Ευγενία Μανωλίδου: Μόλις γέννησε μόλις πήρε διεθνές βραβείο και μόλις έδωσε το όνομα Αλκαίος στο 4ο παιδί της: Δυνατός, καρδιοκατακτητής, λυρικός ποιητής, γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας! (Φωτό)‏

Την προηγούμενη Κυριακή η Ευγενία ξύπνησε από τις 6.30 το πρωί. Οπως κάνει, άλλωστε κάθε μέρα. Εβαλε χαμηλά τη μουσική στο CD player του σπιτιού της, στα Μελίσσια, τη «Βαρκαρόλα» από την όπερα «Τα Παραμύθια του Χόφμαν» που λατρεύει, έφτιαξε έναν φρέντο εσπρέσο σκέτο για την ίδια, ετοίμασε πρωινό -δημητριακά, γιαούρτια, κρουασάν βουτύρου, μαρμελάδες και χυμούς πορτοκάλι- για τα παιδιά της, τον 18χρονο Αλέξανδρο, την 16χρονη Θεοδώρα και τον 8χρονο Περσέα, ενώ παράλληλα πηγαινοερχόταν από την κουζίνα στο σαλόνι έχοντας συνεχώς στην αγκαλιά της τον μόλις 24 ημερών Αλκαίο, λέγοντάς του όλα εκείνα τα λογάκια που ξέρει πως θα τον ακολουθούν για πάντα στη ζωή του: «ψυχή μου», «αγάπη μου», «μωρό μου». Τα μεγαλύτερα παιδιά την παρακάλεσαν να πάνε βόλτα στη θάλασσα. Δεν ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό, αλλά δεν θα μπορούσε να τους χαλάσει το χατίρι, ειδικά τώρα που τελείωσαν με τα διαβάσματά τους και είχαν αρκετό ελεύθερο χρόνο. Μαζί τους θα ήταν και ο Αλκαίος. Ξαφνιάστηκα. Ιδιαίτερα όταν μου ανέφερε πως ο Αδωνις Γεωργιάδης έλειπε για κάποιες μέρες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν ώστε να συμμετάσχει στη σύνοδο του ΟΑΣΕ και επομένως όλα θα τα έκανε μόνη της. «Πού θα τον άφηνα τον μικρό;», μου είπε το απόγευμα με εμφανή την απορία στο πρόσωπό της.



Toυ Γιάννη Χατζηγεωργίου - Πρώτο Θέμα

- Δεν έχετε νταντά στο σπίτι;
Ποτέ δεν υπήρχε! Κατά καιρούς είχα ανθρώπους που με βοηθούσαν στις δουλειές του σπιτιού, αλλά σε μεγάλες περιόδους της ζωής μου είχα τα παιδιά, έκανα τις δουλειές, ενώ παράλληλα ασχολιόμουν και με τη μουσική μου. Ηταν πολύ δύσκολες εποχές, αλλά πάντα τα κατάφερνα με αυτά. 

- Και ξυπνάς συγκεκριμένες ώρες μέσα στο βράδυ για να ταΐσεις το μωρό;
 Βέβαια! Ποιος θα το κάνει; Ευτυχώς, ο Αδωνις είναι πολύ υποστηρικτικός. Είμαι από πάνω απ’ το μωρό, όπως ήμουν με όλα μου τα παιδιά. Τα παιδιά, μέχρι να μιλήσουν, δεν άφηνα να τα πιάσει κανένας γιατί θεωρούσα ότι μπορεί να τους κάνει κακό και να μην μπορούν να μου το πούνε. 



- Γιατί θα δώσετε το όνομα Αλκαίος στον μικρό;
Θέλαμε να δώσουμε ένα μουσικό όνομα στο παιδί, σίγουρα αρχαίο και ελληνικό, γιατί μας αρέσουν πολύ αυτά τα ονόματα λόγω της δύναμης και της ενέργειάς τους. Εψαχνα να βρω ένα όνομα που να μην είναι συνηθισμένο και το οποίο να έχει μια όμορφη ιστορία. Το όνομα Αλκαίος τα συμπεριλαμβάνει όλα: γιος του Περσέα και της Ανδρομέδας, πολύ σπουδαίος λυρικός ποιητής της αρχαιότητας, μεγάλος καρδιοκατακτητής ως ιστορικό πρόσωπο, ενώ στη μυθολογία το όνομα αυτό ήταν το πρώτο όνομα του Ηρακλή που σημαίνει «πολύ δυνατός». Το συγκεκριμένο όνομα, λοιπόν, περιλαμβάνει την τέχνη και τη δύναμη - και η δύναμη είναι κάτι που ένας καλλιτέχνης χρειάζεται πολύ! 

