Όταν τα ψυχικά τραύματα αφήνουν σημάδια: Πέντε περιπτώσεις που θεραπεύονται μεν, αλλά σας στιγματίζουν για πάντα

Όλο αυτό το διάστημα που πέρασε από τότε που ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, κάθε είδους πράγμα πέρασε από τη ζωή μας. Μερικά ήταν όμορφα, άλλα όχι και τόσο. Κουβαλάμε πάνω μας όπου και αν πάμε, ένα σάκο γεμάτο με εμπειρίες που αναπόφευκτα μας συντροφεύουν, ασχέτως του πόσο σκληρά προσπαθούμε να τις αποφύγουμε.

Σκαλίζουμε αυτόν τον σάκο, όταν θέλουμε να θυμηθούμε όλα τα πράγματα που μας έκαναν χαρούμενους. Και άλλα πράγματα που δε θέλουμε να ξεχαστούν. Φαίνεται σαν να προσπαθούμε να διατηρήσουμε ένα είδος επιλεκτικής αμνησίας, εξαιτίας του πόνου που αυτές οι μνήμες μπορούν να μας προκαλέσουν. Ο σάκος του κάθε ανθρώπου περιέχει πράγματα για τα οποία είναι περήφανος, και ακόμα και αν ποτέ δεν το σκεφτήκαμε, μπορεί να κουβαλάμε και τον σάκο άλλων, που μας προκαλούν βέβαιο πόνο.

Αυτός ο σάκος έχει περισσότερη σοφία σχετικά με εσάς, από κάθε γνώμη ή βιβλίο. Γνωρίζει τους δαίμονες που σύρατε μόνοι, ακόμα και από την παιδική σ ΑΠΩας ηλικία. Περιέχει όλες τις φορές που νιώσατε σαν το σπίτι σας και τις φορές που νιώσατε ότι ήσασταν τελείως παράταιροι, Είναι ο προσωπικός σας σάκος, που περιλαμβάνει όλα εκείνα που περάσατε, τις πιο βαθιές σας πληγές και τις πιο προσωπικές σας εμπειρίες.

Κάθε κατάσταση που αντιμετωπίσατε, διαμορφώνει την προσωπικότητα που έχετε σήμερα. Μερικές φορές αυτές θα σας κάνουν να νιώσετε χαρούμενοι, και άλλες φορές θα νιώσετε τελείως θλιμμένοι. Αυτές τις στιγμές της κατήφειας, οι πληγές μας είναι ανοιχτές.

Μπορεί να πιστέψαμε ότι έμειναν μόνο πληγές μετά από κάποιες συγκεκριμένες εμπειρίες στη ζωή μας. Ωστόσο, περιστασιακά τις νιώθουμε να μας καίνε για ακόμα μια φορά. Αυτό συμβαίνει γιατί η φύση αυτών των πληγών είναι να ζητάνε απότομα την προσοχή μας, επειδή το ίδιο είδος πληγών μπορεί να εμφανιστεί πάλι στη ζωή μας.

Συνεπώς, υπάρχουν κάποιες πληγές που είμαστε ικανοί να γιατρέψουμε με τον χρόνο, αλλά ποτέ δε σταματάνε να μας αφήνουν σημάδια. Αυτό μας υπενθυμίζει ότι κάτι ή κάποιος μπορεί να  είναι επώδυνο/ος ή επιζήμιο/ος για εμάς. Μερικές από αυτές τις πληγές είναι:

1. Εξευτελισμός

Νιώθουμε εξευτελισμένοι όταν κάποιος επιτίθεται στην προσωπική μας αξιοπρέπεια με διάφορους τρόπους. Αυτή είναι μια μορφή υποτίμησης που συμβαίνει ιδιωτικά ή δημόσια και όσο πιο πρόσφατα έχει συμβεί, τόσο πιο δύσκολο είναι να την ξεπεράσουμε.

Οι συνέπειες του να νιώθουμε εξευτελισμένοι, έχουν άμεση επίδραση στην αυτοεκτίμησή μας, στην εμπιστοσύνη μας προς τους άλλους και στις προσδοκίες μας για αυτά που θέλουμε να κάνουμε, καθώς και για αυτά που περιμένουμε από τον κόσμο. Όταν κάποιος σας εξευτελίζει νιώθετε σαν να σας πήραν κάτι που ανήκει σε εσάς, με τον πιο σκληρό τρόπο.

Ο εξευτελισμός μπορεί να αφορά την προσωπική εμφάνιση, την οικονομική κατάσταση, το φύλο, την φυλή, την νοημοσύνη και άλλα. Μπορεί να είναι μια ξεκάθαρα αναγνωρίσιμη επίθεση ή μια ενοχλητική μορφή συμπεριφοράς που αντιμετωπίσατε κάποια στιγμή. Είναι μια από τις πιο δύσκολες καταστάσεις για να ξεπεράσουμε, εξαιτίας των ψυχολογικών επιπτώσεων που δημιουργεί μέσα μας.

