Διάβασα αυτή τη συνέντευξη και είπα: ''Μπράβο Ερρίκο Αρώνες, μακάρι να σκέφτονταν και να δρούσαν κι άλλοι έτσι!''

Πρέπει να αποκτήσει η Αθήνα το δικό της τζαµί; Οι νέοι θα µείνουν ή θα φύγουν από την Ελλάδα; Μαζί τα φάγαµε ή µήπως όχι; Αρκετοί θα έχετε δει στο διαδίκτυο ή δια ζώσης τα debates της Intelligence Squared Greece. Το τελευταίο µάλιστα για το αν η χώρα πρέπει να µείνει ή να φύγει από το ευρώ έγινε σε συνδιοργάνωση µε το BBC. Ελλάδα, το λίκνο της δηµοκρατίας. Και δηµοκρατία σηµαίνει διάλογος. Ο Ερρίκος Αρώνες, ο άνθρωπος ο οποίος εισήγαγε το θεσµό των debates στην Ελλάδα, µιλάει για το πόσο εύκολο (ή δύσκολο) είναι να γεφυρωθεί το χάσµα µεταξύ της Πνύκας και των τηλεοπτικών παραθύρων στο δηµόσιο διάλογο…

Ερρίκο, είσαι ένας natural born doer. Πες µας την ιστορία σου.  

Ο πατέρας µου εξαφανίστηκε όταν ήµουν έξι χρονών, δεν έµαθα ποτέ ξανά νέα του. Έχασα τη µητέρα µου στα 14 από λευχαιµία. Μεγάλωσα έχοντας το θείο µου για πατέρα. Τελειώνοντας το σχολείο µπήκα fulltime στην οικογενειακή επιχείρηση εµπορίας χάρτου. Αν και ήθελα πολύ να πάω για σπουδές στην Αγγλία όπως όλοι οι φίλοι µου, ο θείος µου είχε αντίρρηση. «Δεν πας πουθενά και µια µέρα θα καταλάβεις γιατί στο λέω.» Ήταν άρρωστος µε καρκίνο, ήξερε ότι δεν έχει πολύ χρόνο µπροστά του και ήθελε να µε εκπαιδεύσει για να µου περάσει τη σκυτάλη. Ήταν πολύ έξυπνο από µέρους του. Τον έχασα µετά από τέσσερα χρόνια και ανέλαβα στα 21 µου µία επιχείρηση µε 30 άτοµα και 10εκατ € τζίρο στην οποία ήµουν ο νεότερος. Ήταν µια περίοδος έντονων προκλήσεων. Για µένα τα πάντα ήταν η δουλειά τότε. Σπουδές έκανα part time στο Laverne, το ανάλογο deree το οποίο ήταν πολύ µέτριο. Στα 23 µου όταν τελείωσα το Πανεπιστήµιο είπα ότι αυτή είναι µια ευκαιρία να αναζητήσω κάτι καινούργιο οπότε αποφάσισα να ταξιδέψω. Είχα βάλει τη δουλειά σε µια σειρά και την ανέλαβε η αδερφή µου µε µεγάλη χαρά.

Πώς σου φάνηκε η αλλαγή του να φύγεις από την ένταση της δουλειάς και να βρεθείς σε ένα περιβάλλον όπου δεν υπήρχε καθηµερινότητα;

Είχα ανακαλύψει… τον τροχό, νόµιζα ότι είµαι ο πιο έξυπνος άνθρωπος του κόσµου επειδή διάβασα τρία βιβλία που δεν είχα προλάβει να διαβάσω πριν λόγω υποχρεώσεων. Ταξίδευα µόνος µου, κάθε λιµάνι και καηµός… λεωφορεία, τρένα… κοιµόµουν σε hostel, κοινόβια κλπ. Πήγα Σκανδιναβία και µετά Λατινική Αµερική. Περού, Αργεντινή και µετά Βραζιλία όπου κόλλησα κάνοντας εθελοντισµό. Με έβαλαν σε µια φαβέλα να διδάσκω αγγλικά  για έναν οργανισµό που λεγότανobservatorio de favelas. Ήταν µια πολύ δυνατή εµπειρία. Υπάρχουν παιδάκια που κυκλοφορούν στον δρόµο χωρίς µπλούζα, ξυπόλυτα αλλά έχουν δύο όπλα στο παντελόνι. Τα ναρκωτικά τα πουλάνε σε ανοιχτή σακούλα, µπορείς να πάρεις ό,τι θέλεις σαν περίπτερο. Ζούνε σε σπίτια παράγκες, πάνε τουαλέτα στο δρόµο. Ήρθα πολύ κοντά µε αυτά τα παιδιά ,ήταν πολύ δεκτικά στο να µάθουν. Πολλά ήταν και πολύ έξυπνα παιδιά.

