O Κώστας Γιαννακίδης γράφει για τον Κασσελάκη: «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» είχε πιο πειστική αφήγηση - Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ με στρώση γελοιότητας

Οταν ο Στέφανος Κασσελάκης μίλησε στον ΣΕΒ, τα στελέχη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης έκαναν σαν ορθόδοξοι Εβραίοι που ακούν κάποιον βλάσφημο να επικαλείται το όνομα του Θεού επί ματαίω.

Οι άνθρωποι σοκαρίστηκαν επειδή μίλησε για την ευημερία που μπορεί να δημιουργήσει το κεφάλαιο. Και μάλιστα κάποιοι, όπως η Έφη Αχτσιόγλου, τον μάλωσαν γιατί, όπως είπαν, με τα stock options ο εργαζόμενος παίρνει επάνω του τις ζημιές της επιχείρησης. Η Εφη Αχτσιόγλου ήθελε να γίνει πρόεδρος του κόμματος και εν δυνάμει πρωθυπουργός, υπηρέτησε ως υπουργός Εργασίας, αλλά δεν γνωρίζει πώς λειτουργούν τα stock options.

Εντάξει, μπορεί να γνωρίζει, αλλά όταν θέλεις να δημιουργήσεις εντυπώσεις δεν ψειρίζεις τις λεπτομέρειες. Στον ΣΕΒ ο Κασσελάκης έκανε μια, σε γενικές γραμμές, συγκροτημένη ομιλία, με αναφορές στον σύγχρονο και πραγματικό κόσμο. Οι σύντροφοί του, προφανώς, περίμεναν να ακούσουν εκείνα τα αναχρονιστικά κλισέ, τις ξεπερασμένες δοξασίες που συσκευάζονται ως ιδεολογία και μοιράζονται σαν επαναστατικό αντίδωρο στους κομματικούς πιστούς.

Γράφει ο Κώστας Γιαννακίδης

Δηλαδή τι ήθελαν να πει; Για την αναδιανομή του πλούτου; Στο κοινό θα νόμιζαν ότι ήρθε για stand-up comedy. Στη συνέχεια αποκαλύφθηκε το νεοφιλελεύθερο παρελθόν του Στέφανου Κασσελάκη, δια της αρθρογραφίας του στον «Εθνικό Κήρυκα». Η υπόθεση έχει πραγματική πλάκα. Συνήθως είναι οι δεξιοί που έχουν αριστερό παρελθόν. Εδώ έχουμε έναν αριστερό με δεξιό παρελθόν, και αυτό, όπως και αν το δεις, βγάζει γέλιο.

Ο Κασσελάκης τα απέδωσε στη νιότη του. Αν ως νέος έγραφε για την κρατικοποίηση των μέσων παραγωγής και την κεντρικά σχεδιαζόμενη διοχέτευση του πλούτου στην κοινωνία, τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα. Θα ήταν συμβατός ιδεολογικά, ως συμμέτοχος σε μια ομαδική παραίσθηση.

Η επαφή του, όμως, με την πραγματικότητα συνιστά σκάνδαλο. Και η πλάκα γίνεται καλύτερη με την προσπάθεια που κάνει τώρα ώστε να καταστεί αποδεκτός από το κόμμα που έπεσε στα χέρια του. Οχι μόνο αποκηρύσσει το ιδεολογικό παρελθόν του, αλλά παριστάνει τον αριστερό από τα Χάμπτονς.

«Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» είχε πιο πειστική αφήγηση. Κάπως έτσι, το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ αποκτά μια στρώση γελοιότητας, όπου κοροϊδεύει ο ένας τον άλλον.

Ο πρόεδρος παριστάνει τον αριστερό, οι αντίπαλοι του, που έχουν εφαρμόσει το σκληρότερο μνημόνιο και υποθήκευσαν τη δημόσια περιουσία, τον ελέγχουν ως προς την ιδεολογική του καθαρότητα, και το κόμμα πάει για λουκέτο. Θέλει, τελικά, κόπο για να φτάσεις σε αυτό το σημείο.