Αντώνης Τριφύλλης: Αν η Μεγάλη Βρετανία θέλει, η Ευρωπαϊκή Ένωση το επιθυμεί;

Πολύ μελάνι χύθηκε όλα αυτά τα χρόνια για το περιβόητο Brexit. Και είναι φυσικό. Μια χώρα με ισχυρή οικονομία και ανεπτυγμένο εμπόριο, με βαθιά ριζωμένους δημοκρατικούς θεσμούς και αποτρεπτική στρατιωτική δύναμη ήταν απώλεια για την Ευρώπη.

Πολλοί έκτοτε προφήτευσαν ή απείλησαν ή προέτρεψαν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας. Μάταιος κόπος. Όχι απλά δεν υπήρξαν αποχωρήσεις, αλλά εκφράστηκε επιθυμία για νέες προσχωρήσεις, όπως για παράδειγμα από τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων. Και πρόσφατα, μετά την ρωσική εισβολή η Ουκρανία, η Μολδαβία και η Γεωργία έχουν εκφράσει την επιθυμία ένταξής τους στην Ένωση.

Βέβαια η ένταξη είναι μια μακροχρόνια διαδικασία με όρους και προϋποθέσεις που δεν είναι εύκολο να υλοποιηθούν και μπορείτε να δείτε τις λεπτομέρειες στον πιο πάνω σύνδεσμο. Με δυο λέξεις οι χώρες μέλη, και βέβαια και όσες έχουν υποβάλει αίτημα ένταξης, οφείλουν να αποδέχονται και να εφαρμόζουν τους κανόνες της φιλελεύθερης οικονομίας και τους Κανόνες Δικαίου.

Το μεγάλο «όπλο» της Ένωσης είναι το ελεύθερο εμπόριο που ήταν και είναι η ισχύς της, η οποία την κατέστησε πρώτη εμπορική δύναμη στον κόσμο. Να θυμίσουμε ότι οι εισαγωγές της διασφαλίζουν την άρση των γραφειοκρατικών εμποδίων και άλλων διαδικασιών με τεράστιο κέρδος για τα κράτη μέλη, τις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές, όπως παρουσιάζεται στην τελευταία έρευνα της EUROSTAT. Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα μας.

Οι φάσεις του Brexit

Ύστερα από το δημοψήφισμα που διοργάνωσε ο τότε πρωθυπουργός Κάμερον για ψηφοθηρικούς λόγους και αντίθετα με τις προσδοκίες του, η πλειοψηφία τάχθηκε υπέρ της Εξόδου. Οι υπέρμαχοι της Εξόδου κέρδισαν με μικρή διαφορά (51.89%-48.11%). Το πώς τα κατάφεραν πολλοί, θυμόμαστε τον ρόλο τού διαβόητου Cummings και του σκανδάλου της Brexit Analytica. Οι υποκινητές του σχεδίου χρησιμοποίησαν το ψεύδος. Πίσω από το περίφημο σλόγκαν ‘’Take back control’’ αναφέρθηκαν σε μια σειρά από γεγονότα που υπήρξαν μόνο στην φαντασία τους, όπως για παράδειγμα την δήλωση του Μπόρις Τζόνσον ότι 100 εκ. Τούρκοι θα μεταναστεύσουν στην χώρα! Υποκινητές αυτής της χιτλερικού τύπου προπαγάνδας ήταν υπερπλούσιοι Βρετανοί επιχειρηματίες που μετέτρεψαν πολιτικά υποκείμενα σε ανδρείκελά τους. Οι ίδιοι μετέφεραν τα assets τους στην Ευρώπη όταν είδαν ή προέβλεψαν τις επιπτώσεις του Brexit.

Όλες οι υποσχέσεις τους για εισροή ξένων κεφαλαίων ή διμερείς εμπορικές σχέσεις με τρίτες χώρες απέτυχαν. Η περίφημη φράση του Τσώρτσιλ στην μνημειώδη ομιλία του στην Βουλή «.. ακόμη και αν χάσουμε την χώρα μας, θα πολεμήσουμε από τις αποικίες» δεν επαληθεύτηκαν. Ελάχιστες εμπορικές συμφωνίες προχώρησαν με μηδενικό κέρδος για τους Βρετανούς. Ακόμη και οι ΗΠΑ μέχρι σήμερα δεν έχουν καταλήξει σε συμφωνία.

Σε ελάχιστο πολιτικό χρόνο ένα – ένα τα οχυρά έπεφταν. Οι βιομήχανοι, οι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι, οι αγρότες και οι εργαζόμενοι στο περίφημο «κόκκινο τείχος», το προπύργιο για δεκαετίες των Εργατικών, κατανόησαν το μεγάλο ψέμα.

Σήμερα η μεγάλη χώρα βρίσκεται σε βαθιά οικονομική κρίση. Το αποδεικνύουν οι δημοσκοπήσεις ή οι ενδιάμεσες εκλογές σε μονοεδρικές- προπύργια των Συντηρητικών, οι οποίες κερδίζονται από τους Εργατικούς. Τέλος δεν ξεχνάμε την χαίνουσα πληγή του καθεστώτος που συμφωνήθηκε από τα δυο μέρη για την Βόρεια Ιρλανδία. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα την κρίση των Συντηρητικών που εκφράζεται με λογαριθμικό τρόπο τα τελευταία χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να παρακολουθήσει τις συνεχείς αλλαγές στην κορυφή της εξουσίας.

Πόσοι πρωθυπουργοί και πόσοι υπουργοί έχουν αλλάξει τους τελευταίους μήνες είναι μια απόδειξη της πολιτικής κρίσης. Όλα αυτά αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις. Στο δημοψήφισμα το 51,89% ψήφισε υπέρ της Εξόδου και το 48,11% κατά. Σήμερα ο μέσος όρος των δημοσκοπήσεων δίνει 48% κατά του Brexit και 40% υπέρ. Και σε κάθε νέο κύμα δημοσκοπήσεων η διαφορά αυξάνει. Η προτίμηση στους Εργατικούς έχει ξεπεράσει κατά πολύ τους αντιπάλους του.

«Μακριά για ν’ αγαπιόμαστε»

Φυσικά οι δημοσκοπήσεις είναι φωτογραφίες της στιγμής και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στις εκλογές, αν δεν υπάρξουν πρόωρες – μετά από δυο χρόνια. Στην υποθετική λοιπόν υπόθεση ότι φτάνουμε σε ένα σημείο αντιστροφής των δεδομένων και η Μ. Βρετανία με ένα νέο δημοψήφισμα ζητήσει την επανένταξη, πώς πρέπει να αντιδράσει η ‘Ένωση; Κατά τα την γνώμη μου θα υπάρξει στα παρασκήνια μια ευγενική άρνηση και η γραμμή του Κιρ Στάμερ θα επικρατήσει. Δηλαδή η σταδιακή και γρήγορη χαλάρωση των εμποδίων του σκληρού Brexit στις εμπορικές σχέσεις μας είναι απαραίτητη και για τις δυο πλευρές. Υπάρχει όμως και ο παράγων «ταυτότητα». Δεν πρέπει να ξεχνάμε την εθνική ταυτότητα του μεγάλου συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ. Για όλους αυτούς του λόγους να θυμηθούμε την ρήση «μακριά για να αγαπιόμαστε».

*Ο Αντώνης Τριφύλλης είναι μέλος της διαΝΕΟσις και του ΕΛΙΑΜΕΠ, πρώην στέλεχος της Ε.Ε.