Ο «βερολινέζος» Αλέξανδρος Ρωμανός Λιζάρδος μας στέλνει την κριτική των ταινιών της εβδομάδας και είναι ενθουσιασμένος από το Her (Δικός της) με τους Joaquin Phoenix και τη Scarlett Johansson

Αυτή η εβδομάδα με βρήκε στο Βερολίνο με σκοπό να συναντήσω μεταξύ άλλων τον Τζορτζ Κλούνευ για τη νέα του ταινία «Μνημείων Άνδρες» που θα διανεμηθεί σύντομα στην Ελλάδα από την Odeon. Το αποτέλεσμα της συνάντησης θα καταλήξει άμεσα στην εκπομπή «Το πρωϊνό» και στη συνέχεια στα δελτία ειδήσεων του ΑΝΤ1. Οι ανάγκες όμως αυτού του ταξιδιού περιόρισαν αρκετά τον χρόνο μου ώστε να μπορώ να σας παρουσιάσω αναλυτικά τις ταινίες της εβδομάδας.
 


Για παράδειγμα, μιλώντας με συναδέλφους μου μετέφεραν τα καλύτερα για το υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας «Ομάρ» (το οποίο δυστυχώς δεν έχω δει) ενώ το «δένδρο και η κούνια» ήταν και αυτή μια ταινία που θα χαιρόμουν να προλάβαινα.
 

 
«Η χαρά και η θλίψη του σώματος» μετράει σαν ανάμνηση στη μνήμη μου έχοντας συγκρατήσει ότι ο Γιώργος Χωραφάς απέφυγε όλες τις ευκολίες για να υποδυθεί ένα πραγματικά σκοτεινό χαρακτήρα που βάζει το συμφέρον πάνω από τη φιλία.




Το «Ρόμποκοπ» πάλι με έκανε να αναπολώ τις παλιές καλές εποχές της δεκαετίας του 80 που το απλό και άμεσο είχε πιο ουσιαστικά αποτελέσματα από το σύγχρονο και υπεραναλυτικό σε βαθμό που έχανε την εστίαση του στην ιστορία.
 
Όσο για το «delivery man – δεν τα φέρνει τα παιδιά ο πελαργός» βρίθει από κλισέ και κακογουστιά αν έχεις δει την ταινία στην οποία βασίζεται, ενώ είναι απλά διασκεδαστικό και ευ-συγκινητικό *(μια τσιμπιά περισσότερο υπερβολικό δηλαδί από συγκινητικό), αν έρχεσαι για πρώτη φορά σε επαφή με την ιστορία του άντρα που έγινε μηχανή παραγωγής παιδιών πουλώντας το σπέρμα του σε τράπεζα.
 

Προτίμησα να επεκταθώ περισσότερο σε μια ταινία που με ξάφνιασε ευχάριστα και να της δώσω όσο περισσότερο χώρο μπορώ στα κείμενα αυτής της εβδομάδας, αφήνοντας μάλιστα και χώρο στους εκλεκτούς συναδέλφους στη σελίδα που συνδιαχειρίζομαι (www.moviemonsters.gr) να σας μιλήσουν αναλυτικότερα μέσω του παραπάνω συνδέσμου.
 
Είμαστε έτοιμοι να δούμε δούμε ποιά ταινία ξεχωρίζουμε αυτή την εβδομάδα;
 
Είναι το Her (Δικός της) του Spike Jonze με τους Joaquin Phoenix, Amy Adams και τη Scarlett Johansson στη φωνή του λειτουργικού συστήματος του υπολογιστή. Η ταινία μας περιγράφει τη ζωή ενός μοναχικού άντρα που έχει μόλις χωρίσει. Το επάγγελμα του είναι συγγραφέας ψευδοχειρόγραφων επιστολών και έτσι ζει διαμέσω αντιπροσώπου τις ζωές άλλων.
 
Στην ασφάλεια του σπιτιού του θα εγκαταστήσει ένα λειτουργικό σύστημα με φωνή και προσωπικότητα που αρχικά θα προσπαθήσει να βάλει σε τάξη τη ζωή του. Η Samantha (Scarlett Johansson), όπως το σύστημα αποφάσισε να αποκαλεί τον ευατό του, θα ανακαλύψει τον πραγματικό Theodor (Joaquin Phoenix) μέσα από τις κινήσεις του στο λειτουργικό του υπολογιστή αλλά και μέσω των συνομιλιών τους. Αυτή η τόσο «αποστειρωμένη» επικοινωνία θα εξελιχθεί σε μία στοργική φιλία που όμως δεν θα αρκεστεί στα λίγα.
 


Υπάρχουν οι καλές ταινίες και οι συναρπαστικές ταινίες, οι ταινίες για εκείνος και οι ταινίες για εκείνη, δημιουργίες που αρέσουν και που δεν αρέσουν, πειστικές και λιγότερο πειστικές δημιουργίες, ταινίες που δέχονται κριτική αλλά και ταινίες υπεράνω κριτικής.
Η μοναδικότητα του «Her» είναι ότι είναι όλα τα παραπάνω αλλά και τίποτα από όλα αυτά. Ο Spike Jonze είναι από άλλο κόσμο με βαθύτατους φιλοσοφικούς προβληματισμούς για το κοντινό μέλλον, τη μοναξιά στις πόλεις, τη ζωή που τελικά δεν ζεις. Στο πανέξυπνο «Being John Malkovich» μας ταξίδεψε για να οπτικοποιήσει τα παιχνίδια του μυαλού ενώ στη «Where the Wild Things Are» ζωντάνεψε ένα κόσμο περισσότερο αισιόδοξο όπου η φαντασία χαράζει τους χάρτες.



