''Έγραψα status στο Facebook για να βρω το φάρμακο του καρκινοπαθούς αδελφού μου''

«Οι καρκινοπαθείς έχουν δικαίωμα να έχουν πρόσβαση στις υπάρχουσες θεραπείες και το αν τελικά θα σωθούν ή όχι να το αποφασίσει ο Θεός και όχι κάποιοι άνθρωποι, που τους ξεγράφουν πρόωρα από τη ζωή με... λογιστικά κριτήρια» λέει η κ. Αρτεμις Τσουκαλά.

Στους δρόμους βγαίνουν οι καρκινοπαθείς, που «πληρώνουν» ακόμα και με την ίδια τη ζωή τους τη «χαλάρωση» της μέριμνας για απρόσκοπτη πρόσβαση στις απαραίτητες χημειοθεραπείες, αποτέλεσμα μιας απίστευτης απορρύθμισης που εντείνεται και λόγω των πρόσφατων κινητοποιήσεων στον χώρο της Υγείας. Βασικές αιτίες των αλυσιδωτών προβλημάτων παραμένουν οι δυσλειτουργίες, οι οργανωτικές αδυναμίες και κυρίως τα χρέη του νέου ασφαλιστικού «υπερ-ταμείου», του ΕΟΠΥΥ.

Την Τετάρτη στις 11 το πρωί οι καρκινοπαθείς θα συγκεντρωθούν στο Σύνταγμα, με συμμετοχή και άλλων ομάδων ασθενών, σε μια ύστατη προσπάθεια να ακουστεί η φωνή τους και να τονισθεί ότι σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να διαταράσσεται το αυστηρό ιατρικό χρονοδιάγραμμα λήψης των φαρμάκων τους, κάτι που συμβαίνει αυτή τη στιγμή και συνεπάγεται επιδείνωση της υγείας τους.

Οι αγωνιώδεις εκκλήσεις δεκάδων ασθενών και των συγγενών τους προς πάσα κατεύθυνση κυριαρχούνται από εξωπραγματικές ιστορίες εγκατάλειψης και αναλγησίας των υπηρεσιών, σε βάρος τους.

Παρότι πολλοί πρόλαβαν, προτού αρχίσουν οι κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών, να προμηθευτούν τα φάρμακά τους, υπάρχουν αρκετοί ασθενείς που δεν έχουν το σκεύασμα που χρειάζονται. Ορισμένοι, μάλιστα, έχουν σταματήσει τις χημειοθεραπείες τους, ενώ κάποιοι άλλοι, που έχουν ήδη στερηθεί για καιρό την απαραίτητη θεραπεία, παρουσιάζουν επιδείνωση.

Αγώνας δρόμου.
Αυτή η αγωνία της εξεύρεσης φαρμάκου είχε κυριεύσει για μήνες μια οικογένεια στον Βόλο, τα μέλη της οποίας έφτασαν μέχρι τη" Γερμανία για να βρουν τελικά το φάρμακο για τη χημειοθεραπεία του καρκινοπαθούς συγγενούς τους. Μάλιστα, η αδελφή του ασθενούς, από τον Μάρτιο μέχρι και τις αρχές Μαΐου, μέσα από μια καθημερινή βασανιστική διαδικασία, πέτυχε και ένα άλλο απίστευτο ρεκόρ: Τηλεφώνησε σε όλα τα φαρμακεία της χώρας, αλλά και σε όλα τα νοσοκομεία σε Αθήνα και επαρχία, σε ορισμένα δύο και τρεις φορές, αναζητώντας το δυσεύρετο, απαραίτητο φάρμακο.

Πρόκειται για την Αρτεμη Τσουκαλά που εργάζεται στο Τελωνείο Βόλου και η οποία μετά από αγωνιώδη προσπάθεια κατάφερε να συγκεντρώσει τμηματικά τις 117 αμπούλες του κυτταροστατικού «Deticene» που χρειάζονταν για τη χημειοθεραπεία του 50χρονου αδελφού της.

«Τηλεφωνούσα καθημερινά, έχοντας μπροστά μου ατέλειωτες λίστες και σε κάθε τηλεφώνημα περίμενα με λαχτάρα μια θετική απάντηση ότι "ναι, έχω το φάρμακο"», αφηγείται στο «Εθνος της Κυριακής» η κ. Τσουκαλά. «Κάθε 20 έως 30 συνεχόμενες αρνήσεις του τύπου "δυστυχώς κυρία μου δεν το έχουμε", "δεν υπάρχει" κλπ., βρισκόταν και κάποιος που έλεγε: "Ναι, υπάρχει, αλλά έχω μόνο λίγες αμπούλες". Ετσι άρχιζε μια διαδικασία για το πώς θα φτάσουν στα χέρια μας.

Με βοήθησαν και ορισμένοι συνάδελφοι, κάνοντας τις δικές τους επαφές σε φαρμακεία στην περιοχή τους. Μετά απ' όλη αυτή την προσπάθεια, βρήκα μικρές ποσότητες από το φάρμακο στο Λουτράκι, στη Βέροια, τη Θεσσαλονίκη. Αρχισα να ψάχνω μέσω φίλων και στο εξωτερικό. Ακόμα και στα φαρμακεία της Βουλγαρίας και των Σκοπίων αναζητήσαμε το φάρμακο. Μάλιστα στα Σκόπια, σε μια περίπτωση, μας είπαν ότι χρειάστηκαν το ίδιο φάρμακο και το αγόρασαν από την Ελλάδα!

