Ο Γιώργος Μαργαρίτης λυγίζει στον αέρα για τα παιδικά του χρόνια: ''Δεν είχαμε να φάμε, δεν είχαμε ρούχα να φορέσουμε''

Το όνομά του έγινε συνώνυμο του λαϊκού τραγουδιού αλλά και του -καλώς εννοούμενου-«μάγκα» ενώ έχει σημαδέψει το ελληνικό τραγούδι τόσο με τη βαριά χροιά του όσο και με τις απρόσμενες συνεργασίες του και το «φλερτ» του με τη ροκ μουσική.

Ο σπουδαίος λαϊκός, αλλά και ροκ, Γιώργος Μαργαρίτης έρχεται στην παρέα του «Αυτός και ο άλλος» με τους Θοδωρή Βαμβακάρη, Τάκη Γιαννούτσο, την Τρίτη 7/6, λίγο μετά τα μεσάνυχτα.

Μιλάει για τον νέο του, καθαρά προσωπικό, δίσκο, «Εδώ τα καλά τραγούδια», για το πώς προέκυψε η συνεργασία του με τον Φοίβο Δεληβοριά και αν θεωρεί όντως τη γυναίκα «Αίνιγμα». Απαντά στην απορία πολλών, τι τον ώθησε, αν και λαϊκός τραγουδιστής, να κάνει τόσο διαφορετικές συνεργασίες, εγκαινιάζοντας μια τάση που ακολούθησαν αργότερα και άλλοι λαϊκοί καλλιτέχνες.

Διηγείται με τον δικό του, μοναδικό τρόπο, άγνωστα περιστατικά από τη ζωή του στη νύχτα, τον «πόλεμο της μαρκίζας» και περιγράφει ακραίες και ιδιαίτερες εμπειρίες .

«Επιστρέφει» στο χωριό που μεγάλωσε, στα Τρίκαλα, ανακαλεί τις δυσκολίες που τον ανάγκασαν να έρθει στην Αθήνα και θυμάται πώς ένιωσε όταν πρωτοείδε τονΤσιτσάνη να παίζει μπουζούκι. Μιλάει για τις εξαρτήσεις του από το αλκοόλ και τον τζόγο, για την οικογένεια και για τα σχέδια του, που είναι πάντα γεμάτα τραγούδια.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης έχει ζήσει 100 ζωές και μας τις αφηγείται όλες.

Επίσης μιλάει για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια. 

Μάλιστα μιλώντας για αυτά «λύγισε» στον αέρα.

«Οι ευχάριστες στιγμές των παιδικών μου χρόνων ήταν ο καημός που υπήρχε μέσα μου για το καλό τραγούδι. Στο δημοτικό, που άκουγα μουσική στα καφενεία του χωριού και στους μεγαλύτερους από μένα που γλεντούσαν και τα έσπαγαν με τσιπουράκι και στραγάλια. Αυτό ήταν το καλό μου. 

Από κει και πέρα δεν θέλω να το θυμάμαι το χωριό μου» είπε αρχικά.

«Συγνώμη, δεν θέλω να θυμάμαι την παιδική μου ηλικία» υπογράμμισε, συγκινημένος και προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του, ο Γιώργος Μαργαρίτης και συνέχισε: «τι να πρωτοθυμηθώ… που δεν είχαμε να φορέσουμε ρούχα; Που δεν είχαμε να φάμε; Δεν εύχομαι στην πατρίδα μας να ξανασυμβεί αυτό το πράγμα».