Ο Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος σχολιάζει τις ταινίες της εβδομάδας: Μέτριος «Φρανκενστάιν» , κλισέ «Κλέφτρα των βιβλίων» , υπέροχο «Νεμπράσκα»

Αργήσαμε λίγες μέρες αλλά είμαστε και πάλι εδώ με τις ταινίες της τρέχουσας εβδομάδας... Έχουμε λοιπόν και λέμε:
 
Ήδη προβάλλονται το Φρανκενστάιν με τον Άαρον Έκχαρτ. Η ταινία χρησιμοποιεί τον θρύλο του Φρανκενστάιν και μας παρουσιάζει ένα δημιούργημα του παλαβού επιστήμονα που μάχεται το καλό και το κακό με αγαθή διάθεση. Μέτρια οπτικά εφέ, συμπαθητική ιστορία, με τον Άαρον Έκχαρτ να κερδίζει το στοίχημα και τη Μιράντα Όττο να κρατάει τις ισορροπίες. Θα μπορούσε να είναι έντονα αντικληρική ταινία αλλά δειλιάζει!
 
Η εκδίκηση του Έντερ δεν τιμά το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε. Ένα καστ που όλοι τους διεκπεραιώνουν, μια ιστορία που θα ήθελε να απευθύνεται και σε μεγαλύτερα από 12 ετών παιδιά –αλλά δεν τα καταφέρνει- και μια αψυχολόγητη λύση κινηματογραφικά και νοηματικά στο τέλος.

 
Η κλέφτρα των βιβλίων κλέβει λίγη από την υπομονή μας. Σε μια αγγλόφωνη Γερμανία (μη ρωτάτε) στους ημερολογιακούς πρόποδες του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, η σχεδόν ορφανή κεντρική ηρωίδα μαθαίνει ανάγνωση και τροφοδοτείται από τη γνώση.

Κλισέ κακοτεχνίες σε μια φορτισμένη συναισθηματικά μεταφορά γνωστού μπεστ σέλλερ με τους Τζέφρυ Ρας και Έμιλυ Γουάτσον να μην σώζουν την «ελαφριά» δημιουργία που φιλοδοξούσε να είναι ένα σπουδαίο κεφάλαιο στον χώρο της τέχνης.
 


Στο υπέροχο Νεμπράσκα του δύο φορές βραβευμένου με Όσκαρ Αλεξάντερ Πέιν,  βλέπουμε την ιστορία του Γουντυ Γκραντ που από τη μιά στιγμή στην άλλη γίνεται τοπικό σελέμπριτυ όταν αποκαλύπτει στην κωμόπολη που μεγάλωσε πως κέρδισε 1000000$ σε διαγωνισμό. Το μόνο που χρειάζεται κατά τα λεγόμενα του είναι να πάει στη Νεμπράσκα να παραλάβει το βραβείο του.



Ο γεράκος όμως που είναι στα πρώτα στάδια του αλτσχάιμερ δεν μπορεί να καταλάβει ότι έχει εξαπατηθεί από διαφημιστικό τρικ. Ο γιός του αποφασίζει αν ταξιδέψει μαζί του μέχρι τον τελευταίο σταθμό, εκεί που αλήθειες και ψέματα θα μπουν στη σωστή θέση. Η Νεμπράσκα, ποιητικά μεταμορφώνεται σε καβαφική Ιθάκη στην υποψήφια για 6 βραβεία Όσκαρ ταινία. Χαμηλού κοντράστ ασπρόμαυρη φωτογραφία από τον Φαίδωνα Παπαμάικλ, αριστοτεχνική όλο καρδιά καθοδήγηση από τον επίσης Έλληνα Αλεξάντερ Πέιν με τον Μπρους Ντερν και την Τζουν Σκουίμπ σε ερμηνείες τόσο αληθινές που σε κάνουν να σπαράξεις από αληθινό πόνο.

