Ο Ηλίας Κανέλλης γράφει: Για το αξίωμα που ο Κωνσταντίνος Τασούλας θα αναλάβει η ηθική συγκρότησή του και η στάση του είναι ουσιαστική δήλωση προστασίας του πολιτεύματος

Η εκλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα στη θέση του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας έχει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προέκρινε το συγκεκριμένο πρόσωπο, που είχε ιδιαίτερα διακριθεί το διάστημα της θητείας του ως Πρόεδρος της Βουλής για το συναινετικό του πρόσωπο, την πνευματικότητά του και τον ιδιαίτερο τρόπο του να αποσοβεί κρίσεις. 

Ως επιρροή του Ευαγγέλου Αβέρωφ, ο Κωνσταντίνος Τασούλας, επιπλέον, έχει πολιτική καταγωγή από τη βαθιά ιστορία της ΝΔ, στοιχείο με το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήθελε να συμβολίσει το σεβασμό στη συντηρητική παράταξη και, μαζί, τη συνέχεια και την ανανέωσή της.

Η αριστερή αντιπολίτευση αντιτάχθηκε στην επιλογή Τασούλα επειδή την έκρινε κομματική, επικαλούμενη μια παράδοση, ότι συνήθως ο πρόεδρος προέρχεται από πολιτική ομάδα διαφορετική της κυβερνώσης, η οποία όμως δεν ισχύει. 

Γράφει ο Ηλίας Κανέλλης στο Protagon.gr

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξελέγη δυο φορές Πρόεδρος, το 1980 και το 1990, ως πρόταση της παράταξής του. Ο Σαρτζετάκης εξελέγη ως αντι-Καραμανλής προτεινόμενος αιφνιδιαστικά από τον Ανδρέα Παπανδρέου. 

Και η Προεδρία της Δημοκρατίας, δηλαδή, ανέκαθεν ήταν αντικείμενο κομματικών συσχετισμών – με δεδομένο μάλιστα ότι αν δεν εκλεγόταν Πρόεδρος η χώρα έπρεπε να βαδίσει σε εκλογές, κάτι που συνέβη το 2014, όταν ανετράπη η κυβέρνηση Σαμαρά που δεν κατάφερε να εκλέξει Πρόεδρο τον Σταύρο Δήμα, ανοίγοντας το δρόμο στην έλευση του Αλέξη Τσίπρα και των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. 

Η περιπέτεια εκείνη της δημοκρατίας, βέβαια, συνέβαλε με τροποποίηση του Συντάγματος να αποδεσμευτεί η εκλογή Προέδρου από τις πολιτικές εξελίξεις, γεγονός που διευκολύνει την επιλογή του κυβερνώντος κόμματος ή του κυβερνώντος συνασπισμού κομμάτων, που έχουν πλέον την ευχέρεια να δίνουν το δικό τους νόημα στην εκλογή αυτή. 

Η επίκληση της fake δήθεν παράδοσης δεν ήταν η μόνη διαστρέβλωση της αντιπολίτευσης για να «κοντύνει» την υποψηφιότητα Τασούλα. Πολύ εύκολα, του δόθηκε το πρόσημο του δεξιού, με τρόπο που να παραπέμπει σε ακροδεξιό, και έγινε προσπάθεια να φιλοτεχνηθεί εκ νέου η εικόνα ενός επαρχιώτη πολιτευτή με πελατειακό δίκτυο, ενός προσώπου δηλαδή στενών οριζόντων αποκλειστικά ασχολούμενου με τον κλειστό κόσμο των παραδοσιακών ψηφοφόρων του, που χρησιμεύει για να κρατήσει διαρροές προς τη Ακροδεξιά. 

