Γιατί «Οι Φόνισσες της Παπαδιαμάντη» είναι το απόλυτο, φετινό, ελληνικό θεατρικό hit (βίντεο)

Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος εξηγεί τι είναι αυτό που καθιστά τις «Φόνισσες της Παπαδιαμάντη» σε «must» αλλά και σε τι οφείλεται η μεγάλη επιτυχία που σημειώνουν

Θα κινδυνεύσω να γίνω συναισθηματικός. Ούτως ή άλλως, αυτός ήταν πάντα ο φόβος των Αλέξανδρου Ρήγα – Δημήτρη Αποστόλου, αυτή και η μαγεία της χημείας τους. Η σύνθεση μιας εκτός ελέγχου, απολαυστικής, ατακαδόρικης, «λαϊκής» θεατρικής φάρσας, με προβολή μια σκατοψυχιά κι επίκεντρο, ή μάλλον φινάλε, έναν παιδικό, σχεδόν αφελή ρομαντισμό.

Πιο εμφανές από ποτέ αυτό στις «Φόνισσες της Παπαδιαμάντη». Ίσως επειδή δεν είναι το καλύτερο έργο τους. Το πώς όμως κατορθώνει παρά τις δραματουργικές του ατέλειες, να είναι ένα από τα πιο απολαυστικά τους, βρίσκεται ακριβώς σε αυτά που έγραψα στην αρχή.

Υπάρχει μια εμμονή στα έργα τους με το θάνατο. Επειδή αγαπάνε σαν μικρά παιδιά τη ζωή. Και θέλουν να την ξορκίσουν από το κακό, το μαύρο. Να επανεφεύρουν την αθωότητα της μέσα από το φορμά της μαύρης κωμωδίας, που πιο λευκή και καθαρή φίλε, ειλικρινά δεν έχεις. Να στο πω και πιο χοντρά; Υπάρχει μια πολύ συνεπής πολιτική θέση και στάση. Γιατί το γαμήσι, ο θάνατος και η ζωή που διεκδικείς στη ζωή σου, είναι πολιτική θέση και στάση.

Υπάρχουν χαζά αστεία για να καβλαντίσουν τη μικροαστή μαντάμα που κάνει κομμωτήριο για να πάει θέατρο, «σοκ» ενσταντανέ για να την ερυθριάσουν και να αισθανθεί cool, προχωρημενιές για μυημένους, πανέξυπνες όπως πάντα pop αναφορές, υπάρχουν και άλλα πολλά άλλα όμως πολύ πιο σημαντικά και σαν χαβαλές και σαν περιεχόμενο, που δεν θα τα πιάσεις αν είσαι φύση θέση ευνούχος. Και φυσικά υπάρχει ένας υπερθίασος υπέροχων φονικών γυναικών. Που για να γλυτώσουν (σαν ηρωίδες) από την καταδίκη, σκαρφίζονται ένα αλλού γι αλλού σενάριο ψυχοπάθειας για κάθε μία από αυτές, προκειμένου να την σκαπουλάρουν με ελαφρυντικά.

Από κει και πέρα, το τι συμβαίνει επί δύο ώρες σε ένα μάλλον ατυχές σκηνογραφικά τοπίο, από όλες τους, είναι σαρωτικό ντελίριο απόλαυσης. Όχι τόσο ανώδυνο, σαν ξεφλούδισμα και τηγάνισμα πατάτας είναι. Ναι, μια πατάτα είναι απόλυτα ταπεινή, φαινομενικά εύκολη και όμως τόσο απολαυστική στο τραπέζι. Αλλά χρειάζεται τον κόπο της και μια πουτανιά για να την απολαύσεις και δεν σου βγαίνει και πάντα κριτσανιστή. Υστερίες, σιωπές, μπαλαφάρα, σουρεαλισμός, (και κάποιες ατυχείς, μικρές ευτυχώς κοιλίτσες με ευρήματα που δεν δικαιολογούν την ύπαρξη τους) όλα το ένα μετά το άλλο στη σκηνή του Πειραιώς 131.

Με τις πρωταγωνίστριες να βρίσκονται σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του έργου στη σκηνή, χωρίς καν δικαίωμα να πάρουν ανάσα, σε συγχρονισμό φρενίτιδας. Μιλάνε, εξομολογούνται, παραμυθιάζουν και παραμυθιάζονται, απέναντι σε μια ξινή εισαγγελέα (η Κωνσταντίνα Μιχαήλ σε άλλη μια έκπληξη της ευλυγισίας του υποκριτικού της εύρους) και την τζαζ βοηθό της, την απολαυστική όπως πάντα Ελένη Καστάνη που υποτίθεται πως είναι η εγγόνα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και θέλει να τις βοηθήσει.