- Ηταν συνειδητή η απόφασή σας να γίνετε γονείς αυτή τη φορά ή έτυχε;
Δεν έτυχε. Ηταν μια απολύτως συνειδητή απόφαση. Από τα τέσσερα παιδιά μου ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να κάνω τόσο πολύ ένα μωρό! Πιστεύω δηλαδή ότι, αν δεν είχα ήδη κάνει παιδιά, το πραγματικό μου βιολογικό ρολόι θα χτυπούσε τώρα. Τα άλλα τρία παιδιά έτυχαν και κάθε φορά που μου τύχαιναν, μου ερχόταν ο ουρανός σφοντύλι λόγω των πολλών υποχρεώσεων. Σε κάθε παιδί έδινα όσο περισσότερα μπορούσα να δώσω τη δεδομένη στιγμή. Ωστόσο, το τελευταίο μας μωρό θέλαμε πολύ να το κάνουμε - κι εγώ και ο Αδωνις.



- Είναι αλήθεια πως του μοιάζει; Αν και είναι μόλις μερικών ημερών, βλέπω πως του μοιάζει πολύ. Είναι ίδιο ο Αδωνις! 

- Πώς είναι οι πρώτες σας μέρες μαζί του;
Πολύ όμορφες! Επειδή, όμως, η καθημερινότητά μας είναι πολύ γεμάτη και πολύ έντονη, αυτομάτως με το μωρό γίνεται ακόμα δυσκολότερη. Είμαστε, όμως, όλοι πάρα πολύ ευτυχισμένοι με το μωράκι. Προσπαθούμε να τα κάνουμε όλα μαζί του! Αλλωστε, σε κάθε μωρό που ερχόταν προσάρμοζα την καθημερινότητά μου επάνω του. 



- Τι διαφορά έχει η τέταρτη φορά που έγινες μητέρα σε σχέση με την πρώτη, όταν γέννησες τον Αλέξανδρο;
Πάντα έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Τότε, όμως, που γέννησα τον Αλέξανδρο ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί έπρεπε να προσαρμόσω τις φοιτητικές μου υποχρεώσεις στις ανάγκες του μωρού. Ημουν πολύ μικρή, ζούσα στην Αμερική χωρίς την οικογένειά μου και επιπλέον δεν ήξερα βασικά πράγματα. Τώρα είναι όλα πιο εύκολα σε σχέση με τότε που ήμουν 20 χρόνων, γιατί τώρα γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, δεν πάω στα τυφλά - είναι σαν να έχω μωρά από τότε που γεννήθηκα και είναι κάτι που κατέχω πάρα πολύ καλά. Ωστόσο υπάρχει, όπως πάντα, η βιολογική κούραση: έχω και τα άλλα παιδιά, τα οποία έχουν κι εκείνα τις δικές τους υποχρεώσεις, ενώ έχω και τη μουσική μου, που δεν θέλω να την αφήσω ποτέ. 

- Εγραφες μουσική και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης σου; Ναι. Εγραφα μουσικές ιδέες και ετοίμαζα βίντεο με βάση τις μουσικές μου - αρκετές από αυτές υπάρχουν και στο site μου, το www.eugeniamanolides.com. Ηδη έχω πάρα πολύ δουλειά, έτοιμη και ολοκληρωμένη, που δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί και θα προσπαθήσω να την παρουσιάσω μέσα στους επόμενους μήνες. 

- Τραγούδια δεν γράφεις; Οχι. Εχω
πολύ καιρό να γράψω τραγούδια και δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει, εκτός αν μου ζητηθεί. 

- Ηταν σημαντικό για σένα το πρώτο βραβείο κοινού που απέσπασες πριν από λίγες μέρες στον παγκόσμιο διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα στην Ουγγαρία, για το έργο σου «La Pisanella, το κορίτσι από την Πίζα»;
Ηταν μια μεγάλη δικαίωση για μένα. Πρόκειται για ένα έργο που έγραφα σχεδόν δύο χρόνια, από το 2011 μέχρι το 2013, με θέμα μια αληθινή ιστορία που εκτυλίχθηκε στη μεσαιωνική Κύπρο. Είναι ένα λυρικό δράμα για συμφωνική ορχήστρα, χορωδία, σολίστ και μεσαιωνικά όργανα. Χαίρομαι πολύ που εκτιμήθηκε και βραβεύτηκε με ψηφοφορία από το κοινό και ελπίζω να καταφέρω να το παρουσιάσω στην Αθήνα τον χειμώνα.

