Αυτό το παιδί, τριών ετών παιδάκι. Τόσο μαρτυρική ζωή! Πουλάκι μου!: «Θέλουμε ένα παιδάκι δικό μας! Να του δώσουμε αγάπη»

Αυτό το παιδί, τριών ετών παιδάκι. Τόσο μαρτυρική ζωή! Πουλάκι μου! Και άλλο τόσο με μαστιγώνει η ασυνόδευτη ακροβασία του, τόσες μέρες, μεταξύ ζωής και ουρανού. 

Κανένας να του κρατήσει το χεράκι, να κρεμαστεί το βλέμμα του στο παραθυράκι της Eντατικής, να προσευχηθεί μάνα «Παναγία» σε Παναγία.

Στο πλευρό του οι γιατροί, οι νοσοκόμες, εμείς. Όλοι. Μα δίπλα στο απόλυτο πλευρό του; Αυτό το παιδί, τριών ετών παιδάκι.

Νύχτα, από την πρώτη στιγμή που βγήκε η ιστορία του στο φως, μου τηλεφώνησε η Φωτεινή. «Είναι ακόμα η φίλη σου σε εκείνο το πόστο; Σε παρακαλώ, θέλω να διαβιβάσεις ότι εμείς θέλουμε να γίνουμε ανάδοχοι, όσο χρόνο χρειάζεται μέχρι να στεριώσει η ψυχούλα του. Ηδη ετοιμάζουμε τον χώρο…». Ολα σε πληθυντικό αριθμό.

Γράφει η Ρέα Βιτάλη στο Protagon.gr

Η Φωτεινή, ο υιοθετημένος γιός της, η υιοθετημένη κόρη της, τα ζώα τους, όλα κοπριτάκια από τον δρόμο. Μια οικογένεια αγάπης. Ολοι τους μια φιλόξενη αγκαλιά. Γέμισαν τα μάτια μου δάκρυα. Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Υπάρχουν! Υπάρχουν! Συμπτωματικά, Αγγελο λένε τον γιό της Φωτεινής και Βασιλική την κόρη της… Ολοι οι άγγελοι σε ένα σπίτι!

Γράφω αυτό το κείμενο για να σας μεταδώσω αυτό που προσπάθησα και μέσα από την τηλεοπτική μου ΚΕΡΑΙΑ, στο επεισόδιο με τίτλο «Αναδοχή, διαφορετικό της υιοθεσίας». Το παιδί τριών χρόνων, ο Αγγελος, που το ισόβιο μαρτύριό του έχει στοιχειώσει τις καρδιές όλων μας, ακροβάτης μεταξύ ζωής και ουρανού, κακοποιημένος, δολοφονημένος από μια κατ’ επίφαση μάνα και έναν πατριό, δεν είναι ο μόνος. 

Ολες οι Δομές στη χώρα μας, καταφύγια πονεμένων παιδικών ψυχών, έχουν ανάλογες τραγικές ιστορίες. Ιστορίες που σου σηκώνεται η τρίχα. Και παράλληλα είναι όμηροι νομικών εκκρεμοτήτων. Γιατί οι γονείς δεν υπογράφουν την υιοθεσία, πιστεύοντας ότι θα μπορέσουν κάποτε… Γιατί, όντως, μερικοί κάποτε… Και ένα σωρό.

Αυτό όμως δεν αφαιρεί τις ανάγκες ενός παιδιού, και μάλιστα πονεμένου, κακοποιημένου. Η ανάγκη αγκαλιάς είναι επιτακτική. Σκεφτείτε ότι όσα αγκαλιάζονται από ανάδοχους ξαφνικά ψηλώνουν. Ελευθερώνεται η μπλοκαρισμένη τους ανάπτυξη! Σκέψου! Μοιάζουν σιγά σιγά στους αναδόχους. Σκέψου! Βέβαια, η συνήθης ανησυχία όλων εκφράζεται λέγοντας «θέλουμε ένα παιδάκι δικό μας! Να του δώσουμε αγάπη». Δικό μας. Ανθρώπινο αυτό το «δικό μας», αλλά χωρίς βάση. 

Ποιο παιδί, αγαπημένοι μου, είναι δικό μας-δικό μας; Και άλλωστε, στην ψυχή όλων μας, πέραν της γονεϊκής αγάπης, δεν έχουμε οι περισσότεροι από εμάς και άλλους που ζέσταναν την ύπαρξή μας; Μια γιαγιά, έναν θείο, μια θεία, μια νονά, μια ξαδέλφη; Ακόμα και αν γι’ αυτά τα παιδιά της αναδοχής δεν είμαστε γονείς, θα είμαστε ό,τι πιο ιερό απέκτησαν στη ζωή. Το καταφύγιό τους, το λιμάνι τους, η θεία, η νονά… Το ιερό πρόσωπο αναφοράς! 

Σας βεβαιώνω, έχω απόλυτη αντίληψη αυτού που γράφω. Η αναδοχή είναι ό,τι πιο σπουδαίο μπορεί άνθρωπος να προσφέρει σε άνθρωπο-παιδί. Ιδίως γιατί τα παιδιά αναδοχής έχουν και μια ηλικία. Δεν είναι μωρά με ροζ μαγουλάκια. 

Είναι παιδιά που πάλεψαν με κύματα και βρίσκονται σε Δομές να μεγαλώνουν. 

Και φτάνουν 5-6-7-8-9-10-11-12-13-14-15 ετών. Ξέρετε τι είναι να είστε το πρόσωπο αναφοράς της ψυχούλας τους; Αναδοχή. 

Η αναδοχή θα σώσει τον κόσμο.