O Άγγελος Κωβαίος γράφει: O Ανδρουλάκης, ο Βαρουφάκης & οι νεοναζί ορίζουν τελικά την ατζέντα αυτών των εκλογών;

Εν όψει της κάλπης της 21ης Μαΐου διαπιστώνεται ότι η κεντρική συζήτηση δεν ορίζεται από κάποια κρίσιμη συνθήκη ή μια απειλή για την υπόσταση της χώρας: ορίζεται από τις ακρότητες του Βαρουφάκη, τις αμφιταλαντεύσεις του Ανδρουλάκη και κάποιες εκκρεμότητες που μπορεί να αποδειχθούν καθοριστικές.

Οι εκλογές πλησιάζουν, τα ψηφοδέλτια Επικρατείας ανακοινώθηκαν, για το ντιμπέιτ τα συμφώνησαν, η ατμόσφαιρα αρχίζει και «ζεσταίνεται». Οι αρχηγοί και οι υποψήφιοι δίνουν τη μία συνέντευξη μετά την άλλη, σε μια λίγο πολύ μάταιη προσπάθεια να πουν κάποια στιγμή κάτι καινούργιο και πρωτότυπο και στην πραγματικότητα όλοι περιμένουν την 21η Μαΐου, να δουν τι θα γράψει το κοντέρ και να επαληθευτούν ή  να διαψευστούν όλα αυτά τα σενάρια που έχουμε ακούσει.

Εν αναμονή όλων αυτών, κάποιες διαπιστώσεις έχουν την αξία τους, δίχως να σημαίνει ότι όλες αναγκαστικά επιδρούν με τον ίδιο τρόπο ή επηρεάζουν ισοβαρώς την ψήφο.

Η πρώτη διαπίστωση είναι ότι για τη διακυβέρνηση της χώρας ελάχιστα ακούμε. Αν εξαιρέσει κανείς τον Μητσοτάκη, ο οποίος έχει τέλος πάντων ένα σχέδιο με αρχή μέση και τέλος και λέει κάτι για το τι θέλει να κάνει, οι υπόλοιποι κάνουν κάτι ξέπνοες, ανεδαφικές ή εξωφρενικές εξαγγελίες, δίχως να λένε με ποιον θα τις υλοποιήσουν και πώς.

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι ενώ οι εκλογές περιγράφονται για κάποιον ανεξήγητο λόγο ως «οι κρισιμότερες της Μεταπολίτευσης», η ατζέντα δεν τίθεται από την κρισιμότητα των συνθηκών, ούτε καν από αυτούς που εμφανίζονται να διεκδικούν την πρωθυπουργία.

Έως τώρα, η ατζέντα της προεκλογικής συζήτησης έχει τεθεί:

α) από τον Ανδρουλάκη, ο οποίος θα πρέπει κάποια στιγμή να λάβει μία απόφαση για το τι θα κάνει, πώς και με ποιον και να δει (κι εμείς μαζί του) τι στο καλό θα σημάνει αυτό το αινιγματικό του για το τρίτο πρόσωπο στην πρωθυπουργία – αν φτάσουν εκεί τα πράγματα και αν και εφόσον διαμορφωθούν οι συνθήκες από τα μαθηματικά των εκλογών.

β) από τον Βαρουφάκη, με τις εξαλλότητες που περιέγραψε και το αναβαθμισμένο πρόγραμμα καταστροφής της χώρας που εξήγγειλε. Κάπως έτσι διέλυσε κάθε όνειρο του Τσίπρα και ανάγκασε τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ σε μία μάταιη και μετέωρη φλυαρία για το πώς θα κυβερνήσει, με τι τεχνάσματα και με ποιους συμμάχους. Με λίγα λόγια, ο Τσίπρας δεν έχει πλέον τίποτα να πει, ούτε και τρόπο να το υποστηρίξει.

γ) από τους ακροδεξιούς και τους νεοναζιστές, οι οποίοι έχουν ανακάμψει δημοσκοπικά και ψάχνονται για το πώς θα μπουν στη Βουλή. Αν αυτό συμβεί, πιθανώς να έχουμε περιπλοκές ή ενδεχομένως και να εμφανιστούν παράμετροι που θα διευκολύνουν τελικά κάποια κυβερνητική συμμαχία, μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για να είμαστε συγκεκριμένοι.

Υπό αυτές τις συνθήκες, μάλλον θα πρέπει να καταλήξουμε σε μία πιο ρεαλιστική προσέγγιση. Μπορεί οι εκλογές της 21ης Μαΐου να μην είναι οι κρισιμότερες της Μεταπολίτευσης, όμως σίγουρα θα είναι οι πιο παράξενες.