Σε άλλαξε ριζικά αυτό το ταξίδι;

Ερχόµουν από ένα µέρος όπου είχα τα πάντα σε ένα µέρος οπού δεν είχαν τίποτα. Ξέρεις στην αρχή σε πιάνει αυτό το πνίξιµο της αδικίας. Γιατί αυτοί να ζουν έτσι ενώ εγώ ζω αλλιώς. Μετά µπαίνεις στην παγίδα του να προσπαθείς να το αλλάξεις και µετά βλέποντας πως αυτοί οι άνθρωποι είναι ευτυχισµένοι µέσα σε αυτή…

Αρχίζεις πια να µαθαίνεις εσύ από αυτούς;

Κατάφερναν να είναι ευτυχισµένοι, αυτό είχε πολύ µεγάλο αντίκτυπο µέσα µου. Εκεί άρχισε η αναζήτηση νοήµατος. Δεν ήταν πια αυτό το ρηχό, θυµωµένο φεύγω , το δεν είναι αυτά για εµένα , µου φορτώθηκαν ενώ δεν τα είχα ζητήσει. Γύρισα πίσω δίνοντας µεγάλη αξία σε αυτά που µου δόθηκαν και θέλοντας να τα χρησιµοποιήσω για κάτι που να έχει βαθύ νόηµα για εµένα. Στην Αθήνα ξεκίνησα να κάνω παρέα µε ξένους γιατί αισθανόµουν αποσύνδεση µε την κοινωνία στην οποία ζούσα αλλά και γιατί έτσι έβλεπα την Ελλάδα µέσα από τα δικά τους µάτια. Όταν είπα σε έναν από αυτούς, τον καλό φίλο Dominic Jolliffe, ότι  θέλω να φτιάξω µια παρέα που να καλούµε σοφούς για να ακούµε τι έχουν να µας πούνε, µου πρότεινε να ρίξω µια µατιά στο site της εγγλέζικης IQ2, της µεγαλύτερης βιβλιοθήκης πνευµατικού υλικού στο διαδίκτυο. Εντυπωσιάστηκα! Eπικοινώνησα µαζί τους, τότε είχαν αρχίσει στην Ελλάδα τα προβλήµατα, είχε αρχίσει να σκάει η φούσκα. Τους άρεσε η ιδέα και απάντησαν θετικά το ίδιο απόγευµα. Εκείνη την εποχή µε τον φίλο µου Αλέξανδρο Σταύρακα ο οποίος ερχόταν από σπουδές στο Λονδίνο, Πολιτικές Επιστήµες και Φιλοσοφία και αρθρογραφούσε στη Guardian, δεινό βιβλιοφάγο και συζητητή, οργανώναµε σπιτικά δείπνα και round tables όπου µαγειρεύαµε, έρχονται φίλοι και γίνονταν οµηρικοί καυγάδες επί των ιδεών. Επειδή είµαι ανταγωνιστικός τύπος και είχα και αυτό το έλλειµµα εκπαίδευσης, άρχισα να διαβάζω, να ψάχνοµαι για να είµαι αντάξιος πολεµιστής στις συζητήσεις. Ήρθε και η ιδέα της IQ2 και έδεσε! Η IQ2 είχε νόηµα και γιατί διέγραφε το στοιχείο της καχυποψίας. Στην Ελλάδα υπάρχει µεγάλο παρασκήνιο και συζητιέται πολύ οτιδήποτε κάνεις,  χρωµατίζεται ανάλογα µε το ποιος είσαι. Η IQ2 είχε το πολύ θετικό ότι παρουσιάζοντας δύο απόψεις, ο πλουραλισµός του εγχειρήµατος είναι αυταπόδεικτος. Εγώ που το διοργανώνω µπορεί να είµαι οποιοσδήποτε, δεν έχει σηµασία. Σηµασία έχουν αυτοί που µιλάνε.

Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι ο διάλογος βοηθάει στο να σκεφτείς «out of the box».