Στη νέα του ταινία, η αχαρτογράφητη ψυχή του κεντρικού ήρωα ο Theodore (Joaquin Phoenix) ερωτεύεται το λειτουργικό σύστημα του υπολογιστή του. Θα μου πείτε ότι το ίδιο έπαθε και το κοινό που έβλεπε στιγμιότυπα της ψηφιακής «Simone» ή ακόμα και ο Raj από το «Big Bang Theory» που είχε ερωτευτεί τη Siri για να μην ξεχάσουμε την Ella Peterson από το «Bells are Ringing» που έλεγε τραγουδιστά πως είναι ερωτευμένη με την άγνωστη φωνή στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου και μάλιστα την εκθίαζε ως υπέροχη σχέση γιατί δεν τον συνάντησε και εκείνη δεν θα τον συναντήσει ποτέ. Στο μελοντικό retrofriendly περιβάλλον του Los Angeles η μοναξιά του δρομέα ηλεκτρονικών αποφάσεων, αποστάσεων και αποστασιών θα συναντήσει την «Eternal Sunshine of the Spotless Mind».
 


Είμαστε κοντά στο να έχουμε το πρώτο μελλοντολογικό μεταμοντέρνο αριστούργημα που θα μπορούσε να υποσκιάσει ακόμα και το «Clockwork Orange» με τη μαγκιά του. Όσο όμως η σκηνοθετική και σεναριακή εστίαση καταγράφει point of views του μυαλού, ο Spike Jones ξεχνάει για λίγο την καρδιά των ηρώων (άντε και τη motherboard). Χωρίς να καταλήξει σε εύκολες λύσεις ενός έρωτα Υπολογιστή και Ανθρώπου αλά «Electric Dreams», δίνει μεγαλύτερη από ότι πρέπει σημασία στη λογική εξήγηση –έστω και μέσα από αφηρημένες αναμνήσεις- των κεντρικών χαρακτήρων και των υπολοίπων που τους πλαισιώνουν. Η πράξη του αυτή είναι δικαιολογημένη από την πρόθεση του.
 

Είναι εύκολο να κατανοήσεις ότι η τεχνολογική εξέλιξη του σήμερα αποτρέπει τις ολοκληρωμένες προσωπικές σχέσεις: Αντί να πούμε «Σ’ αγαπώ» στέλνουμε στο κινητό ένα ή ένα like-dislike μπορεί να είναι αιτία χωρισμού. Σε προσωπικό επίπεδο ο καθένας απολαμβάνει ερωτικά θεάματα αλά Don Jon και επιβραβεύοντας το άσμα «αμα κάτσει η μ****** τύφλα να ‘χει το γ*****». Και μια που το ανέφερα, θυμάστε την ηρωίδα που υποδύθηκε η Scarlett Johansson σε εκείνη την ταινία; Τσόκαρο-Ξετσόκαρο, είχε επιλέξει να ζήσει το ροζ όνειρο της και με τη σιγουριά της ομορφιάς της μπορούσε να επιλέξει. Αυτό όμως συνέβαινε σε έναν πραγματικό κόσμο που η απόρριψη φέρνει δάκρια στα μάτια και το σεξ ακόμα και όταν γίνεται αυτοσκοπός λειτουργεί ως επιβεβαίωση της κτηνόδους ανθρώπινης φύσης. Στο «Her» η ήρεμη και τόσο αισθησιακά βαθιά φωνή της Scarlett –που άνετα θα μπορούσε να είναι υποψήφια για Όσκαρ αφού σε όλη την ταινία έχεις την αίσθηση ότι έχει σάρκα και οστά-, σε ξεγελά γιατί σε κάνει να πιστεύεις την βαθύτατη κατανόηση της άυλης ηρωίδας στα προβλήματα του Theodor.
 
Ακόμα και αυτή «η ιδανική σχέση» δεν είναι χωρίς προβλήματα αφού η τελική στροφή που παίρνει είναι εξίσου επικίνδυνη όσο το υπερβολικό πάθος και η μοναξιά ταυτόχρονα. Μέχρι ο «Δικός της» να γίνει εκείνης και αυτός να γίνει «ο εαυτός του», η αντιπροσωπευτική εκπροσώπιση στο παιχνίδι της αγάπης είναι μια μαχαιριά που κάνει κάθε τι «Δικό της», ένα λογάριθμο με πολύ μονάδα και αρκετά μηδενικά (όπως και τα λογισμικά συστήματα).
 
Έχουμε λοιπόν την πιο αντιρομαντικά ρομαντική ταινία που μας ξαφνιάζει πέρα από κάθε προσδοκία.