Δύο TopWomen μαζί: Σοφία Μαντούβαλου και Ντανιέλα Σταματιάδη υποψήφιες για το Διεθνές βραβείο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν μιλούν στα παιδιά για τα ''χαμογελαστά'' βιβλία τους - Συνέντευξη! (φωτό)

«Μου αρέσει να εικονογραφώ ιστορίες σύγχρονες»

Είναι αγαπημένη εικονογράφος. Οι όμορφες ζωγραφιές της,τα παραμυθένια της σχέδια στολίζουν τα κείμενα και γαργαλούν τη φαντασία μας. Είναι η Ντανιέλα Σταματιάδη.

Τι είναι η εικονογράφηση;
Ντανιέλα Σταματιάδη: Εικονογράφηση είναι η αφορμή που σου δίνει ένα κείμενο να ψάξεις, να πειραματιστείς, να παίξεις, μέχρι να κάνεις ωραίες εικόνες που θα το συμπληρώσουν.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;
Ντ. Σ.: Το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης» του Ιουλίου Βερν. Μικρή πέρασα ατέλειωτες ώρες να φαντάζομαι μυστικές διόδους προς άγνωστους κόσμους, γεμάτους περίεργα πετρώματα, αλλόκοτα φυτά και προϊστορικά ζώα.
Το παραμύθι, όμως, που με συγκλόνισε το διάβασα μεγάλη, σε ένα συνέδριο εικονογράφων και συγγραφέων της SCBWI στην Ύδρα. Είναι το «Susan laughs» της Jeanne Willis με εικονογράφηση του Tony Ross, έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη με τίτλο «Η Αργυρώ γελάει». Τότε κατάλαβα ακριβώς τι είδους ιστορίες μού αρέσει να εικονογραφώ πιο πολύ: ιστορίες σύγχρονες, που αναφέρονται σε πραγματικά προβλήματα.

Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο από τα βιβλία που έχεις εικονογραφήσει;
Ντ. Σ.: Το πιο αγαπημένο μου είναι το «Βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων» του Κυριάκου Χαρίτου. Θεωρώ το κείμενο συγκλονιστικό. Προσεγγίζει με τον πιο λιτό, τρυφερό και λυρικό τρόπο ένα επίκαιρο θέμα που αφορά όλους μας.

Τι σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις;
Ντ. Σ.: Πολλά πράγματα: η αγάπη μου για την εικονογράφηση, αξιόλογα κείμενα που, μάλιστα, τον τελευταίο καιρό είχα την τύχη να έχω αρκετά, η αναγνώριση που εισπράττω και, φυσικά, οι βιοποριστικοί λόγοι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου χρώμα;
Ντ. Σ.: Το κόκκινο.

Σε τι ρυθμούς χτυπούσε η καρδιά σου όταν σου προτάθηκε το Βραβείο Άντερσεν;
Ντ. Σ.: Τρελής χαράς! Όπως και να ’χει, είναι μεγάλη τιμή και φυσικά χάρηκα πολύ. Η εικονογράφηση από τη φύση της προσφέρει ένα ανεξάντλητο πεδίο εξερεύνησης και πειραματισμού και μια τέτοια αναγνώριση με κάνει να νιώθω ότι έχω την εμπιστοσύνη κάποιων να πάω παραπέρα.

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Ντ. Σ.: Λέω να μη μεγαλώσω, καλά είμαι έτσι.

«Το παραμύθι είναι πυρήνας ελευθερίας»

«Είναι γελαστή, φτιάχνει ιστορίες, αγαπάει τα παιδιά, τους λέει παραμύθια, γίνεται έμπνευση, ονειρεύεται με τα μάτια ανοιχτά, πετάει με τα φτερά της φαντασίας»*. Είναι η συγγραφέας Σοφία Μαντούβαλου.

