ΤοpWoman η Κατερίνα Μουτσάτσου - Yποψήφια Ευρωβουλευτής με '''άγνωστό'' κόμμα - Το ''I am Hellene'' της το είχαν δει 1,3 εκατ. χρήστες του διαδικτύου! (φωτό - βίντεο)

Το επεισόδιο θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ευρωβουλή, ετοιμάσου. Ερχεται η Μουτσάτσου!». Θα ήταν το πιο πρόσφατο, αλλά όχι και το τελευταίο στο προσωπικό πολιτικό σίριαλ της Κατερίνας Μουτσάτσου.

Το όνομά της συμπεριλαμβάνεται στο ευρωψηφοδέλτιο του ΕΠΑΜ (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο), ενός πολιτικού σχηματισμού με προεξάρχουσα φυσιογνωμία τον οικονομολόγο Δημήτρη Καζάκη, γνωστό για τη μαχητική του ρητορική και το κήρυγμά του κατά του ευρώ και της ξενοδουλείας των Ελλήνων πολιτικών. Οπως θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος, η Κατερίνα Μουτσάτσου έλαβε το χρίσμα της υποψηφίου για το Ευρωκοινοβούλιο λόγω της ιδιαίτερης αναγνωρισιμότητας που απέκτησε τα δύο τελευταία χρόνια. Μολονότι το καλλιτεχνικό της έργο ως ηθοποιού, χορεύτριας και τραγουδίστριας είναι μάλλον διακριτικό, ένα και μόνο βίντεο εθνεγερτικού περιεχομένου ήταν αρκετό για να την αναδείξει σε πολυσυζητημένο -και εξίσου αμφιλεγόμενο- δημόσιο πρόσωπο. Το περιβόητο πλέον βίντεο «I am Hellene» που εμφανίστηκε στο YouTube τον Απρίλιο του 2012 μέχρι σήμερα έχει πλησιάσει τις 1.300.000 θεάσεις.

Toυ Βασίλη Τσακιρόγλου, Πρώτο Θέμα (People)

Η κραυγή ελληνικότητας της Μουτσάτσου έγινε viral στο Διαδίκτυο κυρίως επειδή η ίδια φαινόταν να καταλαμβάνεται από μια ιερή οργή, να αφήνεται σε έναν παροξυσμό αγανάκτησης για την άπονη μοίρα που χτυπά με μανία την πατρίδα της. Οπως λέει η ίδια η Κατερίνα στο «thema people», «το βίντεο μπορεί να ήταν άτεχνο, να είχε λάθη, αλλά ήταν απολύτως ειλικρινές. Ελεγα απλώς αυτό που ένιωθα, ότι είμαι Ελληνίδα και περήφανη γι’ αυτό. Εξακολουθώ να φωνάζω “I am Hellene”, αν και σήμερα θα έφτιαχνα τελείως διαφορετικά το συγκεκριμένο βίντεο. Πριν από δύο χρόνια, πάντως, έπαθα σοκ, διότι μου επιτέθηκαν όλοι, δεξιοί και αριστεροί, ακόμη και άνθρωποι που ήξερα πως είχαν τις ίδιες αντιλήψεις με εμένα - και μάλιστα τις είχαν εκφράσει ανοιχτά στο Facebook. Επειδή όμως τα τελευταία χρόνια ζω στην Αμερική, είχα ξεχάσει ότι το να χρησιμοποιείς την ελληνική σημαία και τον εθνικό ύμνο είναι ταμπού στην Ελλάδα. Ισως γι’ αυτό σοκαρίστηκαν όλοι μαζί μου, κάτι που εγώ θεωρώ λάθος, διότι η πρόθεσή μου ήταν να τιμήσω και όχι να προσβάλω τα εθνικά μας σύμβολα».



Το ΕΠΑΜ αποφεύγει να αυτοχαρακτηρίζεται πολιτική παράταξη ή κόμμα, όπως απεχθάνεται και οποιονδήποτε ιδεολογικό συντονισμό των μελών του. Η Κατερίνα Μουτσάτσου δεν είναι καν μέλος του Μετώπου και δέχτηκε την πρόταση να διεκδικήσει την είσοδό της στην Ευρωβουλή ενώ είχε συνειδητά αποφασίσει να πει «όχι». Απ’ ό,τι εξομολογείται όμως η ίδια, φαίνεται πως και πάλι, για άλλη μία φορά, ήταν η εσωτερική της ανάγκη να βοηθήσει την Ελλάδα που ανέλαβε να δώσει τη σωστή απάντηση για λογαριασμό της: «Το “ναι” το ένιωσα να έρχεται από μέσα μου, σαν να μην ήμουν εγώ που μιλούσα αλλά κάποιος άλλος.



