύγισε σε ό,τι δυσκολίες κι αν του ήρθανε.

Τότε ξεκινά ένας αγώνας που παίρνει μια τετραετία για να καταφέρω να επανέλθω και να είμαι καλά. Είναι μια πάρα πολύ δύσκολη τετραετία. Το πιο δύσκολο μέσα σε αυτές τις καταστάσεις είναι οι ώρες που είσαι μόνος σου. Πέρασα πάρα πολλές ώρες μόνος μου.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φάση που κάνω προπόνηση σε ένα γυμναστήριο στη Χίο, στο οποίο πηγαίνω πάντα πρωινές ώρες για να έχω τελειώσει πριν ξυπνήσουν τα παιδιά. Και πάλι είμαι μόνος μου. Είμαι σε έναν διάδρομο και διαπιστώνω ότι το παιχνίδι που παίζω με το μυαλό μου για να μη λυγίσω είναι να μετράω τα τουβλάκια που έχει ένας τοίχος απέναντι στο διάδρομο. Δηλαδή όση ώρα τρέχω, όση ώρα γυμνάζομαι, όσο νιώθω ότι δυσκολεύομαι, διαπιστώνω ότι μετράω τουβλάκια για να μη σκέφτομαι. Αυτές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές.

Όχι από άποψη πόνου ή κούρασης. Είναι ότι παλεύεις με τον εαυτό σου, παλεύεις κάθε μέρα με το μυαλό σου για το ποιος θα καταφέρει να υπερνικήσει, γιατί πάντα υπάρχει μέσα σου μια φωνή που λέει σταμάτα, μην κουράζεσαι άλλο, μην προσπαθείς, αφού πονάς, αφού δεν μπορείς να τρέξεις…

Κι εκείνη τη στιγμή σκέφτεσαι τους ανθρώπους δίπλα σου και πόσο περήφανους θες να τους κάνεις και δεν σταματάς ποτέ. Μου έδωσαν τέτοια δύναμη που είπα δεν πρόκειται να σταματήσω αν δεν καταφέρω όλα αυτά που θέλω.

Πολλοί μπορεί να μου λένε ήσουν άτυχος, έχασες λεφτά, συμβόλαια, τίτλους… Για μένα το μεγαλύτερο μετάλλιο, η μεγαλύτερη νίκη που έκανα μέσα σε όλα αυτά, είναι ότι ο γιος μου ο μεγάλος και ο μικρός πλέον κατάφεραν και με χειροκρότησαν μέσα στο γήπεδο.

Ή ότι όταν ο μπαμπάς έπαιζε στο εξωτερικό, τον έβλεπαν στην τηλεόραση και χαιρόντουσαν. Το να μου στέλνει η γυναίκα μου φωτογραφία με τα παιδιά να με βλέπουν να παίζω μπάσκετ ή το να λένε ότι θέλουν να γίνουν σαν τον μπαμπά, για μένα είναι η μεγαλύτερη επιτυχία που έχω καταφέρει στη ζωή μου όλα αυτά τα χρόνια. 

Το μόνο που μένει όταν φεύγουν τα φώτα από πάνω σου είναι τι ανθρώπους έχεις δίπλα σου και σε αγαπάνε, τι άνθρωπος είσαι και το πώς καταφέρνεις μέσα από την πορεία σου να αφήσεις το στίγμα σου σε κάποιους ανθρώπους, να εμπνεύσεις κάποια άτομα. Είναι δύσκολο να ταυτιστείς με κάποιον που είναι άφθαρτος. 

Είτε ήμουν στο peak της καριέρας μου, είτε τη στιγμή που είπα σταματάω και δεν ασχολείται κανείς μαζί μου, ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, δεν άλλαξα ποτέ. Είτε είχα μεγάλα συμβόλαια, είτε δεν είχα τίποτα τελικά από την επιτυχία που προοριζόουν να έχω, ήμουν πάντα ο Παναγιώτης που με γνωρίσανε στο Σαμικό Ηλείας».