Τι είναι το παραμύθι;
Σοφία Μαντούβαλου: Η αντίδραση του συγγραφέα στον κόσμο που τον περιβάλλει, ένας πυρήνας ελευθερίας, ένας τρόπος ερμηνείας του κόσμου. Τι είναι το παραμύθι; Μια αλληγορία, μια μεταφορά ή μια πηγή φανταστικής δύναμης; Το παραμύθι είναι ένα μικρό κομματάκι από το μεγάλο παραμύθι της ζωής. Το μικρό ή το μεγάλο όνειρο του συγγραφέα για έναν καλύτερο κόσμο. Πιστεύω στον κοινωνικό ρόλο των παραμυθιών. Στην αρμονία του νου που προσφέρει η παιδική λογοτεχνία στο μικρόκοσμο του παιδιού. Στην απόλαυση, στη λύτρωση, στη γνώση, στη συμβουλή, που προετοιμάζουν τα παιδιά να αντέξουν ή και να ανατρέψουν τη δυσαρμονία του κόσμου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;
Σ. Μ.: Έχω πολλά παραμύθια στη θέση της καρδιάς. Ένα όμως που αγαπώ πολύ είναι ο «Μικρός πρίγκιπας». Αυτό το μαγικό διαχρονικό παραμύθι, όσες φορές κι αν το διαβάσω, με συγκινεί. Η αισθητική απόλαυση
του κειμένου και η συναισθηματική νοημοσύνη της σκέψης  που το διατρέχουν του δίνουν την πρώτη θέση.

Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο βιβλίο σου;
Σ. Μ.: Είναι όλα τους παιδιά μου. Αν ξεχωρίζω κάποια, δεν είναι γιατί τα αγαπώ πιο πολύ, αλλά γιατί αποτελούν ορόσημα στη συγγραφική μου πορεία και την αυτογνωσία μου μέσα από αυτήν. Θα ξεχωρίσω το πρώτο
μου βιβλίο, «Το Ντορεμιφασολλασί», γιατί με οδήγησε στη συγγραφή, την «Κότα που έγινε αυγό», γιατί από τότε σταμάτησα να είμαι παιζωγράφος και έγινα πεζογράφος, τη «Δασκάλα που το κεφάλι της έγινε καζάνι»,
που λατρεύουν τα παιδιά, το «Φουστάνι με τις πεταλούδες», γιατί το θεωρώ ιδιαίτερο ως σύλληψη.

Τι σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις;
Σ. Μ.: Τα όνειρα και η αχαλίνωτη φαντασία της πραγματικότητας. Ονειρεύομαι την ουτοπία της καθημερινότητας, την κλείνω σε ένα βιβλίο και τη μοιράζομαι με τα παιδιά. Τα μάτια των παιδιών στα σχολεία μού δίνουν
κουράγιο, βρίσκω σε αυτά το alter ego μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σου λέξη;
Σ. Μ.: Ελευθερία. Αλλά για να μη νιώθει μοναξιά, κάνει πάντα παρέα με την ισότητα και τη δικαιοσύνη. Η απελευθέρωση από τη στερεότυπη σκέψη είναι χαρακτηριστικό των βιβλίων μου.

Σε τι ρυθμούς χτυπούσε η καρδιά σου όταν σου προτάθηκε το βραβείο Άντερσεν;
Σ. Μ.: Σε τι ρυθμό χτυπάνε η χαρά και η τιμή; Τι σημαίνει για μένα το βραβείο Άντερσεν; Χωρίς αμφιβολία,η υποψηφιότητα για ένα διεθνές βραβείο φέρνει χαρά και αποτελεί τιμή. Η τιμή, όμως, για έναν συγγραφέα δε βρίσκεται σε ένα ή πολλά βραβεία. Βρίσκεται στη συνεχή λογοτεχνική του πράξη και στο αγαθό της κίνητρο, που δεν είναι άλλο από το όνειρό του για έναν καλύτερο κόσμο. Στο σεβασμό των ιδεών και των αξιών που υπηρετεί με συνέπεια, χωρίς να περιμένει την ανταμοιβή ενός βραβείου. Tο βραβείο σημαίνει για μένα δύναμη για περισσότερα όνειρα και περισσότερη δουλειά. Η απόλυτη καταξίωση δεν έρχεται μέσα από ένα βραβείο, έρχεται από το βλέμμα των παιδιών και τον ενθουσιασμό των δασκάλων στα σχολεία που επισκέπτομαι εδώ και 30 χρόνια.

Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Σ. Μ.: Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω ζωγράφος. Και όταν ξαναμεγαλώσω, μουσικός. Όπως βλέπεις, είμαι αμετανόητη με τις τέχνες.

* από το ιστολόγιο του 12/θέσιου Σχολείου της Μαρασλείου (http://1dim-uoa.att.sch.gr), µετά την επίσκεψη της συγγραφέα στο σχολείο τους.