Οι άνθρωποι του ΕΠΑΜ, ευγενέστατοι, μου είχαν δώσει ένα περιθώριο 15 ημερών προκειμένου να σκεφτώ, απολύτως χαλαρά και με την άνεσή μου, εάν τελικά επιθυμώ να είμαι υποψήφια. Επειδή οι επαγγελματικές και άλλες υποχρεώσεις μου στην Αμερική είναι πολλές, είχα αποφασίσει να αρνηθώ την πρόταση. Οταν όμως χτύπησε το τηλέφωνο για την τελική μου απάντηση, άκουσα με έκπληξη τον εαυτό μου να λέει “ναι, δέχομαι”. Και τελικά νομίζω ότι αυτό ήθελα πραγματικά, επειδή είμαι βαθιά πολιτικό ον, με νοιάζει να προσφέρω στην Ελλάδα, όχι όμως με το να ενταχθώ σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα».



Η Κατερίνα Μουτσάτσου ξεκαθαρίζει ότι σε όλη της τη ζωή, ακόμη και όταν έκανε καριέρα στην Τουρκία, η στάση της ήταν έντονα πολιτική -κάτι που είχε προσωπικό κόστος-, ποτέ όμως κομματική. Εξομολογείται, δε, ότι «ο πατέρας μου, ο οποίος ήταν αξιωματικός του Ναυτικού, προσπαθούσε από πολύ μικρή να με μάθει να αναζητώ το δημοκρατικό στοιχείο στον λόγο των πολιτικών, όχι να μένω στις κομματικές παρωπίδες. Και στο ΕΠΑΜ συμμετέχω όχι για να εκλεγώ εγώ, αλλά για να βοηθήσω εκείνους που πραγματικά το δικαιούνται να φτάσουν στο Ευρωκοινοβούλιο».



Μολονότι είναι εγκατεστημένη στο Λος Αντζελες και ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την καλλιτεχνική επιμέλεια και παραγωγή βίντεο που προορίζονται κυρίως για αναπαραγωγή μέσω Ιντερνετ, η Κατερίνα Μουτσάτσου βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με την Ελλάδα. Το βασικό της εργαλείο είναι το Twitter και τα λοιπά μέσα κοινωνικής δικτύωσης - και κάπως έτσι κατέληξε να είναι υποψήφια ευρωβουλευτής: «Είχα γοητευτεί από τον λόγο του κ. Καζάκη, τον οποίον, παρεμπιπτόντως, δεν έχω γνωρίσει ακόμη από κοντά. Διάβαζα τα άρθρα του, άκουγα το αρχείο των εκπομπών του και διαπίστωνα ότι όλα όσα έλεγε το 2011, επαληθεύτηκαν μέσα σε ένα-δύο χρόνια. Γράφτηκα συνδρομήτρια στο ενημερωτικό υλικό του ΕΠΑΜ, κάποιος είδε το όνομά μου και λίγο αργότερα δέχτηκα την πρόταση για το ψηφοδέλτιο».



Πικραμένη από την Ελλάδα

Εκτός από το βίντεο που την έκανε περισσότερο γνωστή στο ελληνικό κοινό ακόμη και από τότε που εμφανιζόταν στα «Σύνορα της Αγάπης» ή τραγουδούσε το μεγάλο χιτ «Μια φορά» με τον Δημήτρη Κοργιαλά, η Κατερίνα Μουτσάτσου δεν σταματά να φτιάχνει τα δικά της «πολιτικά» βίντεο. Κάποιοι θα έλεγαν ότι είναι ρομαντικά, κάποιοι άλλοι υπερβολικά αθώα ή και αφελή, καθώς η μαχητικότητά τους εξαντλείται στο ύφος και την κινησιολογία της παραγωγού, σκηνοθέτιδας, εικονολήπτριας, σεναριογράφου και πρωταγωνίστριας. Η Κατερίνα τα κάνει όλα και δηλώνει ότι τουλάχιστον για το καρτούν «Σάρα και Μάρα» θα γράφει επεισόδια επ’ αόριστον, μια και το θεωρεί κατ’ εξοχήν πνευματικό της παιδί.