Εσκεμμένη διαστρέβλωση. Που μετατράπηκε σε έχθρα όταν έγινε απόπειρα να εμπλακεί το όνομά του σε μεθοδεύσεις δήθεν συγκάλυψης της δικογραφίας για τα Τέμπη – μια κατηγορία που κατέρρευσε ακριβώς από τα στοιχεία πολιτευτών της αντιπολίτευσης αλλά, εμμονικά και παράλογα, συνεχίζει να την υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ, σε βάρος της όποιας θεσμικής ωριμότητας έπρεπε να έχει αποκτήσει συμμετέχοντας στη δημοκρατία της Μεταπολίτευσης.

Για να μείνω μόνο στην κοινοβουλευτική δραστηριότητα του Κωνσταντίνου Τασούλα, πάντως, επισημαίνω ότι έχει στο ενεργητικό του ορισμένες ιδιαίτερες παρεμβάσεις για σημαντικά θέματα, κόντρα στη μεταπολιτευτική κοινοτοπία και την ισοπέδωση που είναι συνήθης στους κοντόθωρους κομματικούς λειμώνες. Αναγκαστικά, επιλέγω: 

Υπήρξε ανάμεσα στους ελάχιστους πολίτες, όχι απλώς πολιτικούς, που κατάγγειλαν ουσιαστικά την κατάργηση του ρόλου του σπουδαίου Ινστιτούτου Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Σπουδών της Βενετίας, στηρίζοντας τη διοίκηση της σπουδαίας Χρύσας Μαλτέζου που συκοφαντήθηκε και τον παιδευτικό ρόλο του Ινστιτούτου στις ελληνικές σπουδές, τον οποίο στην ουσία κατάργησε διά του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά η κυβέρνηση Τσίπρα, παραδίδοντας το Ινστιτούτο απογυμνωμένο στις υπηρεσίες του υπουργείου Εξωτερικών, ένα ακόμα γραφειοκρατικό κουφάρι. 

Επίσης, όσοι κατηγορούν τον Τασούλα ως καθαρόαιμο δεξιό, ας έχουν υπόψη τους τη στάση του στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ως Πρόεδρος της Βουλής δεν υπεξέφυγε αλλά, στην αγόρευσή του της 15ης Φεβρουαρίου 2024, στήριξε με σαφήνεια την επιλογή της συγκεκριμένης νομοθέτησης. Υποστηρίζοντας το ρόλο της παραδοσιακής οικογένειας, πρόσθεσε: 

«Εξελίσσεται κι έχει γίνει δεκτό, σε πάρα πολλές χώρες του πολιτισμένου κόσμου ότι υπάρχει και μία άλλη μορφή οικογένειας, όχι πλειοψηφική και όχι συντριπτική. Μίας άλλης μορφής οικογένεια, η οποία υπαγορεύεται από την ανάγκη, που νιώθουν άνθρωποι να είναι μαζί χωρίς να είναι διαφορετικού φύλου. Αυτό δεν έχουμε λόγο ούτε να το φοβόμαστε, ούτε να το αποσκορακίζουμε, ούτε να το λοιδορούμε, ούτε να το εμπαίζουμε. Αλλά κυρίως ούτε να το φοβόμαστε κινδυνολογώντας». Και έκλεισε την ομιλία του τονίζοντας: «στηρίζω αυτό το νομοσχέδιο, όχι παρά το ότι είμαι συντηρητικός αλλά επειδή ακριβώς είμαι συντηρητικός». 

Ο Τασούλας δηλώνει και είναι συντηρητικός. Σε κοινωνίες όπου κυριαρχεί ο κυνισμός, που μάλιστα συχνά θεμελιώνεται καταχρηστικά στη νεωτερικότητα, είναι μια στάση ουσιαστική και εποικοδομητική: ταυτότητα μαζί και δήλωση αρχών. Για το αξίωμα που ο Κωνσταντίνος Τασούλας θα αναλάβει, η ηθική συγκρότησή του και η στάση του απέναντι στα πράγματα είναι ουσιαστική δήλωση προστασίας του πολιτεύματος. 

Βεβαίως, όπως συμβαίνει παντού, αρχή άνδρα δείκνυσι.