Πρόσφατα ολοκληρώθηκε µια έρευνα σε Αµερική, Αγγλία και Ιαπωνία για τις πτυχές του χαρακτήρα που βελτιώνει το debating. Κριτική ικανότητα, negotiation skills, conflict resolution, communication skills, αυτοπεποίθηση. Το debating είναι η πηγή της αυτοπεποίθησης. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης είναι ο φόβος της έλλειψης γνώσης. Οτιδήποτε φοβόµαστε είναι επειδή δεν το ξέρουµε. Πχ το αεροπλάνο. Οποιαδήποτε στιγµή βρίσκονται στον αέρα σχεδόν µισό εκατοµµύριο αεροπλάνα µε µηδαµινό ποσοστό αποτυχίας. Δεν υπάρχει πιο ασφαλές µέρος στον πλανήτη να βρίσκεσαι.

Σε δύο εκ διαµέτρου αντίθετες απόψεις υπάρχει µέση λύση; Π.χ. το να κάνεις τζαµί είναι ναι ή όχι, το µένω ή φεύγω από το ευρώ επίσης.

Αν κάποιος έρχεται πραγµατικά να ακούσει και είναι ανοιχτός στο να καταλάβει την άλλη πλευρά τότε νοµίζω ότι αυτό είναι που κάνει όλη την διαφορά. Προσπαθούµε να κάνουµε τους ανθρώπους πιο ανοιχτούς,  είµαστε µια αρκετά κλειστή κοινωνία επειδή δεν υπάρχει εµπιστοσύνη στο σύστηµα. Ούτε µεταξύ ηµών και των θεσµών, ούτε µεταξύ των κυβερνόντων µεταξύ τους.

Η έλλειψη εµπιστοσύνης είναι ο πυρήνας του προβλήµατος λοιπόν.

Το τέµενος που ανέφερες ήταν ένα πολύ καλό παράδειγµα. Έχει µέσα θρησκεία που είναι µια κατεξοχήν εµµονή στην ιδεολογία του καθενός. Επίσης έχει πολύ θυµό και από τις δύο πλευρές. Και λόγω της µετανάστευσης και λόγω του ότι ο άνθρωπος που έχει έρθει σε µία ξένη χώρα δεν µπορεί να προσκυνάει στα υπόγεια. Νοµίζω ότι αυτό που πετύχαµε περισσότερο από οτιδήποτε είναι ότι µπήκαµε σε µια αίθουσα µε 400 άτοµα, περίπου 50% µουσουλµάνοι και 50% από άλλες θρησκείες και κάτσαµε δίπλα δίπλα. Ήταν πχ γνωστός µου από το πανεπιστήµιο και καθόταν δίπλα σε 3 κορίτσια µε µπούρκα. Αυτό ήταν το µεγαλύτερο ευτύχηµα  σε αυτό το debate. Ότι κάθισαν στον ίδιο χώρο και αµέσως κατάλαβαν ο ένας τον άλλο. 

Ξέρει να συζητάει ο Έλληνας;

Τα καθηµερινά µας ερεθίσµατα όπως ο διάλογος στα τηλεοπτικά παράθυρα είναι αρκετά χαµηλού επιπέδου. Συζητάµε µε  την ένταση της φωνής µας αντί µε την αξία των επιχειρηµάτων µας. Είναι συστηµικό πρόβληµα άρα δύσκολο να αντιµετωπιστεί γιατί έτσι έχουµε µάθει και έτσι συνεχίζουµε. Κάτι όµως που µε έχει εντυπωσιάσει είναι το ότι βλέπω το κοινό των debates µας να εξελίσσεται. Στο πρώτο έπαιρνε το µικρόφωνο κάποιος από το κοινό και δεν σταµάταγε. Τώρα πραγµατικά είναι ελάχιστα τα παραδείγµατα. Όχι µόνο σέβονται τη διαδικασία αλλά κάνουν και εύστοχες ερωτήσεις. Έχω εντυπωσιαστεί µε το πόσο γρήγορα µάθαµε πως γίνεται το debate.

