Μονόλογος καταπέλτης μιας κουρασμένης μανικιουρίστας: ποιος άντρας; ''Να το κάνουν στα γρήγορα και μετά εξαφανίζονται''

Με λένε Μαρία. Γεννήθηκα στην Κατερίνη και μόλις τελείωσα το σχολείο ήρθα στην Αθήνα να γίνω αισθητικός. Ό,τι χρήματα είχαν μαζέψει οι δικοί μου τα έδωσα στα δίδακτρα. Άλλαξα τ’ όνομά μου, βρήκα δουλειά σ’ ένα ινστιτούτο καλλονής, έκανα περιποιήσεις προσώπου και μου άρεσε. Ήρθε η κρίση και ήταν σαν να είχα πετάξει ό,τι έκανα απ’ το παράθυρο. Τα ινστιτούτα έκλεισαν. Είμαι 24 χρονών και η μόνη δουλειά που βρήκα ήταν να δουλεύω μανικιουρίστα.



Όταν λέμε δουλεύω, εννοώ από τις 10 το πρωί μέχρι τις 8:30 το βράδυ. Είμαι μόνη μου, δεν έχω γκόμενο. Μετά βίας βγάζω τον μήνα – ευτυχώς μένω με μια θεία μου, γιατί αλλιώς δεν θα έβγαινα οικονομικά με τίποτα. Περνάνε πολλές γυναίκες από το μαγαζί, πιάνουμε κουβέντα κι όλες μου λένε να κάνω παιδί. Πώς να κάνω παιδί; Κι εγώ μ’ αυτό το όνειρο ήρθα στην Αθήνα. Να δουλέψω, να βρω έναν άντρα και να φτιάξω οικογένεια. Μου έρχεται να τις χτυπήσω όταν μου το λένε. Λες και δεν το ξέρω από μόνη μου. Πού να τον βρω τον άντρα, αφού όλη μέρα λιμάρω νύχια και μετά γυρνάω πτώμα στο σπίτι; Λεφτά για να βγω το Σαββατοκύριακο δεν έχω, μαζευόμαστε 3-4, βάζουμε ρεφενέ και πάμε βόλτα στο Παγκράτι. Ένα ποτάκι αναλογεί στην καθεμιά μας, κι όσο για άντρες, ας μη μετρήσουμε την αναλογία. Ούτε ματιά. Το μόνο που θέλουν είναι να ρίξουν ένα γρήγορο και μετά εξαφανίζονται. Άμα δεν έχεις χρήματα, δεν μετράς. Ποιους έρωτες και βλακείες; Δεν υπάρχουν αυτά. Σκέφτομαι να γυρίσω πίσω, αλλά δεν θα ’χω τίποτα να κάνω στο χωριό. Θα πρέπει να προσέχω τη γιαγιά και να πάρω απόφαση ότι θα μείνω γεροντοκόρη. Οι άντρες του χωριού είναι ή παντρεμένοι ή θέλουν κάποια που δεν έφυγε ποτέ από το χωριό για να μη λέει ο κόσμος, αναφέρει η lifo.gr

Η Αθήνα δεν είναι όπως όταν πρωτοήρθα. Τότε τα πουρμπουάρ ήταν γερά, πηγαίναμε Μαζωνάκη και στα μπουζούκια της Συγγρού. Τότε είχα βρει κι έναν άντρα, αλλά με κορόιδεψε. Μού έλεγε ότι δούλευε πολύ κι ότι έπρεπε να λείπει από την Αθήνα, ενώ ήταν παντρεμένος. Χάος η Αθήνα, δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, τι να περιμένεις. Τώρα, νύχια και πάλι νύχια. Βαρέθηκα να βλέπω τα περιποιημένα χέρια άλλων γυναικών. Είμαι ένα πτώμα που δουλεύει συνέχεια χωρίς κανένα όνειρο να πιαστώ. Όχι, πες μου εσύ τι να κάνω! Έχουμε κάτι εκκολαπτήρια κοντά στο χωριό και κάπως έτσι νιώθω, σαν κότα που γεννάει συνέχεια μέχρι εξόντωσης. Δεν προλαβαίνω να φτιάξω τα μαλλιά μου, κοιμάμαι με κοτσίδες το βράδυ για να μην πετάνε. Ζηλεύω όλες αυτές τις πελάτισσες που μπαίνουν στο μαγαζί, φαντάζομαι τη στρωμένη ζωή τους και μου τη δίνει.

Ως και οι βέρες, τα δαχτυλίδια στα χέρια τους μ’ εκνευρίζουν. Νιώθω σαν παιδί κατώτερου θεού. Τι φταίω εγώ που γεννήθηκα στην επαρχία, που δεν προλαβαίνω να πάρω ανάσα, μου λες; Πώς να φτιάξω τη ζωή μου κλεισμένη μέσα σ’ ένα στούντιο; Άμα δεν βγω και δεν γνωρίσω άνθρωπο, δεν γίνεται. Το βράδυ το κεφάλι μου βουίζει και κοιμάμαι με την τηλεόραση. Δεν λέω, χαίρομαι που έχω δουλειά αυτή την εποχή –έχω φίλες που γύρισαν πίσω–, αλλά δεν θέλω να το βάλω κάτω. Θέλω να μείνω εδώ, αλλά δεν ζω, δεν υπάρχω παρά μόνο για τις πελάτισσες. Πώς να βρεις άντρα, άμα δουλεύεις όλη μέρα και τα χρόνια περνάνε, μου λες; Πότε και πώς θα κάνω εγώ παιδί; Τι θα έχω να του προσφέρω, ποιος θα το κρατάει για να δουλεύω, η μάνα μου στην Κατερίνη; Θα πρέπει να το στείλω εκεί. Δηλαδή, το έχω κάνει όλο αυτό για μια καλύτερη ζωή και καταλήγω ότι αυτή η καλύτερη ζωή δεν υπάρχει. Θα πρέπει να γίνει κύκλος και πάλι από την αρχή. Δεν βλέπω μέλλον, μόνο βερνίκια βλέπω. Αν έχεις κανένα φίλο, καλό παιδί, που δεν θέλει προίκα, εδώ είμαι. Δεν με νοιάζει να ’ναι όμορφος, Κάνω και εκπτώσεις.

Δουλειά να έχει. Μη με ξεχάσεις, ε;

Κουράστηκα!