2. Απογοήτευση

Όταν κάποιος μας απογοητεύει, καταστρέφει όλες τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας. Αυτό είναι ένα μείγμα σοκ, θυμού, έκπληξης και πόνου. Μπορεί να προέλθει από ένα μέλος της οικογενείας μας, έναν παιδικό φίλο, έναν συνάδελφο ή απλά κάποιον που θεωρούσαμε ότι είναι καλό άτομο, ανίκανο να προδώσει κάποιες αρχές, τον σεβασμό προς το πρόσωπό μας ή προς τον κόσμο γενικότερα. Μπορεί να νιώσουμε ενοχλημένοι από την απογοήτευση, ακόμα και καταθλιπτικοί και προφανώς η ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε του άλλους θα μειωθεί ή θα εξαφανιστεί.

3. Προδοσία

Όταν κάποιος μας προδίδει, συνήθως νιώθουμε σαν ό,τι και αν είπε κάποτε ότι ήταν, όλα αυτά για τα οποία πάλευε και τα συναισθήματά του προς εμάς, ήταν όχι μόνο ένα ψέμα αλλά το τελείως αντίθετο από αυτό που είχαμε στο μυαλό μας.

Γενικά όταν έχουμε προδοθεί, αυτό γίνεται γιατί κάποιος εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσύνη μας και πιστέψαμε ότι όλες οι πράξεις του ήταν ειλικρινείς και αγνές και στο τέλος διαπιστώσαμε ότι τελικά δεν ήταν έτσι.

Ποια είναι η πρώτη μας εντύπωση μετά από αυτό; Δυσπιστία, μετά θυμός, λύπη, μια αίσθηση εξευτελισμού. Ασφαλώς, το άτομο που προδόθηκε θα νιώθει έτσι εκείνη τη στιγμή και μερικές φορές θα θυμάται αυτή την πράξη. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός που μας πρόδωσε θα κουβαλάει αυτός το βάρος στη συνείδησή του και η υπόληψή του θα επηρεαστεί από αυτό.

Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα και παρηγοριά, αλλά για να συνεχίσουμε στη ζωή και να ξεπεράσουμε τέτοιες πληγές, πρέπει να σκεφτόμαστε ότι η καλοσύνη γενικά μας ανταμείβει, ενώ η υποκρισία και αναλήθεια μέχρι ενός σημείου τιμωρούνται. Απλά σκεφτείτε το και διαλογιστείτε με αυτό για λίγο..

4. Αδιαφορία

Πολλοί άνθρωποι λένε ότι η πιο επώδυνη από αυτές τις πληγές είναι η αδιαφορία, αλλά αυτό μπορεί να είναι ακόμα πιο άσχημο όταν υποφέρει από αυτήν κάποιος που δεν την αξίζει. Το να αγνοείται κάποιος, δεν τον επιβεβαιώνει. Είναι σαν να μην υπάρχει καν. Και αυτό είναι οδυνηρό.

Μπορεί να υπάρχει κάποιου είδους σχεδιασμένη αδιαφορία ώστε να προκληθεί πόνος σε κάποιον.  Ομαδική αδιαφορία προς κάποιον ή κάτι, ώστε να προκληθεί  πλήγμα εκ προθέσεως ή απλά μια συμπεριφορά που δεν αποκαλύπτει ούτε απόρριψη ούτε αποδοχή. Μια συμπεριφορά μέσω της οποίας το άτομο που έχει στοχοποιηθεί ,αγνοείται με κάθε τρόπο.

Όταν βιώνουμε αδιαφορία από τα κοντινά σε εμάς άτομα, χωρίς να μας έχουν δώσει κάποιο λόγο, νιώθουμε ένα είδος ανικανότητας, σαν να μην είμαστε άξιοι να μας δοθεί μια εξήγηση, ή ο λόγος αυτής της συμπεριφοράς των άλλων προς το πρόσωπό μας.

Η χειρότερη μορφή αδιαφορίας προς ένα άτομο είναι η αμέλεια. Για παράδειγμα, οι γονείς που αγνοούν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους, όπως το φαΐ, η αγάπη ή η συντήρησή τους, όπως το awaken.

5. Απώλεια

Αυτή δεν είναι σκόπιμη πληγή, ούτε και προμελετημένη, όπως στις προηγούμενες περιπτώσεις. Οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν επιλέγουν να πεθάνουν για να μας πληγώσουν. Ωστόσο, όταν εξαφανίζονται από τον κόσμο, ένα κομμάτι από τον δικό μας κόσμο εξαφανίζεται μαζί τους.

Ζούμε σε έναν κόσμο μέσα στον οποίο είναι δύσκολο να βρούμε ανθρώπους που είναι ειλικρινείς και πρόθυμοι να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Κάθε απώλεια ενός τέτοιου ανθρώπου, μπορεί να είναι ολέθρια, ιδιαίτερα αν έχει μοιραστεί ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής του μαζί μας.

Ακόμα και αν τις ξεπεράσουμε, υπάρχουν συγκεκριμένες πληγές που έχουν την ικανότητα να συνεχίζουν να μας προκαλούν πόνο όταν είμαστε περισσότερο ευάλωτοι. Όταν νιώθουμε χαμένοι ή λυπημένοι, όταν δεν μπορούμε να ενώσουμε συγκεκριμένες πλευρές της ταυτότητάς μας. Το λυπηρό γεγονός ότι το άτομο που ήταν η μεγαλύτερη παρηγοριά μας σε αυτές τις καταστάσεις, δεν είναι πια μαζί μας, θα είναι πάντα σκληρό, για μεγάλο διάστημα αφού συνέβη.