Η «Σάρα και η Μάρα» είναι δύο κορίτσια που περιδιαβαίνουν την εξαθλιωμένη και παράλογη Ελλάδα του σήμερα, μια χώρα που έκανε τα πάντα για να πληγώσει την Κατερίνα Μουτσάτσου και να τη διώξει μακριά. Οπως λέει η ίδια, «στην Ελλάδα δούλευα μόνο κατά τύχη, μόνο και μόνο επειδή βρισκόταν κάποιος γνωστός να με συστήσει, επειδή εγώ ποτέ δεν ανήκα σε κυκλώματα, κλίκες κ.λπ. Στην Τουρκία είχα μια πολύ σημαντική καριέρα, ο πόλεμος όμως που υπέστην εκεί θα χρειαζόταν ένα ολόκληρο βιβλίο για να περιγραφεί. Το 2007 είχα δύο επιλογές: είτε θα επέστρεφα στην Ελλάδα και θα χανόμουν, είτε θα έκανα το άλμα στο κενό και θα πήγαινα στην Αμερική. Επέλεξα το δεύτερο, όχι όμως επειδή δεν αγαπώ την πατρίδα μου. Και όποιος νομίζει ότι η Αμερική είναι η γη της επαγγελίας, ότι στις ΗΠΑ ζουν ακόμη το αμερικάνικο όνειρο, γελιέται. Η κατάσταση εδώ είναι απίθανα δύσκολη, σε πολλές πλευρές δεν διαφέρει από την Ελλάδα, αν και γενικότερα πιστεύω ότι ολόκληρος ο πλανήτης έχει πάρει έναν λάθος, εντελώς αντιδημοκρατικό δρόμο. Πρέπει ο λαός, κάθε λαός, να πάρει ξανά την κατάσταση στα χέρια του».

Το «Hangover» τελείωσε

Μία από τις πολύ μεγάλες πικρίες της Κατερίνας Μουτσάτσου από την Ελλάδα, ήταν η υπόθεση «Διεθνές Φεστιβάλ Θερινού Κινηματογράφου», ένα σχέδιο που, μαζί με ομάδα συνεργατών, είχε προτείνει στο υπουργείο Πολιτισμού το 2008. «Ενώ η δική μας πρόταση δεν προχώρησε ποτέ», λέει η ίδια, «ξαφνικά το 2011 την είδα να ανατίθεται από το υπουργείο σε κάποιους άλλους, με μόνη διαφορά το παραλλαγμένο όνομα του φεστιβάλ. Αυτό με πλήγωσε και με γέμισε απογοήτευση, όχι μόνο προσωπικά, αλλά για το μέλλον της Ελλάδας και την ελπίδα ότι κάτι θα μπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο σ’ αυτή τη χώρα».

Στα 42 της χρόνια, παρά τη νεανική της ορμή, η Κατερίνα Μουτσάτσου δεν είναι πια κοριτσάκι και δεν τρέφει αυταπάτες - και όχι μόνο για τον στρεβλό τρόπο που λειτουργεί το Ελληνικό Δημόσιο. Κατακρίνει ακόμη και το Χόλιγουντ, το οποίο κατά την άποψή της «νοσεί και αναζητά απελπισμένα ένα καλό σενάριο. Μέχρι να το βρει, όμως, αναλώνεται σε ψηφιακά εφέ και φτηνό εντυπωσιασμό». Οσο για τη συμμετοχή της στο εμπορικότατο «Hangover», η Κατερίνα τονίζει: «Εμένα δεν θα με δείτε ξανά σε κάτι τέτοιο. Απ’ όσο ξέρω όμως, ούτε καν ο σκηνοθέτης του θέλει να ξαναδεί εκεί τον εαυτό του».

Επιστρέφοντας στα πολιτικά, η τελική κρίση της είναι ότι η Ελλάδα έχασε τον δρόμο σε μια σειρά από ιστορικά σταυροδρόμια και πάντα επειδή υπήρχαν πολιτικοί που εξαγοράστηκαν από ξένα συμφέροντα. Η ίδια, η οποία μιλά σχεδόν άπταιστα έξι ξένες γλώσσες (ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά, τουρκικά, ιταλικά και γερμανικά) επιμένει ότι το μυστικό της σωτηρίας για τους «Hellenes» είναι, πιθανώς, μία λέξη: «“Παλικάρι”, πρέπει να μάθουμε πώς είναι να φέρεται κανείς σαν πραγματικό παλικάρι, όπως το έκαναν σε τόσες δύσκολες στιγμές οι Ελληνες. Και το έκαναν τόσο καλά, ώστε ακόμη και οι Τούρκοι έμαθαν να χρησιμοποιούν και αυτοί την έκφραση “παλικάρι”».