- Γιατί ήταν ιδιαίτερη αυτή η βράβευση για τη μουσική σου πορεία;
Η οποιαδήποτε αναγνώριση είναι σημαντική. Γιατί αυτό δεν το ζω στην Ελλάδα. Την αναγνώρισή μου ως καλλιτέχνη στην Ελλάδα δεν τη ζω. Μπορεί να μην έχει έρθει ακόμη η στιγμή, παρόλο που βρίσκομαι στη σκηνή από το 2000 και έχω ήδη κάνει συναυλίες σε πολλές χώρες: Αυστρία, Ελβετία, Γερμανία, Κίνα κ.α. Κάθε φορά που κερδίζω κάτι στο εξωτερικό, όπως ήταν και το δεύτερο διεθνές βραβείο που απέσπασα στη Βιέννη, το 2006, στον διεθνή διαγωνισμό σύνθεσης για όπερα από γυναίκες δημιουργούς, για το έργο μου «ΕΠΟΣ», αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα. Είναι μια δικαίωση και επιβεβαιώνει ότι η μουσική που γράφω δεν αρέσει μόνο σε μένα, στην οικογένειά μου και σε πέντε φίλους μου, αλλά μπορεί να σταθεί διεθνώς σε ένα κοινό που μπορεί να μην ξέρει τίποτα για μένα - ούτε καν το όνομά μου. 

- Μήπως η παρουσίαση τηλεοπτικών εκπομπών στην Ελλάδα επηρεάζει αρνητικά τη σταδιοδρομία σου στη μουσική; Εγώ κάνω μουσική και βρίσκομαι στην Ελλάδα περισσότερο από 10 χρόνια. Με ξέρουν οι άνθρωποι του χώρου, δεν με έμαθαν από την τηλεόραση. Τους έχω συναντήσει, έχω παρουσιάσει τη δουλειά μου και έχω δείξει ότι θέλω να έχω κάποιον ρόλο μέσα στον χώρο - ως συνθέτης, όχι ως μαέστρος. Η τηλεόραση ήταν κάτι που προέκυψε και δεν το κυνήγησα. Αν είχα καριέρα μουσικού στην Ελλάδα, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να αναλάβω κάποια άλλη επαγγελματική δέσμευση.

- Θα προτιμούσες το κοινό να σε είχε ταυτίσει μόνο με τη μουσική και καθόλου με την τηλεόραση;
  Δεν με πειράζει αυτό. Ούτως ή άλλως, στις συναυλίες που έκανα πέρυσι, με το «Μιούζικαλ, αγάπη μου», γυρίσαμε πολλά θέατρα σε όλη την Ελλάδα κάνοντας 21 συναυλίες και είχαμε πολύ μεγάλη προσέλευση. Η πλειοψηφία, λοιπόν, του κόσμου, με ήξερε μέσα από την τηλεόραση. Και πέρασαν πολύ καλά, πολύ ευχάριστα - δεν μου έκανε επομένως κακό η ενασχόλησή μου με την παρουσίαση. Ισως γιατί ο κόσμος ξέρει ότι βασικά είμαι μουσικός. Γι’ αυτό φρόντιζα να το υπενθυμίζω πάντα στις συνεντεύξεις μου ή όπου με καλούσαν. Δεν ταυτίστηκα ποτέ με τον ρόλο της παρουσιάστριας.

- Η παρουσίαση εκπομπών στην τηλεόραση ανήκει οριστικά στο παρελθόν;
Ο σκοπός μου είναι να παραμείνω στη μουσική. Συνεχίζω, όμως, να δέχομαι προτάσεις και χαίρομαι που οι άνθρωποι της τηλεόρασης ακόμη θεωρούν ότι μπορώ να παίξω κι εγώ κάποιον ρόλο στα τηλεοπτικά δρώμενα και πως δεν ξεπεράστηκε η παρουσία μου, αλλά προτιμώ να προσπαθώ στον χώρο της μουσικής παρά σε εκείνον της τηλεόρασης. Αν, όμως, εμφανιστεί κάτι που μου ταιριάζει πολύ και θεωρήσω ότι μπορώ να προσφέρω και μέσα από έναν τηλεοπτικό ρόλο ενδεχομένως και να το συζητήσω.

- Εχεις μετανιώσει για κάποια τηλεοπτική σου παρουσία;
Για καμία. Εζησα τρία πολύ έντονα χρόνια τηλεοπτικά, μέσα στα οποία έκανα πολλά πράγματα. Και δεν ήταν μόνο η παρουσίαση στην τηλεόραση, αλλά και οι εμφανίσεις σε όλες τις τηλεοπτικές εκπομπές γιατί, όπως θυμάσαι, με καλούσαν παντού και για να μη στενοχωρήσω κανέναν πήγαινα παντού. Μέγα λάθος! Δεν ήξερα όμως. Αυτό, λοιπόν, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα, μέσα από το οποίο έμαθα και πολλά πράγματα για τον εαυτό μου.