Έχεις παρακολουθήσει αντίστοιχα debate στο εξωτερικό; Ποιο σου έχει µείνει περισσότερο;

Το πιο δυνατό που έχω δει είναι το

«Catholic Church is a Force for good»

Στην πλευρά κατά ήταν ο συγγραφέας και δηµοσιογράφος Christopher Hitchens µε τον ηθοποιό, σκηνοθέτη, και ποιητή Stephen Fry, δυο πάρα πολύ δυνατά πνεύµατα ενώ στην υπέρ πλευρά ήταν ο αρχιεπίσκοπος της Νιγηρίας John Onaiyekan και η βουλευτής των συντηρητικών Ann Widdencombe.  Στην Αγγλία πραγµατικά γίνονται εξαιρετικά debate. Γιατί το καλό debate δεν το πιστεύεις πως σε πηγαίνει από το ένα άκρο στο άλλο. Λες καλά, αυτός τώρα µε έχει πείσει, αυτό θα ψηφήσω δεν υπάρχει περίπτωση. Και ανεβαίνει ο επόµενος στην σκηνή και στα πρώτα 5 λεπτά δεν το πιστεύεις πως σε έχει φέρει από την άλλη πλευρά.  Αυτό είναι το καλό debate. Κι εκεί καταλαβαίνεις την αξία του. Είναι πραγµατικά εντυπωσιακό. Βέβαια οι Άγγλοι πρέπει να παραδεχτούµε ότι έχουν µία τελείως διαφορετική ικανότητα γιατί είναι η ζωή τους το debate. Μεγαλώνουν µε αυτόν τον τρόπο, εκπαιδεύονται µε αυτόν τον τρόπο, η βουλή τους λειτουργεί µε αυτόν τον τρόπο.

Η IQ2 διαµορφώνει το πάνελ των οµιλητών. Άρα µπορεί να βάλει µια πολύ ισχυρή οµάδα στην µια πλευρά και στην άλλη… αµνούς για σφαγή.

H IQ2 πέρασε το startup phase της στο οποίο αποφασίζαµε εµείς που την δουλεύαµε. Με το debate του «Μαζί τα φάγαµε», το τελευταίο του 2011, έκλεισε αυτός ο κύκλος. Φτάσαµε σε ένα ορόσηµο. Είχαµε σε κάθε debate πάνω από 500 εισιτήρια καθώς και πέντε χιλιάδες χρήστες στο live stream. Είναι πολύ µεγάλο βάρος και συνάµα δύναµη για να την έχει ένας. Οπότε το 2012 συγκρότησα µια συµβουλευτική επιτροπή η οποία αποτελείται από οκτώ, σύντοµα εννέα ανθρώπους, οι περισσότεροι είναι πρώην οµιλητές µας. Αυτοί φέρουν πια την ευθύνη του να αποφασίζουν ποια θέµατα θα συζητηθούν και ποιοι οµιλητές θα κληθούν. Το δεύτερο κοµµάτι που ανοίξαµε ήταν στο οικονοµικό. Μειώνεται το ποσοστό ιδίας συµµετοχής στα έξοδα ώστε να µην εξαρτάται οικονοµικά από εµένα και καλούµε χορηγούς, δωρητές και φορείς που θέλουν να υποστηρίξουν αυτό το έργο. Το τρίτο κοµµάτι είναι ότι θα ανοίξουµε στο κοινό, -αυτό δεν έχει γίνει ακόµα για τεχνικούς λόγους-  για να προτείνει θέµατα.

Ένα πάνελ είναι µια πολύ σύνθετη και δυναµική διαδικασία. Μακάρι να είχαµε τα πάνελ που θέλαµε σε κάθε debate.  Νοµίζω ότι ποτέ δεν έχουµε κρατήσει πάνω από τους µισούς οµιλητές που θέλαµε στην αρχή για πολύ πρακτικούς λόγους πχ. εκείνη την µέρα ο καλεσµένος θα είναι στην Αµερική,  µέχρι πολύ χαζούς τύπου σιγά µην κάτσω εγώ δίπλα µε εκείνον.

Aναµφισβήτητα τα debates βοηθούν τον κόσµο να διευρύνει τους ορίζοντές του. Μήπως όµως δεν έχουµε πια την πολυτέλεια να το συζητάµε, µήπως φτάνουµε σε ένα κρίσιµο σηµείο που δεν υπάρχει αναστροφή;  Τι πιστεύεις γενικά για την κατάσταση που βλέπεις να πηγαίνει ο κόσµος µας; Σε ρωτάω γιατί είσαι ένας άνθρωπος οραµατιστής που ξεκίνησε αυτό το πράγµα ενώ θα µπορούσες να κάνεις οτιδήποτε άλλο και να ασχοληθείς µόνο µε τις επιχειρήσεις σου .

