Θαλασσο-χορευτικές φιγούρες στου ''Τραβόλτα'' με χταποδοκουκούλες, λουκάνικα σουπιάς μμμ - Η ψαροταβέρνα στο Περιστέρι γεμίζει την πίστα της με έμπειρους εραστές της θάλασσας!

Ρίχνοντας στην πίστα χταποδοκουκούλες, λουκάνικα σουπιάς, όσπρια και άγρια χόρτα, η ψαροταβέρνα στο Περιστέρι κάνει πλέον πιο περίτεχνες θαλασσο-χορευτικές φιγούρες.

Έχεις στα χέρια σου ένα κανονικό κρεατο-χιτ. Το «Base Grill». Τι κάνεις; Ανοίγεις μια ψαρο­ταβέρνα. Ο «Τραβόλτα» είναι η άλλη –η θαλασσινή– πλευρά των Σπύρου και Βαγγέλη Λιάκου, σε συνεργασία με τον Ανέστη Λαμπρό­πουλο, γιο του Λάκη Λαμπρόπουλου, του Περιστεριώτη «Τραβόλτα» που αλώνιζε τις πίστες των ντισκοτέκ του ’80. μπορείς να δεις αποκόμματα εφημερίδων της εποχής με τα κατορθώματά του σε μια γωνιά-αφιέρωμα με το ανάλογο cult status. Και συν τω χρόνω, δύο χρόνια και κάτι για την ακρίβεια, η εν λόγω ψαροταβέρνα αποδεικνύεται παραπάνω από υπολογίσιμη δύναμη στο... ψαρο-χορευτικό τερέν, γράφει η Άντζελα Σταματιάδου στο athinorama.gr.

Ο χώρος έχει ένα πολυκαιρισμένο στιλ, κάτι μεταξύ επιμελώς­ ατημέλητου και χύμα, στημένος με την ιδέα του καρνάγιου και μιξά­ροντας σπαράγματα από βάρκες, πυροφάνια, δίχτυα, καλαθούνες, σειρές από κονσέρβες μέσα σε ψαροκασέλες και παλιές διαφημίσεις. Μπορεί να σου αρέσει, μπορεί και όχι (εγώ ας πούμε έχω κάποιες ενστάσεις ). Για το φαγητό του όμως, το οποίο μπορείς να συνοδεύσεις επιλέγοντας από αρκετές δεκάδες ούζων και τσίπουρων αλλά και κάποια εμφιαλωμένα κρασιά, νομίζω ότι δεν χωράνε δεύτερες σκέψεις.

Έχει ένα ιδιαίτερο στίγμα η κουζίνα. μια δική της κουλτούρα. Με πολύ ζωντανά υλικά θάλασσας και στεριάς συνδυάζει κλασικές αξίες ψαροταβέρνας και μαγειρέματα με σαφές ελληνικό πρόσημο. Το πράγμα αρχίζει να δείχνει ήδη από μια τριλογία ταραμά (ένας ταραμάς απίθανος, με έντονη προσωπικότητα ), μίνι φακοσαλάτας με θαλασσινά και τραγανών ρεβιθιών με μπακαλιάρο, που λειτουργούν παραπληρωματικά πολύ όμορφα. Και αν το προμήνυμα είναι καλό, τα όσπρια κάνουν ακόμη πιο περίτεχνη πιρουέτα με μια πυκνή φασολάδα, με χταποδοκουκούλες, μυρώνια, καυκαλήθρες και καρότα. Στο κέντρο του πιάτου υπάρχει μελάνι. το ανακατεύεις, τα πάντα μαυρίζουν, η νοστιμιά μένει ατόφια. Στο ίδιο δίπολο στεριά-θάλασσα, με πιο ντελικάτο χαρακτήρα όμως, παίζει και το μαύρο από το μελάνι κριθαράκι με σουπιά. Σου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσεις πόσο περίτεχνα ισορροπούν φίνο και ρουστίκ: το ίδιο το κριθαράκι είναι­ εξαιρετικό, το βούτυρο, συνεπικουρούμενο από λίγη νιώτικη γραβιέρα, σκανδαλιστικά πληθωρικό. ­
Γευστικός καταλύτης, ο οποίος πάει το ζήτημα «αλλού». Το εναλλακτικό σπεντζοφάι με χειροποίητο λουκάνικο σουπιάς, με πιπεριές που μελώνουν με ντομάτα σε σαγανάκι, σε ένα σύνολο νόστιμο, με ελαφρά ξινούτσικη και φρουτώδη γεύση, είναι ωραία ιδέα, ενώ η τσιπούρα φρικασέ με μυρώνια και καυκαλήθρες συνεχίζει το φλερτ με τα παραδοσιακά της ελληνικής κουζίνας με ανάλογη ζέση. Και όταν σολάρουν, πάντως, τα ψάρια και τα θαλασσινά είναι φοβερά. Το μαστόρικα τηγανητό καλαμαράκι (αυτό που ήταν από τη Λήμνο σε σπάνια αθηναϊκή εμφάνιση ) με το μελάνι του είναι­ απίστευτα γλυκοφάγωτο. τη δε γόπα και το μπαρμπούνι τα ψήνουν στην εντέλεια. Στα επιδόρπια το σου με κρέμα και μανταρίνι από το Pastry Family είναι σχετικά συμπαθές, ­αλλά δεν θα σε συγκινήσει ­κιόλας. Σίγουρα προτιμώ το γιαούρτι με δικό­ τους γλυκό κουταλιού ντομάτα, το οποίο είναι λίγο παραπάνω γλυκό για τα γούστα μου, αλλά εκφραστικό.