Ο Βασίλης Κανέλλης γράφει για τον έρωτα Βανδής - Μπισμπίκη: Ξαφνικά πόλεμος στα social media - Ας τους αφήσουμε ήσυχους οι κήνσορες της ηθικής

Γράφει ο Βασίλης Σ. Κανέλλης στο In.gr 

Ποιες εκλογές και ποιες συγκρούσεις. Η Βανδή και ο Μπισμπίκης είναι το θέμα που κυριαρχεί. Το –ας πούμε- βαρύ –ας πούμε- ζεϊμπέκικο του ηθοποιού και το φιλί στην πίστα μπροστά σε εκατοντάδες θεατές και χιλιάδες άλλους μέσω των βίντεο που τραβήχτηκαν.

Και ξαφνικά πόλεμος στα social media.  «Τι χορός είναι αυτός;», «Ξεμωράθηκαν στα 50 τους», «σα δεν ντρέπονται να κάνουν σα μικρά παιδιά», και άλλα πολλά σεξιστικά, ρατσιστικά και άκρως κουτσομπολίστικα.

Όχι ότι δεν υπάρχει σχέση, αλλά δεν είναι κακό για τις δουλειές τους να την «πουλάνε» στον σοσιαλμιντιακό κόσμο που ζούμε και που αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της καθημερινότητάς μας.

Πόσοι θα ασχολούνταν άραγε με οποιονδήποτε έρωτα αν δεν υπήρχαν social media; Αν αυτά δεν τροφοδοτούνταν με υλικό συνέχεια προκειμένου η επικαιρότητα να παραμένει «καυτή»;

Η απάντηση είναι ελάχιστους.

 «Υποπτεύομαι βαθύτατα όσους διαφημίζουν την ευτυχία τους, ακόμη κι εμένα όποτε το έχω κάνει. Η απάντησή μου είναι: Είμαι σχετικά καλά και είμαι ευγνώμων».

Αυτό είχε πει η σπουδαία Μαλβίνα Κάραλη και δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε μαζί της. Πόσο θα είχε δικαιωθεί αν ζούμε κι έβλεπε τι γίνεται στα social media με τους «ευτυχισμένους» γάμους, τα «ευτυχισμένα» ταξίδια, τα «ευτυχισμένα» μωρά με τους γονείς και τις «ευτυχισμένες» σχέσεις και έρωτες.

Ολο αυτό το ψεύτικο, το κατασκευασμένο γαϊτανάκι εικόνων, δηλώσεων, εκφράσεων… λατρείας, οικογενειακής ευτυχίας, επαγγελματικής επιτυχίας… έχει τόσο κουράσει.

Και είναι τόσο ίδιο, όσο ίδια είναι τα μποτοξαρισμένα πρόσωπα κυρίων και κυριών που κάνουν καριέρα στο Instagram.

Όμως, μπορεί η διαφήμιση ακόμη κι ενός τρελού έρωτα να μην έκανε ποτέ κακό σε κανέναν, από την άλλη, όμως, δεν μπορούμε παρά να τους βγάλουμε και το καπέλο.

Η δημόσια έκφραση του έρωτά της Βανδή και του Μπισμπίκη, είναι στο κάτω – κάτω ό,τι πιο ανθρώπινο και ό,τι πιο φυσιολογικό. Ακόμη κι αν γίνεται επιτηδευμένα.

Τουλάχιστον γίνεται αδιαφορώντας για τα σχόλια, για τον ηλικιακό ρατσισμό, για την κλειδαρότρυπα. Γουστάρουν να αγαπιούνται και ας το κάνουν κάπως άγαρμπα.

Γουστάρουν να ερωτεύονται χωρίς να ντρέπονται για τίποτε. Και είναι ελεύθεροι άνθρωποι να δείχνουν την απελευθέρωσή τους. Τι πιο όμορφο από αυτό;

Ας τους αφήσουν, λοιπόν, ήσυχους όλοι οι κήνσορες της ηθικής που ξινίζουν το πρόσωπο βλέποντάς τους.

Ας τους αφήσουν ακόμη κι αν σπάσουν τα μούτρα τους.

Δικά τους είναι, ό,τι θέλουν τα κάνουν, δική τους είναι η ζωή, όπως θέλουν την χρησιμοποιούν και πορεύονται.

Το ζήτημα είναι αν εδώ ισχύει το: «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».

Διότι το αστείο είναι πως εκείνοι που έχουν βγει στα «κάγκελα» για το ζευγάρι, είναι και αυτοί που έχουν κάνει τη ζωή τους κόμικ όλα αυτά τα χρόνια.

Αλλά που δεν έχουν καθρέφτη στο σπίτι τους…