Κοίτα, είµαι φύση αισιόδοξος. Πιστεύω ότι όταν ψάχνεις το καλό στους ανθρώπους θα βρεις το καλό, όταν ψάχνεις το άσχηµο, θα βρεις το άσχηµο. Δεν είµαστε κοντά στο να έχουµε λύσει όλα µας τα προβλήµατα αλλά έχουµε κάνει µεγάλη πρόοδο. Έχουν περάσει εβδοµήντα χρόνια από τον τελευταίο παγκόσµιο πόλεµο. Αυτό είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό φαινόµενο ειδικά όταν η τεχνολογία προχωράει και τα όπλα γίνονται καλύτερα και ευκολότερο να χτυπήσει ό ένας τον άλλον. Φυσικά µπορεί να πει κανείς ότι θα µπορούσαµε να µην έχουµε καν αυτά τα όπλα. Νοµίζω ότι ο κόσµος µετά το 2008 δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος. Ζούµε µία περίοδο µεγάλων αλλαγών. Φτάσαµε σε ένα σηµείο βρασµού το 2008. Οι τεχνολογικές αλλαγές µας δίνουν τη δυνατότητα  να εξισωθούµε. 

Για να εξισωθούµε δεν πρέπει να υπάρχει πρόσβαση στην γνώση;

Είναι τεράστια δύναµη. Θεµελιώδες έργο στην ιστορία  της ανθρωπότητας ήταν η αναπαραγωγή της πληροφορίας. Γραφή, τυπογραφεία, υπολογιστές, σκληροί δίσκοι και στο τέλος internet. Η πληροφορία θα γίνεται συνεχώς πιο προσβάσιµη και µε πολύ µικρότερο κόστος αν όχι µηδενικό. Ήδη µερικοί οργανισµοί έχουν αρχίσει να υποστηρίζουν ότι η πρόσβαση στο διαδίκτυο είναι ανθρώπινο δικαίωµα και όχι απλή επιθυµία. Η µεγάλη µας πρόκληση είναι το πώς θα διαχειριστούµε όλη αυτή την πληροφορία. Γιατί βεβαίως µεταφέρεται από ανθρώπους και άρα είναι χρωµατισµένη και άρα συνειδητά ή µη συγκρούονται απόψεις.Πολλοί λένε ότι δεν έχουµε ηγέτες, εγώ το βρίσκω καλό! Ο Χίτλερ ήταν µεγάλος ηγέτης! Η µεγάλη δύναµη στα χέρια ενός δεν είναι καλό πράγµα. Χάρηκα πολύ όταν το ΤΙΜΕ φέτος έβγαλε person of the year τον διαδηλωτή. Γιατί ο κόσµος µοιάζει να λέει ότι δεν δέχοµαι µία δύναµη πάνω από εµένα. Νοµίζω ότι ανοίγεται µπροστά µας ένας νέος κόσµος, ένας νέος τρόπος που βλέπουµε τα πράγµατα, τους εαυτούς µας, τους άλλους, τις σχέσεις µεταξύ µας, το περιβάλλον. Δεν είναι εύκολη και ευχάριστη διαδικασία αλλά τίποτα που αξίζει δεν είναι εύκολο.

Πώς βλέπεις το µέλλον της IQ2 στην Ελλάδα; Τι θα ήθελες να κάνετε στο µέλλον;

Λαµπρό! Όµως, χωρίς να είµαι απόλυτος και µηδενιστής πιστεύω ότι το εκπαιδευτικό µας σύστηµα είναι προβληµατικό. Δεν µας µαθαίνει να σκεφτόµαστε, να αναζητούµε και να ανακαλύπτουµε οι ίδιοι ποιοι είµαστε. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει µεγαλύτερο καλό από το να δηµιουργήσουµε ένα πρόγραµµα διδασκαλίας debating στα δηµόσια σχολεία. Αν είναι να αλλάξουµε τον τρόπο που σκέφτεται και συζητάει ο ελληνικός κόσµος, είναι µέσα από τα σχολεία και από τους καθηγητές. Είµαι σίγουρος ότι και οι καθηγητές είναι κουρασµένοι να κάνουν τα ίδια πράγµατα κάθε χρόνο µε τον ίδιο τρόπο. Εκεί βλέπω την πραγµατική κοινωφελή της αξία της IQ2.  Όσο για τα ζωντανά debates θα ήθελα να παίζονται στην τηλεόραση. Όχι για να προβληθούµε εµείς ως οργανισµός αλλά γιατί το κοινό της τηλεόρασης που δεν έχει τέτοιες εµπειρίες θα το έβρισκε χρήσιµο και διαφορετικό. Είναι και αυτό ένα εκπαιδευτικού χαρακτήρα project.