Με έναν πετυχημένο χειρισμό σκιαγράφησης της προσωπικότητας τους από τους Ρήγα – Αποστόλου, ανάμεσα στην κομιξάδικη καρικατούρα, τη γείωση, την αμήχανη σιωπή (Τζέσι Παπουτσή, πίστεψε με, σε λατρεύουμε όταν ουρλιάζεις αλλά όταν ανακαλύπτεις την ποιότητα της σιωπής σου και της έκφρασης της απόγνωσης σου, είσαι κάτι ιδιαίτερο).

Η Χρύσα Ρώπα ήταν ανέκαθεν μια υπερκινητική turbo μηχανή θεατρικής χαράς, αν και για μια φορά, ίσως (λέω εγώ ο αδαής) δεν θα της έκανε κακό να συνδυάσει αυτή την αγαπημένη θεατράλε εξωστρέφεια της, με το μέσα της. Η Νατάσα Καλογρίδη είναι μια εντυπωσιακή, σκηνική φιγούρα που κι αυτή θα πρέπει κάποια στιγμή (λέω εγώ) να σταματήσει να καβλαντίζει με το πόση εντύπωση μπορεί να προκαλεί. Η Σοφία Βογιατζάκη στα καλύτερα της. Βάζει μπαλαούρο το σήμα κατατεθέν, μανιοκαταθλιπτικό της υστερικό γέλιο και ανακαλύπτει την ποιότητα της αυτοσυγκράτησης. Η σωστά μετρημένη Παρθένα Χοροζίδου, στο ρόλο της καλόγριας που είχε στα «Κορίτσια με τα Μαύρα» μετατρέπει τη χριστιανική παρθενική χαζομάρα, σε εφηβικό πάρτι.

Ο κούκλος Πατρίκιος Κωστής, μια από τις πιο σέξι φάτσες αρσενικού που έχω τσεκάρει εδώ και καιρό στην ελληνική σόου μπιζ, βάζει ένα λάθος πέναλτι στον εαυτό του και το ξεδίπλωμα της κωμίκας του, δέσμιος ενός (δικαιολογημένου μεν αλλά) ναρκισσισμού. Η σούπερ σέξι Ναταλία Δραγούμη σε ρόλο πουτάνας, έχει ίσως τον πιο αδικημένο συγγραφικά ρόλο. Που τον δικαιώνει εκρηκτικά η ίδια, όταν λίγο πριν το φινάλε, δίνει το έναυσμα για την μετατροπή της τρελής κωμωδίας σε δραματική κομεντί ευαισθησίας και απελευθέρωσης.

Ναι, εκεί κάπου στο λίγο άτσαλα γραμμένο αλλά τίμιο συναισθηματικά φινάλε, είναι που όμως παραδίνεσαι στη γλυκιά του αισιόδοξη αφέλεια. Κατανοώντας γιατί γέλαγες (και γέλαγες τρελά) τόση ώρα. Επειδή οι Ρήγας – Αποστόλου, για άλλη μια φορά, έπαιξαν έξυπνα με το τρικ του να δακρύσεις. Με το φόβο του να ζήσεις πληρώνοντας το τίμημα. Δημιουργώντας μια γνήσια λαϊκή, τρελή κωμωδία, χωρίς να έχουν κανένα άγχος απέναντι στην «κριτική – ποιοτική» της απήχηση. Αυτά τα άγχη, ανήκαν πάντοτε στους καθώς πρέπει.

Ευτυχώς και για τους ίδιους, το πιο παραγωγικό θεατρικό δίδυμο πρωτογενούς ελληνικά ατόφια κωμωδίας εδώ και χρόνια αλλά και για το κοινό που έκανε την παράσταση το σουξέ της χρονιάς, το «καθώς πρέπει», δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα τους. Ήταν και είναι οι λέξεις πίσω από τις λέξεις, ήταν και είναι η προσπάθεια της εφαρμογής του «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα» στη ζωή, τη γλώσσα, την πραγματικότητα που ζούμε.

*ΟΙ ΦΟΝΙΣΣΕΣ ΤΗΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ των Αλέξανδρου Ρήγα, Δημήτρη Αποστόλου. Θέατρο ΠΕΙΡΑΙΩΣ 131 (Πειραιώς 131, Γκάζι. Τηλ: 2103450922. Τετάρτη – Κυριακή. Εισιτήρια 17 – 20 ευρώ (Φοιτητές 15, Άνεργοι 10).