Η Ειρήνη Νικολοπούλου γράφει: Τα ομόφυλα ζευγάρια νομιμοποίησαν τον έρωτα τους & οι straight αλληλοσκοτώνονται & μισιούνται ... Αφιερωμένο στην Κυριακή, την Ελένη, τη Μυρτώ, την Γαρυφαλιά

Το άρθρο μου για το Eirinika.gr ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 
ΣΤΗ ΜΥΡΤΩ 
ΣΤΗΝ ΕΛΕΝΗ 
ΣΤΗΝ ΓΑΡΥΦΑΛΙΑ

Από εκεί που ήταν ποινικό αδίκημα η ομοφυλοφιλία οδηγήθηκε στην αποδοχή και τον γάμο, εφικτό πλέον ακόμη και κάτι που θεωρείτο αδιανόητο, την απόκτηση παιδιών, την τεκνοθεσία.

Γλωσσοπλάσαμε για να καταγράψουμε τις κοσμογονικές αλλαγές στον κόσμο των ομόφυλων ζευγαριών.

Γλωσσοπλάσαμε και την διαβόητη γυναικοκτονία.

Ήταν να μην αποφασίσει ο οδοστρωτήρας που λέγεται κοινωνία να φέρει στα ίσια της μία κατάσταση και οι ακτιβιστές των Pride Parades μετατράπηκαν σε συντηρητικά comme il faut ζευγάρια.

Την ίδια στιγμή που επήλθε γαλήνη σε αυτό το μέτωπο, η λεγόμενη μέχρι πριν από λίγα χρόνια πλειοψηφία των straight ζευγαριών βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση.

Πως καταφέραμε εμείς, οι δήθεν φυσιολογικοί δηλαδή γυναίκες που ποθούν άντρες και άντρες που ποθούν γυναίκες, οι τάχα μου κανονικοί, οι straight της ερωτικής επιθυμίας να μετατραπούμε σε σκληρούς αντιπάλους;
 
Πως από το σύνθημα Pride και τις διαδηλώσεις των gay, περάσαμε στις διαδηλώσεις των γυναικών με το σύνθημα «ποτέ πια μόνες», να  έχουμε εν τέλει μείνει ολομόναχες;

Ακόμη και οι νόμοι μας βρήκαν ανέτοιμους. Ανέτοιμους να ποινικοποιήσουμε την βαρύτητα αυτών των ειδεχθών εγκλημάτων σε βάρος της ανθρώπινης ζωής.

Αναρωτιέμαι, προβληματίζομαι …
 
Ανήκω στην γενιά και ήμουν μεταξύ εκείνων των γυναικών που ανέσυρα, με την εκδήλωση του metoo κινήματος, τις  προσωπικές μου καταχωνιασμένες δυσάρεστες και σκληρές ιστορίες σεξουαλικής παρενόχλησης από καθηγητές μου στο γυμνάσιο,  στο πανεπιστήμιο, διευθυντές μου στα πρώτα χρόνια της δουλειάς μου.

Αλλά όταν βγήκαν αβίαστα στο φως,  ακόμη και τα δάκρυα των απολύσεων γιατί «δεν συνεμορφώθην προς τα υποδείξεις», είχαν στεγνώσει. Τοο late κυρά μου.

Ανήκω ακόμη στην γενιά που μας κατηγορούσαν ως φεμινίστριες και τρόλαραν τα κείμενα μου στην εφημερίδα όταν  έγραφα για την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας στις 8 Μαρτίου.

Έβαζαν  στο σημείο που αναφερόμουν  στις ΕΓΕΣ, δηλαδή την Ένωση Γυναικών Ελλάδος, μία φωτογραφία με αίγες, κατσικούλες ...

Και εμείς οι κατσίκες κάποια στιγμή γίναμε θηρία, γίναμε λιονταρίνες,  γίναμε όλα τα άγρια θηλυκά του ζωικού Βασιλείου νομίζοντας ότι έτσι προχωράμε μπροστά. Βγήκαμε από τα σπίτια μας,  αναγκαστικά κάναμε λιγότερα παιδιά ή λείψαμε πολλές ώρες από τα νοικοκυριά μας, αφήσαμε τον άντρα να γυρνάει από τη δουλειά και να μη μας βρίσκει εκεί, φέραμε τα πάνω κάτω. 

Κυνηγήσαμε την ευτυχία. 
Κυνηγήσαμε την δικαιοσύνη. 
Κυνηγήσαμε το όνειρο της ισότητας.

Είπαμε I have a dream και ήταν σαν να βάλαμε φωτιά στα σπιτικά μας, να κάψαμε τα σεντόνια στα συζυγικά μας κρεβάτια, τους προσβάλαμε τον ανδρισμό, τους κόψαμε εκείνα που φαίνεται πως χάλασαν την ισορροπία του τριγώνου του φύλου τους.

Και αναρωτιέμαι, όντας στην αρχή της τρίτης ηλικίας, στην απόλυτη φάση της ωριμότητας, τι πετύχαμε τελικά; 

Να σας πω εγώ τι πετύχαμε. Να μας κλέβουν την ευτυχία. Να μας σκοτώνουν. Να πνίγουν στο αίμα την αντίσταση μας. Να μαχαιρώνουν τα όχι μας.

Πόσο μεγάλη απογοήτευση νιώθω αντί της ισότητας φαίνεται πως μοχλεύσαμε σκοτεινά ένστικτα, αναδιανείμαμε τις ψηφίδες της ψυχικής ισορροπίας που για αιώνες τώρα κρατούσε γερά την γυναίκα σε δεύτερη μοίρα και είχε τον άντρα αφέντη, πολέμαρχο, κουβαλητή, απόλυτο κυρίαρχο της ψυχής και του σώματος μας…

Πως τολμήσαμε ρε αθεόφοβες  να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας; 

Οι ομοφυλόφιλοι κατόρθωσαν  με τον δικό τους αγώνα να  γίνουν νόμος  του κράτους , να προκαλέσουν τον ίδιο το Θεό που μίλησε για τον Αδάμ και την Εύα.

Εμείς οι γυναίκες, δεν έχουμε την ιστορία με το μέρος μας. 

Ίσως γιατί δεν έχουμε τον Θεό μας, οι αθεόφοβες.

Θα παραμείνουμε παράνομες μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μας.

Σ’ αγαπάω αλλά δε σηκώνω και πολλά που τραγουδάει και ο Κονταρός …

Της Ειρήνης Νικολοπούλου