Story of the day: ''Θεός'' της Κρήτης ο Ηλίας Βασιλάκης με 5 παιδιά, 15 εγγόνια, 20 δισέγγονα, 5 τρισέγγονα! (φωτό)

Ένα δεύτερο χωριό θα μπορούσε να συγκροτήσει το σόι του Ηλία Βασιλάκη στον Άη Γιάννη Αμαρίου και μάλιστα στους σημερινούς καιρούς, που η ύπαιθρος εξαντλείται χρόνο με τον χρόνο πληθυσμιακά και αν παρέμεναν οι νέες γενιές, τούτο θα αποτελούσε μια ευχάριστη μοναδικότητα. Εάν, λοιπόν, οι απόγονοι του 84χρονου Κρητικού συγκεντρώνονταν όλοι δίπλα του, τότε για να χωρέσουν θα χρειάζονταν μια μεγάλη αίθουσα κοινωνικών εκδηλώσεων και σίγουρα η μάζωξη θα έπαιρνε τον χαρακτήρα γιορτής!


Το 14ο δισέγγονο Μιχάλης με τον μεγάλο και νεότερο παππού Ηλία και Νίκο

Μετρήστε: Ο Ηλίας Βασιλάκης και η γυναίκα του Μαρία έφεραν στη ζωή πέντε παιδιά και από εκεί και μετά αρχίζει το… μέτρημα. Τα πέντε παιδιά του έδωσαν 15 εγγόνια, αυτά με τη σειρά τους τον έκαναν παππού σε 20 δισέγγονα και τα δισέγγονα, έως τώρα, του χάρισαν
πέντε τρισέγγονα κι έχει ο Θεός! Βέβαια, για να προκύψει ο ακριβής αριθμός χρειάστηκε καθαρή σκέψη και μάλιστα από δυο, γράφει ο Μανώλης Παντινάκης στο madeincreta.gr.

Έτσι, το σύνολο των γόνων τώρα φτάνει τους 45 κι αν σε αυτούς προστεθούν και οι σύζυγοι που απόκτησαν, ο αριθμός αυξάνεται σίγουρα πέραν των 15…

Οι απόγονοι, στη μεγάλη τους πλειοψηφία, σκόρπισαν από χρόνια στα αστικά κέντρα και εκεί δημιούργησαν οικογένειες και αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά.

Ο γενάρχης, ωστόσο, Ηλίας Βασιλάκης, υπερήλικας των ήπιων τόνων και της υπομονής, παραμένει στη ρίζα του έχοντας κοντά του τον γιό του Νίκο και την κόρη του Ιωάννα που τα τρία τελευταία χρόνια με τον σύζυγό της Δήμο άφησαν την Αθήνα και γύρισαν στη γη της Αμπαδιάς για μόνιμη εγκατάσταση…

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΑΛΗΝΗ…

Ως μετανάστες στο Μόναχο το 1963. Η εικόνα από τον γάμο του Γιώργου Καπετανάκη που ήταν κουμπάρος

Από το 1929 που γεννήθηκε και μετά, ο σημερινός «πατριάρχης» του σογιού διάθεσε όλη του τη ζωή στις αγροκτηνοτροφικές δουλειές, απασχολούμενος από παιδί ως «φαμέγιος σε κοντοχωριανούς με κτήματα». Ενδιάμεσα και για εννιά χρόνια εγκαταστάθηκαν με τη σύζυγό του Μαρία ως μετανάστες στη Γερμανία, για να μπορέσουν να συγκεντρώσουν χρήματα, να θρέψουν τις πέντε ψυχές που έφεραν στον κόσμο και να «τα βγάλουν πέρα».

Ήταν συνθήκες όμοιες με τις σημερινές στη χώρα, που οι νέοι, κυρίως, «καίγονται» από τις επιταγές των δανειστών και αναζητώντας την επιβίωσή τους μεταναστεύουν σε ξένες χώρες. Εκεί στο Μόναχο που τον έφερε η μοίρα, εργάστηκε αρχικά στην οικοδομή και συνέχεια σε αυτοκινητοβιομηχανία και εκεί συναντήθηκε και με τον Γιώργο Καπετανάκη από τον Πλάτανο Αμαρίου και έγινε και ο κουμπάρος στον γάμο του…

Οικογενειακή φωτογραφία του 1926 στον Άη Γιάννη. Ανάμεσα στους γονείς Γιάννη Ζαχαριουδάκη ή Σπυριδογιάννη και Αργυρώ Ζαχαριουδάκη, τα παιδιά τους από αριστερά: Αντωνία, Μαρία, Σπύρος και Αριστείδης

Ξεκίνησε από την Αγία Γαλήνη και μέσα στην κατοχή με τους γονείς και τα άλλα τέσσερα αδέλφια του, οι Γερμανοί καταχτητές τους ξεσπίτωσαν και αναγκάστηκαν να έλθουν στον Άη Γιάννη. «Περνούσαμε καλά στην Αγία Γαλήνη», θυμάται στα παιδικά του χρόνια. «Η γιαγιά μου έκανε 14 παιδιά και την άκουα και έλεγε πως έκανε 14 μερωτικούς συντέκνους. Λίγοι ήταν, τότε, οι φτωχοί στο χωριό, γιατί η Αγία Γαλήνη είχε μεγάλη κίνηση στο λιμάνι, πιο πολλή και από το Ρέθυμνο! Από το Αμάρι και τον Άη Βασίλη φέρνανε με τα γαϊδουράκια στο λιμάνι φορτία με πυρήνα και χαρούπια για τα βαπόρια. Ύστερα ψωνίζανε από τα μαγαζιά και γυρίζανε στα χωριά τους. Τότε υπήρχε κόσμος και να φανταστείς που η Αγία Γαλήνη είχε διθέσιο δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο…»

«ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ…»

Όταν μέσα στα κατοχικά χρόνια η πολυμελής οικογένεια μετεγκαταστάθηκε στον Άη Γιάννη, ο Βασιλάκης στα 11 του και «αφού ξεσκόλισε», χρειάστηκε για να «ζήσει το σπίτι» να δουλέψει στην υπηρεσία εύπορων κατοίκων της περιοχής. Για ένα χρόνο, λοιπόν, «φαμέγιος του Μανωλιτσάκη στις Λαμπιώτες» έκανε και τις δεκαπενταμερίες του στις αγγαρείες των Γερμανών στο αεροδρόμιο Τυμπακίου, και συνέχεια έκανε ανάλογη… θητεία και στις περιουσίες του Γιώργου Παττακού στο Αποδούλου. «Κακές εποχές μέσα στη δυστυχία και δουλειά από ήλιο σε ήλιο», παρατηρεί γυρνώντας τον χρόνο πίσω…

Μέσα στον πλούτο των γενεών που είναι η συνέχειά του, παραμένει αμετακίνητος στο χωριό του και τα χρόνια φεύγουν σαν… νερό. Έχοντας διανύσει τα περισσότερα χιλιόμετρα της ζωής του, είναι πλέον παρατηρητής στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται και καταλήγει στη διαπίστωση: «Στα χωριά δεν έχουμε καταλάβει ακόμη τη φτώχια, αλλά τη φτώχεια τη νιώθουν οι τεμπέληδες». Έσβησε το ένα τσιγάρο και άναψε το άλλο! Με αυτό το τσιγάρο «σκοτώνει» την πλήξη που νιώθει. «Ναι, με ευχαριστεί το τσιγάρο, κάνει κακό αλλά απασχολεί τη μυαλό μου…»