- Οπως; Την τεράστια αντοχή που έχω και τα πολύ μεγάλα αποθέματα υπομονής.

- Οι μέρες που γέννησες συνέπεσαν και με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Αυτό πώς το αντιμετωπίσατε στο σπίτι, με δεδομένο ότι ο Αδωνις ήταν υπουργός Υγείας;
 Ηταν περίεργη περίοδος για σας; Οχι. Γιατί δεν υπήρχε τίποτα που να μπορούσε να επισκιάσει την ευτυχία μας για το μωρό. Τίποτα! Η πολιτική ιδιότητα του Αδωνη δεν μπαίνει μέσα στο σπίτι, οπότε μέσα στην οικογένειά μας δεν επηρεαζόμαστε από όλα αυτά. Ηταν θέμα της δουλειάς του.

- Μα, ήταν υπουργός! Και λοιπόν; Ετσι κι αλλιώς αυτό το γεγονός δεν επηρέασε το σπίτι και την οικογένειά του. Αλλωστε ο Αδωνις έφευγε πάντα πολύ νωρίς από το σπίτι και γυρνούσε πολύ αργά. Ετσι τον ξέραμε. Και μέσα στο σπίτι ήταν και είναι πάντα ο Αδωνις - ανεξάρτητα από την ιδιότητα που μπορεί να έχει κάποια συγκεκριμένη περίοδο. 

- Η ζωή σου δεν επηρεάστηκε από το γεγονός ότι ο σύζυγός σου ήταν υπουργός; Οχι, πάντα ήμουν ταυτισμένη με τα παιδιά μου και με τη μουσική μου. Δεν είμαι μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι πάντα μαζί με τον σύζυγό της, να τον συνοδεύει σε ταξίδια, σε κοινωνικές συναθροίσεις και να κάνει δημόσιες παρουσίες δίπλα του. Ποτέ μου δεν το ’χω κάνει! Γιατί έχω μια ζωή αυτόνομη. Μπορεί να δεις σε φωτογραφίες κοινωνικών γεγονότων συζύγους άλλων πολιτικών, αλλά εμένα θα με δεις σπάνια. Εξάλλου, δεν προλαβαίνω και δεν έχω και τις αντοχές για να το κάνω κι αυτό παράλληλα. Σίγουρα η ζωή του Αδωνη μπορεί να άλλαξε, γιατί απέκτησε πολλές ευθύνες και πολλές αρμοδιότητες, αλλά εμείς, η οικογένειά του, δεν αλλάξαμε στο παραμικρό το πρόγραμμά μας. 
- Ποιες στιγμές αναπολείς; Εκείνες όπου βγαίναμε στον δρόμο και δεν μας κοίταζε κανένας. Αυτό μου λείπει πάρα πολύ. Ωστόσο, πρέπει να σου πω ότι όταν βγαίνω μόνη μου έξω δεν με γνωρίζουν πια τόσο πολύ όσο πριν από δύο χρόνια. Τώρα έχει μειωθεί αρκετά όλο αυτό. Και από θεωρητικής άποψης, πάντως, είναι πολύ ενδιαφέρον να δεις πόσο γρήγορα ξεχνάει ο κόσμος τα λεγόμενα τηλεοπτικά πρόσωπα. Πολλές φορές ακούω αυτό το «μα τι μου θυμίζετε;». Ναι, αυτό το ακούω συχνά. Ή το «πείτε μας, πού σας έχουμε δει;». Μέχρι πριν από έναν χρόνο δεν συνέβαινε αυτό, αλλά τώρα έχει αλλάξει. Και πρέπει να σου πω ότι το κάνω χάζι. Αυτός που με «καρφώνει» είναι ο Αδωνις. Γιατί όταν βγαίνω κάπου μαζί του, επειδή αμέσως αναγνωρίζουν εκείνον, αυτομάτως καταλαβαίνουν ότι μάλλον αυτή που είναι δίπλα του «θα είναι εκείνη η παρουσιάστρια που μέχρι πριν από δύο χρόνια έκανε όσα έκανε». (γελάει)

- Με το ίδιο χιούμορ αντιμετώπιζες και τη -μέχρι πρόσφατα- προσφώνηση «κυρία υπουργού»;  Δεν μου αρέσει αυτός ο τίτλος. Προτιμώ να με λένε με το μικρό μου όνομα παρά με όλο το υπόλοιπο. Εξάλλου, δεν έχω κάνει κάτι για να αξίζω έναν τίτλο! Ο τίτλος αυτός ανήκει στον σύζυγό μου. Εγώ είμαι μόνο μουσικός.