Ο Δημήτρης Ευθυμάκης αναρωτιέται: Αν ήμουν στο μυαλό και την ψυχή του Κασσελάκη - Κομματιασμένος, προδομένος, πρωταγωνιστής αρχαίας τραγωδίας;

Θα ήθελα πολύ να είμαι μέσα στο μυαλό του Στέφανου Κασσελάκη. 

Να ξέρω τι σκέφτεται. Και στην ψυχή του θα ήθελα μπω, έστω για μια στιγμή, να καταλάβω πώς βιώνει αυτή την ξαφνική κατακρήμνισή του από το μπαλκόνι της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, της οποίας έως το μεσημέρι της Κυριακής πίστευε πως είναι αρχηγός.

Λογικά θα πρέπει να νιώθει κομματιασμένος, προδομένος, αδικημένος και πολλά άλλα εις -μένος. 

Σύμφωνοι, έτσι θα ένιωθε καθένας στη θέση του, αφού τον εκπαραθύρωσαν πριν καν συμπληρώσει έναν χρόνο θητείας. 

Γράφει ο Δημήτρης Ευθυμάκης στο Protagon.gr

Ούτε σε μια ρημαδιασμένη ΔΕΘ δεν αξιώθηκε να πάει ως αρχηγός, τέτοια γκαντεμιά. Εκλεγμένος όντας από τη βάση του κόμματος, καθαιρέθηκε από κομματικά στελέχη που υποτίθεται ότι εκφράζουν τη βάση. Ξεκαθαρίζω, δεν είναι για λύπηση ο Στέφανος Κασσελάκης. Οσο αήθεις είναι εκείνοι που ψυχρά τον αποκεφάλισαν, τόσο ανερμάτιστος ήταν και εκείνος από την πρώτη μέρα της εξουσίας του. 

Όταν τον εξέλεξαν, εκύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Απλώς το καπάκι κάποια στιγμή εξεγέρθηκε και έστειλε τον τέντζερη από εκεί που ήρθε. Πάντα έτσι γίνεται στην Αριστερά με τη μοιρασιά των εξουσιών και των οφιτσίων. Αν πράγματι ο Κασσελάκης πιστεύει ότι ο ίδιος είναι αριστερός και ότι οι διώκτες του πρόδωσαν τις ιδέες της Αριστεράς, θα έπρεπε να νιώθει τυχερός. Μισόν αιώνα νωρίτερα, οι σύντροφοι του, μαζί με την καθαίρεση, θα τον έβγαζαν και ασφαλίτη ή ταξικό προδότη. 

Αναρωτιέμαι πώς νιώθει. Σαν ναύαρχος που ο στόλος του δεν πρόλαβε να βγει στα ανοιχτά και να ναυμαχήσει δείχνοντας την ισχύ του, διότι δικοί του ναύτες-σαμποτέρ τον βούλιαξαν ύπουλα μέσα στο λιμάνι; 

Σαν CEO μεγάλης πολυεθνικής που πριν προλάβει να δείξει αποτελέσματα τον έφαγαν οι ραδιουργίες των μελών του Διοικητικού Συμβουλίου που είχαν εξαγοραστεί από αντίπαλη πολυεθνική, κατά πως βλέπουμε σε κάτι χολιγουντιανές ταινίες; 

Σαν φιλέλληνας αμερικανός επενδυτής που για να βοηθήσει έφερε σε τούτη την υπανάπτυκτη χώρα τα λεφτά και τις ιδέες του, αλλά οι ντόπιοι απατεωνίσκοι τον ξάφρισαν, τον τύλιξαν σε μια κόλλα χαρτί και τον έστειλαν πίσω; 

Σαν φουσκωτός και φωτεινός Αγιοβασίλης, έμπλεος ναρκισσισμού και σιγουριάς, που κάποιος τον τρύπησε ξάφνου με μια καρφίτσα και έσκασε με πάταγο, μέσα σε συντροφικά γέλια και επευφημίες; Σαν ένα παραπονεμένο παιδί που έξω από το δωμάτιό του είχε ταμπέλα που έγραφε «χτυπάτε την πόρτα του πρωθυπουργού» και σήμερα κάποιοι του στέρησαν το όνειρο; 

Ή μήπως σαν ένας εξαπατημένος της πίστης, η οποία πρώτα τον φιλοδώρησε στη βάπτισή του με ένα θαύμα με σταυρό λαδιού και με μια προφητεία ότι «θα γίνει μεγάλος», αλλά ύστερα τον διέψευσε πικρά, λες και ήταν ο χειρότερος αμαρτωλός αυτού του πλανήτη; 

Δεν ξέρω πώς νιώθει και τι σκέφτεται, οπότε δεν απαντώ, που λένε και στα γκάλοπ. Αναρωτιέμαι, πάντως, μοιάζει με πρωταγωνιστή αρχαίας τραγωδίας ή είναι απλώς ηθοποιός κάποιας σύγχρονης ιλαροτραγωδίας;