Σε δεύτερο ρόλο έκπληξη που αδικαιολόγητα αγνοήθηκε από τις υποψηφιότητες, ο Ντέβιν Ρατρέι -που γνωρίσαμε ως αδελφό του Μακόλευ Κάλκιν στο Μόνος στο σπίτι-. Ο Πέιν κάνει μια ουσιαστική σπουδή στη σημασία της στιγμής που περνά και δεν χάνεται… τα μικρά και φαινομενικά ασύνδετα στιγμιότυπα των ηρώων γίνονται τόσο καταλυτικά στην εκκαθάριση της αλήθειας του κεντρικού ήρωα και υπηρετούν με τόλμη ένα σενάριο με καρδιά.
 


Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά είναι μια ενσυνείδητα άνιση ταινία  που κάνει μια εκ βαθέων εξερεύνηση στη μοναξιά μετά τη διασημότητα.  Κεντρικός ήρωας είναι ένας δημοφιλής παρουσιαστής που στην προσπάθεια του να έρθει εκ νέου στην πρώτη γραμμή, σκηνοθετεί την εξαφάνιση του.

Ο ίδιος όμως δεν θα βρει ποτέ τον ιδανικό χρόνο για να επιστρέψει έτσι σαν σκουλήκι θα παραμείνει στο κουκούλι του που πλέον θα είναι το φρούριο της δικής του ανελεύθερης ελευθερίας. Μελετημένο στην αφήγηση του, με ένα Στέργιογλου σε μια δοξαστική ερμηνεία. Η μέγιστη έκπληξη είναι ο σκηνοθέτης Σίλας Τζουμέρκας σε ένα ρόλο που ερμηνεύει με αφοπλιστική απλότητα και κατανόηση. Η Μαρία Καλλιμάνη για ακόμα μία φορά ιδανική στον χώρο δράσης της. Από το δείγμα γραφής –και επικοινωνίας- της Ελίνας Ψύκου, περιμένουμε πολλά στο άμεσο μέλλον.

 

Τέλος ο Τζάκ Ράιαν, ένας συγχρονότερος και περισσότερο «τζειμσμποντίζον» Μπορν  που αυτά που σου υπόσχεται, τα προσφέρει απλόχερα και σε αφθονία (Ξέχασα να αναφέρω πως φοράει και ένα υπέροχο ρολόι). Πως να τον περιγράψουμε όμως καλύτερα... Ίσως παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι: “Πατριώτης θα πει να μιλάς με σιωπή και να ακούνε οι άλλοι”. Από την άλλη “καλλιτέχνης είναι αυτός που δεν γίνεται αντιληπτός όταν αποδίδει ένα ρόλο”. Υπερασπιστές της νέας ιδεολογίας (του χρήματος) ο υπερκατάσκοπος μας ταξιδεύει σε μια σύγχρονη ψυχροπολεμική Ρωσία και η περιπέτεια του δεν υπάγεται στιγμή σε ιδεολογικό πλαίσιο. Δυο έξυπνες κινηματογραφικές αναφορές, αυτή του “μωρού της Ρόζμαρυ” που βλέπει η ηρωίδα που υποδύεται η Κίρα Νάιτλυ και του “sorry wrong number” που θα παρακολουθήσει ο Τζακ, σε ένα σινεφιλ θα πουν πολλά περισσότερα και πιό ουσιαστικά από όποιες αναλύσεις μπορεί να διαβάσει. Η ατάκα με την οποία κοπήκαμε στα γέλια ήταν αυτή της Κίρα Νάιτλυ όταν προσπαθεί να ανακαλύψει τι συμβαίνει με τον σύντροφο της και έχει αλλάξει. Αυτός θα της πει σε στιγμή κρίσης:
-Είμαι στη cia.
 
Εκείνη ανακουφισμένη θα του απαντήσει…

-Σε ευχαριστώ θεούλη μου. Nόμιζα ότι έχεις γκόμενα.