Τι κάνει κάποιον DOER;

Η δουλειά . Έχω περάσει πάρα πολλά βράδια σε γραφεία και σε αεροδρόµια για να γίνουν πράγµατα. Πρέπει κανείς να είναι οργανωτικός και να καταλαβαίνει τα όρια του. Γιατί διαφορετικά κάποια στιγµή θα το πληρώσει. Επίσης να αφήνει έξω ότι µπορεί να φοβάται , όλα αυτά που τον σταµατάνε στο ξεκίνηµα και να δουλεύει αργά και σταθερά σε αυτό που πιστεύει. Μετά πρέπει να µπορέσει απλώς να διαχειριστεί µια επιτυχία. Εκεί είναι που το χάνουν οι περισσότεροι. Φοβούνται την επιτυχία περισσότερο από την αποτυχία.

Πιστεύεις ότι εν µέσω κρίσης υπάρχει καθαρό µυαλό στην Ελλάδα για να γίνει διάλογος; Σε µια κοινωνία ενός εκατοµµυρίου ανέργων, σε µια αγανακτισµένη κοινωνία που γιαουρτώνει και µουτζώνει, µε ασφυκτικά και εκβιαστικά διλήµµατα, µπορεί να γίνει µια κουβέντα ψύχραιµη χωρίς βιαστικές αποφάσεις στο πόδι για την επόµενη µέρα;

Νοµίζω ότι αν υπάρχει έδαφος για συζήτηση µόνο τώρα υπάρχει. Όσοι φίλοι µού έλεγαν µε αφορµή το debate “µένω ή φεύγω” ότι θα φύγουν,  τους έλεγα τώρα φεύγεις που αλλάζει η κατάσταση; Τόσα χρόνια θα έπρεπε να έχεις φύγει. Δεν υπάρχει περίπτωση να επιβιώσουν οι παλιές νοοτροπίες.  Νοµίζω ότι αυτά τα ακραία φαινόµενα αποτελούν την µειοψηφία και µε το να τα συζητάµε τους δίνουµε περισσότερη αξία από ότι έχουν. Οι Έλληνες είναι έξυπνοι άνθρωποι και γρήγοροι στο να προσαρµόζονται σε καταστάσεις.  Αυτοί που ήταν στο τελευταίο debate της IQ2 είναι οι doers που θα ανεβάσουν το επίπεδο. Γι αυτό πρέπει εγχειρήµατα σαν το δικό µας να ξεκινήσουν και να συνεχίσουν. Γιατί αυτοί οι doers κάπου πρέπει να βρίσκονται µεταξύ τους για να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αυτοί οι τρελοί. 

Intelligence Squared Greece

Ιδρύθηκε το 2010 και είναι το πρώτο φόρουµ δηµοσίου διάλογου και debate στην Ελλάδα. Αποτελεί µέρος του παγκόσµιου δικτύου της Intelligence Squared, που δραστηριοποιείται µεταξύ άλλων στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη,  το Σύδνεϋ και το Χόνγκ Κόνγκ. Είναι µια Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία µε στόχο την προώθηση του θεσµού των debates, κυρίως µέσα από τη διοργάνωση ζωντανών εκδηλώσεων στα οποία συµµετέχουν παγκόσµιου φήµης οµιλητές.

Το debate προωθεί  τη δηµιουργία ανεξάρτητης  και δοµηµένης σκέψης, συµβάλλοντας στη δηµιουργία ανθρώπων αποτελεσµατικών, µε έντονη κοινωνική συνείδηση και ανεπτυγµένες επικοινωνιακές  ικανότητες. 

Η IQ2 έχει διοργανώσει έξι debate, το πιο πρόσφατο από τα οποία µεταδόθηκε τηλεοπτικά από το BBC World, σε κοινό 71 εκατοµµυρίων θεατών.

Πηγή: ypovrixio.gr