Η ταλαιπωρία μας ξεκίνησε πολύ πριν από την αναζήτηση του φαρμάκου. Τον Ιανουάριο, μετά από κάποια ανεξήγητα συμπτώματα, ο αδελφός μου άρχισε τις εξετάσεις στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας χωρίς να γίνεται η διάγνωση, ακόμα και μετά από νοσηλεία σχεδόν δύο μηνών.

Εκεί μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που κάνουν ό,τι μπορούν, ζήσαμε και το μαρτύριο των ελλείψεων. Για τη βιοψία δεν είχαν όλες τις χρώσες ουσίες, τα αντιδραστήρια. Ακόμα και τα "betadine" και τις γάζες που χρειάστηκαν, τα πήγαμε εμείς. Δεν απέδωσε ούτε το χειρουργείο που έκανε στον θώρακα και η βιοψία βγήκε αρνητική.

Ταλαιπωρήθηκε αρκετά, ώσπου στη χειρουργική του Λαϊκού στην Αθήνα, σ' ένα εντελώς άλλο κλίμα, με μία βιοψία λεμφαδένα, έγινε η διάγνωση, που ήταν "λέμφωμα Χότσκινς". Τα πιο δύσκολα άρχισαν την παραμονή που αποφασίστηκε η ενδεδειγμένη χημειοθεραπεία με "Deticene", όταν ο γιατρός του μας ενημέρωσε ότι δυστυχώς υπάρχει έλλειψη αυτού του φαρμάκου, όχι μόνο στο φαρμακείο του νοσοκομείου, αλλά σε όλα τα νοσοκομεία και στα ιδιωτικά φαρμακεία.

Η αξία του είναι μόλις 3,75 ευρώ και για κάθε θεραπεία του αδελφού μου χρειάζονταν 9 ενέσεις, συνολικά 117 αμπούλες».

Εδώ κόστιζε 3,75€ και στη Γερμανία η τιμή του ήταν 40!

«Επρεπε να έχω έγκαιρα, κάθε δύο εβδομάδες, 9 αμπούλες, όμως πολλές φορές το φάρμακο δεν βρισκόταν. Εγραψα επιστολές σε αρμοδίους, στον ΕΟΠΥΥ, τηλεφώνησα στον ΕΟΦ, στους φαρμακευτικούς συλλόγους, παρακάλεσα αντιπροσώπους φαρμακαποθηκών, χωρίς αποτέλεσμα. Αρχισα να γράφω μηνύματα μέσω του Διαδικτύου, με αγγελίες στα τοπικά ΜΜΕ, ακόμα και το facebook χρησιμοποίησα και βρέθηκαν τελικά άνθρωποι που απάντησαν, εξασφαλίζοντάς μας μέρος της θεραπείας. Ωσπου μέσω φίλων μάθαμε ότι υπάρχει πιθανότητα να βρούμε το φάρμακο στη Γερμανία. Πράγματι, σε ιδιωτικά φαρμακεία εκεί βρήκαμε το ''Deticene'', μόνο που αντί για 3,75 ευρώ η αμπούλα κόστιζε... 40 ευρώ!

Τελικά, με τη βοήθεια ενός Γερμανού γιατρού καταφέραμε και αγοράσαμε, μέσω δημόσιου νοσοκομείου, τις 20 τελευταίες ενέσεις προς 18 ευρώ τη μία». Εύλογα η κυρία Τσουκαλά αναρωτήθηκε για τα αίτια τόσο της έλλειψης του φαρμάκου από την ελληνική αγορά όσο και για τη διαφορά στην τιμή. «Η διαφορά τιμής σε σχέση με την Ελλάδα, όπως μου εξήγησαν αργότερα φίλοι από τον χώρο της Υγείας, ίσως ερμηνεύει και τον λόγο της... εξαφάνισής του με τις λεγόμενες ''παράλληλες εξαγωγές''. Δηλαδή κάποιοι μεσάζοντες εξάγουν φάρμακα που στην Ελλάδα είναι φτηνότερα και πετυχαίνουν μεγάλα κέρδη».

Η ιστορία της κ. Τσουκαλά έμελλε να έχει αναπάντεχη εξέλιξη. Ενώ είχε επιτέλους βρει, ύστερα από τόσο κόπο, όλες τις απαραίτητες αμπούλες για την ομαλή συνέχιση της χημειοθεραπείας του αδελφού της, οι γιατροί έκριναν ότι η αρρώστια προχώρησε και έπρεπε να αλλάξει το θεραπευτικό σχήμα. Αρχισε έτσι νέος κύκλος αναζήτησης για φάρμακα από το κοκτέιλ, που επίσης είναι δυσεύρετα και ακριβά. Οσο για τις αμπούλες που περίσσεψαν;

«Πάω μια μέρα στο νοσοκομείο και εκεί που περίμεναν άνθρωποι με την ίδια πάθηση του αδελφού μου τους λέω ''όποιος χρειάζεται το φάρμακο, έχω να του δώσω''. Τότε συνέβη κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ» λέει η κ. Τσουκαλά. «Τρέξανε κάποιοι, έπεσαν πάνω μου ζητώντας το! Γι' αυτούς ήταν τύχη που βρέθηκε έστω μέρος από τη θεραπεία τους χωρίς να περάσουν το δικό μου μαρτύριο.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ
jkritikos@pegasus.gr

Πηγή: ethnos.gr